Kunstmatige kennis
Onze wereld is zo kunstmatig dat zelfs de natuur om je heen er eigenlijk niet thuis hoort. Geen bloem, boom of plant is er uit zichzelf gegroeid. Ze zijn er allemaal geplant. Als ze het zelf zouden mogen kiezen, dan zouden ze er niet staan, maar zouden ze weggaan. Ze zouden verhuizen naar vruchtbare gronden, waar ze niet worden omgezaagd en weggehaald als ze “in de weg” staan.
Net zo is het met onze beleving van de natuurlijke wereld. Het is zo kunstmatig, dat, als je naast een mens een identiek uitziende androïde neerzet, dat iedereen in verwondering rond de androïde pop gaat staan, en de echte mens volledig genegeerd wordt: een robot zal daar zelfs al voldoende voor zijn, en als er een luidspreker in zit, dan denken we dat de robot echt kan praten. Vervolgens gaan mensen zich dan afvragen of de robot dan een ziel heeft, terwijl geen mens z'n eigen ziel heeft verwezenlijkt. Mensen scharen zich massaal rond wat dood en kunstmatig is, terwijl het levende wordt ontkent.
Zo is de werking van de projectie van de egoïsche mind met een intellect als kunstmatige intelligentie: het tracht zichzelf te zien als mens, maar het doet dat door z'n eigen herkenning ergens anders in proberen te zien. Het structuur van het ego van de mens is als dat van een androïde: het draait slechts een aangeleerde gedragsroutine af, omdat het die niet heeft leren oplossen, waardoor het die constant weer herhaalt.
De manier waarop de natuur tot bloei blijft komen is exact het tegenovergestelde van de manier waarop de mind van een egoïsch mens functioneert. De persoonlijkheid is niet flexibel met zichzelf, maar uiterst hardnekkig. Een androïde komt voor je gevoel “tot leven”, maar het levende wordt niet herkend. De egoïsche mens is echt het meest destructieve element op deze planeet, want hij is het meest kunstmatig. De mens denkt eerder dat hij door het planten van een boom, de natuur een handje helpt. De mind leeft volgens dat wat erin is geplant. De mind leeft volgens de programmering die z'n leermomenten in opleiding hem gaven... En aangezien iedereen dezelfde soort leerweg ondergaat, zullen we niet veel van anderen leren wat we zelf al niet wisten of begrijpen kunnen. We leren elkaar steeds hetzelfde, en we herhalen en compliceren zo wat eenvoudig is.
We zijn door al onze kunstmatigheid, in hoog tempo de wereld gaan vernietigen, onder het mom van “verbetering brengen”. We zijn echter nog niet eens de startblokken uitgekomen om te gaan ontdekken dat “wat we doen”, slechts kunstmatig is, en dat het daarom de wereld niet kan verbeteren, want de wereld is niet kunstmatig, maar natuurlijk... natuurlijk!
Toch als je een autoriteit aanhoort, en ze vertellen je dat alles goed is en dat er verbetering en vooruitgang is… dan geloof je ze. Maar alles gaat mis, overal. Je volgt slechts je eigen redenaties niet, en in plaats daarvan beleef je de rationaliteit van het moment… en niet je eigen zintuigen in het moment.
Links: