ရွဥ့္ကေလးေတြရဲ႕ သတၱိ

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာ ေပါက္စဘ၀။ ၀င္ေငြ မေသခ်ာ ေသးသည့္ အခ်ိန္။တစ္ေန႔ မွာေတာ့ လက္ရွိ ဘ၀ျပႆနာကုိ အေလးအနက္ စဥ္းစား အေျဖရွာ ေတာ့မည္ ရည္ရြယ္ကာ တိတ္ဆိတ္သည့္ ပန္းၿခံတစ္ခုထဲ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့သည္။
အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းထားခဲ့တာ ေလးႏွစ္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ လက္ထပ္ဖုိ႔ မစဥ္းစားႏုိင္ေသး။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိမည္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းမရႏုိင္ေသး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ေတာင့္တတာ တစ္ခုရွိသည္။ ပါရီ၊ ေရာမ၊ ဗီယင္နာ ၊ လန္ဒန္ စသျဖင့္ ဥေရာပ အႏွံ႔အျပားမွာ လွည့္လည္ေနထုိင္ရင္း စာေရးခ်င္ေသာ ဆႏၵ။
သုိ႔ေသာ္ မၾကာမၾကာ ေငြအသင့္အတင့္ ရဖုိ႕ပင္ မေသခ်ာေသးေသာ ယခုခ်ိန္ခါ၌ ကုိယ့္အတြက္ လံုၿခံဳမွဳရွိသည့္ ကုိယ္သိကၽြမ္းၿပီးသား ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စြန္႔ခြာကာ မုိင္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္အေ၀း ရွိ ဥေရာပသုိ႔ သြားေရာက္ရန္မွာ မစဥ္းစား ေကာင္းေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။
အဲသည္အခုိက္အတန္႔မွာပင္ ပန္းၿခံထဲရွိ သစ္ပင္ျမင့္ႀကီးတစ္ခုထက္မွ ရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္ ေနာက္သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚ လွမ္းခုန္ကူးတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရသည္။ သူ ရည္ရြယ္ပံုရသည့္ ဒုတိယသစ္ပင္ႀကီးမွ သစ္ကုိင္းက သူႏွင့္အေတာ္ပင္ အလွမ္းေ၀းသည္။ ျမင့္လည္းအျမင့္ႀကီး။ သူလုပ္ပံုက စြန္႔စားတာႏွင့္မတူ၊ သတ္ေသဖုိ႔ ႀကံစည္ေနသလားပင္ ေအာက္ေမ့ရသည္။ တကယ္လည္း သူ ခုန္သည့္ အကုိင္းႀကီးဆီသုိ႔ မေရာက္ပါ ။ ေလထဲ ျပဳတ္က်လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာက္ဘက္အေတာ္နိမ့္သည့္ သစ္ကုိင္းတစ္ခုမွာ ေဘးမသီရန္မခ သြားခ်ိတ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမမႈသလုိ ဟန္မ်ဳိးႏွင့္ သူနဂို ရည္မွန္းရာ သစ္ကုိင္းႀကီးဆီသုိ႔ ေျပးတက္သြားသည္။ အေတာ္ဟုတ္သည့္ ေကာင္။
ခံုတန္းလ်ားေပၚ ထုိင္ေနသည့္ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း သေဘာက်စြာ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
“အ့ံၾသစရာကြ၊ ဒီေကာင္ေတြခုန္တာ ကုိယ္ အႀကိမ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ျမင္ဖူးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ေခြးေတြ၀ုိင္းေနလုိ႕႔ ေျမႀကီးေပၚ ဆင္းမလာႏုိင္တဲ့အခ်ိန္၊ ခုန္တယ္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ လြဲသြားတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ ႀကိဳးစားရင္း နာသြားတာ ဒုကၡေရာက္သြားတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ရဘူးကြ“ အဘုိးႀကီးက ေက်နပ္အားရဟန္ျဖင့္ ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ “ေအးေလ ၊ သစ္ပင္ တစ္ပင္တည္းေပၚမွာခ်ည္း တစ္သက္လံုး အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလုိပဲ စြန္႔စားၾကရမွာပဲ“ ဟု ဆုိေလသည္။
သည္စကားၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္သြားသည္။
“ရွဥ့္တစ္ေကာင္ေတာင္ ရွိတဲ့အခြင့္အေရးကုိ ရယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္၊ ငါက ရွဥ့္ေလာက္ သတိၱမရွိဘူးလား“
ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမဆုိင္းပါ။ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပင္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ သေဘၤာ ခရီးအတြက္ စရိတ္စက ရေအာင္ ႀကံဖန္ စုေဆာင္းၿပီး အတၱလန္တိတ္ကုိ ျဖတ္ကူးလာခဲ့သည္။
ဥေရာပမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆတုိး ႀကိဳးစားသည္။ စာေတြႏွစ္ဆေလာက္ ျမန္ေအာင္ေရးသည္။ ထုိ႕ေနာက္တြင္ကား ကုိယ္တုိင္ အံ့အား သင့္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္လ်င္ျမန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ “ေလးစားေလာက္ေသာ ၀င္ေငြ” ရွိသူ အ၀န္းအ၀ုိင္းသုိ႔ မ်ားမၾကမီ ကၽြႏ္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
သုံးႏွစ္ခန္႕အၾကာ နယူေယာက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျပန္ေရာက္လာၾကသည့္အခါ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေနထုိင္၍ စာေရးသားခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာရန္ကမ္းလွမ္းလာပါသည္။ ေဟာေျပာခ ေကာင္းေကာင္းရေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အာမခံပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ တစ္ခါမွ်ေဟာေျပာဖူးသူ မဟုတ္။ စင္ေပၚတက္ၿပီး ပရိသတ္ကုိ ရင္ဆုိင္မိရုံျဖင့္ ေမ့လဲသြားႏုိင္သည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းသည္။
သည္အခ်ိန္ ဇနီးသည္က စကားတစ္ခြန္း ၀င္ေျပာသည္။ “ တစ္ခါတုန္းက ရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္၊………….. မွတ္မိလား” ဟူ၍ ။
သူက ခုန္ဖုိ႕ တုိက္တြန္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပၚလာသည့္ အခြင့္အေရးကုိ အရယူဖုိ႕။ မွန္သည္။ ႀကိဳးစား ၾကည့္သျဖင့္ အနာတရျဖစ္သြားႏုိင္သည္မွ မဟုတ္ဘဲ။
အဲသည္ ေနရာတြင္ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္လ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ပြဲေပါင္း ၂၀ ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာခဲ့ရသည္။။ ဘာအနာအဆာ ထိခုိက္ဒဏ္ရာမွ်မရခဲ့။ ေပ်ာ္ပင္ ေပ်ာ္ခဲ့ေသးသည္။
သည္ေနာက္မွာေတာ့ လုပ္ငန္းသစ္တစ္ခုကုိ စြန္႕စားၿပီး လုပ္မလား ၊ ေနရာတြင္ပဲ ကုတ္တြယ္ေနမလား စဥ္းစားရသည့္ အခါတုိင္း တစ္ခါတုန္းက ရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးသတိရသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ပန္းၿခံခုံတန္းလ်ားေပၚက အဘုိးအုိ၏ စကားသံကုိ နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။
“ေအးေလ၊ သစ္ပင္ တစ္ပင္တည္းေပၚမွာခ်ည္း တစ္သက္လံုး အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလုိပဲ စြန္႔စားၾကရမွာပဲ” ဟူေသာ စကား။
သုိ႕ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါပင္ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သည္လုိခုန္ရင္းက ရွဥ့္ကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ မၾကခဏ ခုန္ၾကသလဲ ဆုိတာပါ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လာသည္။ ခုန္ရတာ ေပ်ာ္စရာေပကုိး ။