SJEVTSJENKO-HEUVEL EN KANIV

Ook als je niks te vieren hebt, is het de moeite waard om de auto te pakken, of iets anders, en een kleine dagreis naar het zuiden af te zakken, tussen maïs en zonnebloemen door. De plaats werd voor het eerst vermeld in 1078 en er woont 25.000 man, dus dat belooft wat! Maar niks hoor... Eén kruispunt met wat winkeltjes erom, dat is het wel, om bijna te spreken met Bloem.
Onderweg snijd ik de kwestie aan dat Sjevtsjenko graag over de Dnepr wilde uitkijken, vanuit zijn graf. Ja, zegt mijn vrouw, maar dan niet in Kaniv, maar in Kyïv! Ze wilden hem gewoon ver uit de buurt hebben, ook dood.
Mijn vrouw en ik verblijven in hotel Knjazjna Hora, pal aan de Dnepr en het strand. Daar brengen we de middag door, spelend in het water, verstrengeld in de waterplanten. Niet kwaad!
De volgende morgen bekijken we de kaart en proberen talrijke doodlopende weggetjes door de tegen de heuvels geplakte private sector. Eindelijk begrijpen we dat we de situatie van ons hotel verkeerd hebben ingeschat: we moeten niet de poort uit en linksaf, maar rechtsaf.
Kijk, dat ziet er pompeuzer uit. Zo eer je een nationele dichter, de verzoener van de natie... Beneden een eeuwige watervlam, een machtige trap omhoog, met banduraklanken uit de bomen. Daar staat hij, als een Lenin op zijn sokkel. Maar hij wijst geen weg, zoals een dichter ook betaamt. Er staan de oude eerbewijzen: het oude grafkruis, dat in 1923 plaats moest maken voor een kruisloos kruis, dat het tot 1939 uithield.
Nu liggen we weer aan het strand, mijn vrouw en ik. We weten niet of we nog terug gaan naar Sjevtsjenko-heuvel, voor het museum, wel dat we weer gaan eten in het kleine restarurantje bij de markt, in het niet-bestaande centrum van dit 'dorp van het stadse type'. Het is een van de zeer weinige overgebleven eetgelegenheden. Je hebt alleen Amore nog, en Snezjka, waar ze aan rouwmaaltijden doen, verder niks. Nou ja, Knjazjna Hora dan... Vijfentwintigduizend man, in Frankrijk een wereldstad, hier een gat met chroesjtsjovka's eromheen. Maar gelukkig wel aan de Dnepr! Waarover hij heen keek en zong:

De brede Dnepr gaat tekeer,
Een boze wind steekt ziedend op
Hij buigt de hoge wilgen neer
En drijft de golvenzee ten top.

Een bleke maan gluurt op dat uur
Door kieren die het wolkdek laat -
Een scheepje op het wild azuur
Dat op en dan weer onder gaat.

Geen driemaal kraaiden hanen daar
En niemand praat nog nergens van,
De uilen roepen naar elkaar,
Een pluimes kraakt zo nu en dan.