သစ္ခြေလးရဲ႕ ခ်စ္သစၥာ
လုေဝ ညေနေစာင္းခ်ိန္ ခ်ီျမိဳ႕ထဲ သို႕ ဝင္ခဲ႕သည္။
သူ အေမွာင္ရိပ္ မွ နန္းတြင္းထဲ ဝင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ျမိဳ႕တြင္း ပတ္ေနမိသည္။
ျပီးမွ တစ္ေနရာ အေရာက္ လမ္းေဘးဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႕
မ်က္စိေရာက္သြားသည္။
သူ ထိုဆိုင္ဆီသို႕ သြားကာ ဆိုင္ထဲက ပစၥည္းေလးေတြ
ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ ၾကည့္ေနရင္း လိပ္ျပာပံု ဆံထိုးေလးကို
ေတြ႕ကာ "ယိြေအာ္နဲ႕ ဆို ေတာ္ေတာ္ လိုက္မွာဘဲ "
သူ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးအား
"ေဒၚေလး ဒါဘယ္ေလာက္လဲ"
"ေငြစ 10ပါ သခင္ေလး "
"ဟုတ္ကဲ႔ က်ြန္ေတာ့္ကို ဒါေပးပါ "
"ေကာင္းပါျပီ လူေလးရဲ႕ မိန္းကေလးကို ေပးဖို႕လား "
လုေဝ ရွက္ကာ လည္ပင္းပြတ္ရင္း "ဟူတ္ကဲ့"
သူ ေစ်းဝယ္ျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူ ေတြးမိတာ
"ဒီလို လမ္းေဘး ေစ်းက ပစၥည္းကို ယိြေအာ္ သေဘာက်ပါ့မလား
ဟာ သူက ပကာသနေတြ မလိုအပ္တာ သူငါ့ကို
ခ်စ္ရင္ ယူမွာပါ ယိြေအာ္ တန္ဖိုးသိပ္မရွိေပမဲ႕
ကိုယ့္အခ်စ္ေတြပါေနတယ္ မင္းလက္ခံေပးပါ"
လုေဝ သူ႕အေတြးနဲ႕သူ ေပ်ာ္ေနသည္။
ညကလည္း ေမွာင္လာျပီ ျဖစ္၍ လုေဝ ယုခ်ီ ဆီ သြားဖို႕
ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သူလည္း အေမွာင္ရိပ္ကြယ္ကာ ျမိဳ႕ရိုးကို ေက်ာ္ျပီး
ယုခ်ီ ျပထားေပးေသာ လမ္းသို႕ ဝင္လာကာ ယုခ်ီ
အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ႕သည္။ အခန္းထဲမွာ ယုခ်ီကို မေတြ႕
သူ ခံု တစ္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ကာ ယုခ်ီကို ေစာင့္ေနမိသည္။
ယုခ်ီ စက္ေတာ္ေခၚဖို႕ အခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့
ေမွာင္ေနသျဖင့္ မီးထြန္းလိုက္သည္။
ယုခ်ီက သူအခန္းထဲ မရွိလ်ွင္ မီးမထြန္းတာ အလင္းကို
မၾကိဳက္ဘဲ အေမွာင္ကို ၾကိဳက္ေသာသူ ျဖစ္သည္။
ထိုတစ္ခ်က္က ယိြေအာ္နဲ႕ တူသည္။ ယိြေအာ္လည္း
အေမွာင္ထဲတြင္ မ်က္လံုးက စူးရွစြာ ျမင္နိူင္သည္။
လုေဝက အလင္းေရာင္ ခ်ိန္တြင္ ပိုက်င္လည္သည္။
ထိုေၾကာင့္ ယိြေအာ္ ထန္လုေဝနဲ႕ စစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲလ်င္
အေမွာင္ခ်ိန္မွာဘဲ ဆင္ႏႊဲတတ္သည္။
ီ
ယုခ်ီ အလင္းေရာင္ လင္းသြား၍ အခန္းကို ၾကည့္ေတာ့
"အမေလး "
လုေဝ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လန္႔ခ်င္လည္း လန္႕စရာ
လုေဝက အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ကာ အက်ႋီက အျဖဴေရာင္
"ယုခ်ီ မင္း ျပန္ေရာက္ျပီလား "
"ဘာကိစၥ မင္းက ဒီကို ေရာက္ေနတာလဲ ငါခုတေလာ
လန္႔ရလြန္းလို႔ ေသေတာ့မွာဘဲ"
"မေသေသးနဲ႕ဦး မင္း တိုင္းျပည္ အုပ္စိုးရဦးမယ္"
"ေသစရာလား ဒါနဲ႕ မင္းက ခ်ီျပည္ကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး
ေရာက္လာတာလဲ ျပီးေတာ့ ငါ့အခန္းထဲ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္
ဘာလာလုပ္တာလဲ "
"ဘာမွ လာမလုပ္ဘုး မင္းကို ေမးစရာ ရွိလို႕ ေစာင့္ေနတာ
ဒါနဲ႕ မင္းးကေရာ အထိန္းေတာ္ေတြ မပါဘဲ ျပီးေတာ့ အျပင္ဝတ္စံုနဲ႕
ဘယ္ကေန ျပန္လာတာလဲ "
"ငါ့ရဲ႕ ကိုယ္ယံေတာ္ ငါစံုစမ္းခိုင္းထားတာ အေၾကာင္းမၾကားလို႕
ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုျပီး သြားစံုစမ္းတာ "
"ဘာအေၾကာင္းလဲ ျပီးေတာ့ မင္းကိုယ္ယံေတာ္နဲ႕ေကာ
ေတြ႕ခဲ႕လား "
"ျမိဳ႕ျပင္က တည္းခိုခန္း အေၾကာင္းပါကြာ ခ်ြဲ႕မင္ကိုလည္း
မေတြ႕ခဲ႕ဘူး "
"ျမိဳ႕ျပင္ တည္းခိုခန္း ဆိုေတာ့ စီခ်ြမ္း တည္းခိုခန္းကို ေျပာတာလား "
"ဟုတ္တယ္ မင္းက ဘယ္လို လုပ္သိတာလဲ ျပီးေတာ့
ငါေမးတာ မင္းမေျဖရေသးဘူး မင္းဘယ္တုန္းက ခ်ီကို ေရာက္တာလဲ "
"'ငါအခု စီခ်ြမ္း တည္းခိုခန္းမွာေနတာ ျပီးေတာ့ တကယ္ေတာ့
ငါခ်ီျပည္ကေန မထြက္ခြာရေသးဘူး ဂုဏ္ျပဳပြဲ ျပီးတည္းက"
"ဟမ္း ဒါဆို မင္း မဟူရာ ေတာအုပ္ထဲကေန အခုမွ ထြက္လာတာေပါ့
ငါကမ်ား မင္းေသျပီလားလို႕ "
ယုခ်ီ ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာေတာ့ လုေဝက
"အရူး ငါ့ကို ေသေစခ်င္ေနတယ္ ငါ့မွာ ေသလုမတတ္ျဖစ္ခဲ႕ရတာ
ငါ့ကို ကယ္တဲ႕သူ ရွိလို႕ "
"ဟမ္ ကယ္တဲ႕သူ ဟုတ္လား ဧကႏၲ မင္းပိုင္ေမ့ရြာကို
ေရာက္သြားတာလား "
"ဟုတ္တယ္ ငါအခု ထန္ကို ျပန္မလို႕ မင္းဆီက ေမးစရာေလးရွိလို႕
မင္းေျပာထားတဲ႕ လမ္အတိုင္း ဝင္လာတာ"
"တကယ္မလြယ္ဘူး မင္းနဲ႕ယိြေအာ္က "
"ဟမ္ ယိြေအာ္ မင္းဆီ ေရာက္လာေသးတယ္ ဟုတ္လား "
"ေအးေလ ဘာလဲ စိတ္မပူနဲ႕ စစ္ပြဲကိစၥ မဟုတ္ဘူး
သူက တစ္ျခားကိစၥ လာေမးတာ ၾကည့္ရတာ မင္းတို႕
ထန္ျပည္ကို တိုက္ဖို႕ သူမအားေသးဘူး ထင္တယ္"
အေျခေန ဘာမွန္း မသိဘဲ ေျပာေနေသာ ယုခ်ီေၾကာင့္
လုေဝ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္မိသည္။
"'ယိြေအာ္က အခု ဘယ္မွာေနတာလဲ "
"ဘာလဲ မင္းက ျပသနာ သြားရွာမလို႕လား "
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေျပာမွာသာ ေျပာစမ္းပါ "
"'ငါမသိဘူး သူငါ့ကို ဘယ္မွာေနလည္း မေျပာခဲ႕ဘူး "
"ဟာ ဒါဆို သူခ်ီျမိဳ႕တြင္းမွာဘဲ ရွိေနနိူင္ေသးတယ္မလား"
"အင္း သူလာတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္လဲရွိေသးတယ္
ဒါနဲ႕ မင္းက ထူးထူးဆန္းဆန္း သူ႔အေၾကာင္း လာေမးတာ
ဘာလုပ္မလို႕လဲ "
"ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဒါနဲ႕ အဲ႕တည္းခိုခန္းက ဘာျဖစ္လို႕
မင္းစံုစမ္းခိုင္းရတာလဲ "
"အဲ႕ဒီ တည္းခိုခန္းက ခမ္းနားျပီး ျမိဳ႕ျပင္မွာ ေဆာက္ထားတာ
ျပီးေတာ့ ည သန္းေခါင္ခ်ိန္ဆို တည္းခိုခန္းေနာက္က ေတာအုပ္ထဲကို
အရိပ္မည္းမည္းနဲ႕ လူေတြ ဝင္သြားတာ ေတြ႕တယ္လို႕
အဲ႕ဒီတည္းခိုခန္းမွွာ တည္းဖူးတဲ႕ လူေတြ ေျပာတယ္
ေနာက္ အဲ႕ဒီ ေတာအုပ္ထဲ ဝင္သြားတဲ႕သူေတြက ရွင္လ်က္နဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ထြက္မလာနိူင္ဘူး ရွင္လ်က္နဲ႕ ျပန္ထြက္လာနိူင္ရင္ေတာင္
မၾကာခင္မွာဘဲ အသတ္ခံလိုက္ရေရာ "
"ဟာ ဒါဆို စိတ္ဝင္စားစရာဘဲ ငါ ဒီည ေစာင့္ၾကည့္ထားေပးမယ္
အေျခေနထူးရင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္"
"'ဒီညေတာ့ ဘာအေျခေနမွ ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး အရိပ္မည္းဆိုတဲ႕ လူတစ္စုက
တစ္ပတ္မွ တစ္ခါလာတာ တစ္ေန႕က လာျပီးသြားျပီလို႕
ခ်ြဲ႕မင္ သတင္းပို႕တယ္ ျပီးေတာ့ သူ႔မွာ အေဖာ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕
ေတာထဲဝင္ျပီး စံုစမ္းဖို႔ရွိတယ္တဲ႕ ဒါေပမဲ႕ အဲ့ထဲက
ခုထိ ဘာမွအေၾကာင္းမၾကားေသးတာ ငါသူ႕ကို စိတ္ပူတယ္
သူတစ္ခုခု ျဖစ္ေနလား မသိဘူး "
"သိပ္လည္း စိတ္မပူပါနဲ႕ ငါ ေသခ်ာ စံုစမ္းၾကည့္မယ္ခုေတာ့ ျပန္လိုက္ဦးမယ္"
ေျပာျပီးတာနဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ဆင္းသြားေသာ
လုေဝကို ၾကည့္ကာ
"ႏွစ္ေယာက္သား က မတည့္လို႕ တည့္သာတည့္ရင္
ငါအေကာင္း ေနရမွာ မဟုတ္ဘူး ငါ့အခန္းကို လာတဲ႕
လ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းကို ေျပာခဲ႕မိတာ ငါ့အမွားဘဲ ယိြေအာ္က
ေျပာင္းလဲ သြားျပီး လုေဝကေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးဘူးဘဲ"
ဟုတ္ပါတယ္ ယိြေအာ္ ယုခ်ီ လုေဝ တို႕ သံုးေယာက္က
မိုးျမင့္ေတာင္မွာ ဆရာၾကီး ယြဲ႕မင္ ဆီမွာ အတူ ပညာသင္ယူခဲ႕တာပါ
ယိြေအာ္က သူမ်ားထက္ ထူးကာ ပိုထူးခ်ြန္ေနတာပါ
လုေဝနဲ႕ ယိြေအာ္က ငယ္ငယ္တည္းက မတည့္
အၾကီးျဖစ္တဲ႕ ယုခ်ီက ၾကားထဲက ျဖန္ေျဖခဲဲရသည္။
နွစ္နိူင္ငံ မတည့္ေတာ့ အခုဆို ဆက္ဆံေရးက ပိုဆိုးလာကာ
ႏွစ္ေယာက္သား စစ္ပြဲမွာပက္ သူေသ ကိုယ္ေသ
တိုက္ခိုက္ခဲ႕ၾကတာ
ယုခ်ီ မသိခဲ႕တာက ဒါက လြန္ခဲ႕ေသာ သံုးလက ဆိုတာ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ရိအယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမဲ႕ သူမရဲ႕ အိမ္ေလးက တိတ္ဆိတ္ေနသလို
သူမလာေတာ့ ဘူးလား သူမ ကလည္း လုနန္းေတာ္ကို
စာပို႕စရာ ရွိေသာေၾကာင့္ ယဲ႕ခ်င္ကို ေစာင့္ရင္း စာေရးေနလိုက္သည္။
ျပီးမွ စာပို႕ခို ေခၚကာ သူမ စာထည့္အိမ္တြင္ စာထည့္ကာ ခိုေလးကို
ပ်ံသန္း ခိုင္းလိုက္သည္။ သူမလည္း သူ႕အလာကို အိမ္ေရွ႕က
ထြက္ေစာင့္ေနမိသည္။ သူမ ဘာလို႕ အခ်ိန္တို အတြင္း
သူ႕ကို ဒီေလာက္ထိ တြယ္တာ မိသြားတာပါလိမ့္
သူဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာင္ ေသခ်ာ မသိခဲ့ဘဲနဲ႕
သူမ ေစာင့္ေနရင္း ဝမ္းနည္းလာသည္။
"ဘာလဲ သူမလာေတာ့တာလား ေအးေလ သူငါ့ဆီ
ေန႕တိုင္းလာရေအာင္ ငါက သူ႕အတြက္ ဘာမို႕လို႕လဲ
ေလြရိအယ္ နင္ေတာ္ေတာ္ တံုးတာဘဲ ကိုယ့္ကို
အေလးမထားတဲ့သူကို နင္ဘာလို႕ လိုက္ျပီး တြယ္တာေနမိတာလဲ
နင္ ထပ္ျပီး မရူးသင့္ေတာ့ဘူး ေတာ္ျပီ ျပန္အိပ္တာဘဲ ေကာင္းတယ္"
သူမ အိမ္ထဲ ဝင္သြားသည္။ သူမရဲ႕ ပုဝါေလး ကြပ္ပ်စ္ေလးတြင္
က်န္ခဲ့တာေတာင္ သူမ မသိခဲ့
သူမ အိမ္ထဲ ဝင္သြားေတာ့ အကြယ္ တစ္ေနရာက ထြက္လာေသာ ယဲ႕ခ်င္
"ဟုတ္တယ္ ရိအယ္ ကိုယ္တို႕ မရူးမိုက္သင့္ဘူး ကိုယ္တို႕က
ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိူင္တဲ႔ သူေတြ မို႕လို မင္းကို ေနာက္ထပ္
ကိုယ္လာေတြ႕နိူင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္
ျပီးေတာ့ မင္းနဲ႕ ကိုယ္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲဘူး "
ယဲ႕ခ်င္ အိမ္ေရွ႕ရပ္ေနရာ မွ ျပန္အလွည့္ ပြင့္လာေသာ တံခါးနဲ႕အတူ
ေခၚသံေလး တစ္ခု
"အစ္ကို ယဲ႕ခ်င္ "
ယဲ႕ခ်င္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမေလးက သူ႕ကို
ျပံဳးျပကာ သူ႕ဆီေျပးလာေနျပီ ထိုမွ သူကို ဖက္ကာအငိုေလးနဲ႕
"'အစ္ကို မလာေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ခဲ႕တာ ရိအယ္ အစ္ကို႕ကို ေစာင့္ေနတာ ၾကာျပီ
ဒါေပမဲ႕ မေတြ႕လို႕ အိမ္ထဲ ဝင္သြားတာ အစ္ကိုကို မေစာင့္သလို
ျဖစ္သြားလို႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ရိအယ္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္ "
အရင္တုန္းကသာဆို ယဲ႕ခ်င္ သူမကို ျပန္ေပြ႕ဖက္ မိမွာပါ
ခုေတာ့ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ပိုမနာက်င္ခင္
ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာ ပိုေကာင္းပါတယ္
သူ႕အား ဖက္ထားေသာ ရိအယ္ရဲ႕ လက္အစံုကို ျဖဳတ္ခ်ကာ
"ေနာက္က်ေနျပီ အိပ္ေတာ့ "
"အစ္ကိုက အိပ္ဆို အိပ္ပါမယ္ ဒါေပမဲ႕ ေနာက္ညေတြေရာ
ရိအယ္နဲ႕ အတူ စကားေတြ လာေျပာေပးမွာလားဟင္"
"ဘာ ငါ့ကို မင္းရဲ႕ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္မ်ား မွတ္ေနလား "
"ဟင္ မဟုတ္ပါဘူး အဲ႕လို သေဘာနဲ႕ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး
အစ္ကိုနဲ႕ စကားေျပာေနရရင္ ရိအယ္ ေပ်ာ္္တယ္ ဒါေၾကာင့္
အစ္ကို႕ကို ေမ်ွာ္ေနတာ "
ေျပာလည္းေျပာ ျပံဳးလည္း ျပံဳးကာ သူ႕ေရွ႕မွာဆို
ကေလးလို ျဖဴစင္တဲ႕သူမကို သူႏွစ္သက္မိတာ မလြန္ဘူးထင္တယ္
"မင္းဆီကို ေန႕တိုင္းလာရေအာင္ ငါမင္းလို အားေနတာ
မဟုတ္ဘူး ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ ရွိတယ္ မင္းနဲ႕အတူ
အေရမရ အဖတ္မရတဲ႕ စကားေတြ ေျပာျပီး ငါ့ရဲ႕
တန္ဖိုးရွိတဲ႕ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ဆံုး ခ်င္ဘူး "
"အစ္ကိုက အလုပ္ေတြ နဲဆိုတာ ရိအယ္ နားလည္ပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ အစ္ကို မလာျဖစ္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး
ရိအယ္ ေစာင့္ေနမွာပါ အစ္ကို အားမွလာလည္း ရိအယ္
စိတ္မဆိုးပါဘူး "
"'မဟုတ္ဘူး ေနာက္ထပ္ မင္းဆီကို ငါလာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး
မင္းလို တန္ဖိုးမရွိတဲ႕ မိန္းမအတြက္ ငါ့အခ်ိန္ေတြ မပုပ္ေစခ်င္လို႕"
"ရွင္ တန္ဖိုးမရွိတဲ႕ မိန္းမ ဟုတ္လား"
"ဘာလဲ မင္းက မင္းကိုယ္မင္း သိပ္တန္ဖိုးရွိေနတယ္လို႕
ထင္ေနတာလား မဟုတ္ဘူး မင္းက တန္ဖိုးသိပ္ေပါလြန္းတယ္
အရင္တုန္းက မင္းကို ေျပာခဲ႕တဲ႕ စကားေတြ ေပးဖူးတဲ႕
ဂတိေတြကို အတည္ထင္ေနတာလား အဟက္ အဲ႕လို
မင္းမထင္လိုက္နဲ႕ မင္းကို ငါက သနားလို႕ အေဖာ္လုပ္ေပးေနတာ"
"သနားလို႕ ဟုတ္လား "
"ဟုတ္တယ္ မင္းကို ငါ့ရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္မယ္လို႕
ထင္ေနတာလား မင္းသိပ္မွားသြားျပီ မင္းလို နိပ္က်တဲ႕သူကို
ငါက လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး "
"ရွင္ အစ္ကို ရိအယ္ကို တကယ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး မလား"
သူမ ယဲ့ခ်င္ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေမးေနေတာ့
ယဲ့ခ်င္ သူမ လက္ကို ေဆာင့္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္
သူမ လဲက်သြားသည္။ ထိုမွ
"မင္းရဲ႕ ရြံစရာ ေကာင္းတဲ႕ လက္နဲ႕ ငါ့အသားကို မထိနဲ႕
ေနာက္တစ္ခါလည္း ငါ့ကို ေမ်ွာ္မေနေတာ့နဲ႕ ဒီေန႕လာတာက
မင္းအေပၚ ငါေျပာဆိုဆက္ဆံခဲ႕တာကို မင္းတစ္လြဲ
ေတြးေနမွာ စိုးလို႕ ငါလာရွင္းျပတာ ျပီးေတာ့ ငါ လက္ဆက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ
လာၾကိဳ ေျပာျပတာ ငါသြားျပီ"
ယဲ႕ခ်င္ ထြက္သြားတာကို သူမ မတားမိ သူနဲ႕သူမနဲ႕က
ဘာမွ မသက္ဆိုင္တဲ႕ လူေတြဘဲ သူမ မွာ တားခြင့္ မရွိဘူးေလ
သူမကဘဲ သူ႔အေပၚ ေမတၲာ ပိုခဲ႕မိတာဘဲ
ဒီအခ်ိန္ မ်က္ရည္ ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္ဘဲ
သူ ထြက္သြားတာကို သူမ ဝိုးတဝါးသာ ျမင္ခဲ႕ရသည္။
လဲက်တုန္းက ေထာင့္ထားရင္း အဆစ္လြဲကာ နာေနေသာ
လက္ကို ကိုင္ရင္း သူမ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္ မိခဲ႕သည္။
အိမ္တံခါးကို မွီကာ သူအ ငိုေနမိခဲ႕သည္။
ယဲ႕ခ်င္ သူမ ကို မေျပာသင့္တာေတြလည္း ေျပာခဲ႕မိသည္။
သူမ သူ႕ကို မုနး္သြားမွ ျဖစ္မည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က
ေပါင္းစပ္ခြင့္ မရွိသည့္ ရန္သူေတြ ျပီးေတာ့ သူမ
စံုစမ္းေနတဲ႕အဖြဲ႕စည္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ယဲ႕ခ်င္ ဆိုတာ
သူမ သိခဲ႕လ်ွင္ သူ ေနာက္လွည့္မၾကည့္မိခဲ႕
ရိအယ္ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ လည္း မသိခ်င္ေတာ့
သူသာ လွည့္ၾကည့္မိသြားရင္ သူၾကိဳးစားခဲ႕ရသမ်ွ
အရာထင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ ခုေတာင္ ဒီစကားလံုးေတြ
ထြက္ဖို႕ သူ အားတင္းျပီး ေျပာခဲ႕ရတာ
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ရိအယ္ ကိုယ္မင္းကို ခ်စ္တယ္
ဒါေပမဲ႕ မင္းကိုယ့္ကို မုန္းမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္
ကိုယ္ မငိုပါဘူး ဒါေပမဲဲ အသည္းေပါက္ မတတ္ နာက်င္ေနတယ္
ဒါကို မင္းသိေအာင္ ကိုယ္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး
ကိုယ့္ကို မုန္းလိုက္ပါေတာ့"