Rumahku istanaku

Apa sampeyan wis krungu saka bocah sing sambat babagan kudu mulih sawise sekolah? Logika yaiku yen bocah sekolah bakal seneng banget nalika lonceng lonceng sekolah lan bisa mulih. Nanging piye wae, akeh anak sing ora seneng banget yen kudu bali. Akeh wong sing bener bisa nindakake aktivitas ekstrakurikuler sajrone bisa entuk waktune anggere supaya ora bali langsung. Utawa luwih elek, akeh bocah milih nglampahi wektu ing dalan, ing mall, utawa ing omah kanca. Fenomena kasebut ora anyar. Wiwit dinten kuliah, kathah kanca-kanca ingkang seneng nglampahi wekdal sekolah kanthi namung nongkrong ing sekolah dumugi wanci dalu, utawi mlampah ing mall, utawi ngumbara ing pantai. Ing wektu kuwi, aku ora ngerti sebabe dheweke ora seneng yen wis tekan omah.
Apa ora omah iki dadi papan sing paling nyaman ing ngendi saben wong sing manggon ing papan kono ora ana ing kono? Lan tanggung jawab kanggo nggawe omah minangka papan paling nyaman? Jawaban iki kabeh anggota kulawarga sing manggon ana nanging tanggung jawab paling gedhe kudu dumunung ing tuwane. Sawijining wektu ibune salah sawijining murid tutorku nyatakake yen dheweke kanca lanang loro tresna teka ing omah dheweke sawise sekolah. Ana uga bocah, kanca kanca sing paling enom sing kadhangkala kudu ngelingake mulih amarga amarga nganti sore dheweke isih ora kepengin mulih. Lan nalika ditakoni ngapa dheweke ora kepengin mulih, jawabane banget klise nanging kuwatir. Anak iki ngomong, "Pengin nggawe omah, ora ana sing ana, mung ana si nah." Si mbak kuwi asisten rumah tangga. Panjenenganipun nyariosaken dhateng kula bilih tiyang sepuhipun nyambut damel lan piyambakipun kerep wangsul malih sasampunipun wengi. Ora ana apa-apa sing salah karo wong tuwane sing kerja. Nanging bakal banget goroh yen nyebabake anak-anake kita kekurangan kasih, perhatian lan pengawasan. Para wong tuwa kudu mesthekake yen anak-anake krasa minangka bagian saka kulawarga, bagean saka omah. Aja ngrasakake bocah luwih nyaman ing omah omah liyane, utawa ing panggon liya. Aja bocah aran luwih seneng dadi bagian saka lingkungan apa wae tinimbang kulawarga.
Nggawe omah minangka panggonan sing nyenengake lan nyenengake kanggo anak-anake, ora ateges ngisi omah karo kabeh fasilitas sing dibutuhake utawa ditresnani dening anak-anake. Omah sing nyaman yaiku omah ing ngendi bocah bakal nemokake wong sing tresna, sing duwe wektu kanggo ngrungokake lan mbantu. House ngendi padha aran sambutan. Omah-omah sing ora menehi panglipur kaya dina sing padha. Lan omah kuwi ora bisa dituku karo dhuwit. Punika dipundamel lan dipunbangun dening tiyang sepuh ingkang asih lan asih tumrap anak-anake. Miturut wong tuwane sing nyadari yen urip butuh material, nanging perkara ora luwih penting tinimbang anak-anake. Akeh remaja njaluk macet karo masalah narkoba, utawa melu kelompok alangan sing ora becik, wiwit saka asosiasi sing salah. Lan kuwi amarga luwih seneng ngenteni wektu ing omah, sing tegese ngluwihi pengawasan loro wong tuwa.