ေအာက္တန္းစားမ်က္ရည္(စ/ဆံုး)
အခန္း (၁) *****
"မစားခ်င္ဘူးဗ်ာ အေမ့ဟာကလည္း တစ္ရက္လာလည္း ဒီဟင္း ႏွစ္ရက္လာလည္းဒီဟင္းပဲ အဆီမပါအျပားမပါနဲ႔"
"စားလိုက္ပါသားရယ္ မနက္ဖန္ၾကရင္သားႀကိဳက္တာခ်က္ေကြ်းပါ့မယ္ကြယ္"
"ေတာ္ပါအေမရယ္ အေမ့မနက္ၿဖန္ေတြမ်ားေနျပီ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေၾကးေတာင္ လဝက္ရွိျပီ ဆရာကလည္းေတာင္းေနတာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ သားရွက္တယ္အေမရ။ မထားနိုင္ရင္လည္း အစတည္းက မထားပါနဲ႔လား ေျပာလိုက္ရင္ ငါ့သား ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ရမယ္ ျဖစ္ရမယ္နဲ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေဖ့မေသခင္က အျငိမ္းစားယူထားျပီးလို႔ ပင္စင္ထုတ္စားေနရတာ ေနာက္မို႔ဆို ခြက္ဆြဲေတာင္းစားေနရျပီ"
"သားရယ္ ေတာ္ပါေတာ့ကြယ္ ေဘးအိမ္ေတြၾကားဦးမယ္"
"ေဘးအိမ္ေတြကလည္း နားရည္ဝေနပါျပီ ေန႔တိုင္းၾကားေနရလို႔။ ခုလည္း ငိုေနျပန္ျပီ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ သားမိုက္ျဖစ္ရျပန္ဦးမယ္။ငိုငို မ်ားမ်ားငို အေမငိုမွ သားလည္း ဆင္းရဲမြဲေတမွာ ေတာ္ျပီဗ်ာ မစားေတာ့ဘူး အေဆာင္သြားေတာ့မယ္"
ဟုဆိုကာ သားျဖစ္သူ ေနေဇာ္ ေျခဖေႏွာင့္ေဆာင့္ကာ ထြက္သြားေခ်သည္။ေနေဇာ္မွာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပသည္။
မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚသန္းျမ ငိုရင္းက်န္ခဲ့ေလသည္။
"ဟ သယ္ရင္း ေဘာ္ဒါသြားမလို႔လား လာေလကြာ လဖက္ရည္ေသာက္ဦး တူတူသြားမယ္" ေနေဇာ္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ေနေဇာ္ မင္းမ်က္နွာဘာျဖစ္ေနတာတုန္းဟ"
"ထံုးစံတိုင္းေပါ့ကြာ အေမနဲ႔ျပႆနာတတ္လာတာ"
"မင္းကလည္းကြာ ေဒၚေလးသန္းျမသနားပါတယ္ကြာ"
"ေတာ္ျပီကြာ အာ့အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ေတာ့ ဒီေန႔ ေဘာ္ဒါလစ္ျပီး ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ္"
"မင္းမွာ ပိုက္ဆံရွိလို႔လား ငေဇာ္" ဟု ျမင့္သန္းေမးေတာ့ နိုင္ထူးက
"ငါမွာလည္းမရွိဘူးေနာ္ ငေဇာ္"
"မင္းကလည္းကြာ ငါၾကံရင္ဘာမဆိုျဖစ္ပါတယ္ကြ ေပးမင္းဖုန္းခဏ" ေနေဇာ္ ဖုန္းေခၚလိုက္ေလသည္။
"ဟယ္လို ခင္နွင္းဆီ လား ငါ နိုင္ေဇာ္ပါ"
"ေအး နိုင္ေဇာ္ေျပာေလဟ"
"ငါ့ကို ပိုက္ဆံ ၂ေသာင္းေလာက္ေခ်းပါလား"
"သိသားပဲ နင္ဖုန္းဆက္ရင္ပိုက္ဆံေခ်းမယ္ဆိုတာ"
"နင္က မေခ်းဘူးလား"
"မေခ်းဘူးလို႔မေျပာမိပါဘူး နင္ခုဘယ္မွာလဲ"
" ကံပြင့္္ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ"
"ေအး ျခံေစာင့္ ေအးေမာင္နဲ႔ေပးခိုင္းလိုက္မယ္။ ဟဲ့ နင္ဒီေန႔ ေဘာ္ဒါေျပးမွာမလား"
"အဟီး ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္းေလ်ွာေနတယ္လို႔ေျပာေပး"
"တတ္တယ္ ေအးေအးျပီးေရာ ငါေဘာ္ဒါသြားဖို႔ျပင္လိုက္ဦးမယ္"
"အင္းအင္း ဒါပဲ"
"ဟာ မင္းကိုေလးစားသြားျပီ ငေဇာ္ သူေဌးသမီးေလးကို ဘယ္လိုခ်ဳပ္လိုက္တာလည္း"
"ဟာ မင္းကလည္း ေနေဇာ္ပါကြ"
"ေအးပါကြာ မင္းက ရုပ္ရွိေတာ့ လုပ္ေပါ့ကြာ"
ခဏၾကာေတာ့ျခံေစာင့္ ပိုက္ဆံလာေပးသည္။ ေခ်းတာက ၂ေသာင္း ေပးတာက ၅ေသာင္း။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ရုပ္ရွင္ရံုသို႔ ခ်ီတက္ေလသည္။ ရုပ္ရွင္ႀကည့္ျပီး ပန္းျခံအတြဲသြားေခ်ာင္းလိုက္ ေရသြားကူးလိုက္နွင့္ ပါလာေသာ ပိုက္ဆံငါးေသာင္းမွာေျပာင္သြားေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္မွ သံုးေယာက္သားအိမ္ျပန္ၾကေလသည္။
၆း၃၀ ရွိျပီ။
ေဒၚသန္းျမတစ္ေယာက္ သားျဖစ္သူအား ထမင္းစားေစာင့္ေနေလသည္။ ခါတိုင္းဆို ၆း၀၀ ဆိုတာနဲ႔ျပန္ေရာက္ေခ်သည္။ ဒီေန႔ နာရီဝက္ေနာက္က်ေနျပီ ခုထိျပန္မလာေသးေတာ့ ေဒၚသန္းျမစိတ္ပူေနေခ်သည္။ ေဘာ္ဒါဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အိမ္ကိုထမင္းျပန္စားၾကေလသည္။ ထမင္းဟင္းမ်ား အုပ္ေဆာင္းနွင့္အုပ္ကာ ျခံျပင္၌ ေခါက္တု႔ံေခါက္ျပန္ လမ္းေလ်ွာက္ေနေလသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သားျဖစ္သူျပန္လာေခ်သည္။
"ဟင္ သား ေနာက္က်လွခ်ည္လား။"
"ဟုတ္တယ္အေမ စာေမးပြဲနီးလို႔ စာအမ်ားႀကီးလုပ္ေနရလို႔ ေနာက္က်ေနတာ ဒီေန႔ေဘာ္ဒါျပန္မသြားေတာ့ဘူး အိမ္မွာပဲစာက်က္ေတာ့မယ္ မနက္ျဖန္မနက္မွ သြးေတာ့မယ္"
"ေအးေအးသား ေရခ်ိဳးလိုက္ဦး ျပီးရင္ သားႀကိဳက္တဲ့ ဝက္သားပုန္းရည္ႀကီးခ်က္ထားတယ္"
"ဟာ တကယ္ ဒါမွဒို႔အေမကြ" ဟုဆိုကာ ဖက္နမ္း၍ အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားေလသည္။
သားေပ်ာ္ေနတာျမင္၍ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ပီတိျဖစ္ေနေလသည္။ ေနေဇာ္ေရခ်ိဳးျပီး၍ ထမင္းဝိုင္းထိုင္လိုက္ေလသည္။
"ဟာ ခရမ္းသီးသုပ္လည္းပါတယ္"
"ငါ့သားအႀကိဳက္ေတြခ်က္ထားတာ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ခ်က္ေကြ်းမယ္"
"တကယ္ေနာ္ အေမ"
"တကယ္ေပါ့သားရယ္ ေရာ့ ဒီမွာဝက္သားပုန္းရည္ႀကီး" ဟုဆိုကာ ခပ္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့
"ဟင္ အေမ့လက္က ဘာျဖစ္တာလည္း"
"ေအာ္ ထင္းေပါက္လိုက္လို႔ လက္နည္းနည္းျပဲသြားတာ"
"အေမကလည္း သားကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး ေနာက္တစ္ခါမလုပ္နဲ႔ေတာ့"
"အင္းပါသားရယ္စားစား"
သားျဖစ္သူ စားေနတာၾကည့္၍ ေဒၚသန္းျမ ေက်နပ္ေနေပသည္။
အခန္း(၂)*********
"သားေရ ၇နာရီထိုးေတာ့မယ္ ထေတာ့ေလ ဒီေန႔တနလာၤေန႔ သားအဝတ္အျဖဴအစိမ္းေတြ ေဘာ္ဒါမွာမလား"
"ဟုတ္တယ္ေလအေမ"
"ထေတာ့ေလ ေရခ်ိဳးသြားလိုက္ အေမထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ထားျပီ မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္စားသြားလိုက္"
"ဟုတ္အေမ"
ေနေဇာ္ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းေၾကာ္စားကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ယူ၍ ေက်ာပိုးလြယ္အိပ္လြယ္ကာ စက္ဘီးအျမန္နင္း၍ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ သူတို႔ေဘာ္ဒါမွာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ မနက္၇း၃၀ မွ ၉း၀၀နာရီထိတက္ရသည္။ ေဘာ္ဒါေရာက္ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္က ေရာက္ေနေခ်သည္ ေတာ္ေသးသည္ ဆရာမဝင္ေသး။ ေနေဇာ္ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေဘးနားဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ခင္ႏွင္းဆီက သူ႔အားလွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမ်က္လံုးမွိတ္ျပလိုက္သည္။ ခင္ႏွင္းဆီလည္း မ်က္ႏွာရဲသြားသည္။
"အဟမ္း အဟမ္း" ဟု နိုင္ထူးနဲ႔ ျမင့္သန္း က အသံေပးေတာ့ ေနေဇာ္ ေခါင္းေလးကုတ္ကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေလသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဆရာဝင္လာကာ
"ေနေဇာ္ မင္းဝမ္းေလ်ွာတာသက္သာလား"
"ဟုတ္ဆရာ သက္သာပါတယ္"
"ေအးေအး အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ ဒီေန႔ ဆရာသြားစရာေလးရွိလို႔ ေဘာ္ဒါအေစာႀကီးဆင္းေပးလိုက္မယ္ ေဘာ္ဒါေျပးတဲ့ နိုင္ထူးနဲ႔ျမင့္သန္းက လြဲရင္က်န္တဲ့သူေတြ ဆင္းလို႔ရျပီ" ငနဲႏွစ္ေယာက္ ငိုမဲ့မဲ့နွင့္ ေနေဇာ္အား အသံတိတ္ဆဲေနေလသည္။ ေနေဇာ္ကလည္း ဆရာ့အေရွ႕တြင္ ဗိုက္ကေလးဖိကာ အကယ္ဒမီေလ်ွာ့လုပ္ျပသြားေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္တင္မကဘူး ခင္နွင္းဆီပါ အျမင္ကပ္ေနေလသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့
"နင္လူလည္က်တယ္ေနာ္ ေနေဇာ္"
"အဲ့ဒီ့နွစ္ေယာက္ကို Lesson ေပးလိုက္တာ"
"ေအးနင္ၾကပ္ၾကပ္လုပ္ သူမ်ားကို"
"ထားလိုက္ပါ နင္ ခု ဘယ္သြားမွာလည္း"
"ဟာ ခုမွအေစာႀကီးရွိေသးတာ အိမ္ျပန္ျပီး စာသြားက်က္မွာေပါ့"
"ငါ့ကိုအလည္မေခၚဘူးလား နင့္အိမ္ကို"
"နင္ေတာင္ နင့္အိမ္ကိုအလည္မွမေခၚတာ"
"ဘာမွမဆိုင္ဘူး ငါကေယာက္်ားေလးေလ နင့္ကိုအိမ္ေခၚလို႔ေကာင္းပါ့မလားဟ စဥ္းစားေလ"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲဥစၥာကို"
"သူငယ္ခ်င္းေတြဟုတ္လို႔လား"
"ေကာင္စုတ္ေနာ္ မစနဲ႔"
"ငါ့အေမက ဟင္းခ်က္ ေကာင္းတယ္ေနာ္ နင္လ်ွာလည္သြားမယ္"
"နင္ငါ့ကိုမနိုင္ပါဘူးဟာ ငါတို႔အိမ္မွာ ေန႔တစ္ဝက္လာလာလုပ္ေနတဲ့အန္တီကမွ ဟင္းခ်က္ေတာ္တာဟ။ သူအလုပ္လုပ္တာေတာင္မၾကာေသးဘူး"
"ဟင္ဘယ္လိုေန႔ဝက္ဟုတ္လား ဘယ္လိုႀကီးလဲဟ နင္တို႔က ညဘက္ထမင္းမစားဘူးလား"
"ငါ့ဒယ္ဒီနဲ႔မာမီက အလုပ္အရမ္းရႈတ္ေတာ့ အျပင္မွာစားတာမ်ားတယ္။ ငါက ညစာမစားဘူး ျခံေစာင့္လင္မယားႏွစ္ေယာက္က မနက္ကထမင္းဟင္းေတြယူထားတယ္ေလ အဲ့ဒါေၾကာင့္" "ေအာ္ ဒီလိုလား"
"နင္လိုက္စားၾကည့္ေလ"
"နင့္အေမအေဖက ႀကိဳက္ပါ့မလား"
"ငါ့ဒယ္ဒီက မနက္အေစာႀကီးထဲက ကုမၸဏီသြားျပီ မာမီက ဘာမွမေျပာဘူး"
"ေအးပါလိုက္ခဲ့မယ္"
အခန္း(၃)**********
"ဟင္ သမီး ဒီေန႔ေဘာ္ဒါမတက္ရဘူးလား"
"ဆရာကအျပင္သြားစရာရွိလို႔ ပိတ္ေပးတာ"
"ေအာ္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ပါတာကိုး"
"ဟုတ္အန္တီ သားနာမည္ ေနေဇာ္ပါ"
"ေအာ္ သမီးအျမဲေျပာလို႔ အန္တီသိျပီးပါျပီ သားက လူေခ်ာေလးပဲ လာထိုင္ဦး ထမင္းစားသြားေလ မနက္စာစားျပီးျပီလား"
"ထမင္းေၾကာ္ေတာ့စားျပီးပါျပီ ခင္နွင္းဆီက သူတို႔အိမ္က ထမင္းခ်က္ေတာ္ေၾကာင္းေျပာေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အေမ လက္ရာထက္ေကာင္းလားလို႔ လိုက္စားႀကည့္တာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတာင္ပါေသးတယ္"
"ထမင္းခ်ိဳင့္က ေက်ာင္းေရာက္မွစားေပါ့ ခု အန္တီတို႔အိမ္မွာစားသြားေလ ဒါနဲ႔ သားမိဘေတြက ဘာလုပ္ၾကတာလည္း"
"အေဖက ဆံုးသြားပါျပီ ဟို... အေမက ေရႊဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ေလ"
သူ ညာလိုက္ေလသည္။ ခင္နွင္းဆီအေမအထင္ေသးသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ပင္။
"ေအာ္ သမီးတို႔စကားေျပာၾကဦး မာမီ ထမင္းဝိုင္းျပင္ဖို႔ေျပာထားလိုက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္မာမီ။ ကဲ ငါမေျပာဘူးလား ငါ့မာမီက သေဘာေကာင္းပါတယ္လို႔ သူက အဆင့္တန္းမခြဲျခားဘူး လိမ္ရင္အရမ္းမုန္းတာ"
"ေအာ္" ဟုသာ ေနေဇာ္ ေျပာလိုက္၍့္ ေဇာေခြ်းမ်ားပ်ံေနေခ်သည္။
"ကဲ သမီးတို႔ေရ ျပီးျပီ လာစားလို႔ရျပီ"
"ဟုတ္မာမီ။ လာ ေနေဇာ္ သြားဆြဲရေအာင္" ေနေဇာ္ေနာက္မွလိုက္သြားေလသည္။ ထမင္းစားခန္းႀကီးက ထည္ဝါလြန္းသည္။ ကြ်န္းသားမ်ားပင္ သံုးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဟင္းေတြကလည္း ဘုန္းႀကီးစားဝိုင္းလိုပင္ စံုလင္လွသည္။
"ကဲ သား စားေလ အားမနာနဲ႔"
"ဟုတ္အန္တီ"
"ဒါက မာမီအႀကိဳက္ေလ ဝက္သားပုန္းရည္ႀကီး"
"ဟာ အန္တီလည္းႀကိဳက္တယ္ေပါ့ သားလည္းအရမ္းႀကိဳက္တာအန္တီ"
"ဟာမာမီေရ မာမီနဲ႔တူတဲ့သူေတာ့ရွိသြားျပီ ဟဲ့ ငါက အဆီမ်ားတာမႀကိဳက္ဘူး ကယ္လိုရီမ်ားမွာစိုးလို႔ မာမီနဲ႔နင္နဲ႔က တူသြားတာေပါ့"
"ေနေဇာ္ဟင္းခပ္ထည့္လိုက္ျပီး စားလိုက္ေလသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူေတြေဝသြားသည္။
"ဟင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေနေဇာ္မေကာင္းလို႔လား"
"ေကာင္းပါတယ္" စိတ္ထဲမွ အေမ့လက္ရာနဲ႔တူလိုက္တာလို႔ ေတြးေနစဥ္ အေနာက္ဖက္ဆီမွ
"မမေလး ေလ်ွာ္ရမွာ ဒီအဝတ္ေတြမလား" ဟူေသာအသံၾကားေတာ့ ေနေဇာ္ထိတ္လန္႔သြားသည္။
"ဟင္ ဒါ... ဒါ အေမ့အသံပဲ!!!!"
သူလွည့္မၾကည့္ေပ။
"ေအးဟုတ္တယ္ ေဒၚသန္းျမေရ ကိုလင္းခက္ က သူ႔အဝတ္ေတြ လက္နဲ႔ေလ်ွာ္တာပဲႀကိဳက္တာေလ"
"ရပါတယ္ရွင္"
နာမည္ၾကားလိုက္ေတာ့ ပိုေသခ်ာသြားေခ်ျပီ။
အသံေပ်ာက္သြားေတာ့ ေနေဇာ္ ထမင္းဆက္မစားေတာ့ဘဲ ေရေသာက္လိုက္သည္။
"ဟင္ သား ေတာ္ျပီလား"
"ဟုတ္အန္တီ သားထမင္းေၾကာ္စားထားလို႔ ဗိုက္ျပည့္ေနတာ။ နွင္းဆီ ငါေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ နင္ဆက္စားနွင့္"
"ငါလည္းတစ္ခါတည္းလိုက္မွာေပါ့ဟ"
"စားပါဟ ငါသြားစရာေနရာေလးရွိေသးလို႔" ေနေဇာ္ စက္ဘီးေလးနင္းကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာေလသည္။
"ေမေမ သားသိပါျပီ ေမေမ့ပိုက္ဆံဘယ္ကရလဲဆိုတာ သားမွားပါတယ္ေမေမရယ္"
ေနေဇာ္ မ်က္ရည္မ်ားပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာေသာေၾကာင့္ စက္ဘီးဆက္မနင္းေတာ့ပဲ လမ္းေဘး ဗန္ဒါပင္နားတြင္ စက္ဘီးေထာက္ကာ ထိုင္၍ငိုခ်လိုက္ေလသည္။
"ေအာ္သားရယ္ သားအေမက ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္တဲ့လားကြယ္" ဟု ႏႈတ္မွေရရြတ္ရင္းု အဝတ္ေလ်ွာ္ရင္း ေဒၚသန္းျမငိုေနေခ်သည္။
"မာမီ သမီးေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္"
"ေအးေအးသမီး မာမီလိုက္ပို႔မယ္ မာမီလည္းသြားစရာရွိတယ္ ေဒၚသန္းျမေရ ေဒၚသန္းျမ"
"လာပါျပီမမေလး" ေဒၚသန္းျမအဝတ္ေလ်ွာ္ေနရင္း ခဏရပ္၍ ထြက္လာေလသည္။
ထိုစဥ္ ေနေဇာ္ စက္ဘီးဒုန္းစိုင္းနင္းကာ ျခံထဲျပန္ဝင္လာျပီး စက္ဘီးေဒါက္ပင္မေထာက္ေတာ့ပဲ တြန္းလွဲကာ ေျပးလာေလသည္။ ေဒၚသန္းျမလည္း ျပန္လွည့္ေျပးမည္အျပဳ
"ေမေမ"
ဟု အေနာက္ဖက္ဆီမွ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ေဒၚသန္းျမ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာေလသည္။ လွည့္မၾကည့္ေပ။
"ေမေမ"
ဟု ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ေနေဇာ္ မိခင္ျဖစ္သူအားေျပးဖက္လိုက္ေလသည္။
"ေမေမ သားမွားပါတယ္ဗ်ာ"
"ငါ့သားမမွားပါဘူးကြယ္ ငါ့သားကငယ္ေသးတာကိုးကြယ့္"
"သားကိုခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမရယ္။"
" အေမက သားကို အျပစ္မျမင္ပါဘူးကြယ္ သားကငယ္ေသးေတာ့ အမွားေတြလုပ္မိမွာပဲေလ ေမေမခြင့္လႊတ္ပါတယ္ကြယ္"
ေနေဇာ္ မိခင္ျဖစ္သူအားဖက္နမ္းလိုက္ျပီေနာက္ ခါးေလးဖက္ကာ သားအမိနွစ္ေယာက္ ခင္နွင္းဆီတို႔အိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
"ေတြ႕လားသမီး မိဘေမတၱာဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ"
"ဟုတ္မာမီ"
"မိဘက သက္ရွိဘုရားပဲသမီး။ တစ္ခါတရံ လူေတြက အရွိကိုအရွိတိုင္းလက္မခံတတ္ၾကဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း (ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာက်ီး) ဆိုတဲ့ စကားပံုေပၚလာတာေပါ့။ ခု ေနေဇာ္ေလးဟာ သားလိမ္မာျဖစ္သြားျပီေလ သူ႕အမွားသူသိသြားလို႔ပဲ"
"ဟုတ္မာမီ သမီးမွတ္ထားပါ့မယ္"
"သူ႕ရဲ႕ေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြကိုေဆးေၾကာလိုက္ျပီး ခု သန္႔စင္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားျပီေလ။
ဒါေၾကာင့္ အမွားကို အမွားမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ အမွန္မျပင္ပဲ ဆက္မိုက္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ပဲဝမ္းနည္းလို႔ ငိုငို
က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ
ေအာက္တန္းက်တဲ့ ေအာက္တန္းစားမ်က္ရည္ပဲျဖစ္မွာပဲသမီးရဲ႕"
"ဟုတ္သမီးမွတ္ထားပါ့မယ္"