Dina kahirupan sapopoe, manusa butuh jalma séjén pikeun berinteraksi, sabab manusa mah mahluk sosial, malah taya nu bisa hirup nyorangan. Ku kituna, pantes waé média komunikasi psikologis bisa mantuan manusa pikeun ngébréhkeun jati diri sangkan bisa nepikeun naon-naon nu aya dina diri jalma séjén. Kagiatan komunikasi bakal timbul saupama manusa berinteraksi jeung manusa séjénna, ku kituna bisa disebutkeun yén komunikasi téh timbul salaku hasil tina hubungan sosial. Pamahaman ieu ngandung harti yén komunikasi teu bisa leupas tina kahirupan manusa, boh salaku individu boh kelompok.
Harti komunikasi téh loba pisan, salah sahijina numutkeun Gode anu nétélakeun yén komunikasi téh mangrupa kagiatan nyieun hiji hal tuluy némbongkeun ka jalma séjén. Komunikasi anu lumangsung ngawengku sistem internal jeung éksternal. Sistem internal ngawengku ajén-inajén anu geus napel dina dirina, sedengkeun sistem éksternal nya éta lingkungan di luar individu, diantarana kecap-kecap anu dipilihna pikeun diomongkeun, isyarat fisik, bising, susunan kamar, cahaya, jeung suhu kamar.