မခ်စ္ဖူးလို႔ မသိပါ (အပိုင္း၁)
"စိတ္ထားျဖဴ .....လာခဲ့စမ္း ညည္းစာေမးပြဲက်တယ္ဆို"
"က်တာထူးဆန္းလို႔လား ဖြားဖြားကလည္း တကတဲ"
"ေအာင္မေလးေတာ္ ညည္းက ဒါမထူးဆန္းဘူးေပါ့ ေတြ႔မယ္ ဒီမွာ"
ေဒၚသန္းႏုရဲ႕လက္ထဲတြင္ ႀကိမ္တုတ္ေရာက္သြားေသာအခါ ထားေျပးဖို႔ရန္ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။
"ဟဲ့ မိထား လာခဲ့ေလ လာစမ္း စာမက်က္တဲ့ေကာင္မေလး"
"အီးဟီးဟီး ဖြားဖြားေနာ္ ကိုယ့္ေျမးမေလးကို လက္လြန္ေျခလြန္ တုတ္လြန္ျဖစ္သြားမယ္ စိတ္ေလွ်ာ့ပါ ေနာ္ ေနာ္ ေနာ္"
"မေလွ်ာ့ဘူး ညည္းကို မိတဆိုးေလးမို႔ ဖေအကလည္း အေဝးမွာအလုပ္လုပ္ေနရလို႔ ငါက ဒုကၡခံျပဳစုထားတာ ခုေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္တာ ၾကည့္စမ္း ၉တန္းေတာင္က်တယ္တဲ့ လာခဲ့စမ္း ငါ့အ႐ွက္ခြဲတဲ့ မိန္းမ"
"ဟာ....ဖြားဖြားေနာ္ ထားကိုတကယ္ႀကီး႐ိုက္မလို႔လား"
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဖြားဖြားပဲ ေမာၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္လိုက္သည္။မိမႏိုင္စိန္ကို ထိန္းကြပ္ရတာ ဝဋ္တစ္ခု။
"အဟီး ဖြားဖြား လက္နက္ခ်ၿပီလား"
"ေအးေဟ့ ေအး....ငါေတာ့စိတ္ညစ္ပါတယ္ နင္နဲ႔ေတာ့...မျဖစ္ဘူး ။နင့္အေဖကို အေၾကာင္းၾကားမယ္"
"ဟာ ဖြားဖြား လုပ္ပါနဲ႔ ထားမုန္႔ဖိုးျဖတ္ခံရလိမ့္မယ္"
"ဪ ဒါက်ေတာ့သိသားပဲ....မရဘူး နင့္အေဖကိုေျပာမွျဖစ္မွာ"
"ဖြားကလည္း အဟင့္ ဟင့္"
ထား ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ငိုျပလိုက္ေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္သြားသည္။ထား၏ဖခင္ဦးလြင္ေအာင္သည္ ျမစ္ႀကီးနားမွာ တာဝန္က်ေနၿပီး ထားကေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွာပဲ ဖြားဖြားနဲ႔အတူ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။အခုေတာ့ ထားဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲသြားေအာင္ ဘာေတြျဖစ္လာဦးမလဲ ထားလည္းမသိေတာ့ပါဘူး။
"မိထားေရ ေဟ့ စိတ္ထားျဖဴ "
ျခံေ႐ွ႕က ေအးျမေအာ္သံေၾကာင့္ ထားအိမ္အျပင္ထြက္လာသည္။
"ေျပာ ဘာလဲ စြတ္တရြတ္ေအာ္ေနတာ"
ထားေျပာလိုက္တာကို သူကစိတ္မဆိုးဘဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးလုပ္ေနသည္။ၿပီးမွ
"နင္ကလည္းဟာ ငါအေဖာ္မ႐ွိလို႔ ယာထဲလိုက္ခဲ့ဦးေနာ္ ေနာ္"
"ဇာတ္လမ္းကစၿပီ ေနဦး ငါ ဖြားဖြားကိုေျပာဦးမယ္"
"ဟယ္ တယ္လိမ္မာေနပါလား "
"ခုမွ သိလား ဟြန္း ခဏ"
ထား အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားခ်ိန္အထိ ေအးျမကလိုက္မဝင္ဘဲ အျပင္မွာပဲ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ဖြားဖြားရဲ႕ ေအာ္သံဟစ္သံကို နားမခံႏိုင္၍ ေနခဲ့တာဆိုလည္း မမွားပါ။
ဖြားဖြားက ဧည့္ခန္းမွာ စားစရာေတြစီရင္ေနသည္။တခမ္းတနားျပင္ဆင္ေနပံုကိုၾကည့္၍ အေရးတႀကီးဧည့္သည္ပင္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ဖြားဖြားက အိမ္အကူေတြကို ေနရာတက်ခိုင္းေစေနသည္။
"ဖြားဖြား ထား အျပင္သြားမလို႔"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ မသြားရဘူး ဒီေန႔ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြလာမွာ"
"ဟာ ဖြားကလည္း သူတို႔လာတာ ထားနဲ႔မဆိုင္ေရးခ်မဆိုင္ဘူးေနာ္"
"ဆိုင္တာေပါ့...အဲ့ဒိဧည့္သည္ေတြက ညည္းအေဖမိတ္ေဆြေတြ...ညည္းၿမိဳ႕ကေက်ာင္းကိုသူတို႔အိမ္မွာေနၿပီးတက္ရမွာ"
"ဘယ္လို...သူတို႔အိမ္ကို လိုက္ေနရမယ္ ဟာ ဟင့္အင္း ထားမေနခ်င္ဘူးေနာ္ ဖြားရယ္ ေဖေဖ့ကိုကူေျပာေပးပါဦး....ကိုယ့္ေျမးမေလးကို သူမ်ားအိမ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ေနေစခ်င္လို႔လား"
"တိတ္စမ္း...မိထား လူႀကီးေတြကေကာင္းေစခ်င္လို႔စီစဥ္တာကို မျငင္းနဲ႔ သြားေတာ့ မနက္ျဖန္သြားဖို႔ပစၥည္းေတြထည့္ထား "
"ဟင္....မ..မနက္ျဖန္...ဟာ ဖြားဖြား"
"သြားဆို ငါလုပ္လိုက္ရ"
"အာ့...သြားၿပီဗ်ိဳ႕"
စိတ္ထားျဖဴ ထြက္သြားေသာအခါမွ ေဒၚသန္းႏုျပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။တစ္ေယာက္တည္း႐ွိေသာ ေျမးမေလးကို အေဝးေျမျခားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္မထားခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ပညာေရးက အဓိကပဲမဟုတ္လား။
"တီ.....တီ..."
"ေဟာ္ေတာ္....ကားသံၾကားတယ္...ဟဲ့ ေမာင္ထြန္း႐ွိန္ တံခါးသြားဖြင့္လိုက္...ၿပီးေတာ့ လွေမက ထားကိုသြားေခၚစမ္း"
"ဟုတ္..ဖြားဖြား"
အသီးသီးကိုခိုင္းေစလိုက္ကာ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ခဏအၾကာ ဧည့္သည္လင္မယားႏွင့္ သားတစ္ေယာက္က အိမ္ထဲကို ဝင္လာၾကသည္။
"ဟာ....ဖြားဖြားက ႏုဆဲပဲေနာ္"
ဦးျမင့္ျမတ္ေအာင္က အျပံဳးေလးနဲ႔ ဖြားကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း အိမ္ထဲသို႔ဝင္ခဲ့ၾကသည္။
"ေျပာတာပါပဲကြယ္ ဒီေျမးမထိန္းရတာနဲ႔ မႏုခ်င္ေတာ့ပါဘူး ကဲ ကဲ အိမ္ထဲဝင္ၾက"
"ဖြား..ဒါနဲ႔ ဟို ေျမးမကေရာ ဘယ္သြားလဲ"
"႐ွိတယ္ ဟဲ့....လွေမေရ မိထားကိုသြားေခၚလိုက္ဦး"
"ဪ မိထားတဲ့လား"
အခုမွပဲ ဇနီးျဖစ္သူေဒၚတင္တင္ႏြယ္က ေမးေတာ့သည္။
"အမည္ရင္းက စိတ္ထားျဖဴတဲ့....အလိုလိုက္ထားေတာ့ အရမ္းဆိုးတာကြဲ႔ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီကတူေလးတို႔ဆီမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခ်င္လို႔...သူ႔ကိုဆံုးမေပးၾကပါကြယ္"
"ဘာမွမပူပါနဲ႔ ဖြားရဲ႕...ကြၽန္ေတာ္က လြင္ေအာင္နဲ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ကူညီရတာေပါ့...ဪ ဒါက သားငယ္ဗ် ေအာင္တိုင္းညီတဲ့ အိမ္မွာက သားႀကီးေရာ သမီးေလးေရာ႐ွိေသးတယ္"
"ဪ ဒါဆို အဖြားေျမးေလးအေဖာ္ရတာေပါ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္ ကဲ စားၾကပါဦး ဘာမွအားမနာနဲ႔"
"စားမွာ စိတ္ခ်ဗ်ိဳ႕...."
"ေအးပါကြယ္ စားၾက"
ဧည့္သည္လင္မယားႏွစ္ေယာက္က စားလိုက္ၾက စကားေတြေျပာလိုက္ၾကႏွင့္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ႐ွိလွသည္။သားျဖစ္သူေကာင္ေလးက အေနခပ္ေအးေအးထင္ပါရဲ႕။စကါးသိပ္မေျပာပဲ မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးေနသည္။
"ဟဲ့ ေကာင္ေလး ေနမေကာင္းဘူးလား"
ဖြားဖြားက စကားျဖတ္ၿပီး ညီ့ဘက္ကိုေမးခြန္းေမးလိုက္သည္။သူမေျဖရေသးခင္မွာပဲ ေမေမကအရင္ေျဖလိုက္သည္။
"ဖြားေရ...ကားမူးလို႔တဲ့...ကဲ သား အျပင္ေလေကာင္းေလသန္႔ေလး႐ွဴခ်ည္ပါ့လား...ဒီထဲေနရင္ အရမ္းမူးေနမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့...မာမီ။ဪ ဖြား ည့ီကိုအျပင္ထြက္ခြင့္ျပဳပါဦး"
"ေအး ေအး သြားပါကြယ္"
ညီအျပင္ကိုထြက္လာကာ ျခံဝန္းေလးထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။အိမ္ကိုတည္ေဆာက္ထားပံုက ၿမိဳ႕အိမ္ေတြလို ေခတ္မီစနစ္တက် ေဆာက္ထားတာျဖစ္သည္။
ထားကိုလိုက္႐ွာရင္း ေဒၚလွေမတစ္ေယာက္ေခါင္းမီးေတာက္ေနၿပီ။ဖြားဖြားက အေခၚလႊတ္လိုက္တာမို႔ ႐ွာေပမဲ့ အခန္းထဲမွာလည္း မေတြ႔ အျပင္မွာလည္း မေတြ႔ေသး။
"ဒီေကာင္မေလး ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္ေနာ္"
"ခစ္ခစ္ "
ထား ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းခ်ဳပ္တီးထားရသည္။ေဒၚလွေမက ထားကို႐ွာရင္း ေခြၽးဒီးဒီးက်ေနတာပင္။ထားက သူမသိေအာင္ ပုန္းေနခဲ့တာ။
"ကဲ...မွတ္ပလား...ဟြန္း..ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြလာတာ ထားကိစၥလား...ကိုယ့္ဟာကို အိမ္လည္တာေကာင္းတယ္"
ထားေနာက္ဘက္ေပါက္ကေန ခိုးထြက္လာစဥ္
"မမထား...မမ...အီးဟီးဟီး "
"ဟယ္...သာထူး ဘာလို႔ငိုလာတာလဲ ေျပာစမ္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအးျမက႐ိုက္လို႔လား"
"ဟုတ္ဘူး မမထား...ဟို..ဟိုမွာေလ"
သာထူး လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပေနတာက မန္က်ည္းပင္ရဲ႕ အကိုင္းတစ္ခု။ေသခ်ာၾကည့္မွ ထိုကိုင္းတြင္စြန္ၿငိေနတာကိုျမင္လိုက္ရသည္။
"စြန္လိုခ်င္ရင္ မမယူေပးမယ္ေနာ္ ခဏေစာင့္ မငိုနဲ႔ေတာ့ တိတ္ တိတ္"
"ဟုတ္...မမထား ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ သားသားေစာင့္ေနမယ္"
ကေလးအငိုတိတ္ရေအာင္ သစ္ပင္ေပၚတက္ကာ အရိပ္အေရာင္ျပမဲ့ ေပါက္ေက်ာ္မေတာ့ လုပ္ငန္းစေလၿပီ။ေလွကားေထာင္လိုက္ၿပီး စြန္ကိုတက္ယူလိုက္သည္။သစ္ပင္က လူတစ္ရပ္ေက်ာ္စာပဲ ႐ွိသည္ ။
"ဟာ....သူ...သူခိုး...ဆင္းခဲ့စမ္း"
"ဟင္"
ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွကားကိုလႈပ္ေနတာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ဒါ ၿမိဳ႕ကကိုေရႊေခ်ာပဲျဖစ္မည္။
"ေအာင္မာ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ၾကည့္မေနနဲ႔...ဆင္းခဲ့စမ္း"
"ဟာ...ဘာလို႔အရမ္းလႈပ္ေနတာလဲ ဒီမွာျပဳတ္က်ေတာ့မယ္"
"ဆင္းခဲ့စမ္း ႐ုပ္ကေလးသနားကမားနဲ႔ခိုးတုန္းကခိုးၿပီးခုမွ"
"အံမာ ဘယ္သူကခိုးေနလို႔လဲ ထားကသူခိုးမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ရင္ျဖစ္ နင္သာသူခိုး"
"ဘာ...မင္း"
"ဒုန္း..ဝုန္း"
"အား....ေသၿပီ"
ေလွကားကို ညီက အတင္းတြန္းလိုက္ေတာ့ ယိုင္ထြက္သြားကာ ထားဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ထားကိုယ္ေလး ေလထဲ ေဝ့ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသၿပီပဲလို႔ထင္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ေအာက္က်လာေတာ့ ထားမေသေသးပါ။
"ငါ အသက္႐ွဴေနေသးတာလား"
မ်က္လံုးဖြင့္မၾကည့္ေသးဘဲကိုယ့္ဝင္သက္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ေနမိသည္။
"ခင္ဗ်ား မေသဘူး အမိ ဖယ္ေတာ့ အား"
"ဟင္...သူ"
အခုမွ တကယ္မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ထားက သူ႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္ရက္လဲက်သြားတာပါလား။
"ဟာ...ျပဴးတူးၿပဲတဲၾကည့္ျပန္ၿပီ..မင္းကိုယ္လံုးႀကီးဖယ္စမ္း ဒီမွာေအာက္ကလူက ေသေတာ့မယ္"
"မဖယ္ဘူး သူခိုးလို႔ စြပ္စြဲလို႔ကို မဖယ္တာ"
ေျပာေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ
"ဟယ္....သမီး..."
"ဟင္....သား"
အိမ္ဘက္ကေန အိမ္သားေတြအားလံုးေျပးထြက္လာၾကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ထပ္ရက္ႀကီးျဖစ္ေနကာ အျမင္မေတာ္စရာ မ်က္စိဆံပင္ေမြးဆူးစရာႀကီးျဖစ္ေနသည္။ဝုန္းခနဲ အသံၾကား၍ ထြက္လာၾကတာျဖစ္မည္။ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားႏိုင္လုေနၾက၍ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း သတိမထားမိခဲ့။
"ဒါက ဘာျဖစ္တာလဲ မိထား"
ဖြားဖြားရဲ႕ ေမးသံက ေအာင္ေအာင္မာမာႀကီး။ထား နဲ႔ သူ ထထိုင္လိုက္ၾကၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ရန္မူသည့္မ်က္ေစာင္းေတြထိုးလိုက္ၾကသည္။
"ဟဲ့...ေျဖေလ သား"
မာမီကပါ ေမးေန၍ ညီေခါင္းေျခာက္သြားကာ ပြန္းျပဲသြားေသာလက္ေမာင္းကဒဏ္ရာကို ေယာင္ၿပီးအုပ္လိုက္မိသည္။အထင္လြဲစရာႀကီးျဖစ္ေနမွာပဲ မဟုတ္လား။
"ဟို....ဟို ေလ..သူကအရင္စတာ ဖြား"
ထားအသံက မတိုးမက်ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔နားတြင္ေတာ့ ဗံုးေပါက္သြားသကဲ့သိုပင္။
"ေအာင္မာ နင္အရင္စတာ..နင္သာ သစ္ပင္ေပၚတက္တာေလ"
"နင္ အရင္စတာေလ ငါ့ကို သူခိုးလို႔ေျပာတာပါ့ေကာ"
"နင္ အရင္စတာေလ"
"ငါမဟုတ္ဘူး နင္စတာ"
"နင္"
"နင္"
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညွိဳးထိုးရင္း မ်က္ေစာင္းတခဲခဲျဖစ္ေနၾကသည္။လူမဟုတ္ဘဲ နဂါးသာဆို ျပာက်ကုန္ေလာက္ၿပီ၊
"ကဲ....ေတာ္ၿပီ ေတြ႔မွမေတြ႔ရေသးဘူး ရန္ကအရင္ျဖစ္တယ္...ဟင္းဟင္း မိထားေနာ္ ညည္း ေတြ႔မယ္"
"ဟာ ဖြားကလည္း သူစမွားတာေလ"
ထားက အတိုင္အေတာထူကာ စူပြပြနဲ႔ေျပာလိုက္တာကို ဧည့္သည္လင္မယားကျပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။
"လူကိုမ်ား ျပက္လံုးထုတ္ေနတယ္ထင္ေနလားဘဲ ဘာေျပာေျပာ ျပံဳးျပံဳးႀကီးၾကည့္ေနတာ တကတဲ"
ထား ေတြးလိုက္တာကို သူတို႔မ်ား ရိပ္မိသြားသလားမသိပါ။ ထားကို ပိုျပံဳးျပၿပီး
"သမီးေလးက ခ်စ္ရာေကာင္းလိုက္တာ...ထားထားလို႔ေခၚမယ္ေနာ္...ကဲ သားေရ...အဲ့ဒါမင္းသူငယ္ခ်င္းအသစ္ပဲ..စိတ္ထားျဖဴတဲ့..ထားထားေရ...သူက မာမီ့ရဲ႕သားငယ္ ေအာင္တိုင္းညီတဲ့ မွတ္ထားၾကေနာ္"
"ဟုတ္"
"ဟုတ္က့ဲ မာမီ"
ထိုေန႔က ျပႆ နာသည္ ထိုမွ်ႏွင့္ အက်ဥ္းခ်ုပ္ျပီးသြားေသာ္လည္း ေနာင္လာမည့္ျပႆ နာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္မက ႐ွိေနေပဥးီမည္။
တစ္ႏွစ္က်ထားၿပီး ညီႏွင့္အတူေက်ာင္းတက္ရမည့္ အေတာအတြင္း ထားတစ္ေယာက္ တဂ်က္ဂ်က္ရန္႐ွာေနဦးမွာလား။အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္သြားမွာလား မေသခ်ာေသးေပ။ညီ့အႀကိဳက္က ထားပံုစံမဟုတ္သလို ထားရဲ႕မိတ္ေဆြပံုစံကလည္း ညီလို ေပ်ာ့စိစိေကာင္စားမ်ိဳးမဟုတ္။
ထား ၿမိဳ႕ကို မလာခ်င္ေသာ္လည္း ေရာက္ရသည္။မေနခ်င္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္သလိုေနရသည္။ေတာ္ရာမွပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပစ္ဖို႔ ထားစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိသည္။ျပႆ နာေတြ ဖန္တီးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အရယူမည္။ဒါ ထားရဲ႕အိပ္မက္။
"စိမ္းေရ စိမ္း လာပါဦး"
အိမ္ထဲမွ ထားႏွင့္ရြယ္တူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ၿမိဳ႕သူမို႔ ႐ူပါက မခ်ဴခ်ာေပ။အေတာ္ေလး ေခ်ာလွသည္။သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြက ေပါင္လယ္ေလာက္ေရာက္ေနၿပီး ဒီတိုင္းေလးျဖည္ခ်ထားသည္။႐ိုးလည္းမ႐ိုး ဆန္းလည္းမဆန္းေသာ ဝတ္ဆင္မႈမ်ိဳးႏွင့္ ယဥ္စစေလးပင္ျဖစ္သည္။
"ဟင္...မာမီ သူကဧည့္သည္လား"
ထားကိုေမးေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ထား ျပန္ျပံဳးျပေနၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ဟုတ္...စိတ္ထားျဖဴပါ ဒီအိမ္မွာေနၿပီးေက်ာင္းတက္ရမွာပါ"
"ဪ တို႔နာမည္က ပင္ရြက္စိမ္းပါ"
အံ့ျသသလိုေလး ျပံဳးၿပီး ထားရဲ႕အဝတ္အိတ္ေတြကို အိမ္ထဲယူသြားသည္။
"မာမီ သူ႔အတြက္အခန္းကေရာ"
စိမ္းက ေမးလိုက္သည္။ဒီအိမ္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းေနၾက၍ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"စိမ္းနဲ႔ ကပ္ရပ္အခန္းကို ႐ွင္းခိုင္းၿပီးသား....ဟဲ့..မိညိဳေရ မိညိဳ"
"႐ွင္...မမႀကီး"
"ေအး....ဒီပစၥည္းေတြကို ႐ွင္းခိုင္းထားတဲ့အခန္းမွာသြားေရႊ႔ေတာ့...ထားထားလည္းနားဦးမလား"
"ရပါတယ္ အန္တီရဲ႕ ထားအဆင္ေျပပါတယ္"
" ဒါဆိုလည္း စိမ္းနဲ႔စကားေျပာေနေလ မာမီနဲ႔ဒယ္ဒီတို႔ သြားနားေတာ့မယ္...ဪ ညီေရာ"
ညီက ကားအျပင္ကိုထြက္လာကတည္းက အခန္းထဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္သြားၿပီး အျပင္ကို ေပၚေတာ္မူမလာပါ။
"ညီအထဲဝင္သြားတာ စိမ္းျမင္လိုက္တယ္ မာမီ"
"ဪ ဒီကေလးကလည္း ...ကဲပါေလ မာမီသြားၿပီေနာ္"
"ဟုတ္"
မာမီတို႔ထြက္သြားခ်ိန္အထိ ႏွစ္ေယာက္လံုး စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသး။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စူးစမ္းေလ့လာေနမိသည္။
ထား၏ပံုစံေလးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြင္ျပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ခပ္ပြပြအက်ႌလက္႐ွည္ကို ဝတ္ထား၍ ကပိုက႐ို႐ွိလွသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအ႐ွည္ကို ဒူးနားအထိေခါက္တင္ထား၍ အေပၚကအပြ ေအာက္က တိုနံ႔နံ႔ဆိုေတာ့ ၾကည့္ရတာ သိပ္ေဒါင့္မက်ိဳးပါ။သို႔ေသာ္လညး္ ထားသည္ စိမ္းအတြက္ ညီမေလးတစ္ဦးလို ခ်စ္ခင္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတာ့ ႐ွိေသးသည္။အျပစ္ကင္းသည့္မ်က္ႏွာေလးက ကေလးဆန္ဆန္ေလးျဖစ္သည္။
"နင္က ဘယ္ႏွတန္းလဲ"
႐ုတ္တရက္ နင္ လို႔သံုးႏႈန္းလိုက္၍ စိမ္း အံ့ျသမိသြားသည္။
"စိမ္းက ဆယ္တန္းတက္ရမွာ ညီမေလးရဲ႕...ထားကေရာ"
"ညီမေလးလို မေခၚပါနဲ႔...ငါက နင္နဲ႔ရြယ္တူပဲ ကိုးတန္းက်သြားလို႔ အတန္းငယ္တာ"
စိမ္း သူ႔စကားေၾကာင့္ျပံဳးမိသြားသည္။စိတ္ဆိုးစရာျဖစ္မလာဘဲ ပိုၿပီးေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္ေနသည့္ ထားပဲမဟုတ္လား။ကိုယ္ရဲ႕မေကာင္းေၾကာင္းကို ေပၚတင္ေျပာကာ ႐ွက္ရေကာင္းမွန္းလဲမသိေပ။တကယ့္ အ႐ိုင္းတံုးေလးပါလား ထားရယ္။
ႀကိဳးစားပမ္းစားဖန္တီးထားတာမို႔ အားေပးၾကပါဦးေနာ္။အရမ္းေကာင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ေအာင္ေရးထားပါတယ္ readerတို႔ေရ😘😘😘