‘Man spreading’

‘Kent u dat?’, zou dominee Gremdaat zeggen. ‘Manspreading’. In sommige landen tegenwoordig verboden op straffe van het levenslang dragen van een zeemeermin jurk. Ter duiding voor de mensen die net uit de oorlog in Syrie komen, ‘man spreiding’ is het door de man hinderlijk wijdbeens zitten in bijvoorbeeld de trein. Heel hinderlijk. En dat is het ook. Het is niet prettig als een onbekende naast je zit en je steeds zijn been tegen jouw been aan voelt rijden. Vind ik als man ook niet prettig en het overkomt mannen zelf ook. Maar dan is het niet erg. Laten we dit probleem eens analyseren met boerenverstand. Allereerst, waarom doen mannen dit en gelukkig kan ik hier enige klaarheid in brengen aangezien ik zelf van mannelijke kunne ben.

Allereerst moeten we vaststellen dat niet alle mannen aan ‘man spreading doen’. Ik zie wel eens mannen in bijvoorbeeld de trein die hun benen over elkaar leggen, dat wil zeggen, één been recht op de grond en het andere been kruist met de knie de andere knie en gaat in rust. Vaak hebben deze mannen een lederen schoudertas bij zich, dragen een baardje, een bruine ribbroek, zijn werkzaam in het onderwijs en ruiken naar muntthee. Ik wil hierbij tevens duidelijk verklaren dat geen enkele man uit mijn vrienden- of kennissenkring, hiertoe behoort. Dit om misverstanden te voorkomen uwerzijds. Het is daarnaast ook niet strafbaar.

Ik probeer te bedenken waarom mannen dit gedrag vertonen. Doe ik het zelf ook? Ja, waarschijnlijk automatisch wel maar ik besef dat het voor de ander niet prettig is en daarom concentreer ik me op recht zitten. Een oorzaak is volgens mij dat stoelen voor openbaar gebruik, altijd gebouwd zijn op de lengte van pygmeen, mensen met dwerggroei, pasgeborenen en vrouwen. De zitting is voor een man van mijn lengte (1.84) altijd te laag en te kort maar hey, iedereen kan zitten toch? Om de beentjes bij elkaar te houden moet ik met mijn kont recht naar achteren tegen de hoek van de stoel drukken en volledig rechtop met mijn bovenlichaam tegen de rugleuning aanduwen. Enige ontspanning in mijn lichaam resulteert in een onderuitgezakte houding waardoor de billetjes uit de stoelhoek komen en een stel gespreide benen het resultaat is. ‘Het is gewoon anatomie en zwaartekracht mevrouw’, zeg ik altijd tegen de dame naast me als ze zuchtend haar been bij zich trekt.

Zou het een oorzaak kunnen zijn dat mannen van die lachwekkende ballen hebben zitten tussen hun benen. Ja om te gieren he Antoinette? Nou, we hadden het er gisteravond weer eens over Sterre, we kwamen niet meer bij. Dames, ze liggen niet altijd gerieflijk in den broek maar het zijn geen skippyballen. Onze lieve Heer heeft zeker nagedacht bij het ontwerp van onze geslachtsorganen en rekening gehouden met een eventueel toekomstige zithouding in de trein. We kunnen er ook de Tour de France mee winnen, althans, sommige van ons, dus er blijkt zelfs op een fietszadel veel mogelijk. Misschien moeten we eerder kijken naar het ontwerp van de gemiddelde mannelijke spijkerbroek. Die is nogal dwingend en mogelijk niet bedoeld voor de zithouding.

Het is irritant, dat beenspreiden. De vermoedelijke oorzaak weten we, dat heb ik hierboven uitmuntend beschreven dus hoeven we daar geen duur onderzoek naar te doen. Misschien moeten we gewoon iets met de stoelen in openbare ruimten doen. Niet alleen geschikt maken voor peuters maar ook voor volwassen mannen. Misschien kunnen we dan ook samen een plekje verzinnen voor damestassen en een gesprek aangaan over zeuren in de trein. Als oplossing voor de korte termijn stel ik voor om de desbetreffende man gewoon te vragen of hij op zijn eigen territorium wil blijven. Je kunt ook een foto maken en die op zijn Twitter tijdlijn zetten.