Relacja z Metalmanii 2018

Miałem pisać bezpośrednio po koncercie, ale musiałem odreagować trudy podróży i przeżycia z samego eventu. Zacznę od tego, że warto było. Zarówno pod względem muzycznym, jak i towarzyskim. Ilość koncertów niemożliwa do ogarnięcia, trzeba było zrobić selekcję. Zacznę od opisu tego co widziałem, wnioski, zapytania poselskie na koniec.

Mała scena:

Ketha – Spóźniłem się, bardzo tego żałuję i w rezultacie obejrzałem jeden numer. Fajnie, ale niedosyt pozostał.

Roadhog – Nie moje granie, nie rozumiem, udałem się na zakupy płytowo-książkowe.

Minetaur – Chyba przegapiłem ze względów towarzyskich.

Shodan – O! Duże zaskoczenie na plus. Szczepcio z ekipą dali czadu. Bardzo dobry, energetyczny set, podobało mi się bardzo. Tak bardzo, że po koncercie kupiłem CD w wersji deluxe.

Inverted Mind – Oglądałem tak pół na pół, brzmiało dobrze. Podejrzewam, że gdybym obejrzał całość ocena zapewne byłaby wysoka.

Kult Mogił – Wiele sobie oczekiwałem po tym koncercie, a przeszedł tak jakby obok mnie. Wszystko dobrze brzmiało, niby ok., ale w tym konkretnym momencie nie ruszyło mnie. Może to kwestia czasu i gdybym zobaczył ich klubie, wieczorem, to miałbym lepsze odczucia.

Terrordome – Nie widziałem (kwestie towarzyskie).

Alastor – Nigdy nie lubiłem, najbardziej z ich twórczości podobała ni się okładka płyty „Syndrom Of The Cities”. Koncert nie wpłynął na zmianę mojego podejścia do tego zespołu.

Viscera/// - Potężne zaskoczenie na plus. Lubię takie popierdolone granie. Skojarzyło mi się z Thaw. Co należy uznać za komplement. Ciężko, mrocznie, drone’y, black metal, psychodelia. Piękny set.

Voidhanger – Niestety, odpuściłem ze względów towarzyskich – pozdrowienia dla ekipy Chaos Vault. Bardzo żałuję, bo podobno było w pytę. No cóż, nie można mieć wszystkiego.

Anima Damnata – Najlepszy występ na małej scenie. Wszystko było doskonałe.

Ragehammer – Po raz kolejny uprzejmie donoszę, że to koncertowa bestia. Bardzo dobry set, jak zwykle energetyczny. Pół godziny dostępne na granie spowodowało, że zapierdol był przeokrutny. Tymek – urodzone zwierzę koncertowe – w swoim żywiole. Włącznie z komentarzami i zapowiedziami.

Duża scena:

Wolf Spider – Zespół poległ ze swoją legendą. O ile takowa jeszcze istnieje. Niby wszystko zagrane dobrze, ale nie rusza mnie w żadnym stopniu.

Insammer – Wytrzymałem jeden utwór. Kwintesencja tego czego nie lubię. Jakiś nu metal ożeniony z chujowym gotykiem. Zespół na dorobku – wokalistka była w majtkach i jakiej bluzce. Chyba o to chodzi w tym zespole. By zarobić na spodnie.

Xentrix – Bardzo dobrze. Konkretny, oldskulowy thrash podany z energią. Mila podróż w czasy licealne.

Skyclad – Dawno temu nawet miałem ze dwie ich kasety. I podobało mi się takie granie. W sobotę wytrzymałem 3 numery. Zespól idealny na Juwenalia. Przaśna muzyka dla pijanych studentów.

Dead Congregation – Dużo sobie obiecywałem po tym koncercie. A było średnio. Głównie z powodu brzmienia, wszystko się zlewało. Krążyłem po płycie by znaleźć miejsce gdzie dobrze słychać. Udało mi się dopiero pod koniec setu. Po prawe stronie sceny jakość dźwięku była znośna.

Mekong Delta – uwielbiam na płytach, a na koncercie mnie znużyło. Niestety. Problemy techniczne z gitarą nie były największym problemem, była nim raczej nuda wiejąca ze sceny.

Destroyer 666 – Kurwa, potwierdziło się po raz kolejny. To jest wybitny koncertowy band. Bdb. Szkoda, że krótko.

Kat & Roman Kostrzewski – Ambiwalentne odczucia mną targają. Z jeden strony są hity, można pośpiewać. Z drugiej – Roman bardziej udaje, że śpiewa niż to robi, co bardzo obniża ocenę występu. Kata chyba każdy już widział. Niejeden raz i to w lepszych dla zespołu czasach.

Asphyx – NAJLEPSZY KONCERT NA METALMANII 2018. Tyle w temacie.

Emperor – Kupiłem bilet na tegoroczny festiwal od razu, gdy tylko ogłoszono, że gwiazdą jest Emperor. Uwielbiam ten zespół. Choć znam opinie – jeden rabin powie tak, drugi rabin powie nie. W ’99 roku nie dojechałem na gig w Krakowie, leżałem w szpitalu po wypadku. Teraz nadrobiłem. I było warto fchuj. Zajebisty set. „Anthems” w całości plus hity m.in. „I Am The Black Wizards” i wieńczący set „Inno a Satana”. Otake gwiazdy nic nie robiłem.

Napalm Death – Jako że na przestrzeni ostatnich kilku lat widziałem ich trzy raz nieco lajtowo podszedłem do tego występu. Spędziłem pod sceną, po lewej stronie z 15 minut i wysłuchałem m.in. „Smash A Single Digit” czy „Scum”. W miejscu gdzie stałem wszystko było słychać i pierdolnięcie było potężne. Pisze o tym, bo słyszałem opinie, że brzmienie do dupy.

Blaze Of Perdition – Zaczęli prawie o drugiej w nocy, gdy wszyscy byli padnięci, albo już wyszli. Osoby, które opuściły Spodek niech żałują, bo BoP zagrali bardzo dobry koncert. Oparty głownie na najnowszej płycie, z poprzedniej tylko „Into The Void Again”. Mścich pięknie pocisnął wokale, brzmienie świetne, rozwalało mózg. Gratulacje, chłopaki. PS na koncercie BoP zostało około 400-500 osób, co zważając na porę jest dobrym wynikiem.

Teraz kilka zdań podsumowania. Cała impreza niezwykle udana. Kilka koncertów na kolana. Organizacyjnie bez wpadek, może poza faktem, że za mało miejsc siedzących po odpocząć po trudach dnia. Spotkania z zespołami odpuściłem, bo kolejki były jak za mięsem w PRL, szkoda mi było czasu. Merch bdb, można było wygrzebać wartościowe płyty czy książki.

Pozdrawiam wszystkich spotkanych znajomych, dzięki za wszystko. Dobrze, że jesteście.

Do zobaczenia na kolejnych gigach. Najbliższe to Thrash Attack w Lublinie (3-4 maja), gdzie m.in. Ulcer, Deivos, Brudny Skurwiel czy R.O.D. oraz później Manilla Road w Warszawie. Hails!