Մեկ նշանակման պատմություն

Գեներալի որդին գեներալ լեյտենանտ Գրիգորի Կոլոկոլցևը, ով լաց է լինում և կատակում ընկերների հետ, լիբերալ բարեփոխումների ջատագով հավատում է պայծառ ազատական ​​ապագային: Այնուամենայնիվ, նրա հոր հետ անվայել կապը նրան ուղարկեց Տուլայի նահանգի գավառական գունդը, որտեղ նա համարձակվեց մանկապաշտ կապիտան Պոլին, փորձեց զինվորներին սովորեցնել կարդալ և գրել, համակրել իշխանությունների և գործընկերների կողմից ճնշված ճնշվածի հետ և կատարել է առաջադեմ գրող Լեո Տոլստոյի ծանոթությունը Դա հենց նրա համար ընտրությունն էր նրա կյանքի մեջ: պետք է արվի ոչ թե ինքն իր նշանակմամբ, այլ մեղավոր զինծառայողի գործով, որի իրավաբաններին կկոչվի նույնիսկ հեղինակավոր հեղինակ, նույնիսկ վերևում:

(pic.source)

Այն դեպքը, երբ սցենարը ամեն ինչ ֆիլմի համար է: Որովհետև, անկեղծ ասած, հավանաբար չկա ուժեղ գործող դերասանական գործունեություն, եթե չլինեն դժբախտ սպասավոր և ոչ պակաս դժբախտ ստրուկ, որոնք (չեն եղել) դարձել են իրենց խղճի և խելագարության պատանդ: Մնացած շիլաները, ավելի շուտ, չեն փչացնում, քան իրենցն են անում: Իհարկե, կա նկարչի և հատկապես օպերատորի հիանալի աշխատանք, որոնք դերասաններին հաճախ փոխարինում են տեսախցիկի բնորոշ շարժումով: Բայց միևնույն է, գլխավորը սցենարն ուղղությունը, որը կլանվում է լավ լողավազանի պես սատանաների ամպով:

Ի վերջո ինչ պետք լինել սթափ Դունյա Սմիրնովը շատ բարի անձնավորություն դպրոցը նրա օրգանիկներն են (հասկացեք ձեր կոռուպցիայի աստիճանը կրթության միջոցով): Եվ նույնիսկ «Երկու օր» դրական լուրի միջոցով և նրա միջոցով լցված էին գրպանում թուզ և ինքնուրույն հեգնանքով վերաբերվում էին դաշնային պաշտոնյայի և մշակութային աշխատողի միջև (ամուսնացած լինելով Չուբայի հետ, նա կարծես թե ռոմանտիկացել և փոքր-ինչ ծիծաղել վերջում նա ամբողջովին կասկածի տակ է դրել իր սեփական կյանքը): Կոկոկոն դուրս եկավ ցնցող ժպիտով ֆոբիերի և պատճառով:

«Մեկ նշանակման պատմությունը» մի պահ կարող է ինչ-որ պահի պարպել, բայց դրանում գրեթե ոչ մի ժպիտ չկա: Մայր Ռուսաստանի չլուծված օրենսգրքի (ոչ պակաս, քան մեկ) առջև կա մի տեսակ աղմկոտ խառնաշփոթ: Մտածում են միայն դասագրքերն ու արձանագրել. «Ռուսաստանը չի կարող հասկանալ մտքով», կամ, կարծես, լրիվ անտեղի կլիներ. «Մեր երկիրը առատ է, բայց դրանում կարգ չկա»:

Եվ, իհարկե, որ ոչ հերոսը խաբեություն է կամ խաբված: Անտարբեր դերասանություն: Բայց ոչ, ընդհակառակը, նա փախչում է խղճի մտքից, բայց չի կարող փախչել: Կյանք սպառնացող Կոլոկոլցովը ըմբոստանում է իր հայրերի դեմ այս ամենը միակն է, որ գեներալի (ինչպես միշտ Անդրեյ Սմիրնովի երկիմաստ պաշտոնական դերը) որդին է, որը խաղում է միայն լիբերալը: Անարժեք, անհարմար, թույլ սպասարկուն աճում է տառապող Քրիստոսի գրեթե պատկերի մեջ: Լավ մարդիկ, որոնց մեջ հավատում Նիկոլաևիչը չլուծված զինծառայող գյուղացիական զանգված, կանանց փոխարեն լոգարանախցիկ փորելու փոխարեն, սովորեցնելու փոխարեն, լքված ձիերով վիրավորված խոզեր կեղտոտող (կամ նույնիսկ ինչի պատճառով), բայց տառապում է անմեղ Դատապարտմամբ: Ռուսաստան, խորթ և բևեռ վիրավորված են խորթ մայրը Ռուսաստանը: «Ուղղակի» հավատարիմ սպան և իրավապահ:

Թվում է, թե այս Ավդոտյա Անդրեևնայում ամբողջովին ինտուիտիվ (կամ նույնիսկ միտումնավոր) գուշակվում է օրենքի դերը Ռուսաստանում, դա, անշուշտ, հիմք չէ մեր (դևերի) կարգի վրա: Ավելի շուտ ճակատագրի ձայնը, որը մարդկանց, կարիերան և խղճի տանջանքներն դնում իրենց տեղերում վերջո, մեր երկրում նա հանդուրժում գողությունները, հարձակումները, նվաստացումները, կանանց ոչնչացող շնացողները (դեպ, սա էր բարոյականության դեմ, որի համար հնարավոր էր նաև ծանր աշխատուժ ստանալ), բայց նա չի հանդուրժում ապտակը դեմս իշխանությունների պատժիչ թուրը, բայց ոչ արդարությունը:

Իսկ ինչ վերաբերում է Տոլստոյին: Լավ, թե վատ: Այո, ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը Իհարկե, Սմիրնովան սիրում նրան: Ի դեպ, և նրա բոլոր կերպարները բացառությամբ նույնիսկ վերապահումներով, գիրքը, որը նախատում է իր գրական արտացոլումը, գեներալ Կոլոկոլցևից մինչև իր որդին, նախարար Միլյուտինից մինչև աղքատ մեղադրյալներ: Դա միայն Տոլստոյի ճակատագիրն: Սա նոր մեսիայի ճակատագիր չէ, այլ հանճարեղ գրողի ճակատագիր, այլ, ավաղ, ռուսաստանցի բանիմաց մտավորականի: Սիրո Սոֆյա Անդրեյևնան: Իհարկե, բայց նա իրավացիորեն նետում է նրան. Ինչպե՞ս կարող ես ինձ սիրել, բայց չընդունել իմ մտքերն ու գործերը:

Ելույթ դատարանում: Փայլուն: Բայց ինչի վրա նա ազդեց: Հույս ունե օրենքի վրա: Ոչ նույն հավատը կայսերական ողորմածության հանդեպ, որը հագած էր գրական վերջնագրի տեսքով հետևաբար ամուլ: Վերջապես, աշխարհի բոլոր համար ընդունելը և սեփական ընտանիքից և հարազատներից որևէ բան փոխելու թուլությունը մինչև ճապոնական խոզեր (այո, նորից նրանք են) և հարավամերիկյան գուան: Սա մի՞թե ռուս մտավորականի կարմա չէ:

Այսպիսով, սցենարի հեղինակը և ռեժիսորը գրեթե կատակ կատակներ են եզրափակում լինելու անտանելի հեշտությամբ, դանդաղ, ամենօրյա պոլիֆոնիայի մեջ, չուգուն ռուսական լայնության և նեղության մեջ: Եվ եզրափակչում գտնվող մարդիկ հառաչում և լռում են: Ավելի շուտ, դա ոչ ակտիվ: Բայց Քրիստոսը (կամ քավության նոխազը) ամբողջովին ոտնահարված է: Մի պաստառ (պաստառ) գրեթե խոստովանեց հովիվ հետաքննողի ֆոնին հանդիսատեսը լքում է դահլիճը ջախջախված կյանքի բեռով, որում տարի շարունակ շատ բան չի փոխվել: