အိမ္မက္လမ္းႏွင့္ ညေနခင္း၏ ပါေတာ္မူခန္း

"" အိမ္မက္လမ္း ""

လမ္းကေလးက လူႏွစ္ေယာက္ေရွာင္သာရုံ လမ္းက်ဥ္းေလးၿဖစ္သည္။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ ခေရပင္မ်ား စီတန္းလ်က္ ေရအုိင္ႏွစ္ခုကုိ အလည္ကၿခားထားေသာ လမ္းကေလးသည္ အုံ႔ဆုိင္းညိဳၿမေနကာ ေႏြရာသီတြင္ပင္ အပူဓာတ္မရတတ္ေသာ လမ္းကေလးၿဖစ္ပါသည္။
အခုလုိ မုိးစက်ကာစရာသီဦးဆုိရင္ေတာ့ ေၿမလမ္းကေလးသိပ္သည္းသြားကာ ေၿမသင္းရနံ႔ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရေနတတ္သည္မွာ ညြတ္ႏူးစရာ ခံစားခ်က္ၿဖစ္သည္။
ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာေမာင္နဲ႔ ခင္ေလးႏွစ္ကာလတစ္ခ်ိဳ႕ ၿဖတ္သန္းခဲ့ဖူးပါသည္။

'ေနရာေဟာင္းဆုိတာ ေ၀ဒနာေဟာင္းေတြေဆာင္ယူရာလမ္းပါပဲတဲ့' လမ္းကေလးကုိ မၿမင္ဖူးသလုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိရာက
စကားေလးတစ္ခြန္းကိုၾကားေယာင္မိၿပန္သည္။
လမ္းကေလးသည္ ခင္ေလးတုိ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးရာ ရပ္ကြက္ေလးႏွင့္ ဆယ္ငါးမိနစ္ခန္႔ကြာေ၀းသည္။
အဲ့ဒီရပ္ကြက္ကေလးကုိအေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုၿဖင့္ ၿပန္ေရာက္မိေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသာ ေၿခလွမ္းေတြသည္
ခင္ေလးကို ေနရာေဟာင္းဆီ ေခၚေဆာင္လာၾကသည္။
ညိဳ႔မႈိင္းေနေသာေကာင္းကင္ၾကီးႏွင့္ထပ္တူလမ္းကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲမွာ အလုိလုိလစ္ဟာမိေလသည္။
ေမာင္ေၿပာသလုိပါပဲ ။ ခင္ေလးက သိပ္ေတြေ၀တတ္တာေလ။

လမ္းကေလးရဲ႕ ဟုိမွာဘက္စြန္းတြင္ ဆက္ေလွ်ာက္စရာ ကန္ေဘာင္ကမ္းနားရွိေပမယ့္
ခင္ေလးနဲ႔ေမာင္ လမ္းရဲ႕အဆုံးကုိ တစ္ခါမွ မေလွ်ာက္ဖူးခဲ့။
အစပုိင္းအၾကိမ္ေတြမွာ သတိမထားမိေသာ္လဲ အဲ့ဒီဘက္ကုိသြားဖုိ႔ ေခၚေသာအခါ ေမာင္က ခင္ေလး လက္ကုိေဆာင့္ရုန္းသည္။
မသြားရဘူးတဲ့။
ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ေမာင္ လုိ႔ ေစာဓကတက္မိေတာ့ ေမာင္က ခင္ေလးကုိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ကာ
လက္ဆြဲၿပီး လာရာလမ္းကုိၿပန္ေခၚလာသည္။
ခင္ေလးကုိေဒါသရိပ္ေငြ႔ေငြ႔ၿဖင့္ပင္ မဆူပူဖူးေသာ ေမာင့္ဆီက ရရွိခဲ့သည္
ပထမဆုံး ၿငိဳၿငင္မႈၿဖစ္လိမ့္မည္။

အဲ့ဒီဘက္က အတြဲေတြသြားတာတဲ့။ ခင္ေလးတုိ႔ကေရာ အတြဲေတြ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ခြန္းတုန္႔ၿပန္ေသာအခါ
ေမာင္ေၿဖရွင္းဖုိ႔ၾကိဳးစားသည္။
မဟုတ္ဘူးေလကြာ အဲ့ဒီအတြဲေတြက..
အသားအရည္ပါးလ်ားၾကည္လင္ေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ နီၿမန္းလ်က္စကားၿဖတ္လုိက္ေသာ
အခါ ေမာင့္ဆုိလုိရင္းကုိသေဘာေပါက္ခဲ့သည္။
ဘုရားေရ ေမာင္ဟာ ခင္ေလးကုိ တန္ဖုိးထားလြန္းလုိက္တာ။
လမ္းၿဖတ္ကူးတဲ့အခါ လူထူထူပလက္ေဖာင္းမွာ တုိးတုိက္သြားလာရတဲ့အခါမွာ ခင္ေလးလက္ကုိ
တြဲထားတတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒါကုိ အခြင့္အေရးယူတာလုိ႔ ခင္ေလးမထင္ခဲ့။
ေမာင္ ခင္ေလးကုိ အခြင့္အေရးယူဖူးတယ္ဆုိလ်င္ တစ္ခါတုန္းက ဒီလမ္းကေလးမွာ လူသူကင္းရွင္းေနခ်ိန္
မ်က္လုံးမွိတ္ထားခုိင္းၿပီး ပါးေလးကုိ ဖြဖြ နမ္းခဲ့တာေလာက္ပါပဲ။

ခင္ေလး မ်က္လုံးကို ၿပန္ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ေတာ့ သူကပဲ ၿပန္ရွက္ေနကာ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကုိ ပြတ္သပ္ရင္း အေ၀းကုိ ေငးၾကည့္ကာ ၿပဳံးေနခဲ့သည္။
ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ၿဖဴစင္လြန္းလွတဲ့ ေမာင့္ကုိ ခင္ေလး ၿမတ္ႏုိးခဲ့တာ ဘာဆန္းမလဲ ေနာ္။
ဒီလုိပဲ ေမာင္ကလဲ ခင္ေလးကုိ တန္ဖုိးထားလြန္းတဲ့ၾကားကခင္ေလးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေ၀းသြားၾကတာလဲ?။
ခင္ေလးမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ၿပန္ဆုံၿဖစ္ခဲ့ရင္ဆုိေသာ အေတြးၿဖင့္ ေမာင့္ကုိေမးစရာ ေမးခြန္းမ်ားစြာရွိပါသည္။

အတိတ္ေတြကုိ မၿမင္ေအာင္ လမ္းကေလးမွၿပန္လွည့္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ေခါင္းငုံ႔ေလွ်ာက္မွ လမ္းေလးေပၚမွာ
ခင္ေလးတုိ႔ေၿခရာေဟာင္းေတြၿပန္ၿမင္ေနရတာ ခက္လွတယ္ေမာင္။
အၾကည့္ကုိ အေပၚၿပန္ေရႊ႕လုိက္ေတာ့ လမ္းထိပ္အုတ္ခုံေလးေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္က
ခင္ေလးရဲ႕ အသက္ရႈသံေတြကုိ ကေမာက္ကမၿဖစ္ေစတယ္။
ေမာင္ပါပဲ ...
ဘယ္လုိကံၾကမၼာရဲ႕ ရက္စက္တဲ့ က်ီစယ္မႈပါလဲ။
သတိရလြမ္းဆြတ္လြန္းလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ ေနရာေဟာင္းကုိ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ခင္ေလးကုိ ေစာင့္ၾကိဳေနခဲ့တာ ေမာင္ ပါပဲတဲ့။
အေၿခအေနအရပ္ရပ္အရ ပတ္သက္လုိ႔မရေတာ့ ေၾကာင္း သိသိၾကီးနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ေလ..။ အခ်ိန္ေတြ ဒီေလာက္လြန္ၿပီးမွ
ၿပန္ဆုံေတြ႔ရဖုိ႔ဆုိတာ။
ေမာင္သည္ သူ႔ ယူနီေဖာင္းလုိ အၿမဲ၀တ္ဆင္တတ္ေသာ လည္ကတုံးလက္တုိအၿဖဴေလးႏွင့္ ခ်ည္ပုဆုိးကြမ္းရိုးစိမ္းေလးကုိ
၀တ္ထားၿမဲၿဖစ္သည္။
ကုတ္တုိတုိ နားကြင္းက်ယ္က်ယ္ညွပ္တတ္ေသာ ေမာင့္ဆံပင္ေလးေတြထုံးစံအတုိင္းတုိကပ္ေန၏။
ခင္ေလးကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေၿခာက္လွန္႔ခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကုိေတာ့ ေမးရလိမ့္မည္။
ေမာင္ ဟု ေခၚလုိက္မိေသာ ခင္ေလးအသံသည္ အဖ်ားဆြတ္ တုန္ယင္ေနႏုိင္သည္။
ထုိ႔အတူ လွည့္ၾကည့္ေသာ ေမာင့္မ်က္၀န္းမွာ အံ့ၾသၿခင္း လြမ္းဆြတ္ၿခင္း ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတၿခင္းတုိ႔ အၿပည့္အ၀ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့သည္။
ခင္ေလး ေမးခ်င္ေသာ ေမးခြန္းကုိလဲ ေမးၿဖစ္ခဲ့ပါသည္။
.
.
.
.
.
.
." မေအဠိဳးေရ နင္ ငါ့ကုိမွတ္မိလား "
.
Original Writer by: Waihan Lin Htin
.
(ဤအထက္ပါ စာပိုဒ္အား မူရင္းစာေရးသူ၏ၾကည္ျဖဴေသာခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

"" ညေနခင္း၏ ပါေတာ္မူခန္း ""

တကယ္ဆို ေမာင္ဒီေနရာကိုေရာက္ခဲ့သည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါးပါးကေလးသာ ရိွသည္။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ရင္းႏွီးခဲ့ဘူးေသာ ကိုယ္သင္းရနံ႔ကေလးေတြ ...
အစဥ္အၿမဲရႊန္းျမလက္ျဖာေနတတ္ေသာ မ်က္ဆံနက္နက္ကေလးေတြ ..
ေနာက္ၿပီး ...
ကတီၱပါေျခနင္းထက္က ေျခဖမိုး မို႔မို႔ကေလးမ်ား .....။

" ဟူး ...."
ေမာင္ျပန္လည္ လြမ္းျမင္ေယာင္မိတုိင္း ဒီေနရာကို ေရာက္ျဖစ္သည္ေလ ....
မမီွ႔တမီွ ေမာင့္ပုခံုးထက္ေခါင္းေမွးထားတတ္တဲ့ ခင္ေလးနဲ႔အတူ ညေနခ်ိန္ေတြတိုင္း ... ရိွခဲ့ဘူးတာ ဒီေနရာေလးပါပဲ .. ဒီအုတ္ခံုေလးပဲေပါ့ ..။

ေမာင္ စီးကရက္ေတြ ခိုးေသာက္တာကို လိမ္ေပမယ့္ ေမာင့္လက္ညိဳးနဲ႔လက္ခလယ္ၾကား စီးကရက္ကစြဲက်န္တဲ့ ဝါက်င္က်င္သမ္းေနတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္တတ္တဲ့ခင္ေလး ...။
မ်က္ဆံကေလးေထာင့္ကပ္ရင္း ... ေမာင့္နားရြက္ေတြနီရဲလာတဲ့အထိ ဒဏ္ေပးတတ္ေသး . ...
" ေမာင္ရာ .. မလိမ္တတ္ပဲ မလိမ္ပါနဲ႔တဲ့ ... "
ၾကားမိေနေသးတယ္ ခင္ေလးရယ္ ... ။

ေမာင္ထိုင္ေနတဲ့ ဘယ္ဖက္မွာ .. ေမာင္တို႔ေလွ်ာက္ေနၾက လမ္းကေလးရိွတယ္ ခင္ေလး ..
ေမာင္မၾကည့္ရဲဘူး ...
စံုတြဲေတြ .. ဒီလမ္းေပၚမွာ ေတြ႕မိတုိင္း ေမာင္မ်က္ရည္ဝုိင္းေလာက္ေအာင္ နာက်င္လြမ္းဆြတ္ရတယ္ ..
ေမာင္တို႔ ကံၾကမၼာေတြက ဘယ္လိုေတြဆိုးရြားလိုက္လဲကြယ္ ...
သိပ္ခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ... ေဝးကြာသြားၾကရတာဟာ .. ေမာင္တို႔အတြက္ ကံၾကမၼာက ဖန္တီးေရးဖြဲ႕ၿပီးသား ဇာတ္ညႊန္းတစ္ပုဒ္ေလလား ...။

" ကံၾကမၼာဆိုတာ လူကပဲ ဖန္တီးရတာလို႔ ခင္ေလး ယံုၾကည္တယ္ .."
မင္းေလး .. အဲ့လိုေျပာခဲ့တာပါ ခင္ေလးရယ္ ...
ေမာင္တို႔ျဖစ္တည္မႈေတြ၊ အနာဂတ္ေတြအတြက္ ေမာင္ႀကိဳးစားဖန္တီးခဲ့ေပမယ့္ .. ဘာေၾကာင့္မ်ား ...
ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ... ကံၾကမၼာက ေမာင္ဖန္တီးသလိုမျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ ...။
လက္မခံခ်င္ေပမယ့္ အမွန္တရားမို႔ ေမာင္လက္ခံခဲ့ရပါတယ္ ..။
ေမာင္လက္ခံခဲ့ရပါတယ္ေလ ...။

ေလတခ်က္ .. ဆတ္ခနဲေဝ့လိုက္မွာ .. ေမာင့္ေရွ႕ကို ငုဝါပြင့္ဖတ္ေတြ ေႂကြက်လာရဲ႕ ...
မင္းသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ပန္းပါပဲ .. ခင္ေလး ..
လမ္းေလးထက္မွာ ေႏြေလရူးေၾကာင့္ ငုဝါပြင့္ဖတ္ေတြေရွာင္မရေအာင္ က်ဲျပန္႔ေနတာေတာင္ ..
ပြင့္ဖတ္ေလးေတြေပၚမနင္းရက္ဘူးတဲ့ေလ ..
ေၾသာ္ .. ခင္ေလးရယ္ .. မင္းေလးကသိပ္ကိုႏူးညံ့လြန္းလိုက္တာ ..။
" ကမၻာေျမေပၚ ဘယ္သူမွမေမွ်ာ္ေပမယ့္လည္း ေရာက္လာရတယ္ ... ရနံ႔ကလည္းမဲ့ေတာ့ တန္ဖိုးမထားၾက ..
ေႂကြရခ်ိန္မွာေတာင္ လူမသိ သူမသိ နဲ႔ အနင္းခံဘဝေရာက္ရတဲ့ ပန္းမို႔ မင္းကပိုခ်စ္ခဲ့တယ္တဲ့ေလ ..။

ေမာင္ မင္းအေၾကာင္းေတြ မေတြးခ်င္ဘူး ခင္ေလး ..
ေမာင္သတိရမိတိုင္း နာက်င္ရတယ္ ...
ရင္ဘတ္ထဲက နာက်င္ဆို႔နင့္လာတိုင္း မ်က္ရည္ဝိုင္းတတ္တဲ့ ေမာင့္ကို ....
အဲ့ေလာက္မေပ်ာ့ညံ့နဲ႔ေမာင္ရာ ... လို႔ ဆိုဆံုးမတတ္တဲ့ ခင္ေလး ..
ခုေတာ့ ဘယ္မွာလဲကြယ္ ..။

ညေနက ေမာင္နဲ႔အုတ္ခံုေလးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္လို႔ အလင္းဝတ္ရံုေတြကို ခြာခ်ေနၿပီ ခင္ေလး ...။
ေမာင္ျပန္ရေတာ့မယ္ ...
ဒီေန႔လို အမွတ္တရ ႏွစ္ပတ္လည္မ်ိဳးမွာ မင္းကိုလြမ္းရင္း မင္းအေၾကာင္းေတြေတြးခဲ့ရတာ နာက်င္ဆို႔နင့္ရေပမယ့္ ... ေမာင္ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ ေက်နပ္ပါတယ္ ..
ေမာင္လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲၿပံဳးမိလိုက္ေတာ့ ထပ္ၿပီးသတိရေသးတယ္ခင္ေလးရယ္ ..
" ေမာင့္အၿပံဳးေတြက ခင္ေလးကို .. ေႂကြက်ေစခဲ့တာပါေနာ္ .. " လို႔ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေကြးရင္း ေျပာခဲ့တဲ့ပံုေလး ..။
ေမာင္ ျမင္ေယာင္ပါတယ္ကြာ ....
ျမင္ေယာင္မိပါတယ္.. ။

ျပန္ၿပီကြယ္ ပြင့္ဖတ္ေလးတို့ရယ္ ...
မင္းတို႔ကို စာနာႏုိင္တဲ့ ေျခဖမိုးအစံုလည္းမရိွတဲ့ညေနခင္းကေန ငါခြာရေတာ့မယ္ေလ ...။
ေနလံုးႀကီးတိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူထရပ္လိုက္ရင္ပဲ ..
ရင္းႏွီးေနက် ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးနဲ႔ ေမာင့္နံမည္တိုးတိုးကေလးေခၚသံၾကားလိုက္ရတယ္ ...
ညေနခင္းက ေမာင့္ကိုဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားေတာ့မျဖစ္ေစေလာက္ပါဘူးေနာ္ ...
ေမာင္လွည့္မၾကည့္ပါ ...
ဒါဟာ ခင္ေလးမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဆိုတာလည္း စိတ္ထဲကသိေနသေယာင္ ...
ေျခစလွမ္းလိုက္ရင္ပဲ .. ေနာက္တစ္ခါထပ္ေခၚသံၾကားလို႔ ေမာင္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ..

" အို ..."
ခင္ေလး ..
ဟုတ္တယ္ .. တကယ့္ကိုခင္ေလးပါပဲ ..
ဒီမ်က္ဝန္းမ်က္ဆံေတြ ၊ ဒီေျခဖမိုးေတြ၊ ဒီကိုယ္သင္းရန႔ံေတြဟာ .. ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏုိင္ဘူး ...
ခင္ေလး .. တကယ့္ကိုခင္ေလး ပါပဲ ...
ေၾသာ္ .. ခင္ေလးက ေနာက္ထပ္ေျခဖမိုးေသးေသးတစ္စံုေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီပဲကိုး ...
ႏွစ္ေတြကဒီေလာက္ေတာင္ၾကာသြားၿပီတဲ့လား ခင္ေလးရယ္ ...
မင္းလို မ်က္လံုးမ်က္ဆံေတြ မင္းရဲ့သမီးေလးမွာလည္း ထုဆစ္ေပးထားႏိုင္တာပဲကိုး ...
ေမာင္ .. ဟိုအရင္လိုပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္ ..
မင္းရဲ႕ႏုအိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းအစံုကေန အရင္လိုပဲ လွလွပပေလး လႈပ္ရြလို႔ ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္း ..
ေမာင္မေျဖရက္ခဲ့ပါ ...
မင္းမႀကိဳက္တဲ့ ေယာက္က်ာၤးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆို႔နင့္မ်က္ရည္ကို မင္းမျမင္ႏုိင္ခင္ပဲ ေက်ာခိုင္းလို႔ ကြယ္ဝွက္ခဲ့ပါတယ္ ...
ေမာင့္ရင္ထဲကို မင္းျမင္ေနမွာေမာင္သိတယ္ ..
ရင္ထဲကေတာ့ ...
ရင္ထဲကေတာ့ ... ေမာင္ေျဖေနခဲ့ပါတယ္ ခင္ေလးရယ္ ..
.
.
.
.
.
.
" ဖ်ာသည္မေရ .. နင့္ကိုငါမွတ္မိဘာဒယ္... "

Writer by: Lay Cho
#MSU-061