စိတ္တေစၦ (3)

နဂိုကမွ အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ေနေသာ စႏၵာႏွင့္ ရီျမင့္က ထိုအေၾကာင္းၾကားရ၍ ငိုပါငိုေတာ့သည္။ သူတို႔ေယာက္်ားေတြက ေဖ်ာင္းဖ်ရသည္။ မီးငယ္ကေတာ့ ပို၍ပင္သိခ်င္လာသည္။ ဘာလဲ ။ ဘယ္သူလဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္းျမင္လိုက္ရသည္။ ယခုလည္း ကိုေအာင္တို႔က အသံၾကားရသည္ဟုဆိုသည္။ ဒီအိမ္မွာေနလာခ့ဲတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုက့ဲသို႔ေသာ အျဖစ္မ်ိဳး တခါမွ်မျဖစ္ဖူးခ့ဲေပ။ မီးငယ္ေရာ ကိုေအာင္ပါ သရဲတေစၧမေၾကာက္တတ္ၾက။ သို႔ေသာ္ ဒီတခါကေတာ့ျဖင့္ ထူးဆန္းသည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္မလဲ သိခ်င္လာသည္။ ဒီေန႔မနက္မိုးစင္စင္လင္းတာႏွင့္ ဘုန္းႀကီးပင့္၍ ပရိတ္ရြတ္လို႔ရပါလ်ွက္ႏွင့္ ကိုေအာင္တို႔ကလည္း မနက္ျဖန္ကိုေရြးသည္။ မီးငယ္ကိုေအာင့္အေၾကာင္းသိသည္။ ဒီေန႔တရက္ သူတအိမ္လုံးကို ပိုက္စိတ္တိုက္ေတာ့မည္။ စႏၵာႏွင့္ရီျမင့္ကေတာ့ ငိုလို႔
ေကာင္းဆဲ။ အိမ္ျပန္မယ္ခ်ည္းေျပာေနသည္။ သူတို႔ေယာက္်ားမ်ားကလည္း ဒီေန႔တရက္ေတာ့ စူးစမ္းခ်င္ၾကေသးသည္ထင္သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုၿပီး မနက္ျဖန္ ပရိတ္ရြတ္ၿပီးမွ ျပန္ၾကဖို႔ ေျပာေနသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ မိုးလင္းခ့ဲေလၿပီ။ ကိုေအာင္က မနက္စာသြားဝယ္သည္။ တေနကုန္စားဖို႔အတြက္ပါ စားစရာေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ခ့ဲသည္။ မိန္းကေလးေတြအေၾကာက္လြန္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္မဝင္ရဲမွာကိုသူသိသည္။ ကိုေအာင္ျပန္လာေတာ့ မီးငယ္က ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ကာ ေစာင့္ေနသည္။ က်န္လူမ်ားကေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ေခြေခြေလးေတြထိုင္ေနၾကသည္။ အားလုံးစုၿပီး မုန္႔စားၾကသည္။ ကိုေအာင္က အားလုံးကိုရယ္စရာမ်ားေျပာသည္။ မေၾကာက္ၾကဖို႔နဲ႔ တခုခုျဖစ္ရင္ သူေျဖရွင္းေပးမယ္ဟုေျပာသည္။ ထိုစဥ္ ' ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ' အသံသည္ ပို၍ပီျပင္လာသည္။ အသံလာရာဘက္ကို အားလံုးေစာင္းင့ဲၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ဘယ္ေနရာက ျမည္ေနတာလဲ။ လိုက္ရွာၾကသည္။ မိန္းကေလးေတြက ထိုင္ရာမထ ၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္ေနေပမယ့္ ေယာက္်ားေလးမ်ားကေတာ့ ထၿပီး ရွာၾကသည္။ အသံက ရပ္သြားသည္။ သူတို႔ေျခလွမ္းေတြလည္း ရပ္လိုက္သည္။ တေအာင့္အၾကာတြင္ ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ။ ဒီတခါေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားပါထိုင္ရာကထသည္။ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္အတူ စူးစမ္းခ်င္စိတ္မ်ားပါ ပါလာသည္။ ဘယ္ကျမည္ေနတာလဲ။ ထိုစဥ္ မီးငယ္မ်က္လုံးသည္ လႈပ္ရွားမႈတခုစီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေသာ့ဂေလာက္။ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ေသာ့ဂေလာက္။ ေသာ့ဂေလာက္က ဘယ္ညာရမ္းေနသည္။ အရွိန္ျပင္းေသာေၾကာင့္ ေဘးကနံရံကပ္အက်ီ ၤခ်ိတ္ကိုပါသြားရုိက္မိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္တေဒါက္ေဒါက္အသံေပၚထြက္လာရျခင္းျဖစ္သည္။ မီးငယ္ၾကည့္ေသာေနရာသို႔ အားလုံးစုပုံၾကည့္ၾကသည္။ ေသာ့ဂေလာက္မွာ လူတေယာက္ကကိုင္ၿပီး လႈပ္ရမ္းေနသလိုကို ဘယ္ညာယိမ္းေနသည္။ ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ အားလုံးေခတၱခန ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္ ။ အသက္ရွဴသံမ်ား တရွဴးရွဴးျဖင့္ထြက္ေပၚလာသည္။ ခနၾကာေတာ့ ကိုေအာင္က ေသာ့ဂေလာက္အနားသို႔တိုးသြားသည္။ ကိုေအာင့္ေနာက္မွ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ ထူးေမာ္တို႔လိုက္သြားၾကသည္။ ' ကိုေအာင္ ' ။ မီးငယ္က စိုးရိမ္တႀကီးလွမ္းေခၚေတာ့ ကိုေအာင္က လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးျပသည္။ သရဲသတ္လို႔ မေသပါဘူးကြာတ့ဲ။ ေသာ့ဂေလာက္အနားသို႔ ကိုေအာင္တို႔ေရာက္သြားခ်ိန္အထိ လႈပ္တာမရပ္ေသး။ ခနေစာင့္ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုစဥ္ ဒုတ္ကနဲအသံျမည္သြားသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘးက အက်ီီ ၤခ်ိတ္ကေလးက်ိဳးက်သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေသာ့ဂေလာက္ႏွင့္တိုက္ပါမ်ားေတာ့ က်ိဳးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ေသာ့ဂေလာက္လႈပ္တာ ရပ္သြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းရပ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘဲ တုန္႔ကနဲရပ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္က ေသာ့ဂေလာက္ကိုတျဖည္းျဖည္းလက္နဲ႔ထိၾကည့္သည္။ ဘာမွမထူးျခား။ တခုခုအေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ ဒါမွမဟုတ္ တခုခုဆြဲအားေၾကာင့္ လႈပ္ရမ္းတာဆိုလ်ွင္ ေနာက္တခါထပ္လႈပ္ႏိုင္ေသးသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေအာင္က ေသာ့ဂေလာက္ကို လက္ျဖင့္ ယမ္းလိုက္သည္။ အားလုံးမ်က္ေတာင္မခတ္စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ခနကလို အၾကာႀကီးလႈပ္ရမ္းျခင္းျဖစ္မျဖစ္ ေသခ်ာၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ ဝုန္းဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ အားလုံးရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ မီးငယ္လြင့္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ရပ္ေနေသာေနရာမွ ဆယ္ေပခန္႔အကြာအေဝးအထိ မီးငယ္လြင့္ထြက္သြားသည္။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူမ်ားပါေရာက္လာၾကသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာေတြလဲ ဆိုတ့ဲအေမးေတြကို ေနမေကာင္းတာပါ။ ေခ်ာ္လဲသြားတာပါ။ စသျဖင့္ ကိုေအာင္က ဒိုင္ခံေျဖေပးေနသည္။ စႏၵာႏွင့္ ရီျမင့္က မီးငယ္ကို အိပ္ယာထဲလိုက္ပို႔ရင္းငိုသည္။ မီးငယ္သည္ပင္ သူ႔ကိုယ္သူဘာျဖစ္လို႔ဘာျဖစ္လိုက္မွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ျပဳတ္က်ထားေသာအရွိန္ေၾကာင့္ ခါးကနာေနသည္။ အေျခအေနမေကာင္းသည္ကိုရိပ္မိေသာ ကိုေအာင္က ေနာက္ေန႔ထိမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဘုန္းႀကီးငါးပါးပင့္ကာပရိတ္ရြတ္လိုက္သည္။ ဒီညေတာ့ မီးငယ္အိပ္လို႔ရၿပီထင္ပါရဲ႕။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားျပန္သြားေတာ့မွ မီးငယ္က ေၾကာက္စိတ္ဝင္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ တခုခုဆိုဖုန္းဆက္ဖို႔အတန္တန္မွာသည္။ တကယ္ဆို ထူးေမာ္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ကမျပန္ခ်င္ေသး။ စႏၵာႏွင့္ရီျမင့္ေၾကာင့္သာျပန္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီညေတာ့ ကိုေအာင္ႏွင့္မီးငယ္ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ခါတိုင္းလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းေနေနက်ေပမယ့္ ဒီေန႔က်မွ ေျခာက္ျခားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ပရိတ္လည္းရြတ္ၿပီးၿပီ။ ေရမန္းေတြလည္းျဖန္းၿပီးၿပီ။ ဘာေၾကာက္စရာလိုေသးလဲဟု ကိုေအာင္ကေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ မျမင္ရေသာအရာတခုအတြက္စိတ္လႈပ္ရွားေနတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ညဦးကတည္းက ညစာစားေသာက္ေသာက္ၿပီး အိပ္ယာထဲဝင္လိုက္ၾကသည္။ ေစာေစာအိပ္ေတာ့ အေၾကာက္သက္သာတာေပါ့ဟူေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္က ဘာမီတြန္တလုံးမီးငယ္ကိုတိုက္သည္။ တကယ္ပဲ ဒီညေတာ့ ေဆးေသာက္အိပ္ဖို႔လိုသည္။ မီးငယ္တို႔အိပ္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ မီးငယ္ေျခေထာက္တဖက္ေႏြးကနဲခံစားလိုက္ရသည္။ ေျခေထာက္ကိုေကြးလိုက္သည္။ ေနာက္လက္ဖဝါးကေႏြးသြားသည္။ လက္ကိုေခါင္းအုံးေအာက္ထည့္လိုက္သည္။ မီးငယ္ေက်ာျပင္တြင္တစုံတခုကပ္ေနသလိုခံစားရျပန္သည္။ ကိုေအာင္ပဲျဖစ္မည္ဟုထင္ၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကိုေအာင္က မီးငယ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးအိပ္ေနသည္။ ဟင္ မီးငယ္အေနာက္ကိုအလွည့္ရဲေတာ့ေပ။ အေနာက္မွာဘာလဲ။ ေသခ်ာတာကတခုခုအမွန္ပင္ကပ္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ အထိအေတြ႔ကိုလည္းသိေနသည္။ အသံလည္းမထြက္ရဲ။ လႈပ္လည္းမလႈပ္ရဲ။ အသက္ရွဴသံမ်ားျမန္လာသည္။ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းက တဒိတ္ဒိတ္ျဖစ္လာသည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္ေက်ာမွတစုံတရာက မီးငယ္ေခါင္းေပၚေရာက္လာသည္။ ဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္ေနသလိုခံစားရသည္။ ထိုမွတဆင့္ လက္တဖက္ျဖင့္မီးငယ္ကိုအတင္းဖက္လိုက္သလိုအသက္ရွဴက်ပ္သြားေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ကေတာ့ ဘာမွမသိ အိပ္ေကာင္းဆဲ။ ကိုေအာင္ ကိုေအာင္ ကိုေအာင္ ။ မီးငယ္ေအာ္ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ အသံကထြက္မလာ။ အသံထြက္လို႔မရ။ လည္ပင္းထဲတစ္ဆို႔ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ ကိုေအာင့္ကိုလက္နဲ႔လႈပ္ႏႈိးၾကည့္သည္။ လက္ကကိုေအာင့္ကိုမထိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အားနည္းေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ မီးငယ္ကို ဘယ္သူက အေနာက္ကေနဖက္ထားသလဲ။ ဘာႀကီးလဲ။ လက္တဖက္ဆိုတာေတာ့ေသခ်ာသည္။ ဒါဆို လူလား။ မီးငယ္လွည့္ၾကည့္မွျဖစ္မည္။ လွည့္ၾကည့္ရမည္။ ရင္ထဲမွာမြန္းက်ပ္ၿပီး ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာသည္။ အားကုန္သုံးၿပီး အေနာက္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ …………… ။ အမေလးးးးး ။
' မီးငယ္ မီးငယ္ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္တာလဲဟင္ အိပ္မက္မက္တာလား ဟုတ္လား ' ။ ေဘးနားတြင္စိုးရိမ္တႀကီး ေမးေနေသာကိုေအာင့္ကိုျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ဖက္ၿပီးငိုလိုက္မိသည္။ မီးငယ္အိပ္မက္မက္ျခင္းလား။တကယ္ျဖစ္ပ်က္ျခင္းလား။ မသဲကြဲ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အထိအေတြ႔တခုကိုသိလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာတခုကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ကိုေအာင့္ကိုေျပာျပရသည္။ မ်က္ႏွာတခုကိုေသခ်ာျမင္လိုက္ရသည္ဟု။ ကိုေအာင္က စိတ္ထင္တာပါဟု မေျပာေတာ့။ ဘာေတြရွိေနတာလဲကြာ ပရိတ္လည္းရြတ္ၿပီးၿပီပဲ ဟုသာ ၿငီးတြားသည္။ မိုးလည္းလင္းေတာ့မွာျဖစ္တ့ဲအတြက္ မီးငယ္တို႔ႏွွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာသစ္ ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စားၾကသည္။ မီးငယ္တခ်ိန္လုံးစဥ္းစားေနသည္မွာ ျမင္ခ့ဲရေသာမ်က္ႏွာအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ မီးငယ္ျမင္ဖူးသည္။ တရင္းတႏွီးျမင္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ မေရရာမေသခ်ာ။ ထိုစဥ္ ေဇာ္ေဇာ္ကဖုန္းဆက္လာသည္။ အေျခအေနကို ကိုေအာင္ကရွင္းျပသည္။ အားလုံးခြင့္ယူထားေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွအလုပ္ျပန္မဝင္ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးငယ္တို႔ဆီ လာခ့ဲမယ္ဟုေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိေတာ့ အားတက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။မီးငယ္ စိတ္မလုံျခံဳသလိုခံစားရသည္။အိမ္ထဲတြင္ တစုံတေယာက္ထပ္ရွိေနသလိုခံစားေနရသည္။ ကိုေအာင္လည္း ထိုသို႔ပင္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္တို႔လာမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္မည္ဟုစိတ္ကူးသည္။ ေခ်ာင္ေတြ ေထာင့္ေတြကို ေသခ်ာသန္႔ရွင္းရမည္။ ျပဳျပင္သင့္တာ့ျပဳျပင္ရမည္။ ေဇာ္ေဇာ္တို႔ေလးေယာက္ခ်ိန္းၿပီးေရာက္လာၾကသည္။ စႏၵာႏွင့္ရီျမင့္က မေန႔ကေလာက္ေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့။ ပရိတ္ရြတ္ၿပီးသြားလို႔ စိတ္ေအးသြားတာလည္းပါမည္။ မီးငယ္ကိုလည္းအားေပးၾကသည္။ စားစရာမ်ားလည္းခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ယူလာၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းစၾကေတာ့သည္။ တံျမက္စည္း ၾကက္ေမႊး ၾကမ္းတိုက္ဝတ္အစုံျဖင့္ တအိမ္လုံးကိုနံရံေတြပါမက်န္ ပြတ္တိုက္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ နံရံမွာကပ္ထားေသာဓါတ္ပုံမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး ဖုန္သုတ္သည္။ ၾကက္ခိုးမ်ားကိုရွင္းသည္။ အေယာက္ေစ့အလုပ္ေစ့ျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ ဒုတ္ကနဲအသံႏွင့္အတူ မီးငယ္လဲက်သြားသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွလည္း ဝရုန္းသုန္းကားအသံမ်ား ၿပိဳင္တူၾကားလိုက္ရသည္။ အားလုံးရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္သည္။ လဲက်သြားေသာမီးငယ္ကို ရီျမင့္က ေပြ႕ထူသည္။ ကိုေအာင္ကပါ မီးငယ္နားေရာက္လာသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟုေမးသည္။ဘာျဖစ္မွန္း မီးငယ္မသိေပ။ ေခါင္းတခုလုံးပူထူမူးေနာက္သြားတာေတာ့ သိလိုက္သည္။ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရေမႊးပုလင္းတပုလင္းေတြ႔သည္။ ဒီေရေမႊးက မီးငယ္တို႔အိပ္ခန္းထဲကေရေမႊးျဖစ္သည္။ ပုလင္းပုံစံက ေလးေထာင့္ျဖစ္သည္။ ေရေမႊးပုလင္းထုံးစံအတိုင္း ေအာက္ေျခအနားထူသည္။ အိပ္ခန္းထဲကေရေမႊးပုလင္းသည္ အဘယ္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ရွိလာရသနည္း။ ေနာက္ၿပီး မီးငယ္ေခါင္းကို ေနာက္ကေန ပစ္လိုက္သည္ဆိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား မီးငယ္ကိုမေက်နပ္လို႔ပစ္လိုက္ေလသလား။ တေယာက္ေယာက္လုပ္တယ္ေျပာရေအာင္ကလည္း အိမ္ေရွ႕တြင္ သုံးေယာက္ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္သုံးေယာက္ အလုပ္အတူလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိပ္ခန္းထဲဘယ္သူကမွမဝင္။ ကိုေအာင္ကမီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ေျပးသြားသည္။မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ပန္းကန္မ်ားတိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာေနေသာ စႏၵာ့တကိုယ္လုံး ေရေတြရႊဲေနသည္။ ေခါင္းမွစ၍ေျခဖ်ားအထိ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ မီးငယ္နဲ႔ရီျမင့္ပါမီးဖိုထဲဝင္လာၾကသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟုေမးသည္။ ဒီရက္အတြင္း ဘာျဖစ္တာလဲဟူေသာအေမးသည္ တေယာက္ကိုတေယာက္အမ်ားဆုံးေမးျဖစ္ေသာေမးခြန္းျဖစ္သည္။ စႏၵာကပန္းကန္ေဆးေနစဥ္ ထူးေမာ္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္က ေၾကာင္အိမ္အတြင္းအျပင္ကိုအဝတ္ျဖင့္ တိုက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဝုန္းကနဲအသံႏွင့္အတူ စႏၵာ့တကိုယ္လုံးေရရႊဲေနတာျမင္လိုက္ၾကရသည္။ စႏၵာကေတာ့ ေၾကာက္၍ ဒူးမ်ားပင္တုန္ေနသည္။ အားလုံးခနနားၾကသည္။ စႏၵာ့ကိုမီးငယ္အဝတ္မ်ားေပးဝတ္လိုက္သည္။ ခနနားၿပီး ထမင္းစားဖို႔ျပင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ ထမင္းစားခ်င္စိတ္မရွိေပ။ ေဇာ္ေဇာ္ကေတာ့ ဆဲေနသည္။ သတိၱရွိရင္ အျပင္မွာထြက္ခ့ဲဟုထူးေမာ္ကေအာ္ေျပာသည္။ စိတ္ရွဳပ္သည္က မီးငယ္ျဖစ္သည္။ မီးငယ္ဘယ္သြားသြား လူတေယာက္က ေဘးနားကေနတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနသလိုခံစားေနရသည္ ။ လုပ္လက္စေတြ လက္စသတ္၍ အားလုံးနားလိုက္ၾကသည္။ အေထြအထူးေတာ့ ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ေပ။ ထိုညမွစ၍ မီးငယ္စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားေတာ့သည္။
ညတိုင္းထိုမ်က္ႏွာကိုျမင္ရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရသည္ေတာ့မဟုတ္။ မီးငယ္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ထိုမ်က္လုံးမ်ားကို မီးငယ္ရင္းႏွီးေနသည္။ သူဘယ္သူလဲ။ ညဘက္ေတြဆိုလ်ွင္ မီးငယ္အိပ္ယာေဘးသို႔ေရာက္လာသည္ကိုမီးငယ္သိသည္။ကိုေအာင့္ကို အားကုန္ဖက္ထားေသာ္လည္း ထိုလူရွိေနသည့္အသိကိုေဖ်ာက္မရ။ ေန႔ရက္ေတြဆက္လာေတာ့ အိပ္ေရးေတြပ်က္လာသည္။ အလုပ္ထဲတြင္ အိပ္ငိုက္သည္။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အိပ္မေပ်ာ္တ့ဲညမ်ားရွိသလို အိပ္ေပ်ာ္တ့ဲညမ်ားဆိုလ်ွင္လည္း ထိုမ်က္ဝန္းကိုျမင္ၿပီးလန္႔ႏိုးသည္။ ထိုမ်က္ဝန္းသည္ မီးငယ္ကို စကားေျပာခ်င္ေနတယ္လို႔ ခံစားမိသည္။ ဘာေတြေျပာမည္လဲ။ ထိုသို႔ပင္ မီးငယ္စိတ္ေျခာက္ျခားၿပီး အိပ္ေရးပ်က္တ့ဲရက္မ်ားလာခ့ဲေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ကေတာ့ မီးငယ္ကုိအလုပ္ကနားခိုင္းလိုက္သည္။ အိမ္မွာ နယ္ကကိုေအာင့္အေဒၚတေယာက္ကို ေခၚထားသည္။ မီးငယ္အေဖာ္ရေအာင္ျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္းဘက္မ်ားတြင္လည္း မီးငယ္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေပ။ ၾကာေတာ့ မီးငယ္ပုံစံက မူမွန္ျဖစ္လာသည္။ အစားမမွန္ျဖစ္လာသည္။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ ပိန္ခ်ံဳးက်လာသည္။ အ့ဲေတာ့လည္း ေဆးခန္းသို႔သာေျပးရေတာ့သည္။ မီးငယ္ျပေနက် အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးကမွတဆင့္ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ဆီကို လႊဲေပးသည္။ စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္မီးငယ္ဆက္ျပရသည္။

ဆက္ရန္ရွိေသးသည္။

စုမြန္သြယ္
MSU - 57

Photo credit - https://www.theatlantic.com