ျဖစ္အင္ရယ္ေျပာမဆုံး

ေျပာရရင္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ကစရမယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျခညွပ္ဖိနပ္စီးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွယုံၾကည္မႈမရွိခ့ဲဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ကြ်တ္ထြက္မလဲ ဘယ္ေတာ့ေခ်ာ္လဲမလဲလို႔ အျမဲရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔စီးခ့ဲရတ့ဲဘဝ။
ကြင္းထိုးဖိနပ္ပဲ စီးရတာအဆင္ေျပတယ္။ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ကြင္းထိုးဖိနပ္နဲ႔ဆို ေပါ့ပါးသြက္လက္လို႔။ အ့ဲလိုနဲ႔ ေျခညွပ္ဖိနပ္မစီးခ့ဲတာအေတာ့္ကိုၾကာသြားၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြကေတာ့ ျမင္တိုင္းေငးတယ္။ သေဘာက်တယ္။ သူမ်ားေတြေျခညွပ္ဖိနပ္လွလွေလးေတြ စီးထားတာျမင္ရင္ လိုက္ေငးရတာအေမာ။ ပုံဆန္းေလးေတြမ်ားဆို မ်က္လုံးကမခြာတမ္းၾကည့္တာ။ ကိုယ္မွမစီးတတ္ေတာ့လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေျခညွပ္ဖိနပ္မဝယ္ျဖစ္ခ့ဲဘူး။ အခုေတာ့ ဒီေျခညွပ္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အခြက္ရွဲရတ့ဲဘဝ။

မေန႔က မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ေစ်းဝယ္ေတာ့ ေစ်းကအျပန္ လိုတာေလးေတြထပ္ဝယ္ဖို႔ဆိုၿပီး မားကတ္တခုထဲဝင္လိုက္ေသးတယ္။ အထုတ္ေတြနဲ႔ကိုေနာ္။ ဝင္ၿပီးဘာဘာညာညာဝယ္မယ္ေပါ့ ဆိုၿပီး ဆြဲျခင္းတလုံးေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ျဖစ္ပုံက ဝတ္သြားတာက ( မိုးရြာရင္ ေရစိုသက္သာေအာင္ ) ေျခသလုံးေလာက္ရွိတ့ဲ ဂါဝန္ ။ ဖိနပ္က မိုးရြာမယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ ဂါဝန္တိုေလးနဲ႔လိုက္ဖက္အာင္ဆိုၿပီး ညီမေလးတေယာက္လက္ေဆာင္ေပးထားတ့ဲ ကတၱီပါေနာက္ျမင့္ေျခညွပ္ဖိနပ္လွလွေလး။ သူကိုယ္တိုင္စီးကြင့္ေတြထိုး ပန္းေတြကပ္လုပ္ေပးထားတ့ဲ ေငြမွင္ေရာင္ကတၱီပါေျခညွပ္ေလး။ အ့ဲဒီ့မွာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ေစ်းဝယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ျခင္းအမ်ားႀကီးထပ္ထားတ့ဲထဲက ျခင္းတလုံးကိုကုန္းၿပီးဆြဲအမ ရွေလာဆိုၿပီး ဖိနပ္ကစလစ္ျဖစ္ပါေလေရာ။ မားကတ္ရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေတြကလည္း ေရေတြကိုေျပာင္ေနေအာင္သုတ္ထားတ့ဲ ေက်ာက္ျပားေခ်ာေခ်ာေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ျခင္းကိုေတာင္ထုတ္မရလိုက္ဘူး ဟန္ခ်က္ညီေအာင္မနည္းထိန္းလိုက္ရတယ္။ ဖိနပ္ဆိုတာကလည္း ကတၱီပါအေခ်ာသားလားမသိဘူး။ ေျခေထာက္ထဲမွာ ပါတယ္လို႔ကိုမထင္ရဘူး။ တခ်ိန္လုံးေခ်ာထြက္ေနတာဆိုတာ ေျခမကို ကုတ္ၿပီး ဖိစီးခ့ဲရတာ။

အ့ဲလိုနဲ႔ ေရွာထြက္သြားတ့ဲဖိနပ္ကိုျပန္စီး ေစ်းျခင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲယူ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ထ။ အ့ဲဒီ့မွာ ဗ်စ္ဆိုၿပီးအသံၾကားလို႔ ရင္ထဲဒိန္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဂါဝန္ကြဲၿပီလားေပါ့။ ဟူးးး ေတာ္ေသး ဂါဝန္ကဒူးနားမွာအက်ပ္ဆိုေတာ့ ခ်ဳပ္ရိုးေလးနည္းနည္းေျပသြားတာ။ ကိစၥမရွိဘူးဆိုၿပီး ျခင္းဆြဲ အထုတ္ေတြကိုေကာင္တာမွာအပ္ၿပီး ပတ္မယ္ေပါ့။ အ့ဲဒီ့မွာပဲ အမငီးးး ေျပာရင္းနဲ႔ငိုခ်င္တယ္။ တကယ္။ ခုနကေခ်ာ္ထားတ့ဲဖိနပ္က လိမ္သြားတာထင္တယ္။ လမ္းေလ်ွာက္ရတာအဆင္မေျပဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိန္းၿပီးျဖည္းျဖည္းစီးမယ္ဆိုၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလ်ွာက္လာလိုက္တယ္။ ကံမ်ားဆိုးခ်င္ေတာ့ လိမ္ေနတ့ဲဖိနပ္က အသီးအရြက္တန္းထဲေရာက္လု ေရာက္ခင္မွာပဲ ရႊီးကနဲေခ်ာၿပီး လြင့္ထြက္သြားတယ္။ အ့ဲမွာ ဂြမ္းတာပဲ။ ဆြဲျခင္းကတဖက္ ကိုယ့္အိတ္ကတဖက္ ဝရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ဖိနပ္လြင့္သြားတ့ဲေနရာကို ေျခတဖက္ေထာ့ၿပီးသြားလိုက္ရတယ္။ ဖိနပ္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ျပန္စီး။ ေဘးဘီကိုၾကည့္ ။ မသိမသာကြက္ၾကည့္ေနတ့ဲလူေတြကို မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ပဲသြားၿဖီးျပ။ ၿပီးေတာ့ ျခင္းဆြဲၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္ ေစ်းျပန္ဝယ္။ အ့ဲဒီ့မွာ ဘာထပ္ျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ဖိနပ္ကိုအေသအေက်ထိန္းၿပီးစီးေနရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲ ဘာျဖစ္ေနသလဲ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ရင္တုန္တာ ရင္ခုန္တာလည္းမေပ်ာက္ေသးေတာ့ ဘယ္ဟာကိုမွ အာရံုမရႏိုင္တာလည္းပါတာေပါ့ေလ။ အ့ဲလိုနဲ႔ ေစ်းဝယ္ေနရင္းမွာ အေနာက္ကေန အမ အမဆိုတ့ဲ ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ဟင္ဆိုၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးတေယာက္။ အမွန္က ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္။ တေယာက္က ဟိုဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ငံျပာရည္ပုလင္းေတြၾကည့္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုေနာက္တေယာက္ကပဲေခၚတာ။ ဘာလဲဟင္ညီမဆိုေတာ့ ဟိုေလ ဟို အမဂါဝန္ေအာက္နား ျပဲေနတယ္တ့ဲ။ ဟိုက္ ဂြမ္းတယ္ဆိုတာ အ့ဲဒါ။ တကယ္ကိုဂြမ္းတာပဲ။ ပိုဂြမ္းတာက ခုနက ဖိနပ္လြင့္ထြက္သြားခ်ိန္မွာလည္း အ့ဲဒီီ့ေကာင္မေလးက ကိုယ့္ကိုျမင္ထားတယ္။ ပူလိုက္တ့ဲမ်က္ႏွာဆိုတာ ။ ရွက္လိုက္တ့ဲစိတ္ဆိုတာ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ရဲဘူး။ ေအာက္ငုံ႔ၿပီးအေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂါဝန္ေအာက္နားမွာ အတြန္႔ဆက္ထားတ့ဲေနရာက ခ်ဳပ္ရိုးကြဲထြက္သြားတာ။ ခ်ဳပ္ရိုးကအကုန္မကြဲဘဲ အေနာက္ဘက္ကပဲ ကြဲထြက္ေတာ့ အၿမီးလိုတန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေလ။

အ့ဲဒီ့ညီမေလးကို ေက်းဇူးစကားေျပာၿပီး ဘာမွေတာင္မဝယ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆြဲျခင္းထား အပ္ထားတ့ဲအထုတ္ေတြျပန္ေရြးၿပီး မားကတ္ထဲကအျမန္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အျပန္လမ္းတေလ်ွာက္လုံး ေခြးတစီစီျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကားငွားၿပီးျပန္ခ့ဲရတ့ဲဘဝ။ ေျခညွပ္ဖိနပ္ကိုလည္းၾကည့္ၿပီး ေဒါသေတြထြက္တာဆိုတာ။ ကိုယ္နဲ႔အဆင္မေျပတ့ဲဖိနပ္ကို ဒီေန႔က်မွစီးခ့ဲမိေလျခင္းဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ထုရိုက္ပစ္ခ်င္တာအရမ္း။ အ့ဲသလိုအ့ဲသလို။ ျဖစ္လိုက္မွျဖင့္ အသဲနဲ႕အသန္ အကြဲနဲ႔အကန္ခ်ည္းပဲ။

စုမြန္သြယ္
msu 057