ရွင္သန္ရာဘ၀မ်ား (၂)

မိုးလင္းျပီဆိုလွ်င္ အဲ႔ဒီ တဲအိမ္စုစုေလးေတြထဲမွလူေတြ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင္႔ ထြက္ေပၚလို႔လာၾကေလသည္။
အားလံုးတူညီတဲ႔ အခ်က္တစ္ခုကေတာ႔ အ၀တ္အစားေဟာင္းစုတ္စုတ္ေတြ ၀တ္ထားၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာအသြင္အျပင္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္တစ္ေလကိုမွ မေတြ႕မျမင္ရေခ်။ ပထမဆံုး လမ္းမေပၚတက္လာတာ
က အိတ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးကို ေက်ာေပၚတစ္ေစာင္းတင္လြယ္လွ်က္ အနားဖြာေနေသသာစစ္ဦးထုပ္အ၀ိုင္းၾကီးကို ေဆာင္းထားတဲ႔
လူရြယ္ တစ္ဦး။ သူကေတာ႔ အမွိဳက္ပံုတကာလွည္႔လည္လွ်က္ ပုလြင္းခြံမ်ား ကပ္ထူ စပ္ကူမ်ားႏွင္႔ အေဟာင္းပစ္စည္းမ်ား
ရွာေဖြသည္႔သူျဖစ္ေပမည္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ သူႏွင္႔အေဖာ္သံုးေလးေယာက္ ဖက္ျကမ္းေဆးလိပ္ေတြကိုယ္စီႏွင္႔
မီးခိုးေတြ တအူအူထြက္လွ်က္ ေရႊ႕လွ်ားလို႔ေနၾကသည္။

ပိန္လွီလီွကေလးငယ္ေလးအား ခါးထစ္ခြင္လွ်က္ အသားမဲမဲအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ သူႏွင္႔အတူပါလာေသာ လမ္းေလွ်ာက္
ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားရင္းလိုက္ပါလာသည္႔ ကေလးမ်ားအား ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းရင္းလမ္းေပၚတက္လို႔လာသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီး
ခ်ီေပြ႕ထားေသာ ကေလးငယ္ေလးသည္ ဘာကိုအလိုမက်သည္မသိ တစာစာေအာ္ဟစ္ငိုယိုလွ်က္ရွိေခ်သည္။ ကေလးငယ္
ကငိုသည္ မိခင္ျဖစ္သူက အဘိဓါန္ထဲတြင္ မပါေသာစကားလံုးၾကမ္းမ်ား ေရာျပြမ္းေနသည္႔ ဖရုသ၀ါစာ စကားလံုးမ်ား ေအာ္ဟစ္
ေရရြတ္ရင္း ကေလးမ်ားအားမာန္မဲေန၏။သူႏွင္႔အတူလိုက္ပါလာေသာ ကေလးမ်ားက အေဆာ႔မပ်က္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္
ေယာက္ ရိုက္ပုတ္က်ီစယ္ေျပးလႊားၾကရင္း ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔ပင္ေနေခ်ေသးသည္။ မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးငယ္မ်ား
ျဖစ္ၾကေသာ္ ထိုကေလးမ်ား ေက်ာင္း၀တ္စံု၀တ္လွ်က္ ေက်ာင္းသို႔မသြားၾကပါ။

အေရာင္အေသြး မသဲကြဲေတာ႔ေသာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အ၀တ္အစားမ်ားသာ၀တ္ဆင္ထားလွ်က္ ကေလးအရြယ္ႏွင္႔
မလိုက္ဖက္လြန္းသည္႔ ေဘးလြယ္အိပ္ၾကီးမ်ားကို ပခံုးေပၚတြင္ အထံုးထံုးလွ်က္စလြယ္သိုင္းလို႔လြယ္ထားၾကသည္။
လြယ္အိပ္ထဲမွာေတာ႔ ေက်ာင္သင္ခန္းစာ စာအုပ္မ်ားပါလိမ္႔မည္မဟုတ္။
ေက်ာင္းစာသင္ျခင္းသည္ သူတို႔ေလးေတြႏွင္႔သက္ဆိုင္သည္ ဟုပင္ေတြးေတာနိုင္ဦးမည္မဟုတ္။ေက်ာင္း၀တ္စံုကို
၀တ္ဆင္ခြင္႔မရျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းရေကာင္းမွန္းလည္း မသိမျမင္နိုင္ပါ။ သူတို႔ေန႔စဥ္ က်င္လည္ရာေနရာသည္ကား
ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္မ်ားႏွင္႔လူမ်ား စည္ကားရာေစ်းၾကီးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေစ်းသည္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ေန႔စဥ္သင္ခန္းစာမ်ား
ပို႔ခ်ရာေနရာျဖစ္သည္။သင္ယူရာေနရာျဖစ္သည္။က်င္လည္ရာေနရာျဖစ္သည္။ေစ်းတြင္းေစ်းျပင္ႏွင္႔ ကားဂိတ္မ်ားသည္
သူတို႔ေလးမ်ား၏ႏွလံုးသားနုနုမ်ားကို အသားမာတက္ရန္ပံုသြင္းရာေနရာျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္လမ္းေပၚတက္လာသူကား ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ဖက္အားျပဳလွ်က္ေျခတစ္ဖက္မရွိေသာ လူၾကီးျဖစ္သည္။
အသက္အရြယ္အားျဖင္႔အင္မတန္ၾကီးရင္႔ကာ သက္ေသာင္႔သက္သာအနားယူေနထိုင္ရေတာ႔မည္႔ အရြယ္ျဖစ္သည္။
သားသမီးမ်ား၏ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္မွုကိုခံယူထိုက္သည္႔အရြယ္ အေျခအေနျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ဘ၀၀မ္းတစ္ခါးအတြက္
ခ်ိဳင္းေထာက္အားကိုျပဳလွ်က္ ရပ္ကြက္စုံ လမ္းစံုေအာင္လွည္႔လည္ေပဦးမည္။ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္း အားအင္ယူကာ
လွမ္းေလွ်ာက္ေနေသာထိုလူၾကီးအား ၾကည္႔ျပီးလွ်င္ အလြန္ပင္ စိတ္ေမာရေပသည္။ ဘဝကံျကမၼာမ်ားေၾကာက္မက္
ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွေပသည္။ ယခုလိုအသက္ၾကီးမွ ဒုကၡ ေတြပင္လယ္ေ၀ရလွ်င္ေတာ႔ျဖင္႔ လူျဖစ္က်ိဳးမနပ္ေတာ႔ျပီ။

ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင္႔လူၾကီးေနာက္တြင္ေတာ႔ လူၾကီးတစ္ေယာက္အားတြဲေခၚလို႔လာေသာ ကေလးငယ္ေလးကိုေတြ႕ရျပန္သည္
ကေလးငယ္မွာ ရွစ္ႏွစ္ကုိးႏွစ္ခန္႔အရြယ္ျဖစ္သည္။ ကေလးငယ္ကေရွ႕မွဦးေဆာင္လွ်က္ေလွ်ာက္၏ ။ေနာက္မွလိုက္ပါလာေသာ လူရြယ္
အသက္ေလးဆယ္ခန္႕ရွိေပမည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ဦးေခါင္းအား အေပၚသို႔အနည္းငယ္ေမာ႔လွ်က္ေလွ်ာက္၏။
ကေလးငယ္ကစကားေျပာလွ်င္လက္ကိုေဆာင္႔ဆြဲရသည။္ ထိုအခါထိုလူရြယ္သည္ဦးေခါင္းအားကေလးငယ္မွီေလာက္ေသာ
အေနအထားသို႔ေရာက္ရန္ ခါးအတန္ငယ္ညႊတ္လွ်က္ေပး၏။ အျပန္အလွန္စကားမ်ားေျပာရင္း တေရႊ႕ေရႊ႕ႏွင္႔ ႏွစ္ေယာက္သား
ေလွ်ာက္လို႔သြားေန၏။ အေပၚသို႔သာ ဦးေခါင္းေမာ႔လွ်က္ေနရျခင္းသည္ကား ထိုသူ၏ မ်က္စိႏွစ္ကြင္းသည္ မ်က္တြင္းမ်ား
ေဟာက္ပတ္ႏွင္႔ျဖစ္ေလသည္။ မ်က္လံုးမ်က္စံမ်ားမရွိေခ်။ ေျသာ္မ်က္မွန္အနက္ေလးတစ္လက္ေတာင္ တပ္ထားဖို႔
အဆင္မေျပဘူးထင္ပါတယ္။ေဘးမွျမင္ရသူအဖို႔ အလြန္စိတ္မသက္သာစရာျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။

ဆက္ပါဦးမည္
@bobokyaw
photo : google image