အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေပးႏိုင္မလားတဲ့

ျမန္မာျပည္ ကိုခ်စ္သူတိုင္း..
ဖတ္သင့္ပါတယ္
ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရေသးရင္ ..
share ထားလိုက္ပါ…….
အိႏၵိယ သမၼတေျပာသြားတဲ့..
( မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံအတြက္)

---

ျမန္မာႏိုင္ငံ က လူေတြအတြက္ လည္း
တိုက္ဆိုင္လြန္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔
အခ်ိန္ယူၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တယ္။
နည္းနည္းေပးၿပီး ဖတ္ေပးပါ။

ဒီစာကို ဖတ္ ၿပီးသြားရင္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ အတြက္ ငါတို႔ဟာ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ တာဝန္ သိစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္။
အိႏၵိယသမၼတေျပာတဲ့ မိန႔္ခြန္းထဲက လက္ရွိ ျမန္မာ လူမ်ိဳး အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ထင္ဟပ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။ သေဘာတူတယ္ သေဘာက် တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့လူေတြ သိေအာင္ရွဲေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အခုလို ေျပာထားပါတယ္။

” မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံအတြက္ အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ရမလား..?
ရတယ္ဆိုမွ ဒီစာကိုဆက္ဖတ္ပါ…
အခ်ိန္မရွိရင္ေတာ့ မင္းသေဘာပဲ…။

အိႏၵိယ သမၼတ:
“တို႔ အိႏၵိယ အစိုးရက လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မထိေရာက္ဘူး မင္းေျပာတယ္။ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ဥပေဒ ေတြကလဲ အိုေဟာင္းၿပီး ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။

မင္းေျပာတယ္…စည္ပင္ကလဲ အမႈိက္ေတြမရွင္းဘူး
မင္းေျပာတယ္….ဖုန္းလိုင္းေတြကလဲ အလုပ္မလုပ္တာခပ္မ်ားမ်ားလို႔
မင္းေျပာတယ္… မီးရထားဆိုတာ ဟာသတစ္ခုပဲ..အဲလိုင္းေတြဆို ကမာၻမွာ
အဆိုးဆုံး…စာပို႔စနစ္မွာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပို႔တဲ့စာက မေရာက္ဘူး…တို႔တိုင္းျပည္မွာ
အားလုံးက ေခြးစာေကြၽးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲ လို႔
မင္းေျပာတယ္… မင္းေျပာ… မင္းအဲ့ဒါေတြခ်ည္းပဲ ပါးစပ္ကေနေျ ပာၿပီးမင္းကေရာဘာတစ္ခုလုပ္လဲ…? ေကာင္းၿပီ..မင္းစကၤာပူကိုေရာက္တဲ့အခါ
က်ေတာ့…စင္ကာပူကလမ္းေတြေပၚ မင္းေဆးလိပ္လႊင့္မပစ္ရဲဘူး..စတိုးဆိုင္မွာ မုန႔္မစားရဲဘူး..
ညေန ၅ နာရီနဲ႔ ၆ နာရီၾကား ေအာခတ္လမ္းေပၚကားျဖတ္ေမာင္းဖို႔ ၅ ေဒၚလာ
မင္းေပးတယ္… အဲ့လိုစင္ကာပူမွာ မင္းတစ္ခုခုမ်ားေျပာလား..ေျပာခဲ့လား…?

ဒူဘိုင္းမွာ ဥပုသ္လမ်ိဳး လူ ျမင္ကြင္း မွာ မင္းအစားစားရဲလား…
မကာရ္မွာ ေခါင္းမေဆာင္းပဲ မင္းအျပင္ထြက္ရဲလား.. ဝါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ ၅၅ မိုင္ထက္ေက်ာ္ၿပီး မင္းကားေမာင္းရဲလား… ေမာင္းမိလို႔ ရဲလာဖမ္းရင္
ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလဲ ငါဘာေကာင္လဲ သိလား ငါဘယ္သူ႔သားလဲ သိလားလို႔ ရဲကို
မင္းေျပာရဲလား…. ေအာ္ဇီနဲ႔ နယူးဇီလန္ကမ္းေျခေတြမွာ စားၿပီးသား
အုန္းခြံေတြကို ေတြ႕ကရာ မင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား….

တိုက်ိဳကလမ္းေတြေပၚမွာမင္းကြမ္းတံေတြး
ေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။ဒါေတြက မင္း
ကို ေမးေနတာ။
သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ သူ႔စည္းကမ္းနဲ႔အညီ အတိအက်ေလးစားလိုက္နာႏိုင္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္မွ စည္းကမ္းကို မေလးစား စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ့ ီမင္းကိုပဲ ေမးေနတာ။

အိႏၵိယေျမကို စနင္းၿပီဆိုတာနဲ႔စိတ္ထင္သလို ေဆးလိပ္ေတြ စကၠဴစေတြ အမႈိက္ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲ့
မင္းလိုလူေတြကို ေမးေနတာ။

တျခားတိုင္းတပါးမွာ စည္းကမ္းလိုက္နာ
ေလးစားတတ္ခဲ့တဲ့မင္းက ကိုယ့္ေမြး
ရပ္ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ဘာလို႔ ပုံစံအတူတူ မလုပ္ႏိုင္ရတာလ?

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ အၿငိမ္းစား ဘုံေဘၿမိဳ႕စည္ပင္အေရးပိုင္ႀကီး Mr.Tinaikar ဘာေျပာသြားလဲ သိလား?လူ႔မလိုင္ေတြက သူတို႔ေခြးေတြနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး
လမ္းေတြေပၚမွာေခြးအညစ္အေၾကးေတြထားခဲ့ၾကတယ္။

ၿပီးတာ့ အဲ့လူေတြကပဲတစ္ခါျပန္ၿပီး ညစ္ေပေနတဲ့ လူသြားလမ္းေတြအတြက္ တာဝန္ရွိသူ အဖြဲ႕အစည္းေတြညံ့ဖ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္… တာဝန္ရွိသူေတြကို
သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ေပးေစခ်င္တာလဲ။

သူတို႔ေခြးေတြေနာက္ကေန တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ေခြးစြန႔္ခဲ့သမွ် အညစ္အပတ္ေတြကိုေကာက္ေကာက္လိုက္ရွင္းေပးေစခ်င္တာလား။

အေမရိကားမွာ ကိုယ့္အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ဆီက ထြက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြသန႔္စင္ေပးဖို႔ ပိုင္ရွင္ကတာဝန္ယူရတယ္..ဂ်ပန္မွာလဲဒီလိုပဲဒီ အိႏၵိယကလူေတြ
အဲ့လိုလုပ္လား..? တို႔လူေတြကက်ေတာ့ မဲေပးပြဲသြား။ မဲေလးေပးၿပီး..ျဖစ္သမွ်
အကုန္ကို တာဝန္လႊဲခ် ေခါင္းခံေပးဖို႔ လူတစ္ေယာက္ေ႐ြးလိုက္သလိုပဲ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာတာဝန္မွ
မရွိသလိုေနၿပီး အရာအားလုံးကို အစိုးရကပဲ ကႀကီးခေခြးကအစ လိုက္ေျဖရွင္းေပးဖို႔
ထိုင္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။

ကိုယ္တိုင္ပါဝင္အားျဖည့္မႈ သုည…. အမႈိက္ေလးေတြ
ႀကဳံသလိုေလွ်ာက္ပစ္ရင္း ၿမိဳ႕ေတာ္သာယာလွပဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြကို
ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ့အစား အျမင္မေတာ္တဲ့ စကၠဴတစ္စကို
အမႈိက္ပုံးေလးထဲေရာက္ေအာင္ထည့္လိုက္
ဖို႔တာ့မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္။

ရထားဘူတာ႐ုံေတြမွာ သန႔္စင္ခန္းေတြ
ထားေပးေစခ်င္ၾကတယ္..ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့သန႔္စင္ခန္းေတြကို
က်က်နန ဘယ္လိုသုံးရမလဲေတာ့ အေလးမထားဘူး။

အိႏၵိယအဲလိုင္းေတြမွာအေကာင္းဆုံး အစားအေသာက္ေတြ ေရအိမ္ေတြ ရွိေစခ်င္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ လစ္ရင္လစ္သလို ရသေလာက္ေလး ပိုယူလာဖို႔ ခိုးလာဖို႔လဲ ဝန္မေလးဘူး။
ကဲ..ဒီေတာ့ ပ်က္စီးပုပ္သိုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီစနစ္ႀကီး အဖြဲ႕အစည္းအတြက္
ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိတာလဲ။

ဘယ္သူေတြက ေျပာင္းလဲဖို႔လိုေနတာလဲ…အဲဒီစနစ္ႀကီးမွာ ဘယ္သူေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွား
လည္ပတ္ေနတာလဲ။ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ပတ္ ဝန္းက်င္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း တျခား
အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔အစိုးရ အကုန္လုံးပါဝင္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာပါတယ္..တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕က်က် ပါဝင္ေျပာင္းလဲလုပ္ေဆာင္ရမယ့္
အခ်ိန္က်ေတာ့ အားလုံးက
ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ အတူတူ စိတ္ခ်လုံၿခဳံတဲ့အိမ္ေလးထဲ
အတူတူထိုင္ေနၾကၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမွာပါ။

သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္သန႔္ရွင္းႀကီးတစ္ေယာက္ မိုးေပၚကေနက်လာၿပီး
အာလုံးကို ေနရာတက် ျပန္ျဖစ္သြားေအာင္ လဲွက်င္းရွင္းလင္း ေျပာင္းလဲေပးသြားလိမ့္မယ္လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ရင္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာေပါ့။

ဒါမွမဟုတ္လဲ တတ္ႏိုင္သူေတြက တျခားတိုင္းတပါးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားရင္လဲ သြားလိမ့္မယ္…. ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့အမဲလိုက္ေခြးႀကီးလက္ကေန ကိုယ္လြတ္႐ုန္းေျပးတဲ့
သူရဲေဘာေလးေတြလိုပဲ။

သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္လို႔ထင္ရတဲ့အေမရိကားရဲ႕ ဂုဏ္သေရေတာ္ေအာက္မွာ ေနပူစာလႈံခြင့္ေတာင္းခံၾကၿပီး အေမရိကားရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ေတြကို တဖြဖြခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။

အဲ့လိုေနရင္းနဲ႔မွာ နယူးေယာက္က မလုံၿခဳံဘူးလို႔ ခံစားလာရရင္ အဂၤလန္ကိုဆက္ေျပးၾက အဂၤလန္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလာရင္ ပင္လယ္ေကြ႕ကို ေလယာဥ္နဲ႔ေျပး… ပင္လယ္ေကြ႕မွာ စစ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူမႈကယ္တင္ေရးအစီအစဥ္နဲ႔ အိႏၵိယကိုျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾက။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ စနစ္ ေခတ္ကို အားျပည့္တိုးတက္လာဖို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ အပင္ပန္းခံၿပီး မစဥ္းစားခ်င္ၾကဘူး။

အေကာင္းအဆိုးပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့အသိဉာဏ္ကို ေငြေၾကးပကာသနေတြနဲ႔
အေပါင္ခံထားၾကလိုက္သလိုျဖစ္ေနတယ္။
၃၅ ေယာက္ေျမာက္အေမရိကန္သမၼတ
J F Kennedy က
သူ႔ေနာက္လိုက္အေမရိကန္ေတြကို ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ စကားေလးနဲ႔ပဲ
နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္မယ္။

“DO NOT ASK WHAT YOUR COUNTRY DO FOR YOU.. ASK WHAT YOU CAN DO FOR YOUR COUNTRY..”

“တိုင္းျပည္က သင့္ကို ဘာေပးႏိုင္လဲလို႔ ေမးမယ့္အစား.. တိုင္းျပည္အတြက္ သင္ဘာေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာပဲ ေမးပါ” ….တဲ့……။