ယခင္မွအဆက္ ဇာတ္သိမ္း

• ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး၊ အိမ္ကမသာ အဲသည္မနက္ အေစာႀကီး ႏိုးေနတယ္။ သူပါ
  လိုက္မယ္ တဲ့။ လိုက္ ေပါ့။ တစ္ခါမွေတာ့ မလိုက္ဖူးပါဘူး။ အဲသည္ညက အရက္လည္း ဝယ္မထားေတာ့
  က်ဳပ္ေနာက္ လိုက္ရင္း အရက္ဝယ္ေသာက္ခ်င္တာလည္း ပါမွာေပါ့။

ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ေသတၱာရြက္ဖို႔ေတာ့ ေသတၱာအဖံုးေတာင္ မကိုင္ခ်င္ဘူး၊ ရွက္လို႔ တဲ့။
ေသျခင္းဆိုးက ေျမက်င္းတူးလာတဲ့ဘဝ ေမ့တာ ေျပာပါတယ္။ ေဖာသြပ္ေဖာေရာင္ မ်က္ႏွာနဲ႔
ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခြာလိုက္ရင္း အရက္ဖိုးတစ္ဆယ္ ေတာင္းေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေမာေမာနဲ႔
ေျပာပစ္လိုက္တယ္။
“ေမာင္ငယ္ရယ္… နင့္ဟာက မလြန္ဘူးလား။ သက္သက္လိုက္လာၿပီး ဒုကၡေပးတာလား။
မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး ကတဲ… ဒီအေရကို ဝမ္းက်ခ်င္ေနလိုက္သာ လြန္တယ္”
ဟုတ္ပါ့ေတာ္၊ စိတ္ထဲရွိသာ ေျပာပစ္လိုက္ရမွ။ သင္းကေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္ကို
ရန္လုပ္ခ်င္ေသးတဲ့ပံု။ ေနပူထဲလုပ္ရလို႔ က်ပ္ခိုးစြဲေနတဲ့ အသားနဲ႔၊ သြားေခါေခါ၊ ခါးေစာင္းေစာင္း၊
အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမကို သူ႔မယားထင္မွာလည္း စိုးတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်ဳပ္ကလည္း ေခါင္း ထည့္ ရြက္ထားတဲ့ၾကားကပဲ တစ္လမ္းလံုး ေမတၱာပို႔တယ္။
ေသတၱာဖံုးကလည္း တစ္ဖက္က ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး ပိုက္လာရေတာ့ ေဒါသေတြလည္း ထြက္ ေပါ့ေလ။
မသာက အၾကင္နာ တစ္စက္မွမရွိတာမ်ား ကမ္းကုန္ေရာ။ပို႔ရမယ့္ အိမ္ေရာက္လို႔ ကနားဖ်င္းေအာက္ ေရာက္ေတာ့ လူေတြဆုိတာ မနည္းဘူး။
ပိုက္ဆံကလည္း ဘာရွိသလဲ မေျပာနဲ႔၊ ေသတၱာမွာေရးထားတဲ့ နာမည္နဲ႔ အသက္က ငယ္ငယ္ရယ္။
မီးေတြဆင္တဲ့လူက ဆင္လို႔။ အဖိုးတန္ခံုေတြခ်တဲ့လူက ခ်လို႔။ လုပ္တဲ့ကိုင္တဲ့လူက လုပ္လို႔ကိုင္လို႔။
ေတာ္ေတာ့္ကိုငိုထားတဲ့ မိန္းမငယ္ကေလးကလည္း ငိုတာေတာင္ လွေနေသးတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။
အသားကေလးမ်ားဆိုတာ ဝင္းမြတ္လို႔။ ေၾသာ္… ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လင္ကံဆိုးရွာတဲ့ မိန္းကေလးႏွယ္
လို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့လိုက္ေသးသယ္။
အတူတူပါပဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔ဘာထူးလို႔လဲ။ က်ဳပ္လင္ကလည္း အသက္ရွင္ေနသာပဲ ရွိတာပါ၊ ေသတာနဲ႔
ဘာမွမထူးပါဘူး။
“ေရေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ တိုက္ၾကပါ”
ေမာလိုက္သာလည္း ဟပ္ထိုးလိုက္ေနၿပီ။

အဲ႔သည္မိန္းကေလးကပဲ ေရယူေပးတယ္။ ပုလင္းထဲထည့္ထားတဲ့ ေရပါ။ ပုလင္းကေရသီးေတြ
ကလည္း ေအးလို႔။

ေအးလိုက္တဲ့ ေရ… ေအးျမၿပီး ခ်ိဳေနတယ္ေတာင္ ေအာက္ေမ့သယ္။ ေၾသာ္… ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူမ်ား
ေရေတာင္ ေအးေအာင္လုပ္ ေသာက္ၾကသာ ေျပာပါတယ္။ လမ္းစရိတ္ ေတာင္းေတာ့
ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးတယ္။

အဲ႔သည္ေန႔ပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသတၱာပို႔ေတာ့ ေနျပင္းလွၿပီ။ ဒင္းက ဘာစိတ္ကူးရတယ္
မသိဘူး၊ သည္တစ္ေခါက္လည္း လိုက္မယ္ တဲ့။

သည္တစ္ခါပို႔တဲ႔ အိမ္ကေတာ့ ဆင္းရဲလိုက္တာ တာေတကို လံလို႔။ ကနားဖ်င္းလည္း မရွိဘူး၊
လူလည္း မရွိဘူး။ က်ဳပ္ရြက္လာရတဲ့ ေသတၱာၾကမ္းကို ၾကည့္ကတည္းက အေျခအေနကို က်ဳပ္က သိၿပီးသားပါ။ ကာယကံရွင္ေယာက္်ားကလည္း မူးေနလိုက္တာ လူမွန္းမသိဘူး။ ပါးစပ္ကလည္း
အတင္ေရ… အတင္ေရ… လို႔ က်ံဳးက်ံဳးေအာ္ေနတာက လြဲရင္ ကူညီမယ့္လူလည္း မရွိဘူး။ အတင္ ဆိုတာ
ေသသြားတဲ့ သူ႔မိန္းမ နာမည္နဲ႔ တူပါရဲ႕။

လမ္းစရိတ္ဆိုတာလည္း ေဝးေရာ၊ ဘာေဆးလိပ္၊ ဘာကြာေစ့မွလည္း မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့
မဆန္းပါဘူး။ ျမင္ေနက်ပဲ၊ ျဖစ္ေနက်ပဲ။ ေမာင္ငယ္ကေတာ့ ဆန္းေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ စကားလည္း
မေျပာဘူး၊ လမ္းမွာေတာ့ ပိုက္ဆံ ငါးက်ပ္ ငါးက်ပ္ ႏွစ္ခါ ေတာင္းၿပီး အရက္ေတာ့ ဝင္ေသာက္တယ္။ဒါပဲ။
ခ်ိဳသည္လည္း မေျပာဘူး၊ ခါးသည္လည္း မေျပာဘူး။
ၾကားသားမိုးႀကိဳး… ဘာေတြေတြးၿပီး သည္စကားေျပာမွန္းလည္း က်ဳပ္ မသိပါဘူး။ က်ဳပ္နားလည္း
က်ဳပ္ မယံုပါဘူး။ အ့ဲသည္ညက ဒင္းေျပာသာ ေျပာပါတယ္။ မူးေတာ့ မူးေနသာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့
ညားကတည္းက တစ္ခါမွ အဲ႔သလိုမေျပာဖူးဘူး။ ေနပါဦး… ေျပာတာ… ဘာတဲ့…
“က်ဳပ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူလည္း ေသတာပဲ၊ ဆင္းရဲတဲ့လူလည္း ေသတာပဲ။
ေသမွငိုေနလည္း အလကားပဲ။ လင္နဲ႔မယား အသက္ရွင္ရတုန္း ခ်စ္ၾကဖို႔ လိုတာပဲ… ” တဲ့။

ေမာင္ငယ္က ဒါေလာက္ပဲ ေျပာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ အဲ႔သည္ညက တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
သိပ္ေတာ့လည္း မယံုပါဘူး၊ ဒင္း ေသာက္ေကာင္းေအာင္ ေျပာသာပဲ လို႔လည္း တြက္ပါတယ္။
အဲ႔သည္ညက တန္းစီအိပ္ေနတဲ႔ က်ဳပ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္းက အရင္ေယာက္်ားေတြကိုလည္း
ေအာက္ေမ့မိရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ခ်က္ေကၽြးသာ စား၊ က်ဳပ္တဲထဲမွာ ေန၊ ၿပီးရင္ အရက္မွန္မွန္
ဝယ္ေပးေနတဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ေမာင္ငယ္ သည္စကားမ်ိဳး တစ္ခါမွမေျပာဖူးဘူး။ ေအာင္မယ္…
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ မနက္မိုးလင္းလို႔ ကိုစံေမာင္တို႔အိမ္ေရွ႕ ေသတၱာဝယ္သူေတြလာေတာ့
က်ဳပ္က ႏိုးေနႏွင့္ပါၿပီ။ ေမာင္ငယ္ကလည္း ႏိုးလို႔ ေတာ္ေရ႕… ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး… သိလား။

အဲ႔သည္ေန႔က ေသတၱာရြက္ေတာ့ ေနပူျပင္းျပင္းထဲမွာ က်ဳပ္က ေသတၱာရြက္လို႔။ က်ဳပ္ေရွ႕က
ေမာင္ငယ္။ ေသတၱာအဖံုးပ်ဥ္ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ လိုက္လို႔။ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔။ ေဖာသြပ္ေဖာေရာင္နဲ႔၊
ဖိနပ္လည္း မပါဘူး။ က်ဳပ္ရင္ထဲမေတာ့ တလွပ္လွပ္နဲ႔။ ေမာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာရယ္လည္း မသိပါဘူး။

ဒင္းကို… အဲေလ… ေမာင္ငယ္ကို အရက္ဖိုးေပးရဦးမယ္လို႔လည္း တြက္တယ္။ ခမ်ာ…
ေမာေနရွာၿပီထင္ပါရဲ႕ ေပါ့။ *
အပိုင္း ၂ ျပန္လည္ဖတ္ရႈရန္ https://steemit.com/myanmar/@evernew/ykhngmwasak-2-9ffc487393
@evernew
A-5