လည္ျပန္ၾကည့္ေသာ အေတြးမ်ား

ဒီေန႔ ဘတ္စ္ကား စီးရတာ ေတာ္ေတာ္က်ပ္ေနသည္။ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေနတာကို မသုတ္အား ကိုင္ထားတဲ့ တန္းကို အားျပဳကာ ေျခကိုေတာင့္လို႔ လူးကာလိမ့္ကာ ေမာင္းေနတဲ့ ၿပိဳင္ကားအလား ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ထိန္းေနရသည္။ မစီးခ်င္ေပမယ့္လည္း က်ပ္တည္းေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို တစ္နာရီခြဲေလာက္ သီးခံကာ စီးရေပဦးမည္။ ဒါ Yangon Life Style ပဲေလ အေမ့ အိမ္က ေက်ာတစ္ခင္းစာေနရာ တစ္ခုရဲ႔တန္ဖိုးကို ျပသေသာေနရာ၊ ထမင္း၀ိုင္းထဲက အခ်ဥ္ဟင္းတစ္ခြက္ရဲ႔အရသာကို လြမ္းဆြတ္ေသာေနရာ။ မွတ္တိုင္ပါတယ္ဗ်ိဳ႔ ဟုေအာ္ကာ တိုးထြက္၍ လမ္းေပၚေျခခ်လိုက္သည္ ဟူး ခု မွပဲ အသက္၀၀ရႈရေတာ့တယ္။ ဆယ္ေပပတ္လည္က်ယ္ေသာ သံုးထပ္သားျပား ပတ္လည္ကာထားေသာအခန္းေလးထဲ ၀င္ကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ထား၍ ဘုရင့္ေနာင္ ကားကြင္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္၊ အမ်ိဳးသမီးကို သြားႀကိဳရဦးမည္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႏွစ္ေယာက္ လံုး မနက္လင္းလွ်င္ အလုပ္ကိုယ္စီ ေျပးရသည္။ မယ္မယ္ရရ စုမိသည္ဟု မရွိေသး ဆယ္ေပပတ္လည္ သံုးထပ္သားျပား အခန္းေလးကို တစ္လ ၇၀၀၀၀ ေပး၍ ေနရသည္မွာလည္း စိတ္ညည္းညဴမိသည္မွာ အမွန္။ လစာအလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေပါမ်ားသလို ကုန္က်စရိတ္ႀကီးလွသည္မွာလည္း မထူးဆန္းပါေပ။ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ေလး နယ္ျပန္ရရင္ေတာ့ အားလံုးလႊတ္ခ်ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး နားလိုက္ဦးမည္ဟု ေတြးလိုက္ရင္း ၿပံဳးမိသည္။

ဒီလိုနဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္း သမိုင္းဘူတာေစ်းသို႔အေရာက္ ႀကိဳက္တာယူ ၁၀၀ ႀကိဳက္တာယူ ၁၀၀” နဲ႔ေအာ္ေရာင္းေနေသာ ေစ်းသည္ ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိမိအား ပိုအံ့ၾသမိေစေသာ ျမင္ကြင္းကား ေရာင္းေနေသာ အမ်ိဳးသမီးမွာ ထိပ္တန္း ဘဏ္တစ္ခု၏ Uniform ကို၀တ္ဆင္လွ်က္ ၁၀၀ တန္ ေကာ္ပစၥည္းမ်ားအား ေရာင္းခ်ေနျခင္းပင္။ ယေန႔ Bank ေတြၾကားမွာ Bonus အမ်ားဆံုးရေသာ ဘဏ္၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား လမ္းေဘးေစ်းသည္ဘ၀ ႏွင့္ဆက္စပ္ေနသနည္း စဥ္းစားလို႔မရေပ။ ေနာက္ပိုင္းသိလာရေသာ အခ်ိန္အခါ၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္၏စိတ္၀ယ္ ေလးစားျခင္း၊ အားက်ျခင္း တို႔ျဖစ္ေပၚလာရေပေတာ့သည္။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ႏွစ္ဦးစလံုး ၀င္ေငြရွိပါမွ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္မွာငါ့ေမာင္ေရ” ဟု အမ်ိဳးသမီးက ဘြဲ႔ရ၍ ဘဏ္၀န္ထမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသားမွာ အတန္းပညာမရွိ၍ လမ္းေဘးေစ်းသည္ဘ၀ႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တြင္ သိမ္ငယ္စိတ္၊ အားငယ္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သမာအာဇီ၀ စီးပြားေရးတစ္ခု လုပ္ကိုင္ရာတြင္ လုပ္ငန္း ေသးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကီးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္။ တစ္ခ်ိန္က မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေျပာဖူးသည္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ငါ့လို ကြမ္းပစၥည္းေရာင္းပါလား အျမတ္မဆိုးဘူးဟု ေျပာဖူးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ကြမ္းပစၥည္းေရာင္းရသည္ကို စိတ္မ၀င္စား အားမက်မိ၍ ျငင္းဆိုမိခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမွာ ကြမ္းပစၥည္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္း ႏွင့္ ေနာင္တရမိသည္။ အလုပ္ဟူသမွ်ဂုဏ္ရွိစြ ပင္ဆိုသည့္အတိုင္း လုပ္ရဲကိုင္ရဲဖို႔သာ လုိအပ္ပါသည္။

ထိုေစ်းမွာပင္ ကၽြႏု္ပ္ ပုဇြန္ေျခာက္၀ယ္ေနက် အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရွိေသးသည္ ကၽြႏ္ုပ္အားေပးသည့္အခါတိုင္း အၿမဲ ပိုပိုသာသာထည့္ေပးေလ့ရွိသည္။ ပုဆိုးအကြက္ က်ဲက်ဲ၀တ္၍ ႏွင့္ ေတာင္းေလးခ်ကာ ဖင္ထိုင္ေရာင္းရသည့္ ပုဇြန္ေျခာက္သည္ႏွင့္ ၀ယ္ပါမ်ားေတာ့ ရင္းႏွီးလာေသာအခါ စကားစပ္မိၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္က ရန္ကုန္တြင္ ေနစရိတ္ေစ်းႀကီး၍ တိုက္ခန္းမငွားႏိုင္ အေဆာင္ေနရသည့္ ဘ၀အေၾကာင္းေျပာမိသည္။ ထိုအခါတြင္ ``ညီေလးမွာ ၁၅၀၀၀၀ ေလာက္တတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မုဒိတာအိမ္ယာက အကို႔အိမ္ငွားမယ္ ညီ” ဟုေျပာလာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အံ့ၾသျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဆြံ႔အသြားရေပေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္ကို အျမင္ျဖင့္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရာ ဟု ကိုယ္ေတြ႔သေဘာေပါက္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မည္သည့္အလုပ္မဆို လုပ္ငန္းအေပၚမွာ ေသးသည္ျဖစ္ေစ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ရဲ၀ံ့စြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ႏွင့္ လူအေၾကာင္းေပါင္းၾကည့္မွသိ ဆိုသလို အျမင္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္၍ မရသည္ ကို ေတြးဆ ရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ရပါသည္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းက်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ာ။

Photos credits from google
Author By
@htinyarsai (4:08pm)
MSC_203