တဲ့လား

က်မ အလုပ္လုပ္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။
ေအာ္ က်မအလုပ္ကိုေျပာျပပါမည္။
စတိုးဆိုင္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။
စတိုးဆိုင္သည္ တစ္ဖက္တြင္ ေဆးေရာင္း၍
အျခားတစ္ဖက္တြင္ လူသုံးႏွင့္ စားေသာက္ကုန္
ပစၥည္း မ်ားေရာင္းခ်သည္။ က်မ ၁၀တန္းကို
ႏွစ္ႀကိမ္က်ၿပီး ယခုဆိုင္တြင္ေစ်းေရာင္းသည့္
အလုပ္ရရိွခဲ့သည္။ ၁၀တန္းေျဖၿပီးကတည္းက
စာက်က္ဖို ့ ကို အင္မတန္မုန္းမိပါသည္။

က်မတို႔ဆိုင္သည္ ေဆး႐ုံၾကီးအနီးတြင္ရိွ၍
ေဆးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အျခားစတိုးပစၥည္းမ်ား
အလြန္ေရာင္းေကာင္းပါသည္။ မနက္ဆိုင္း
ညဆိုင္း ေစ်းေရာင္းခ်ရသည္။၂၄ နာရီဖြင့္ေသာ ဆိုင္ျဖစ္၍ မနက္ ၇နာရီမွ ည ၇နာရီထိ ေစ်းေရာင္းခ်ရသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ေနထိုင္ဖို ့အေဆာင္ထားရိွေပးသည္။
က်မ ကေတာ့ မိမိေနအိမ္မွ ေန၍ သြားေရာက္
လုပ္ကိုင္ပါသည္။

image source

တစ္လလွ်င္ ပိတ္ရက္ ၄ ရက္ရသည္။ ညဆိုင္းေရာင္းခ်လွ်င္ ည ၇နာရီမွ မနက္ ၇နာရီ
အခ်ိန္တြင္အလုပ္ဆင္းရသည္။ မနက္ ၃နာရီ
၄နာရီအခ်ိန္မ်ားတြင္ က်မတို ့မ်က္လုံးမ်ား
သည္ အလြန္ေလးလွသည္။မ်က္ခြံမ်ားကို
ဖြင့္ထားရသည္မွာ အင္မတန္ပင္ပန္းလွပါသည္။
ဆိုင္မွာ cctv တပ္ဆင္ထားသမို ့ တစ္ေယာက္ တလွည့္ cctv ကြယ္ရာသို ့ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္ ၂၀ စီ
အလွည့္က် အိပ္ၾကရသည္။

ေစ်းဝယ္လာသူမ်ားကလည္း လူမ်ိဳးစုံလွသည္။
အခ်ိဳ ့ေစ်းဝယ္သူမ်ားကို ဆီးခ်ိဳေရာဂါအတြက္ ပစၥည္းဝယ္ယူလွ်င္ အခ်ိဳပါ မပါ ႐ွင္းျပလွ်င္ သေဘာေပါက္ေသာ္လည္းအခ်ိဳ ့ေစ်းဝယ္သူ
မ်ားက လက္ေပါက္ကပ္လွသည္။ အခိ်ဳပါသည္ဟုေျပာပါေသာ္လည္ ဝယ္ယူသြားၿပီး
ဆရာဝန္ ဆရာမမ်ားကေျပာမွ ျပန္လာလဲၾကသည္။
ေစ်းဝယ္သူမ်ားလာပါကလည္း အလစ္သုတ္
သမားလာတတ္၍ သူခိုးမ်ားရန္လည္းေၾကာက္ရသည္။

image source

တစ္ခါတြင္ တစ္ေသာင္းတန္ ကိုင္လာသည့္
အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ငါးရာတန္ ပစၥည္းကို ဝယ္သည္။ ပစၥည္း ကို ဒီဟာျပ ဟိုဟာျပ
ဒီဟာမႀကိဳက္ ဟိုဟာမႀကိဳက္ တစ္ဆိုင္လုံး
အႏွံ ့သြားသည္။ ပိုက္ဆံ႐ွင္းေသာအခါ ဒီတစ္ေထာင္တန္ လဲေပးပါ ဒီငါးရာတန္လဲေပးပါ
ရွုပ္ယွက္ခတ္ မ်က္စိလည္ေအာင္လုပ္ကာ ပိုက္ဆံ ထုတ္ကိုယူသြားသည္။ ညေနပိုက္ဆံေရတြက္ ေသာအခါ ေငြတစ္သိန္းကြာေလသည္။ သုံးေလးႀကိမ္ေရတြက္ေသာ္လည္း ေငြကြာ ေနသည္။ က်မတိ ု ့အဖြ ဲ ့မ်က္စိမ်က္ႏွာ
ပ်က္ၾကရသည္။ ေငြကြာရင္ က်မတို ့ ့လစာထဲမွျဖတ္ေတာက္ခံရမည္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆုံး စာရင္းခ်ဳပ္မရေသာအခါ
တစ္ေန ့တာ cctv ကိုဖြင့္ၾကည့္ၾကသည္။
လားလား cctv ထဲတြင္ တစ္ေသာင္းတန္ႏွင့္
ေစ်းလာဝယ္သူမိန္မႀကီး၏ လက္ သြက္ခ်က္
ျမန္ခ်က္ ျကက္ေပါင္ကြင္းနွင့္ စည္းထားေသာ
ေငြထုတ္တစ္ထုတ္အား မ်က္လွည့္ျပသလို
လက္ျဖင့္ဆက္ကနဲ ့ယူကာ သူ ့ရင္ဘတ္ၾကား
သို ့ထည့္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ ့ျကရပါသည္။
က်မတို ့မွာ ေစ်းေရာင္းရင္း အဆိုပါလူမ်ားကို သတိထားရင္း ေန႔စဥ္ ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရ သည္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ စည္းကမ္းႀကီးတာလားမသိပါ
တစ္ေန႔တာ စာရင္းခ်ဳပ္၍ ေငြပိုလွ်င္ျဖစ္ေစ ေငြလိုလွ်င္ျဖစ္ေစ စာရင္းမတိက်လွ်င္ က်မတို႔ ့ဝန္ထမ္းမ်ားကို ဒဏ္႐ိုက္ပါသည္။

Photo @htwegyi

က်မအလုပ္လုပ္ရတာ မေပ်ာ္သည့္ကိစၥလာပါၿပီ။
ေလ႐ွည္တာနဲ ့ခုမွ လိုရင္းေရာက္သည္။ ဝန္ထမ္းအားလုံးကို သင္တန္း ၃လတက္ခိုင္းျခင္း မွစပါသည္။ ေန ့လည္ ၁၂နာရီမွ ၃နာရီထိ တက္ရသည္။ သင္တန္းေပးသည့္ ဆရာမကို
၃လ သိန္း ၅၀ ေပး၍သင္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။
စီးပြားေရလုပ္ငန္းမ်ား ဖြံ ့ၿဖိဳးေရးတိုးတက္ေရး ဆိုလား သင္တန္းအမည္က က်မတို ့ ့ဝန္ထမ္းမ်ားအားလုံးတက္ရသည္။

သင္တန္းစတက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ စိတ္ပင္ပန္း လွပါသည္။ သင္ျပသည့္ဆရာမက စီးပြားေရလုပ္ငန္းမ်ား ဖြံ ့ၿဖိဳးေရးတိုးတက္ေရး
ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ၿပီး သူ ့ေက်ာင္းမွာ
ႏိုင္ငံတကာမွအသိအမွတ္ျပဳထားသည္။ ဆုတံဆိပ္မ်ားစြာလဲ ရရိွထားေၾကာင္းေျပာသည္။
ေစ်းဝယ္သူမ်ားကို ျပဴငွါစြာဆက္ဆံရမည္။
မ်က္ႏွာကို အျမဲျပံဳးခ်ိဳေနရမည္၊ စိတ္႐ွည္စြာ
႐ွင္းလင္းေျပာၾကားရမည္။ ဒီအထိေတာ့
လက္ခံပါသည္။

သို ့ေသာ္ အဆိုပါသင္တန္းက ေစ်းဝယ္လာသူ တစ္ဦးခ်င္းအား သူတို ့အမည္မ်ားကို ေမးျမန္းရမည္။ ကိုယ့္ဆိုင္ ေ႐ွ ့မွ အျခားဆိုင္သို ့ ့ေစ်းဝယ္သူမ်ား အေရအတြက္ကိုလဲ
မွတ္တမ္းထားရမည္ဟုေျပာသည္။ ထို ့အျပင္
က်မ အေၾကာက္ဆုံး အင္မတန္မွ မုန္းသည့္ သင္တန္းမွ စာမ်ားကိုက်က္မွတ္ခိုင္းျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ စာက်က္ရမွာေၾကာက္လို ့
အျပင္အလုပ္ထြက္လုပ္ပါသည္။
က်ားေၾကာက္၍ ႐ွင္ႀကီးကိုး က်ားထက္ဆိုး
သည့္ကိန္းႏွင့္ ၾကဳံေနသည္။

ပိုင္႐ွင္က သူ ့ဆိုင္ပစၥည္းမ်ားေရာင္းထြက္ရန္
သင္တန္းေပးခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါေပးရ သည့္ေငြမ်ားအနက္မွ က်မတို႔အတြက္ အနည္းငယ္သာ ေဘာနပ္မ်ားေပးလိုက္ပါက ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းပါမည္လဲ။
က်မတို ့ေတြလဲ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ၾကပါမည္။ ခုေတာ့သင္တန္း
တက္ရတာ စိတ္ပန္း လူပန္း သူတို ့ စံႏူန္းေတြ လိုက္မမီွတဲ့ က်မတို ့ကအမေလး ႏိူင္ငံတကာစံႏူန္းႀကီးက က်မအတြက္
ပင္ပန္းလွပါေပါ့ေနာ္လို ့
ဟစ္ေအာ္မိပါေတာ့သည္။

Author @htwegyi
MSC.036