အစ္မႀကီး အမိေနယာ

အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္သည့္ ရိုေသကိုင္းရိႈင္း ဂါရဝျပဳရမည့္ မိဘႏွစ္ပါးျပီးလ်ွင္ အစ္ကိုျကီး အစ္မျကီးမ်ားအား ငယ္ရြယ္သူ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ားမွ ရိုေသေလးစားစြာ ဆက္ဆံျကသလို အစ္ကိုျကီး အစ္မျကီးမ်ားမွလည္း ညီငယ္ ညီမငယ္ေလးမ်ားအား ျပန္လည္ ျကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ျကသည္မွာ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ မြန္ျမတ္လွေသာ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။မိသားစုဝင္ အခ်င္းခ်င္း ငယ္စဥ္ျကီးလိုက္ ယဥ္ေက်းပ်ဴ ငွာစြာ ဆက္ဆံရင္း စည္းလံုးညီညြတ္စြာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး ေနထိုင္ျကမွသာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေသာ မိသားစုေလး တစ္စုအျဖစ္ ဖန္တီးပံုေဖာ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။"အစ္ကိုျကီး အဖရာ အစ္မျကီး အမိရာ" ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း က်မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစု၏ မိသားစုတိုင္းတြင္ အရြယ္ေရာက္ျပီးျဖစ္ေသာ အစ္ကိုျကီး အစ္မျကီးမ်ားသည္ လူမမယ္ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ားကို အလုပ္မ်ားသည့္ မိဘမ်ားကို ကူညီကာ ထိန္းေက်ာင္းေပးတတ္ျကသလို တီတီတာတာ ေျပာတတ္သည့္ ညီငယ္ညီမငယ္ေလးမ်ားေျကာင့္လည္း မေမာပန္းႏိုင္ဘဲ အခ်စ္ပိုခဲ႔႐ရွာပါသည္။

ညီငယ္ ညီမငယ္ေလးမ်ား အရြယ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာလည္း ပညာေရး က်န္းမာေရးကအစ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မိဘမ်ားရဲ႕တာဝန္ကို ခြဲယူပခံုးထမ္းျပီး ပံ႔ပိုးကူညီခဲ႔ျကသည္မွာလည္း အစ္ကိုျကီးအစ္မျကီးမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ထို႔ေျကာင့္ အစ္ကိုျကီး အစ္မျကီးမ်ားသည္ ညီေလးညီမေလးမ်ားအတြက္ မိဘမ်ားက လက္ေဆာင္ေပးထားသည့္ အရင္းႏွီးဆံုးေသာ အျဖည့္ခံလူသားမ်ားျဖစ္သည္ဟု က်မထင္ျမင္မိပါသည္။

က်မတို႔ မိသားစုတြင္လည္း အေဖႏွင့္အေမ က်မကိုေမြးဖြါးခ်ိန္တြင္ က်မတို႔၏မမျကီးမွာ အသက္၂၀ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ပါသည္။အေရာင္းအဝယ္ကိစၥမ်ားျဖင့္ နယ္တကာလွည့္ကာ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိသည့္ က်မတို႔၏အေဖႏွင့္အေမသည္ က်မကို ေမြးဖြါးျပီး ၃လေက်ာ္ခ်ိန္မွစ၍ အခ်ိန္ျပည့္ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။က်မ၏ မမျကီးမွပင္ က်မအား ေခ်း ေသး ေဝယ်ာဝစၥမ်ားမွစျပီး အစစအရာရာ ျပဳစုထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ႔ပါသည္။အသက္၂၀ေက်ာ္ အပ်ိဳအရြယ္ေလးျဖစ္ေသာ မမျကီးမွာ မိဘမ်ားႏွင့္မျခားဘဲ က်မကို စိတ္ရွည္စြာပင္ ထိန္းေက်ာင္းခဲ႔ပါသည္။က်မသိတတ္သည့္ ၂ႏွစ္သား အရြယ္ေရာက္သည္အထိ မမျကီးရဲ႕အခ်ိန္ေတြကို က်မအား ထိန္းေက်ာင္းရင္းျဖင့္ပင္ ကုန္ဆံုးခဲ႔ပါသည္။မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ က်မအတြက္ႏို႔ဗူးေဖ်ာ္ ေခ်းဝတ္ေသးဝတ္ေလ်ာ္ဖြတ္ျပီးသည္ႏွင့္ က်မကိုေရခ်ိဳးသန္႕စင္ေပးသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ နိစၥဓူဝ မေမာပန္းႏိုင္ဘဲ အပင္ပန္းခံ လုပ္ေပးရွာပါသည္။တခါတရံ က်မဂ်ီက်လြန္း၍ က်မကို ခါးထစ္ခြင္ကာ အျပင္ထြက္ျပီး ေခ်ာ့ျမဴထိန္းေက်ာင္းရသည့္ ေနမ်ား၌ ပါတ္ဝန္းက်င္မွ အေမလားဟု မွားျပီးေမးျမန္းေသာအခါမ်ားတြင္လည္း စိတ္မဆိုးႏိုင္ဘဲ တီတီတာတာေျပာတတ္သည့္ ညီမေလးျဖစ္ေသာ က်မကိုသာ ျကည့္ျပီး ျပံဳးေနတတ္ပါသည္။

က်မကို မိဘမ်ားႏွင့္မျခား ထိန္းေက်ာင္းျပဳစုေပးသည့္ မမျကီးကို က်မသိတတ္ခ်ိန္မွစျပီး အလြန္ပင္ ခင္တြယ္ခဲ႔ရပါသည္။က်မ ၃ႏွစ္အရြယ္တြင္ စီးပြါးေရး အဆင္မေျပျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားကို ကူညီျခင္ေသာ မမျကီးမွာ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္ဝင္ျပီး မိသားစုအတြက္ ရုန္းကန္ခဲ႔ပါသည္။မမျကီးစက္ရံုဆင္းခ်ိန္တြင္ အစ္ကိုငယ္ႏွင့္ အစ္မငယ္မွပင္ က်မကို ဆက္လက္ထိန္းေက်ာင္းခဲ႔ပါသည္။ခုႏွစ္နာရီထိုး အိမ္အေနာက္ဖက္လမ္းရွိ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္ခ်ိန္ဆိုလ်င္ မမျကီးစက္ရံုမွ ျပန္လာေနျပီဟု သိတတ္ေနေသာ က်မကို အစ္ကိုႏွင့္အစ္မကယ္မွ "မမျကီးျပန္လာျပီ အိပ္ျခင္ေယာင္ေဆာင္ေန"ဟု အျမဲစေနာက္တတ္ပါသည္။က်မေစာင္ျခံဳျပီး အိပ္ျခင္ေယာင္ေဆာင္ေနတိုင္းလည္း က်မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ မမျကီးမွ "ငါ့ညီမေလး အိပ္ေနျပီ ဝယ္လာတဲ႔မုန္႔ေတြ အကုန္စားပစ္ေတာ့မယ္"လို႔ အျမဲစေနာက္တတ္သည့္ မမျကီးသည္ လစဥ္ လစာထုတ္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ေမာင္ေလး ညီမေလးမ်ားအတြက္ မုန္းပဲသေရစာမ်ား အျမဲဝယ္လာတတ္ပါသည္။

က်မအရြယ္ေရာက္ျပီး ပညာသင္ယူရသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း မမျကီးမွပင္ အစစ အရာရာပံ႔ပိုးေပးခဲ႔ရွာပါသည္။မွတ္မွတ္ရရ က်မ၄တန္းႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။အေဖႏွင့္အေမမွာ အလုပ္ကိစၥမ်ားျဖင့္ ခရီးလြန္ေနျပီး က်မေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္အမီ ျပန္မလာႏိုင္ခဲ႔ပါ။မမျကီးမွပင္ စက္ရံုဆင္းရင္း သူသိပ္ဝတ္ျခင္သည့္ နားကပ္ေလးတစ္ရံဝယ္ရန္စုေဆာင္းထားသည့္ ေငြေျကးေလးမ်ားျဖင့္ က်မကိုေက်ာင္းအပ္ျပီး ေက်ာင္းဝတ္စံု စာေရးကိရိယာမ်ားမွအစ ျပည့္စံုေအာင္ဝယ္ေပးျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျကား မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ ထားခဲ႔ပါသည္။ယေန႕ထက္တိုင္ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ မိသားစုကိုသာျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ မမျကီးသည္ က်မတို႔ အေတာင္အလက္စံုျပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္သည္အထိ မိဘမ်ားႏွင့္ယွဥ္တြဲကာ ပခံုးထမ္းတင္ေပးခဲ႔ပါသည္။က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကိုလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ေငြေျကးဥစၥာမ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္းႏိုင္ခ်ိန္တြင္လည္း မိအိုဖအိုမ်ားကို ပစ္မထားျကဘဲ ျပန္လည္အလုပ္အေကြ်းျပဳျကရန္ အျမဲမွာျကားေလ့ရွိပါသည္။မိဘမ်ားႏွင့္မျခား ေမာင္ေလး ညီမေလးမ်ားအား လိမၼာေရးျခားရွိရန္ဆံုးမတတ္ျပီး ကိုယ္က်ိဳးမျကည့္ဘဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ႔သည့္ က်မတို႔၏ မမျကီးအား ဤေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ ဂါရဝျပဳလိုက္ပါသည္။
စာေရးသူ @jesminpoe