ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ မႏၲေလး ညမ်ား - ( အပိုင္း - ၃ ) ( Henry Aung )

မဂၤလာပါခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ မႏၲေလး ခရီးစဥ္ကို ဆက္ပါရေစ။

ကၽြႏုပ္ကာ သက္ကိုေဇာ္ ဖုန္းအား အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚ၏။ ၅ မိနစ္ျခား တႀကိမ္ ေခၚ၏။ မရ ။ ၁၀ မိနစ္ျခား၍ ေခၚ၏။ စက္ကာ ပိတ္ထားဆဲ ျဖစ္၏။ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေခ်ၿပီ။။ သက္ကို ေဇာ္အား ေခၚ၍ မရလ်င္အဘယ္ကဲ့သို႔ hotel သို႔ သြားမည္ နည္း ။ မတတ္ႏိုင္ taxi ေခၚ၍ သြားရံုသာရွိေတာ့၏။ ဤသို႔ စဥ္းစားရင္းျဖင့္ မႏၲေလး အေဝးေျပးကားကြင္း ျဖစ္ေသာ ကၽြဲဆည္ကန္သို႔ ေရာက္ေလေတာ့၏။

ကားေပၚမွ ဆင္းသည္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီသမားတို႔ ကာ အိတ္ဝိုင္းဆြဲၾက၏။ မိမိကလည္း ျပန္ဆြဲ၏။ ေနာက္တေယာက္လာဆြဲျပန္ ၏။ အဘယ္သို႔နည္း။ မိမိကာဘယ္သြားခ်င္မွန္းမသိ အတင္းကာေရာ " ေရာက္တယ္ အစ္ကို မန္းေလး တၿမိဳ႕လံုး ေရာက္တယ္ " ဟူ၍ ေျပာျပေနၾက၏။ မသိလ်င္ မႏၲေလး တၿမိဳ႕လံုး အလကား လိုက္ပို႔ ေပးမည္ကဲ့သို႔ပင္။

တေယာက္တေပါက္ျဖင့္ ေမးေနၾကသည္မွာ စိတ္ရႈပ္စရာပင္ေကာင္းေနေသးေတာ့၏။ " အခန္း ငွားမလားအစ္ကို ၊ မႏၲေလး မွာ အသိရွိသလား အစ္ကို ၊ ဖုန္းဆက္ေပးရမလား အစ္ကို ၊ မႏၲေလး ဘယ္ေနရာကို သြားခ်င္လဲအစ္ကို ေစ်းနည္းတဲ့ hotel လိုက္ပို႔မယ္ေလ " ဆိုသူကလည္း ရွိ၏။

မိမိလည္း သက္ကို ေဇာ္အား ဖုန္ေခၚ၍ မရသျဖင့္ စိတ္ေပါက္လာ၍ " ဘယ္မွ မသြားဘူး ဘယ္မွ မသြားဘူး " ဟူ၍ ဟစ္ေအာ္ထြက္လာခဲ့၏။ မိမိလည္း hotel သို႔ သြားမည့္ အစား မိမိတို႔ အလႉ အတန္းလုပ္မည္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုသို႔ သာ တန္းသြားခ်င္စိတ္ေပါက္မိေတာ့၏။

အေဝးေျပးကားတို႔ကာ တစီးၿပီး တစီး ဆိုက္လာ၏။ ခရီသည္မ်ားကာ တ႐ုန္း႐ုန္း ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီသမားမ်ားကလည္း "ဘယ္သြားခ်င္သလဲ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ " တေမးတည္း ေမးေနၾက၏။ အန္တီႀကီးတေယာက္ကာ စိတ္ရွည္ ဟန္မတူ ကေလာ္တုတ္ဆဲေတာ့၏။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္၏။ သူ႔အိတ္အား ဟိုလူ လာဆြဲ ဒီလူလာဆြဲႏွင့္။

ကေလာ္တုတ္သည္မွာ အားရစရာ " ကိုယ္ေမကိုယ္----- ေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ --ါ တန္းမီးေလာင္တာက် ေနတာပဲ " ဟူလို ။ ကားတစီး ဆိုက္လာလိုက္ လူေတြဝိုင္းအံုသြားလိုက္။ ေနာက္တစီး ဆိုက္လာလိုက္ ေဝါကနဲ ေျပးအံုး လိုက္ျဖင့္ အပုပ္ေကာင္အား ယင္ေကာင္ ဝိုင္းအံု ေနသကဲ့သို႔ပင္။

မိမိလည္း လူအတန္ငယ္ရွင္းေသာ ကားကြင္း ျခံစည္း႐ိုးနားသို႔ ကပ္လာခဲ့၏။ ဤမွ် ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနေသာ ေနရာတြင္ ျခံစည္း႐ိုး နားတြင္ လူရွင္း ေနရျခင္း မွာ အေၾကာင္း ရွိ၏။ မစင္ ပံုတို႔ကာ ဟို တပံု သည္တပံု။ ညဘက္ ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ ေနရာ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သို႔ေသာ္ အလင္း ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ထိုျမင္ကြင္းတို႔ကာ အက်ည္းတန္လွ ၏။

ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ျမင္လ်င္ အဘယ္သို႔ ထင္ၾကမည္မသိ။ ရွိေစေတာ့ မိမိလည္း လူရႈပ္ေသာ ေနရာ ႏွင့္ ေဝးရာသို႔ ဖယ္က်ဥ္း ရ၏။ သက္ကို ေဇာ္ဖုန္းကာ ပိတ္ထားဆဲ။ မိမိလည္း ခရီေဆာင္အိတ္ေလး တလံုး ကိုင္၍ ေယာင္လည္ ေယာင္လည္ ႏွင့္ ခိုးရာ လိုက္မည့္ ေကာင္မေလး မိမိ ေကာင္ေလးကို ေမွ်ာ္သကဲ့သို႔ ရွိေန၏။

အတန္ၾကာမွ ျပည့္စံုခင္ခင္ထံသို႔ ဖုန္းေခၚရန္ သတိရ၏။ သို႔ေသာ္ နံနက္ ၆ နာရီဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရွိ၍ အားနာရေသး၏။ ထိုကေလးမေလးကာ ညနက္သန္ေခါင္းအထိ on line ေပၚတြင္ ရွိတတ္၍ နံနက္ေစာေစာ မႏိုးတန္ရာ။ ဤအခ်ိန္ တြင္ ပါးေစာင္မွ အာပုပ္ရည္မ်ား စီးက်၍ အိပ္ ေပ်ာ္ေနတုန္းပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

မိမိလည္း ၾကံရာမရ ျဖစ္ေခ်ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္။ သက္ကိုေဇာ္၏ ဖုန္းအား မည္သို႔ မွ် ေခၚမရသည့္ အဆံုး ျပည့္စံုထံသို႔ ဖုန္းေခၚရ၏။ ကံေကာင္း၍ ျပည့္စံု မွ ဖုန္းကိုင္၏။ " ဝါး " ဟူ၍ တခ်က္သမ္းလိုက္ေသး၏။ ၿပီမွ " ဟယ္လို ၊ ကိုက်ိ လား..? မန္ေလး ေရာက္ၿပီလား..? ကသက္ လာႀကိဳလား ..? " ဟူ၍ ၅ ရက္ခန္႔ ထမင္းမစားရေသးေသာ ေလသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား ေမးခြန္းထုတ္ေနေတာ့၏။

မိမိလည္း ကၽြဲဆည္ကန္သို႔ ေရာက္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပရ၏။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ခန္႔ မတ္တပ္ရပ္၍ မိမိေရွ႕တြင္ ခြက္တလံုး ခ်ထားလ်င္ သနားကမား ျဖစ္ေနေသာ မိမိပံုစံေၾကာင့္ MSC အလႉေငြမ်ား ရႏိုင္သည္ဟုလည္း ရွင္းျပရ၏။ ျပည့္စံုမွ မိမိအား သက္ကိုေဇာ္ ၏ အျခားေသာ ဖုန္းနံပါတ္အား မက္ေဆ့ရွ္ ပို႔ေပးမည္ဟူ၍ ဖုန္းခ်သြား၏။

ရပါေလၿပီ ဖုန္နံပါတ္။ ထိုဖုန္းအား ေခၚေသာအခါ " ဟာ.. ကိုဟင္ လာ..? ကၽြန္ေတာ္ သက္ကိုေဇာ္ပါ ၊ ကိုဟင့္ကို တညလံုး မအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနတာ ၊ အခုဘယ္မွာ လဲ ၊ ကိုဟင္ ခရီးပန္းေနေရာေပါ့ ၊ ပင္ပန္းေနၿပီလား ၊ အစ္ကို႔ ညီက စိတ္ပူေနတာ ကိုဟင္ ဖုန္းမေခၚလို႔ " အစရွိေသာ ပ်ားရည္ ၊ သၾကား ႏွင့္ ထန္းၫွက္ လံုးမ်ား ေရာထားေသာ ခ်ိဳသာေသာ စကားမ်ားျဖင့္ ေလာကဝတ္ျပဳသျဖင့္ ကၽြႏုပ္မွာ ေခ်ာင္းပင္ ဆိုးယူရ၏။

သေကာင့္သားမွာ ခရီးသည္ခ် ေသာ ကားကြင္းတြင္ မေစာင့္ပဲ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ေသာ ရံုးခန္းတြင္ မိမိအား ေစာင့္ေနသည္ ဟူသတတ္။ ကၽြႏုပ္လည္း သူရွိရာေနရာသို႔ သြားရ၏။ ေတြ႕ပါေလၿပီ။

ရႈေလာ မိတ္ေဆြ ။ သက္ကိုေဇာ္ကာ ကြာတား ေဘာင္းဘီ ဝတ္ထား ၏။ ခါးတြင္ ဝက္ပြဲစား မ်ား ပတ္ေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ ခါးပတ္ကို ပတ္ထား၏။ ဆံပင္ကာ နီေၾကာင္ဘုတ္သိုက္ ျဖစ္၍ ေခါင္းလိမ္း ဆီႏွင့္ ေဝးေနသည္မွာ လ အတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္တန္ရာ။ တညလံုး မအိပ္ထားသျဖင့္ မ်က္လံုးတို႔ကာ ျပဴးေၾကာင္ေန၏။

ကြမ္းတို႔ စားထားသည္မွာလည္း နႈတ္ခမ္းတို႔ကာ ရဲပေတာင္းခတ္လ်က္။ နံနက္ေစာ ေစာ အုန္းရည္ ေသာက္ထား၍ ထင့္ စကားေျပာလ်င္လည္း အုန္းစိမ္းရည္နံ႔ သင္းသင္းရ၏။ ဤသို႔ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာ ရွိေသာ သက္ကိုေဇာ္မွာ ကၽြန္ေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုယူ ၍ ဂ်ိန္းစဘြမ္း ဟု ေခၚေသာ သူ႔အစ္ကိုအား ေပး၍ " Victoria hotel မွာ ငါ့ကို ေစာင့္ေန " ဟူ၍ မွာလိုက္၏။

ဂ်ိမ္းစဘြမ္းလည္း မိမိအိတ္ကိုယူ၍ ဆိုင္ကယ္အား ဝူး ကနဲ႔ ေမာင္းထြက္သြား၏။ မိမိမွာ အဘယ္သို႔ ေရွ႕ဆက္ရမည္မသိ မိမိအိတ္ကေတာ့ပါသြားေလၿပီ။ ထို႔ ေနာက္ သက္ကိုေဇာ္အား အဘယ္ေၾကာင့္ ဖုန္းေခၚမရေၾကာင္း ေမးေသာအခါ " ညက ဖုန္းေရာ ဆိုင္ကယ္ ေရာ အခိုး ခံ လိုက္ရတယ္ ကိုဟင္ " ဟု ျပန္ေျဖ၏။

ကၽြႏုပ္လည္း မသကၤာ၍ " အခု စီးမဲ့ ဆိုင္ကယ္က ဘယ္သူ႔ ဥစၥာ လဲ ?" ဟူ ၍ ေမးေသာ အခါ သူျပန္ေျဖသည္မွာ " ကၽြန္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ သူမ်ား ခိုးသြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမ်ားဆိုင္ကယ္ ျပန္ခိုး လာတာ" ။ ျမတ္စြာ ဘုရား ။ မိမိမွာ မႏၲေလး တို႔ ေျခခ်ရံုသာရွိေသး ခိုးရာပါ ဆိုင္ကယ္စီးရေတာ့မည္။ ေဘးဘီတို႔ အားျကည့္ရေသး၏။

ျမန္မာ ေပါ ကား ေနာက္ဆံုး ခန္းတို႔ အတိုင္း" ေဟ့ေကာင္ေတြ လက္ေျမႇာက္လိုက္ ၊ မင္တို႔ကို ျပည္သူ႔ ရဲေတြ ဝိုင္းထားၿပီ " ဟူ၍ ရဲမ်ားေပၚလာလ်င္ခက္ေခ်ၿပီ။ ျဖစ္ပါမည္ေလာဟု သက္ကို ေဇာ္အား ေမးေသာ အခါ " စိတ္ခ် လက္ခ် ေနာက္ကေန တက္စီးလိုက္ပါကိုဟင္ရာ သက္ကိုေဇာ္ မန္းေလးမွာ ရွိေနသ၍ ကိုဟင္ဘားမွ မျဖစ္ေစရဘူး" ဟူ၍ အာမခံ၏။

မတတ္ႏိုင္ ။ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိ မိမိအိတ္လည္း ယူသြားေလၿပီ။ မိမိလည္း ဆိုင္ကယ္စီးရန္ ဦးထုပ္ေတာင္းေသာအခါ " ဆိုင္ကယ္ခိုးလာတာ ဦးထုပ္ခိုးဖို႔ ေမ့သြားတယ္ " ဟူလို။ " လာပါကိုဟင္ရာ... ေစာေစာစီးစီ ဘယ္ရဲမွ မဖမ္းဘူး" ဆို၍ သက္ကိုေဇာ္ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ လိုက္စီးလာခဲ့၏။

လမ္းတြင္ စဥ္းစားမိသည္မွာ ဤသူသည္ မိမိသိေသာသက္ကို ေဇာ္ေလာ... သို႔မဟုတ္ မိမိအားျပန္ေပးဆြဲလို၍ သက္ကိုေဇာ္ အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ မႏၲေလး ၿမိဳ႕၏ ခိုး၊ဆိုး ၊လု ၊ နႈိက္ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ေလာ။ မတတ္ႏိုင္လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ မိမိမွာ သူ႔ ခိုးရာပါ ဆိုင္ကယ္ေနာက္တြင္ ေရာက္ေနၿပီမဟုတ္ေလာ။ လက္ထိပ္ေစာ္ကေတာ့ နံေနၿပီျဖစ္၏။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photos credit; Google Image

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001