ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာစကၤပူ - အပိုင္း-( ၁၃ )( Henry Aung )

ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၉ ေယာက္လည္း ထို သေဘၤာက်င္း ျငမ္းစတို တြင္ ၂ ပတ္ခန္႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို စတိုတြင္ ျငမ္းပစၥည္းမ်ားအား ထိန္းသိမ္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေသာ အႏၵိယ ကုလား ၁၀ ေယာက္ခန္႔ရွိပါသည္။ အစ ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာကူလုပ္သျဖင့္ သူတို႔ ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္ ေစရန္ စကားစျမည္း ေျပာရင္း အလုပ္လုပ္ၾကပါသည္။

သူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ သိပ္ၿပီး ႏွစ္လို ဟန္ မရွိပါ။ ေမးထူးေခၚေျပာအဆင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရသည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနလ်င္ စကား မေျပာၾကပါ။ စကားေျပာေနသည္ကို မန္ေနဂ်ာ မိသြားလ်င္ overtime ျဖတ္ ခံရ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား စကားမေျပာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤတြင္ အေၾကာင္းသင့္၍ ထိုအႏၵိယ ကုလားတို႔ အလုပ္လုပ္ပံု အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေဖၚျပခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ မ်ားမွာ လုပ္စရာရွိက အျမန္လုပ္လိုက္၍ လုပ္စရာမရွိလ်င္ နားေနမည္ ဟူေသာ အေလ့အထမ်ားရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္စလုပ္ေသာ ပထေန႔တြင္ supervisor ကုလားမွာ မိမိတို႔အား အေတာ္အတန္ ႀကီးေသာ ျငမ္း ပိုက္ ပံု ႀကီး မွ သင့္ေတာ္ရာ ပိုက္ မ်ားကို size မ်ား ခြဲထုတ္ခိုင္း၍ အသင့္ျပဳလုပ္ထား ေသာ rack ေခၚ စင္ ထဲတြင္ ေသခ်ာက် က် နန စီထည့္ ခိုင္းပါသည္။

ပိုက္မ်ား မွာ size စံု ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၆ မီတာ အရွည္ မွ အတိုဆံုး ၁ မီတာ ထိ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တက္ညီ လက္ညီ ဝိုင္း၍ ရွင္းလိုက္သည္မွာ ၃ နာရီ အတြင္း ၿပီး သြားပါသည္။ အလုပ္ၿပီးသြား၍ supervisor ကုလားလည္း မရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အရိပ္ရေသာ စင္ေဘးတြင္ ထိုင္၍ သေဘၤာက်င္း အေၾကာင္း ေျပာေနၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သေဘၤာက်င္း တာဝန္ရွိသူမ်ား ေရာက္လာ၍ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနၾကသနည္း ေမးေသာ အခါ အလုပ္ၿပီး သြား၍ ထိုင္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ရွင္းျပပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ ထို သူမွ walkie talkie ထုတ္၍ မိမိ တို႔ စတိုမန္ေနဂ်ာအား တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္မရွိ၍ ထိုင္ေနၾကေၾကာင္း ရွင္းျပပါေတာ့သည္။

ခဏအတြင္းပင္ supervisor ကုလား ေရာက္လာ၍ မိမိတို႔အား တျခားအလုပ္ထပ္မံေပးပါသည္။ အလုပ္ခဏအတြင္း ၿပီးသြား၍ မိမိ တို႔အား မည္သူမွ် ေက်းဇူးမတင္သည့္ အျပင္ ဤကဲ့သို႔ ထိုင္ေနပါက ဒါဏ္႐ိုက္ခံရႏိုင္ေၾကာင္းပါ ရွင္းျပပါသည္။ အလုပ္ကို မေႏွး မျမန္ ပံုမွန္သာ လုပ္ရန္ႏွင့္ ယခုေပးထားေသာအလုပ္ကို ညေန မျပန္ခင္ အထိ လုပ္ရန္ ေျပာသြားပါသည္။

သူ ထပ္ေပးေသာ အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကယ္လုပ္လ်င္ ၂ နာရီအတြင္း ၿပီးႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ၾကံဳးလုပ္လိုက္လ်င္ စတို အတြင္း လုပ္ေနၾကေသာ ကုလားမ်ား အေျပာခံရမည့္ အျပင္ over time အျဖတ္ခံရႏိုင္သျဖင့္ မိမိတို႔ လည္း ထို အလုပ္ကို အီးေလးဆြဲၿပီး ၄ နာရီ ခြဲ အထိ မနည္း လုပ္လိုက္ရပါသည္။ ဤသည္မွာ စတိုအတြင္းရွိ ကုလားမ်ား အခ်ိန္ခိုး၍ အလုပ္လုပ္နည္း ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းမွ မိမိ တို႔ သိရသည္မွာ စတို အတြင္းလုပ္ေနၾကသူမ်ားမွာ အပင္ပန္း မခံႏိုင္သူ အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ႏိုင္သူ ၊ အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ခ်င္သူမ်ားသာ လုပ္ၾက၍ လစာလည္း အလြန္နည္း ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔မွာ overtime ကို အမွီျပဳေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ supervisor ကုလားမွ အလုပ္ခ် ေပးလ်င္ ဘယ္ႏွစ္နာရီတြင္ ၿပီ ေစခ်င္သနည္း ဟု ေမးရပါသည္။သူကလည္း ေန႔တဝက္ အတြင္း ၿပီးေအာင္လုပ္ပါ သို႔ မဟုတ္ တေန႔လံုး ဒီ အလုပ္ကို ၿပီး ေအာင္လုပ္ပါဆိုလ်င္ မိမိ တို႔ လည္း သေဘာေပါက္ရပါေတာ့သည္။

ထို Jurong သေဘၤာက်င္း စတိုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ကာလ တြင္ ကၽြန္ေတာ့ ဘဝအား လံုးဝ ေျပာင္းလည္း ေစမည္ျဖစ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ တခု ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ ထို အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ုကၽြန္ေတာ့ အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ရွင္းျပလို ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားမွာ သာမန္ ပညာေရး ဝန္ထမ္း မ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။

စာဖတ္သူတို႔ အားလံုး နားလည္ ၾကသည့္ အတိုင္း ျမန္မာျပည္ အစိုးရ ဝန္ထမ္းမ်ား ၏ ဆင္းရဲ ပံု အေၾကာင္းကို ေထြေထြထူးထူး ေရးျပရန္ မရွိပါ။ ေႏွာင္အလ်င္သင့္ လ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းကို ေဖၚျပေပးပါမည္။ ဆိုခဲ့ သည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ ဆင္းရဲသျဖင့္ ဂုဏ္ဟူ၍ ျပစရာမွာ ပညာေရးသာရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွ ေလးေယာက္ရွိသည့္ အနက္ ေလးေယာက္စလံုး သူငယ္တန္းမွ တကၠသိုလ္ ေရာက္သည္ အထိ ၊ ယခု ျပည္ပ တြင္ ပညာသင္ၾကားသည္အထိ စာေမးပြဲ ဟူ၍ တႀကိမ္မွ မက်ရႈံး ခဲ့ဘူးပါ။

ဤသည္မွာ ပညာေရး အေပၚထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု သေဘာထားျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ စကၤပူ မလာခင္ စပ္ၾကား တြင္ အဂၤလိပ္ စာႏွင့္ စကားကို အမ်ားတန္းတူ မေျပာႏိုင္မေရးႏိုင္ေသာ္လည္း သာမန္ စကားစျမည္ အျဖစ္ေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ခဲ့ သည့္အျပင္ ကြန္ျပဴတာတြင္လည္း အမ်ားနည္းတူ သံုးတတ္ေအာင္သင္ထားခဲ့ပါသည္။ ထို အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လူငယ္တေယာက္အေနျဖင့္ စကၤပူ တြင္ ေအာက္က် ေနာက္က် မျဖစ္ေစရန္ ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါသည္။ အမွန္ကို ဝန္ခံရလ်င္ ပညာႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး သူမ်ားထက္ ေအာက္မက် ေစရဟူေသာ မာန ေလး ရွိခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့ဘဝကို ေျပာင္းလည္း ေစခဲ့ေသာ ထိုေန႔ရက္ အေၾကာင္းကို ဆက္ပါအံုးမည္။ ဆိုခဲ့ သည့္ အတိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထို စတိုတြင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး တပါတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ထို စတိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူေဌးသား ေရာက္လာ၍ စစ္ေဆးပါသည္။ ထိုသူေဌးသား နာမည္Desmondကို ကၽြန္ေတာ္ေသသည္အထိ မွတ္မိ ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို သူေဌးသားမွ ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚ၍ အလုပ္ခိုင္းပါသည္။သူ ခိုင္းေသာ အလုပ္မွာ စုပံု ထားေသာ ျငမ္း ကလစ္မ်ားကို သံပံုး အတြင္းသို႔ ထည့္ ခိုင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သံပံုး တပံုး လ်င္ ကလစ္၁၀၀၀ စီထည့္ ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့ကို " Boy , come here" ဟူ၍ အရင္ ေခၚပါသည္။

ထို႔ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေသာအခါ " can you counting 1,2,3,4 ?” ဟူ၍ ေမးပါသည္။ အစေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္သြား၍ ဘားမွ ျပန္မေျဖ ျဖစ္ပါ။ သူက ထပ္မံ၍ ၁,၂,၃ ,၄ ေရတြက္တတ္ပါသေလာ ထပ္ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း I can ဟူ၍ အေျဖ ေပးလိုက္ ေသာအခါ .... Are you sure ? Can you counting until 1000 ? ဟူ၍ ထပ္ေမးပါေတာ့သည္။

၁,၂,၃,၄ ကို တေထာင္ အထိ ေရတြက္တတ္ပါသလားဟု မယံုသကၤာ ႏွင့္ ထပ္မံ ေမး လိုက္ပါေသးသည္။ အမွန္ ကိုဝန္ခံရလ်င္ ထို အခိုက္ အတန္႔ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အတူ အေတာ္ေလး ဝမ္းနည္း သြားသလို စကၤပူ ႏိုင္ငံသားတို႔ ၏ general worker မ်ားကို ျမင္ေသာ အျမင္ ကိုလည္း သိခြင့္ ရလိုက္ပါသည္။

သူတို႔ အျမင္တြင္ မိမိ တို႔ General worker တို႔ မွာ ပညာ လံုးဝ မတတ္သူ၊ စာမတတ္သူ၊ ကာယအားကိုး ျဖင့္ သာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ မ်ား အျဖစ္သာ ျမင္ၾကပါသည္။ ေခတ္သစ္ ကၽြန္ ဟူေသာစကားကို လည္း နားလည္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါေတာ့သည္။ သူတို႔ အျမင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ၁,၂,၃,၄ ပင္ တေထာင္အထိ မေရတြက္တတ္သူမ်ားသာ။

ထို႔ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ကလစ္မ်ားကို ေရတြက္ေနရင္း မည္သို႔ မွ် မခံစားႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ supervisor ကုလားအား အိမ္သာ သို႔ သြား အံုးမည္ဟု ေျပာ၍ ထြက္လာပါေတာ့သည္။ အမွန္ေတာ့ အိမ္သာတက္ ရန္ စိတ္ကူးမရွိပါ။ အိမ္သာသို႔ သြားေသာလမ္းတြင္ ေဒါသျဖစ္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္း ျခင္း ရွက္ရြ႕ံျခင္း အားငယ္ျခင္း အားလံုး ေပါင္းစံု မိ ၍ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုး အိမ္မွ မ်က္ရည္ပူမ်ား က်လာပါေတာ့သည္။

ေယာက္်ား ေလးတို႔ က်ေသာ မ်က္ရည္မ်ား၏ ေနာက္တြင္ ၾကံဳးဝါးသံမ်ား ကပ္ပါလာေလ့ရွိပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photos credit; Google Image

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001