ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာစကၤပူ - အပိုင္း-( ၁၄ )( Henry Aung )

မဂၤလာပါ။ ကၽြန္ေတာ့ အေနျဖင့္ Steemit Platform ေပၚတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးတင္ရာ၌ တခါတရံ ၊ ေခတ္စမ္းမ်ား ၊ Steemit Platform ႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ဗဟုသုတ မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ ျပင္ပ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ၊ cryptocurrency ေငြေၾကး အေၾကာင္းမ်ား စသည္စည္ျဖင့္ ေရးသားေနခဲ့ပါသည္။

ယခု တဖန္ ကၽြန္ေတာ္၏ မၿပီးျပတ္ေသးေသာ စကၤပူအေတြ႕ အၾကံဳ " ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ စကၤပူ အပိုင္း ၁၄ " အား ေဖၚျပေပးလိုက္ပါသည္။ ဤ အပိုင္း -၁၄ အား တိုက္႐ိုက္ ဖတ္ရႈ လ်င္ အနည္း ငယ္စိမ္း ေနမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားထားေသာ " ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေသာ စကၤပူ အပိုင္း-၁ မွ ၁၃ အထိ သီးခံဖတ္၍ ဤအပိုင္း ၁၄ ကို ဖတ္ရႈလ်င္ ပို၍ ဆက္စပ္မိ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အပိုင္း-၁ မွ ၁၃ အထိ အား ကၽြန္ေတာ့ blog တြင္အလ်င္ သြားေရာက္ဖတ္ရႈေစခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ စကၤပူ လုပ္ငန္းခြင္အေၾကာင္း ဆက္ပါအံုးမည္။ ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၉ ေယာက္ ျငမ္းအဖြဲ႕မွာ ျငမ္းဆင္ ပစၥည္း မ်ားျဖင့္ ရင္း ႏွီးေစရန္ ျငမ္း စတိုတြင္ တလ ခန္႔ အလုပ္လုပ္ရၿပီးေနာက္ ေတာ့ သေဘၤာက်င္း တြင္ ျငမ္း လက္ေတြ႕ ဆင္ရန္ ေစလြတ္ျခင္းခံရပါေတာ့သည္။

ျငမ္းဆင္ရေသာ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘဝမွ ခါးသီး လြန္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဦးဆံုး ျငမ္းဆင္ခဲ့ရေသာ သေဘၤာက်င္းမွာ Keppel Hitachi ေခၚ Keppel Benoi ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကူ ေရနံတင္ သေဘၤာမ်ား ၊ ကြန္တိန္နာတင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ျပင္ဆင္ေသာ သေဘၤာက်င္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဦးဆံုး တက္၍ ျငမ္းဆင္ခဲ့ရေသာ သေဘၤာမွာ အေမရိကန္ အလံလြင့္ထူထားေသာ APL Philippine ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေန႔က မိမိတို႔ အား supervisor မွ သေဘၤာ၏ pump room ထဲတြင္ ပိုက္ဆက္ မ်ား ျဖဳတ္လဲ ရန္ အတြက္ ျငမ္းဆင္ရန္ ေနရာ သံုးခု ခန္႔ ျပထားခဲ့၍ သူ ျပန္ထြက္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း လိုအပ္ေသာ ပစၥည္း မ်ား တြက္ခ်က္၍ သေဘၤာ Main Deck ဟုေခၚေသာ ကံုးပတ္မွာ pump Room အထိ ျငမ္းပစၥည္း မ်ား စတင္ သယ္ယူပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့ အထင္ သေဘၤာ ကုန္းပါတ္မွ ေအာက္သို႔ ၅ ထပ္ခန္႔ ဆင္းရသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ပထမတေခါက္ ပစၥည္း သယ္ရာတြင္ သိပ္မသိသာေသာ္လည္း သံုး ေခါက္ ခန္႔ ဤ ၅ လြာခန္႔ အား အတက္ အဆင္းလုပ္၍ ပစၥည္း သယ္လိုက္ေသာအခါ အားလံုး ျငမ္းပင္ မဆင္ရေသး ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနပါေတာ့သည္။

ဤ ျငမ္းဆင္ေသာ ပထမဆံုး ေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္ၾကပါသည္။ အားလံုး မည္သူမွ ျငမ္းကို ကၽြမ္းက်င္စြာ မဆင္တတ္သျဖင့္ ဟိုလို ဆင္မယ္ ဒီလို ဆင္ မယ္ ျငင္း ခုန္ၾကရင္း ရန္ ျဖစ္ၾကပါေတာ့သည္။ အဖြဲ႕ အတြင္းမွ တေယာက္ကလည္း ေရသြားခပ္မယ္ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားသလို အျခားတေယာက္ကလည္း ေသးသြားေပါက္မယ္ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားပါေတာ့သည္။

ထို႔ ေနာက္ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိ။ တကယ္တန္း ျငမ္းဆင္ေနၾကသူမွာ ၅ ေယာက္ခန္႔သာ ရွိပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ျငမ္ကို ပံု စံမထုတ္တတ္သျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲကို ဆင္ေနရပါသည္။ အမွန္မွာ သေဘၤာက်င္း တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ လူသစ္မ်ား ေရာက္လာလ်င္ supervisor တေယာက္မွ ျငမ္းမ်ားကို မည့္သသည့္ေနရာတြင္ မည္ သို႔ ဆင္ရမည္ကို အနီးကပ္ သင္ၾကား ျပသေပးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား အလုပ္ေပးသြားေသာ အႏၵိယ ကုလား supervisor မွာ အလုပ္ေပးၿပီး လက္လြတ္စပယ္ ထြက္သြားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အမွန္ ေျပာရလ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ လူသစ္မ်ားသေဘၤာက်င္း ေရာက္လာလ်င္ supervisor မ်ားက သေဘာမက် ၾကပါ။ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူသစ္မ်ားကို အလုပ္လုပ္ခိုင္းရာတြင္ အနီးကပ္ႀကီးၾကပ္ေနရသလို အလုပ္လုပ္ ေႏွးျခင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒါဏ္မ်ားလည္း ရတတ္သျဖင့္ လူသစ္မ်ားကို မည္သူ မွ် မလိုခ်င္ ၾကပါ။

ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း ထိုေန႔က ျငမ္း ဆင္ရာတြင္ ထိုကုလား supervisor မွ ျပန္လာၾကည့္ေသာအခါ ျငမ္းမွာ အလုပ္လုပ္ရန္ ျမင့္ လြန္းသျဖင့္ အား လံုး ျပန္ဖ်က္၍ သူျပသည့္ အတိုင္း ျပန္ ေဆာက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူျပခဲ့ သည့္ ပံုစံအတိုင္း အျခား ႏွစ္ေနရာတြင္လည္း ထို ကဲ့သို႔ ျငမ္းဆင္လိုက္ရာ ခဏေလး ျဖင့္ ၿပီး သြားပါေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ျပသနာ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သယ္ယူထားေသာ ျငမ္း ပစၥည္း မွာ မ်ားလြန္းလွသျဖင့္ ထိုပို ေနေသာ ပစၥည္းမ်ားအား ကုန္းပါတ္ေပၚသို႔ ျပန္ပို႔ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး စိတ္ပ်က္သြားၾကပါသည္။ ဤသို႔ ပစၥည္းမ်ား ျပန္ပို႔ ရာတြင္လည္း အဖြဲ႕သားမ်ား ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္သျဖင့္ ထိုသူမ်ား ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ရန္ ျဖစ္ၾကပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ ဇမ္ႀကီး ဟုေခၚေသာ ခ်င္းမွာ ထို အေခ်ာင္ခို သူမ်ားအား မေအႏွမ ႏွင့္ ဆဲသျဖင့္ supervisor ေရွ႕မွာ ပင္ ထသတ္ၾကပါေတာ့သည္။ ဇမ္ႀကီး ႏွင့္ ရန္ျဖစ္သူ အျခားတေယာက္ မွာ ရန္ကုန္သားျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာက်င္း အလုပ္ သမားမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ နာမည္ အမွန္ကို သိပ္မသိၾကပါ။ မ်က္မွန္တပ္ထားသူအား မွန္ႀကီး ၊ ကိုယ္လံုး ေသးၫွက္သူ အား စာကေလး ၊ အရပ္ပုသူအား ဂ်ပု ၊ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဘူးသူအား ေက်ာင္းဆရာ ၊ စကၤပူ တြင္ ေဆးစစ္၍ ေဆး မေအာင္ ေသာ္လည္း ေသာက္ေဆး မ်ား ေသာက္၍ ေနာက္တခါ ေဆး စစ္ေသာ အခါ ေဆး ေအာင္သြားသူ ၏ အမည္ မွာ " ပိုးထိ " ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တ႐ုတ္ကာျပားေလး တေယာက္ႏွင့္လည္း ေတြ႕ဘူးပါသည္။ ထိုတ႐ုတ္ကေလး ထံတြင္ ျမန္မာ နာမည္ ရွိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ မည္ သူမွ် သူ႔ျမန္မာနာမည္ကို မေခၚပါ။ လူတိုင္း သူ႔တ႐ုတ္ နာမည္ " အားဖံု " ဟူေသာ နာမည္ကို သာ ေခၚပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပီပီသသ ေခၚၾကသည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔အားေတြ႕လ်င္ ေဟ့ေကာင္ “ အဖုတ္ " ဟူ၍သာေခၚၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့ အထင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ နာမည္ ဖ်က္ရသည္ကို ႀကိဳက္သည္လား အလြယ္လိုက္သည္ ဟုပဲ ဆိုမည္လား မသိပါ ၊ သူတပါး နာမည္အား ဖ်က္ဆီးရာတြင္ အလြန္ေတာ္ၾကပါသည္။ သေဘၤာက်င္း တခုတြင္ ျငမ္း Supervisor တေယာက္ႏွင့္ ဆံုဘူးပါသည္။ ကုလားလူမ်ိဳး ျဖစ္၍ နာမည္ အျပည့္ အစံုမွာ Kumaran Boyer ( ကုမာရန္ ဘိုယား ) ျဖစ္ပါသည္။

အျခားသူမ်ားက သူ႔အား Kumaran ဟုသာ ေခၚၾကေသာ္ လည္း ျမန္မာမ်ားက သူ႔ အားေတြ႕၍ နႈတ္ဆက္လ်င္ " Good morning ေဘာယား" ဟူ၍ သာနႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ ထိုကုလား supervisor မ်ားတြင္လည္း ျမန္မာတို႔ ေပးထားေသာ နာမည္ေျပာင္မ်ား ရွိၾကပါေသးသည္။ ေထာ့က်ိဳး ၊ ေခါင္းႀကီး ၊ လွ်ာမည္း ၊ ႀကိဳးႀကီး အစရွိေသာ နာမည္ ေျပာင္မ်ားေပးထားၾကပါသည္။ ႀကိဳးႀကီး ဆိုသူကုလားမွာ ေရႊဆြဲႀကိဳး တုတ္တုတ္ႀကီး ဆြဲထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္မွာ အလ်ဥ္သင့္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၏ နာမည္ ေျပာင္မ်ား အေၾကာင္း ေဖၚျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ၏ နာမည္ေျပာင္မွာ “ကခ်င္ႀကီး “ ျဖစ္ပါသည္။ Henry Aung ဟူ၍ မည္သူမွ် မသိၾကပါ။ ဆိုခဲ့ သည့္ အတိုင္း အလုပ္ဆင္းေသာ ပထမဆံုး ေန႔တြင္ supervisor ေရွ႕မွာ ပင္ ထသတ္ၾကသျဖင့္ ေနာက္တေန႔ ဒုတိယေန႔တြင္ အားလံုး ရံုးခ်ဳပ္သို႔ သြား၍ အဆူခံရပါသည္။

ရံုးခ်ဳပ္မွ ေနာက္တခါ ရန္ ျဖစ္လ်င္ တဖြဲ႕လံုး ျပန္ပို႔ ျပစ္မည္ဟူ၍ ၿခိမ္ေျခာက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရန္မျဖစ္ ေတာ့ပါရန္ ခံဝန္ထိုး၍ ျပန္လာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ တတိယေန႔တြင္ ထိုသေဘၤာက်င္းသို႔သာ ဆက္သြား ရေသာ္လည္း အျခားေသာ Supervisor လက္ေအာက္တြင္ လုပ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို supervisor မွာ ဘဂၤလား လူမ်ိဳး ျဖစ္၍ အမည္မွာ Anawar ( အဏဝါ ) ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ သေဘာေကာင္း၍ လူသစ္မ်ားအေပၚ အလြန္ စိတ္ရွည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေလးေလးစားစား ကို အဏဝါ ဟုသာေခၚပါသည္။ ကိုအဏဝါ ၏ သင္ျပေပးမႈ ျဖင့္ ထို APL Philippine သေဘၤာေပါတြင္ ျငမ္းဆင္ ျငမ္း ဖ်က္ တလခန္႔ လုပ္ခဲ့ရပါသည္။

ထိုသေဘၤာ မွာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားၿပီး၍ ေနာက္ဆံုး Dry Dock ဟု ေခၚေသာ လြန္းက်င္း မွ ထြက္ခြာသြားေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အလုပ္မလုပ္ပဲ ကမ္းစပ္မွ ေန၍ ေငးၾကည့္ ေနၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ တြန္းသေဘၤာ ဆြဲ သေဘၤာမ်ား ျဖင့္ APL Philippine ကြန္တိန္နာတင္ သေဘၤာႀကီး အား ေရျဖည့္ ထားေသာ Dry Dock မွ ဆြဲထုတ္၍ ပင္လယ္ျပင္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဆြဲထုတ္သြားၾကပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကလည္း စကၤပူ တြင္ ပထမဦးဆံုး တက္ဘူးေသာ သေဘၤာျဖစ္သျဖင့္ ဝမ္းနည္းသလိုေတာ့ ခံစားရပါသည္။

ထို စဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ " မြန္ေလး " ဆိုသူမွာ စကၤပူ တြင္ ပထမဦးဆံုး တက္ရေသာ သေဘၤာ ျဖစ္သျဖစ္ အမွတ္တရျဖစ္ေစရန္ အလို႔ ငွာ ထိုသေဘၤာေပၚတြင္ သူ႔လက္ရာ ခ်န္ထားခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ အျခားသူမ်ားက မည္ကဲ့သို႔ လက္ရာခ်န္ထားခဲ့ေၾကာင္း ေမးၾကေသာအခါ သူ ျပန္ေျဖသည္မွာ “ ငါ သေဘၤာ ဦးထိပ္ အထိသြားၿပီး လူမျမင္ႏိုင္တဲ့ သေဘၤာနံရံ မွာ သံခၽြန္နဲ႔ မြန္ေလး လို႔ ဆိုင္းထိုးထားခဲ့တယ္ " ဟူ၍ ေျပာျပပါေတာ့သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ စာရႈသူ အေနျဖင့္ APL Philippine သေဘၤာေပၚသို႔ တက္ခြင့္ၾကံဳလာလ်င္ မြန္ေလး ထိုးထားေသာ လက္မွတ္ကို ရွာၾကည့္ ႏိုင္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photos credit; Google Image

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001