Rule & Value

kokyawzinphyo (51) in myanmar • 7 years ago

စည္းကမ္း ဆိုသည္မွာ နယ္နိမိတ္အပိုင္းအျခား ကန္႔သတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဝါဟာရစကားလံုး နည္းေသာ္လည္း လူ႔ေလာကတစ္ခုလံုးတြင္ စည္းကမ္းႏွင့္ကင္းသည္ဟု မ႐ွိ။ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုလံုးကို စည္းကမ္းႏွင့္ အနားသတ္ ေဘာင္ခတ္ထားသည္။ လူသားကို မဆိုထားႏွင့္ သဘာဝတရား၌ပင္ စည္းကမ္း႐ွိသည္။ ေန႔ႏွင့္ည အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္႐ွိသည္။ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္အညီ အိပ္စက္အနားယူခ်ိန္ႏွင့္ ႏိုးထလႈပ္႐ွားခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္ကာ ေနထိုင္ျပဳမူ ၾကရသည္။ ညအခ်ိန္၌ အိပ္မေပ်ာ္သူသည္ အက်ိဳးမဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္သကဲ့သို႔ ေန႔အခ်ိန္၌ အိပ္စက္ေနသူသည္လည္း အက်ိဳးမဲ့ရာ ေရာက္သည္ပင္။ ပန္းမန္သစ္ပင္တို႔သည္ပင္ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းရာသီကို လိုက္၍ အခ်ိန္သင့္ အခါသင့္ ပြင့္ျခင္းတို႔ျဖင့္ စည္းကမ္းေဘာင္အတြင္း၌ တည္႐ွိေနၾကရသည္။ လူသားတို႔တြင္မူ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ တရား႐ွာေဖြရာ၌ အခ်ိန္ကာလႏွင့္အညီ အဆင့္ဆင့္ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္႐ွိသည္။ ေက်ာင္း၊ အလုပ္ခြင္စသည့္ျဖင့္ စည္းကမ္း႐ွိသည္။ လူမႈေရးစည္းကမ္း၊ ဘာသာေရစည္းကမ္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစည္းကမ္း စသည့္ျဖင့္လည္း လူ႔က်င့္ဝတ္ႏွင့္အညီ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ ေဘာင္ခတ္၍ ထိန္းသိမ္းထားျပန္သည္။

ျမစ္တို႔ကို ကမ္းျဖင့္ အနားသတ္ထားသည္။ ေတာင္းကို အကြပ္ျဖင့္ အနားသတ္ ေဘာင္ခတ္ျခင္းျဖင့္ ခိုင္ျမဲေစသည္။ လယ္ယာတြင္ ကန္သင္းျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ ရြာတည္ရာ၌ စည္း႐ိုးျဖင့္ သတ္မွတ္သည္။ ႏိုင္ငံတြင္ နယ္နိမိတ္ျဖင့္ အခိုင္အမာ ပိုင္းျခားျခင္းျဖင့္ အရႈပ္အ႐ွင္း ျပသနာမွ ကင္းေဝးေစသည္။ စည္းကမ္း၏ သေဘာမွာမိမိတို႔ သက္ဆိုင္ရာ နယ္နိမိတ္အတြင္း၌ ေနထိုင္ျခင္း၊ က်ဴးေက်ာ္မႈ မ႐ွိျခင္းတို႔ုျဖစ္သည္။ ျပသနာကင္း႐ွင္းေအာင္ ေနတတ္ရန္အတြက္ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ရေပသည္။

လြတ္လပ္ေရး ဆံုးရႈံးရသည့္ တိုင္းျပည္မ်ားကို ၾကည့္လ်ွင္လည္း တန္ခိုးအာဏာကို အထိုက္အေလ်ာက္ သံုးစြဲရသည္ကို မေရာင့္ရဲႏိုင္။ တန္ခိုးအာဏာခ်င္းၿပိဳင္၍ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ သူ႔ကြၽန္ျဖစ္ရတတ္သည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ မယ္ႏု၊ ဦးအိုတို႔ တန္ခိုးအာဏာ ႐ွိသင့္သည္ထက္ပို၍ သံုးေသာ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္တြင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္ပြဲ ရႈံနိမ့္ခဲ့သည္ မင္း၏ စည္းကမ္းႏွင့္မညီ။ ေလာင္းကစားႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။ ပုဂံမင္းလက္ထက္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ စစ္ရႈံးရသည္။ ဆင္ျဖဴမ႐ွင္၊ စုဖုရားလတ္တို႔ႏွင့္ ကင္းဝန္မင္းႀကီး၊ တိုင္းတာမင္းႀကီးတို႔ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ သီေပါမင္းလက္ထက္၌ လြတ္လပ္ေရး ဆံုးရႈံးရျခင္းမွာ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ” ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လို႔၊ ထီးနန္းေပ်ာက္ျဖစ္ၿပီ၊ မွီျငမ္းေထာက္အသစ္မွီသည္၊ ညစ္ပလီလူမ်ိဳး” ဟု ကဗ်ာဖြဲ႔ခဲ့ေပသည္။

စည္းကမ္းဟူသည္ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ မ်ွတမႈတို႔ ေပါင္းစပ္ထားသည့္ လူမႈ့က်င့္ဝတ္ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္း႐ွိလွ်င္ လူတိုင္း လြတိလပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အခြင့္အေရးကို အညီအမွ်ရႏိုင္သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က စည္းကမ္းေဖာက္လ်ွင္ တစ္ပါးသူအား ထိခိုက္သည္။ တစ္ပါးသူ၏ လြတ္လပ္မႈကို ထိပါးသည္။ မ်ွတမႈ ကင္းမဲ့သြားသည္။ မိဘဝတ္၊ သားသမီးဝတ္၊ လင့္ဝတ္၊ မယားဝတ္၊ ဆရာဝတ္၊ တပည့္ဝတ္ဟု ျမန္မာလူမႈေရး သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားမွာ စည္ူကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ လင္ႏွင္မယား ဝတၱရားေက်ပြန္ၾကလွ်င္ သာယာခ်မ္းေျမ့သည့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္မည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ေဖာက္ဖ်က္လ်ွင္ မိသားစုဘဝပ်က္မည္။ ဆရာႏွင့္တပည့္တြင္လည္း အျပန္အလွန္ ဝတၱရား သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ႐ွိသည္။ ဆရာ့ဝတ္၊ တပည္ဝတ္ ညီၫြတ္၍ သံဝရမင္းသားသည္ ဗာရာဏသီမင္းႀကီး၏ အငယ္ဆံုးသားေတာ္ျဖစ္လ်က္ ထီးနန္းရခဲ့သည္။

စည္းကမ္းအစ စာသင္ခန္းကဆိုေသာ စကားအတိုင္း ဖေယာင္းပမာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ ပံုသြင္းရန္ လြယ္ကူေသာ ေက်ာင္းသားအရြယ္တြင္ စည္းကမ္းလိုက္နာတတ္ေအာင္ ျပဳျပင္ပံုသြင္းရမည္။ သိုမွသာ စည္းကမ္းသိေသာ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ားအျဖစ္ႏွင့္ ျပည္သူျပည္သားေကာင္း၏ တာဝန္ကို နားလည္ႏိုင္မည္။ ဂီတသံစဥ္မ်ားပင္ စည္းဝါးညီၫြတ္မွ နားဝင္ပီယံျဖစ္သည္။ အေတြးႏွင့္ဖြဲ႔သီေသာ ကဗ်ာလကၤာပင္ ကာရံဆိုသည့္ စည္းကမ္းကင္းမဲ့လ်ွင္ သာယာခ်ိဳေျပမည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စည္းကမ္း ဆိုေသာ သေဘာသည္ ေတးတစ္ေက်ာ့၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွစ၍ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မႈအဆံုး တစ္ကမၻာလံုတြင္ မ႐ွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ လူ႔ဘဝ၏ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ ယုတ္နိမ့္ျခင္းကို စည္းကမ္းကပင္ အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္ပါေတာ့သည္။