ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ နားႏွာေခါင္းလည္ပင္းေဆးရံု

ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းက အဖုအက်ိတ္ ခြဲစိတ္ျခင္းကို မွတ္တမ္းတင္ထားလိုေသာေၾကာင့္ ဤ Post ကိုေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။


ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ မည္သူမွ် ဤေနရာသို႔ ေရာက္ခ်င္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အေသြးအသားႏွင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ခႏၶာကိုယ္ကိုရထားေတာ့ တခါတရံ ၀ိသဘာက အာရံုမ်ားႏွင့္ေတြ႕ႀကဳံလာေသာအခါ ရုပ္ နာမ္တရားတို႔သည္ ေဖါက္ျပန္စၿမဲပင္။ မျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း ျဖစ္လာရေသာ ေ၀ဒနာကို မည္သူမွ်တားဆီးမရနဳိင္၊ အနတၱခႏၶာကိုယ္ႀကီးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။


ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကအက်ိတ္ကို 4-8-17 ေသာၾကာေန႔ ေဆးရံုတက္ၿပီး 7-8-17 တနလၤာေန႔ operation လုပ္ကာ 8-8-17 အဂၤါေန႔ ေဆးရံုမွဆင္းလာေၾကာင္း Post တစ္ခု တင္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

အသားစ ဓာတ္ခြဲခန္းအေျဖ

ျပန္ျပရမည့္ရက္ခ်ိန္း

ေျခာက္ကပ္ကပ္ေဆးရံုႀကီးထဲ မည္သူအၾကာႀကီးေနခ်င္မည္နည္း။ ခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္စြားၿပီးေျမာက္ခဲ႔ၿပီ၊ ေဆးထည့္ ေဆးစားရင္ မၾကာခင္ေကာင္းသြားလိမ္႔မည္ဟု ယံုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေဆးရံုကဆင္းလာခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာခဲ႔ေပ။
10-8-17 ၾကာသပေတးေန႔မွစ၍ ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း ေန႔စဥ္ မနက္တိုင္းေဆးသြားထည့္ေန႔ရ၏၊ ေဆးစား ေဆးထည့္ေနရင္း အနာသည္က်က္မလာပဲ အတြင္း၌ သငန္ရည္မ်ား ေသြးပုပ္မ်ားျဖင့္ ဖူးေရာင္လာခဲ႔ပါသည္။

သတိထားမိေသာ္လည္း မိမိကားဘာမွမတတ္နဳိင္ေခ်။

13-8-17 တနဂၤေႏြေန႔၊ ဒီေန႔ျခဳတ္ရိုးျဖဳတ္မည္၊ ထံုစံအတိုင္း မနက္ေစာေစာ ေဆးရံုသြား၊ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္မို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားမရွိ၊ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမမ်ားသာရွိပါသည္။ သူနာျပဳဆရာမမွ ျခဳတ္ရိုးျဖဳတ္ရန္ ပတ္တီးျဖည္လုိက္ေသာအခါ ဖူးေရာင္ေနသည္ကိုေတြ႕၍ မျဖဳတ္ရဲပဲ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကိုအေၾကာင္းၾကားပါသည္။ ဆရာ၀န္လာၾကည့္ၿပီး ျခဳတ္ရိုး ၂ခုျဖဳတ္ကာ သငန္ရည္မ်ားကို ညွစ္ထုတ္ေလသည္။ နာေသာ္ျငားလည္း ေအာင့္ခံခဲ႔ရပါ၏။ ရွိသမွ်ေသြးပုပ္ သငန္ရည္းမ်ားကို ညွစ္ထုတ္ၿပီး ေဆးထည့္ ပတ္တီးစည္းကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။
15-8-17 အဂၤါေန႔တြင္ ေဆးထည့္ရန္ ေဆးရံုသို႔ေရာက္ေသာအခါ အနာမက်က္နဳိင္၍ ေဆးရံုျပန္တက္ခိုင္းပါသည္။

ေဆးရံုတက္ရမွန္းလည္းမသိ၊ ဘာမွပါမလာခဲ႔၊ ကမန္းကန္း မနက္ေစာေစာအိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတန္းလာခဲ႔တာ၊ ေနာက္ေန႔တက္လို႔မရဘူးလားဆုိေတာ့လည္း ညွိမရ၊ တန္းတက္လိုက္ရသည္။ မနက္စာကို ေဆးရံု၀င္ေပါက္နား လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ခဲ႔လို႔ ေတာ္ပါေသး၏။ ေဆးရံုတက္ၿပီးဆိုသည္ႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆး တန္းခ်ိတ္ပါသည္။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုဖုန္းဆက္၍ ေန႔လည္စာႏွင့္တကြ ေခါင္းအုန္း ေစာင္ စတဲ႔လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားယူလာဖို႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေ၀ ေရာက္လာေသာအခါ သီးသန္႔အခန္းတစ္ခုငွါး၍ေနလုိက္ပါသည္။ လူကားလန္းလန္းဆန္းဆန္းပင္။ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ မနက္တႀကိမ္ ပံုမွန္လာၾကည့္ပါသည္။ တျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ တာ၀န္က် သူနာျပဳဆရာမမ်ားသာ လိုအပ္သလိုေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ မနက္ ေန႔လည္ ည တစ္ေန႔သံုးႀကိမ္ ပိုးသတ္ေဆးထိုး ေဆးစား ေဆးထည့္ကာ တရက္ ႏွစ္ရက္ သံုုးရက္ ေဆးရံုေပၚ၌ေနလာရေသာအခါ ၿငီးေငြ႕လာပါၿပီ။ ေနေကာင္းပါလ်က္ ဘာမွမလုပ္ရပဲ ေဆးရံုေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနျခင္းကို စိတ္ထဲဘ၀င္မက် ျဖစ္မိေန၏။ steem မွာ Post တင္ရန္ စာေရးမည္ႀကံေသာ္လည္း ေရးခ်င္စိတ္မရွိ၊ fb သံုးေသာ္လည္း သံုးခ်င္စိတ္မရွိပါ၊
19-8-17 စေနေန႔မနက္ ဆရာ၀န္လာၾကည့္ၿပီး မနက္ဖန္ ဆင္းလို႔ရၿပီးဟုေျပာလာေသာအခါ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မိပါ၏။

20-8-17 တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ေဆးရံုမွဆင္းလာခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ ေန႔တိုင္းေဆးလာထည့္ရေပဦးမည္။ ဆရာ၀န္မွ စားေဆးမ်ားလည္းေပးလိုက္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေဆးရံုမွာေနျခင္းထက္ မိမိအိမ္၌ေနျခင္းကား လြပ္လတ္မႈရွိၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိပါ၏။
မနက္မိုးလင္းလွ်င္ မ်က္ႏွာကမန္းကတန္းသစ္ ေဆးရံုသို႔ေျပးရျပန္ပါၿပီ။ ေန႔စဥ္မနက္တိုင္း ေဆးရံုသြားရသည့္အလုပ္ကား တာ၀န္တစ္ခုျဖစ္ေနေပ၏။
သည္လိုႏွင့္ 23-8-17 ဗုဒၶဟူးေန႔ေရာက္သြားအခါ ဆရာ၀န္မ်ား ဘုတ္ထိုင္ရာ အေသးစားခြဲစိတ္ခန္းသို႔ျပရပါသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ အနားမက်က္ေသးသျဖင့္ ျခဳတ္ရိုးမ်ားကိုျဖဳတ္၍ ေဆးထည့္ၾကပါသည္။ ဘာေဆးေတြထည့္လည္း ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိပါ မခံနဳိင္ေအာင္ နာတာေတာ့အမွန္။ ေဆးထည့္ ပတ္တီးျပန္စည္းၿပီးေသာအခါ တနလၤာေန႔ ျပန္ျခဳတ္ရမည္ဟု ဆိုကာ ခြဲစိတ္ခန္းကိုျပန္လာဖို႔ ရက္ခ်ိန္းေပးပါသည္။

ထံုးစံအတိုင္း ေဆးရံုသို႔ မနက္တိုင္းေဆးသြားသြားထည့္ေနရ၏။ ေသြးတိုး ဆၤီးခ်ဳိလဲမရွိ၊ သည္အနာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မက်က္နဳိင္တာလဲဟု စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိပါသည္။
28-8-17 တနလၤာေန႔ မနက္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲတခါ ျပန္၀င္ရျပန္ၿပီ။ အေစာင့္ေခၚလာေသာ သူငယ္ခ်င္းကို သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးခိုင္းကာ ထံုေဆးေပး၍ ဒုတိယအႀကိမ္း ျပန္ျခဳတ္ပါသည္။ ထံုးေဆးေၾကာင့္ အမ်ားႀကီးမနာေသာ္လည္း သူတို႔လုပ္ေနၾကသည္ကိုကား သိေနပါ၏။ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ၿပီးစီးသြားပါသည္။ စားရမည္းေဆးမ်ားေပးလိုက္ပါသည္။

30-18-17 ဗုဒၶဟူးေန႔ ျပန္ျပရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုသို႔ မနက္(၈)နာရီ ေရာက္လာပါၿပီ။ အလွည့္က်၍ အေသးစိပ္ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ၀င္ေသာသြားအခါ ဆရာ၀န္မွ အနာကိုေဆးထည့္ေပးၿပီး အေျခေနေကာင္းတယ္၊ တလၤနာေန႔ ျခဳတ္ရိုးျဖည္မည္ဟု ခ်ိန္းျပန္၏။ အယင္လို ေဆးထည့္ရန္ကား မသြားရေတာ့ေပ။

4-9-17 တနလၤာေန႔ မနက္ အမ်ဳိးသားလူနာေဆာင္၌ တာ၀န္က် သူနာျပဳဆရာမမွ ျခဳတ္ရိုးျဖည္ေပးပါသည္။ "အနာကေကာင္းေနၿပီ၊ သို႔ေသာ္လည္း ဗုဒၶဟူးေန႔ အေသးစားခြဲစိတ္ခန္းမွာ ျပန္ျပလိုက္ပါ"
ဆရာ၀န္စကား မျငင္းသာပဲ 6-9-17 ဗုဒၶဟူးေန႔ ျပန္ျပပါသည္။ OK ေကာင္းသြားၿပီဟုေျပာၿပီး အနာကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသတည္း။
ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ့အနာသည္ ေကာင္းခါစျပဳေနပါၿပီ။ အလုပ္အကိုင္မ်ားလည္ ပံုမွန္အတိုင္း လုပ္ကိုင္ေနပါၿပီ၊ အမာရြာေပ်ာက္ဖို႔ကား အခ်ိန္ကာလတခုလိုေနဦးမည္သာ။

ေရွးလူႀကီးမ်ားေျပာၾကေသာ"က်မ္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါး" ဆိုေသာစကားသည္ အလြန္မွန္ကန္ပါ၏၊ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူ အနယ္ယ္အရပ္ရပ္မွ မ်ားျပာလွစြာေသာ လူနာမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ခဲ႔ရပါ၏။ ထိုကဲ႔သို႔ က်မ္းမာေရးမေကာင္းသူမ်ားအဖို႔ လူမႈေရး စီးပြါးေရး ပညာေရး ဘာသာေရး စသည့္ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီး၌ မိမိတို႔၏အခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရံႈးၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Steemit Platform ေပၚတြင္ ေလွ်ွာက္လွမ္းေနၾကေသာ ျမန္မာလူငယ္မ်ား မိမိတို႔၏ က်မ္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။

ေဆးရံုတက္ေနစဥ္အတြင္း အစစအရာရာကူညီေပးၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ နား ႏွာေခါင္း လည္ေခ်ာင္း ဦးေခါင္းႏွင့္လည္ပင္း ခြဲစိတ္အထူးကုေဆးရံုအုပ္ႀကီးႏွင့္တကြ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား တာ၀န္က်သူနာျပဳဆရာ ဆရာမမ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္။

@kyawhlaing