စြန္တစ္ခု ရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း

က်ားမႏုိ္င္ ရြာတြင္ ေမာင္နီတြတ္ ဟုေခၚေသာ လူတစ္ေယာက္ရိွေလသည္။
ထိုေမာင္နီတြတ္ေလးကား အတန္းပညာမတတ္ရွာ ရြာဦးဘုန္းႀကီးမွ ေကာက္ယူေမြးစားကာ ပညာသင္ေပး ေသာေၾကာင့္ ေသစာ ရွင္စာမွ်သာတတ္ေလသည္။နီတြတ္ ကေလးအရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ ရြာထဲမွ အိမ္မ်ားသို႕ သြားကာ ထင္းခြဲ ေရခပ္ ႏြားစာေကြ်း အစရိွေသာ ဗာဟိရ အလုပ္မ်ားကို ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးရေလသည္။

ရိုးရိုးသားသားႀကိဳးစားကာ လုပ္ေပးေလသည္။လူတိုင္းက ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ဟိုအိမ္က စားစရာေပးလိုက္ ဒီအိမ္က ဝတ္စရာေပးလိုက္ႏွင့္မပူမပင္ ေနထိုင္ကာ ေနလာခဲ႕ေပသည္။ေမာင္နီတြတ္၏ အေဖ အေမ မ်ားကား ငယ္စဥ္ကပင္ ဆံုးပါးသြားၾကေလသည္။ ေဆြမရိွ မ်ဳိးမရိွ ႏွင့္ ဒီရြာသူ ဒီရြာသားမ်ားကိုပင္ အမိ အဖ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း လုပ္ခါ ေနလာခဲ႕သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ပင္ေက်ာ္ခဲ႕ေပၿပီ။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္အိပ္၍ မိုးလင္းလာလွ်င္ ရြာထဲရိွလုပ္စရာရိွတာမ်ား လာလုပ္ေလသည္။ပမ္းသည္ဟုလည္း မထင္ေပ။ ညအိပ္ရာဝင္လွ်င္ မနက္ေရခပ္ ထင္းခြဲ ရမည့္ အိမ္မ်ားကိုလက္ခ်ဳိးေရကာ စိတ္ထဲမွ အစီအစဥ္ဆြဲလွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ရွာေလသည္။

နီတြတ္ကား ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ ရလွ်င္စားမည္ ။ ရိွလွ်င္ဝတ္မည္။ မရိွလွ်င္ ကိစၥမရိွ ဘာမွ မခံစားရသလိုပင္။ အပူအပင္မရိွ ေလာဘ မရိွ ေဒါသမရိွ။ သူမ်ားေျပာသလို လုပ္ေပးသည္။တစ္ခ်ဳိ႕က သနားၾက၏။ တစ္ခ်ဳိ႕က မသနား သူတို႕ခိုင္းေစရန္အတြက္ သိၾကားမင္း ဖန္ဆင္းထားသည္ ေအာင္ေမ့ၾကသလားမသိေပ။

တရြာလံုးနီးပါး သနားၾက၏။ ထိုအထဲတြင္မွ ရြာ၏ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ နာယက ဦးဘမွာ နီတြတ္ အေပၚ အမ်ားတကာ ထက္ပို၍ သံေယာဇဥ္ ႀကီးရွာ၏။နီတြတ္ကို တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ျဖစ္ေစခ်င္ေလသည္။နီတြတ္ေနာင္ေရးအတြက္စိတ္မေအးရွာ ေနာင္ နီတြတ္ မလုပ္ႏုိင္ မကိုင္ႏုိင္ အျဖစ္တြင္ စားရမဲ႕ ေသာက္ရမဲ႕ ျဖစ္မည္ကို အလြန္စိုးရိမ္ရွာေလသည္။ မေတာ္လို႕ အိမ္ေထာင္ရက္သားၾကလွ်င္ ဆုတ္ဆုတ္ကိုင္ကိုင္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ အိမ္ႏွင့္ယာႏွင့္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ဒါေၾကာင့္ နီတြတ္ကို အႀကိဳးအေၾကာင္း ရွင္းကာ ဆံုးမေလ့ ရိွသည္။ နီတြတ္ကား နားမလည္ ။

တစ္ခါတြင္ ဦးဘ မွ နီတြတ္ကို ေခၚကာ ဆံုးမေလသည္။
" နီတြတ္ မင္း ေရွ႕ကို ဘာလုပ္မယ္ စဥ္းစား ထားသလဲ"
"ဘာကိုေျပာတာလဲ ဘႀကီး "
" ေရွ႕ေလွ်ာက္ မင္းတိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ကို ေျပာတာဟ "
" ေၾသာ္ ဒါလား မနက္ျဖန္ ႀကီးေတာ္ေသးအိမ္မွာ ထင္းခြဲ ရမေလဗ်ာ ဦးႀကီးသာ အိမ္ကလည္း ထင္းခြဲသူ မရိွလို႕ လာပါအံုး တဲ႕ "
" မင္း ဒါပဲ စဥ္းစားထားလား နီတြတ္ရာ က်န္တာမစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား "
" ဘာေတြ စဥ္းစား ရမွာလဲ ဘႀကီး "
" မင္း အနာဂတ္ အတြက္ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား "
" အနာဂတ္ ဆိုတာ ဘာလည္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ဘူး ဘႀကီး "
" ဒီမယ္ နီတြတ္ ေနာက္ဆို မင္း အိမ္ေထာင္ ရက္သားၾကမယ္ သားသမီးေတြ ရမယ္ ဒါအတြက္ အာမခံခ်က္ရိွေအာင္ စီးပြားေရးေတာင့္တင္းေအာင္ လုပ္ထားရမယ္ကြ "

ထိုအခါ နီတြတ္ မွာ ေခါင္းခ်ာခ်ာလည္ေလသည္။ ဘာမွနားမလည္ ။ ဘာသာျခားစကား နားေထာင္ေနရသလို မ်က္လံုးေလး ကလည္ကလည္ ႏွင့္
" ဘႀကီးရယ္ ကြ်န္ေတာ္ အဲ႕တာေတြ ဘာမွ မသိဘူးဗ် ကြ်န္ေတာ္သိတာက မနက္လင္းရင္ ရြာသားေတြ ထင္းခြဲခိုင္းရင္ ခြဲေပးမယ္ ေရခပ္ ႏြားစာ ေကြ်းခိုင္းတာ လုပ္ေပးမယ္ ေကြ်းတာ စားမယ္ ေပးတာယူမယ္ ဒါပဲ သိပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ရက္လည္း ေနာက္တစ္ရက္ အလိုက္သြားမယ္ေလ ဗ်ာ "
" နီတြတ္ မင္းဒီအတိုင္း မေနဘူးကြ အသက္ဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာ တာ အဲဒီအခါမွာ အားကိုးအားထား သားေထာက္ သမီးခံ ရိွရတယ္ လုပ္ငန္း အတည္တက် စီးပြားေရးကလည္း အာမခံခ်က္ ရိွရတယ္ ဒါမွ လူ႕ေလာကမွာ ေနရႀကိဳးနပ္တယ္လို႕ ဆိုရမယ္ "
ဟု ဘႀကီးဘ က အရွည္ႀကီး ရွင္းျပေလသည္။

" ဘႀကီး စီးပြားေရး အာမခံခ်က္ ေနရႀကိဳး နပ္တာတို႕ ဆိုတာ ဘာေတြလည္းဗ်ာ အဲဒါေတြ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ဘူး ရလည္းမရခ်င္ဘူး လက္ရိွ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းကိုပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္ က်န္တာေတြ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားဘူး ။ နီတြတ္ ဟာ နီတြတ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ။ က်န္တာ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူး "

နီတြတ္ ကိုၾကည့္ကာ ဘႀကီးဘ သက္ျပင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိေပသည္။ဘႀကီး ဘ ကသာ ၾကားထဲကေန စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ရသည္ နီတြတ္မွာ ကား လူေလာက၏ အဘိဓမၼာမ်ားကိုလည္း မသိ ေတြးလည္း မေတြး စိတ္လည္းမဝင္စား သူလုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းကို ရႈံးတယ္ ျမတ္တယ္ စိတ္မဝင္စား လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ မွတ္ခါ ေန႕စဥ္ လုပ္လွ်က္ ရိွေလေတာ့သည္ ။

နီတြတ္ကေလးမွာကား သူ႕ဘဝႏွင့္သူ ေက်နပ္မဆံုး ၾကည္ႏူးမဆံုး နီတြတ္ စိတ္ညစ္ေနသည္ဟု ရြာသားမ်ား တစ္ခါမွ မျမင္ဘူး သူ႕တြင္ စိတ္ညစ္ခ်ိန္မရိွ အလုပ္ခ်ိန္သာ ရိွေလသည္ ။

လူ႕ေလာကတြင္ မွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာ လူသားအားလံုးတြင္ မ်ားစြာေသာ လူမ်ားသည္ကား ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ တရား မ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်က္ရိွၾကေပ၏ ။ ထိုအထဲတြင္ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ေလသည္။မ်ားမ်ား ပစၥည္း ရိွသူမ်ားက မ်ားမ်ား ေလာဘ တက္ကာ မ်ားမ်ား ဒုကၡ ေရာက္ၾကရေလသည္။
ေငြဆိုေသာ ဆားငံ ေရ ကို ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ ျဖစ္ၾကရေလသည္။ ေငြတြင္း ဝကၤဘာထဲသို႕ ဝင္မိကာျပန္မထြက္ႏုိင္ပဲ ေလာကထဲမွ ထြက္ခြားသြားသူမ်ားမွာ မနည္းလွေပ ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွေပစြ။
ကြ်န္ေတာ္ လည္း ထိုကဲ႕သို႕ပင္ စီးပြားေရး ကိစၥ မ်ားႏွင့္ လံုးပန္းေနရသည္။ စားဝတ္ေနေရး အမ်ားနည္းတူ တန္းတူ ညီမွ်ရ ႐ိွေရး အမ်ားတူ အဆင့္ေလးတစ္ဆင့္ ရေရးကို ႀကိဳးစားရသျဖင့္ ပင္ပန္းလွေပသည္ ။
အျခားသူတို႕က အဆင့္ဆင့္ကို ခံုပ်ံ ေက်ာ္လြားကာ ေရာက္ရိွသြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ကား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လိပ္သြား သြားေနရသည္ ။ အျခားသူေတြ ကား ဆိုင္ကယ္ ႏွင့္ သြားခ်ိန္တြင္ လွည္းၾကမ္း စီးကာ အမွီလိုက္ရသလို ရိွလွသည္။

ရြာရိွ နီတြတ္ ကေလးလို ေနလိုက္ခ်င္သည္ ။ နီတြတ္မွာကား အပူအပင္မရိွ ေသာက ေအးလွ၏။
ေလာဘ မရိွ ၍ ဘာဒုကၡ မွ မရိွ ငတ္မွာလည္း မပူ ျပတ္မွာလည္း မပူ မဝတ္ရမွာလည္းမပူ ေပ။ နီတြတ္ ကေလးလို ေလာဘ နည္းေသာ ေသာက နည္းေသာ ေဒါသ နည္းေသာ သူကေလး ခဏေလာက္ ျဖစ္လိုက္ရလွ်င္ မည္သို႕ ေကာင္းမည္နည္း ။ မည္မွ် စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္မည္ နည္း ။ ခ်မ္းသာလွေပစြ နီတြတ္ ဘဝ ။

@ lwanwai
MSG . 045
photo . FB image