ေကာင္းက်ိဳး ကိုယ္၌ တည္ေစမင္း

masterinnwa (46) in myanmar • 7 years ago

က်ေနာ္ တာဝန္က်ရာ ေဒသျဖစ္ေသာ သံေတာင္ႀကီးမွာက အစာေရစာ ရွားပါးတယ္ ဒါ႔ေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေတာင္ေပၚေဒသေလးမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိၾကဘူး။

မေနခ်င္ၾကတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ ေနမႈစားမႈမွ မလြယ္တာ။ ဝန္ထမ္းမွာလည္း မိသားစု အခက္အခဲလည္း ရွိၾကမွာေပါ႔။ ဆိုေတာ့ကား မိသားစုနဲ႔ နီးရာေဒသမွာပဲ တာဝန္က်ခ်င္ၾကတာ သဘာဝပဲမို႔ အျပစ္ရယ္လို႔လည္း မဆိုသာပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အရင္၁ပတ္က Pro Postမွာ ေရးခဲ့သလိုပဲ ဒီလိုေနမႈ ထိုင္မႈခက္ခဲတဲ့ေနရာမွာ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေနခ်င္ၾကဘူး ျပန္ေျပာင္းခ်င္ေနၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ စြမ္းစြမ္းတမံ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ ေနထိုင္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသမိ စာနာမိတယ္။ အထူးတလည္ ေလးစား တန္ဖိုးထားမိတယ္။

ထိုဝန္ထမ္းလည္း ဒီလိုရွားပါးေဒသမွာ ဘယ္ေနခ်င္ပ့မလဲ . . .ဒါေပမယ့္ အမ်ားအတြက္ ဆိုၿပီး ႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ေနရွာတာပဲ ျဖစ္မယ္။
ကိုယ္က်ိဳးမဖက္္ အမ်ားအက်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီး ကိိုယ့္တစ္ကိုယ္စာနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေလာက္ေလးပဲ မၾကည့္ပဲ ဒီေဒသက လူမ်ားစြာအတြက္ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံေနရွာတာပဲ ျဖစ္မယ္။

ထိုဝန္ထမ္းက က်ေနာ္တို႔လို ကိုယ့္ဝမ္းစာ ကိုယ့္ရာထူး ကိုယ့္ဂုဏ္ပုဒ္အတြက္ အတၱနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြလို သာမာန္ လူဝန္ထမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအတြက္ ဘာသာ သာသနာအတြက္ ေလာကအက်ိဳး လူ႔အက်ိဳးအတြက္ အနစ္နာခံ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနေသာ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းသံဃာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးေပတကား။

စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ စားခ်င္တာ လုပ္စားခြင့္ရေသာ၊ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေပ်ာ္ပါးျမးထူးခြင့္ရေသာ လူေတြေတာင္မွ အစာေရစာ ရွားပါးလို႔ ေပ်ာ္စရာ မရွိလို႔ စိတ္ညစ္ကာ ေျပာင္းခ်င္ ေရႊ႕ခ်င္ေနၾကသည္ေလ။

ဤကဲ့သို႔ သာသနာဝန္ထမ္း ရဟန္းသံဃာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အေနျဖင့္ ပိုလို႔ေတာင္ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။ အစားအစာ ေပါမ်ားေသာ ေဒသမွာေတာင္ စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ စားခ်င္တိုင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ကာ ေနလို႔ မရေသာ ဝိနည္းေတာ္ ပညတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေနထိုင္ရေသာ ရဟန္းတစ္ပါး။
ဤလို ေတာင္ေပၚေဒသ သာမာန္လူေတြေတာင္ ရွားပါးေနေသာ စားနပ္ရိကၡာမွာ လွဴမွ ဘုဥ္းေပးရေသာ ရဟန္းသံဃာအတြက္ အဘယ္သို႔ ပိုလွ်ံပါလိမ့္မည္နည္း။

လူေတြထက္ပင္ ပို၍ ပို၍ ရွားပါး ခက္ခဲပင္ပန္းပါလိမ့္မည္။
တစ္ခါတစ္ရံ လွဴတဲ့သူေတြ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း အၿမဲလွဴၾကသည္ မဟုတ္ေတာ့ မျပည့္မစုံခ်ိန္က ပို၍ မ်ားမည္သာ။ ရွိတာေလးႏွင့္ ေရာင့္ရဲ၍သာ သာသနာ့ဝန္ ခႏၶာ့ဝန္ကိုယ္ကို ထမ္းေနရရွာေပလိမ့္မည္။

ေနာက္ၿပီး ဤေတာင္ေပၚ ေဒသေလးသည္က ကရင္ျပည္နယ္ျဖစ္၍ ကရင္လူမ်ိဳး ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ နည္းပါးသည္။ ထို႔အျပင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းကလည္း အဆင္ေျပသူခ်ည့္ မဟုတ္ေခ်ရာ လွဴႏိုင္သူ အခ်ိဳးက်ၾကည့္ပါက မျပည့္စုံမႈကို ပို၍ ေပၚလြင္ေစႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သို႔ေပသည့္ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္စားဝတ္ေနေရး ကိုယ့္အတၱ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ ဝန္ထမ္းလုပ္ေနသူေတြက ဤေဒသမွာ မေနႏိုင္ျဖစ္ကာ ေျပာင္းခ်င္ေရႊ႕ခ်င္ စိတ္ပ်က္ခ်င္ေနၾကသေလာက္။ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းသံဃာ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ခက္ခဲရွားပါးမႈေတြၾကားမွ ၿမိဳ႕ထိပ္က ေတာင္ကုန္းေလးမွာ တဲေက်ာင္းေလးျဖင့္ ေနထိုင္သီတင္းသုံးေနရင္းက ဘသာ သာသနာအက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ထားပုံမွာ အံ့မခန္းပင္။

ဆရာေတာ္သည္ အခက္အခဲရွားပါးမႈဒဏ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံကာ သီလသမာဓိ ပညာစြမ္းအားျဖင့္ က်င့္ႀကံေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ ယခု (၅)ႏွစ္ခန္႔ၾကာောအခါ တဲေက်ာင္းေလးမွသည္ အုတ္ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းလဲ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ကာ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေလးမ်ား ဧည့္ေဆာင္ေလးမ်ားအျပင္ တရားေဟာေျပာ အားထုတ္ရာ ဓမၼာရုံေနရာတစ္ခုပါ တည္ေဆာက္ၿပီး စီး၍ သႀကၤန္ရက္တိုင္း (၇)ရက္တရားစခန္းပါ ဖြင့္လွစ္ေပးေနေသးသည္တကား။
အံ့ခ်ီးမကုန္ဖြယ္ပင္။

ဤအရာေတြသည္ကား ဆရာေတာ္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ား၍ လွဴဒါန္းမည့္သူ ေပါမ်ား၍ ျဖစ္လာသည္မဟုတ္ေခ်။ နည္းနည္းခ်င္းစု တစ္ခ်င္းစီ ဝယ္ သင့္တင့္ရာ ဒကာ ဒကာမမ်ားထံမွ အလွဴခံသင့္ ခံကာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တည္ေဆာက္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္မွွာေတာ့ ၿမိဳ႕ထိပ္ေတာင္ေပၚ၌ သႀကၤန္တြင္း တရားစခန္းဝင္ သံဃာေယာဂီ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ား တရားအားထုတ္ရန္ ေက်ာင္းေဆာင္ငယ္ေလးမ်ားအျပင္ ေတာင္ထိပ္ေပၚ၌ ထိုင္ေတာ္မူရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီးပါ အမ်ားဖူးေျမွာ္ ပူေဇာ္ႏိုင္ရန္ တည္ထားျပန္ေသးသည္။

ဤသည္ကိုျမင္ေတာ့ ရုတ္တရက္ အလည္အပတ္ ေရာက္လာသူမ်ား အဖို႔ ဤေက်ာင္း ဤသံဃာ ဤဆရာေတာ္မွာ လာဘ္လာဘ ေပါႂကြယ္ဝေပမည္ဟု ထင္မွမိေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္တို႔ပင္ ဤေတာင္ေပၚေဒသေလးသို႔ စတင္တာဝန္က်စဥ္က ဤလိုေတာင္ေပၚေဒသတြင္ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေလးေတြ ေဆာက္ထားႏိုင္ကာ အမ်ားသူငွာဖူးေျမာ္ႏိုင္ေအာင္ ေစတီပုထိုး ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား တည္ထားႏိုင္ေသာ ဆရာေတာ္ကား လာဘ္လဘာ ေပါမ်ားလြန္းလွေပမည္ဟု ထင္မွမွားခဲ့ေပေသးသည္။

တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ ဆရာေတာ္မွာ ဤသို႔ျဖစ္ဖို႔ မ်ားစြာႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ခဲ့ရေၾကာင္း တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ကြ်ႏု္ပ္ သိလိုက္ရေလ၏။
ထိုတစ္ေန႔က ညေနဘက္ ေလ်ာင္းေတာ္မူႏွင့္ထိုင္ေတာ္မူ ျမတ္စြာဘုရားအား ပန္းေရခ်မ္း ဆီမီး ကပ္လွဴပူေဇာ္ရန္ သြားခဲ့တုန္းကေပါ႔။

ပန္းေရခ်မ္း ဆီမီး ကပ္လွဴ ပူေဇာ္ကာ ေတာင္ထိပ္မွ ျပန္ဆင္းကာ လမ္းေဘး၌ ရပ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္အား ေတာင္ပတ္လမ္းေလးအတိုင္း ေမာင္ႏွင္ကာ ျပန္ထြက္လာစဥ္ အလြန္တရာ မွင္သက္ အံ့ၾသသင့္သြားေစမည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ျမင္လိုက္မိ၏။

အလြန္မွ လာဘ္လာဘေပါမ်ားၿပီး ႂကြယ္ဝေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္မည္ဟု ထင္ခဲ့သမွ် တက္တက္စင္ လြဲမွားေစေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ထိုအရာက ဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္၍ ကိုရင္ေလး ႏွစ္ပါးျဖင့္ ေက်ာင္းအဝင္လမ္း ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ား ျဖစ္ကာ ပ်က္စီးေနသည္ကို ျပဳျပင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္တကား။

ဆရာေတာ္က သံလ်က္ႀကီးကိုင္၍ အဂၤေတေတြ ေကာ္ကာ လမ္းျပင္ေနသလို ကိုရင္ေလးႏွစ္ပါးက ေဂၚျပားကိုင္ သဲ ေက်ာက္ေလးမ်ား သယ္ၾက ယူၾကႏွင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။( ေနာက္ပိုင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ သိကြ်မ္းရင္းႏွီးမွွ ေသခ်ာသိရသည္မွာ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြ ေဆာက္ခဲ့ရာတြင္လည္း ဤကဲ့သို႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထႏွင့္ လာလုပ္ကူသူ လုပ္အားေပးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ကိုင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္တဲ့။)

(စာလည္း ရွည္ၿပီမို႔ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ေနေလာက္ေပမည္။ သို႔အတြက္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ Pro Postမွာ အပိုင္း ၂ အေနျဖင့္ ဆက္ေရးပါေတာ့မည္ခင္ဗ် )

အားလုံးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
@masterinnwa
MSC-253