ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇

Credit to google image

ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းမ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သံုးသပ္ေရးသားထားသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဖတ္ဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာမူ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၍ စာေရးသူ၊စာေစာင္မ်ား၏ အမည္မ်ားကို မွတ္မိျခင္းေတာ့ မ႐ွိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဆာင္းပါးမ်ား၏ အဓိက ဆိုလိုရင္းမ်ားကိုမူ မွတ္မိေနပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ား၏ အဓိက ဆိုလိုရင္းအခ်က္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားကို လူငယ္မ်ား ထိုင္၍ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကမည့္အစား မိမိအတြက္ အက်ိဳး႐ွိေစမည့္ လုပ္ငန္း၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ေနသင့္ေၾကာင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ သံုးသပ္ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ယခု ေဆာင္းပါးတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ၊ ကြၽန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းအေၾကာင္း၊ ယေန႔ ကြၽန္ေတာ့္ႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ား၏ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းမ်ား အေၾကာင္းကို ျမင္မိ၊ ေတြးမိသလို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ဝန္းက်င္အေၾကာင္းသာ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္၍ အားလံုးအတြက္ မဆိုလို၊ မရည္ရြယ္ေၾကာင္း ေျပာထားပါရေစ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်က္အလက္၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ေနရာေဒသ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ မူတည္၍ ကြဲလြဲမႈမ်ား ႐ွိေနႏိုင္၍ ျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ့္၏ မိဘမ်ားမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္းကို ႏွစ္သက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အေရအတြက္ ဆယ္ခုေလာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ထိုဆိုင္မ်ားအားလံုးသည္လည္း နာမည္ႀကီးဆိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဆိုင္႐ွင္မ်ားမွာလည္း ဘာသာေပါင္းစံု ျဖစ္ၾကသည္။ မနက္ခင္းတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဝယ္သည့္ အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ တာဝန္ယူရသည္။ မနက္အေစာထေလ့႐ွိသျဖင့္ မနက္ခင္း ေလးနာရီသာသာေလာက္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဝယ္ထြက္ရသည္။ ဆိုင္မ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ထည့္ရန္ ခ်ိဳင့္ေလးကို လက္ကဆြဲ၍ ေျခလ်င္ေလ်ွာက္ သြားဝယ္ၾကသည္။ ကေလးအရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေခတ္ထိုအခါက စိုးရိမ္စရာကိစၥ၊ အႏၲရာယ္ျဖစ္ဖြယ္ကိစၥမ်ား မ႐ွိပါ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သြားဝယ္ေလ့႐ွိေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံမူ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားၾကသည္။

Credit to google image

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထိုအခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားမွာ ဆိုင္ဖြင့္ရန္ စ,တင္ျပင္ဆင္ေနၾကေလ့႐ွိသည္။ ဆိုင္ခင္းရန္ ျပင္သူကျပင္၊ မုန္႔မ်ားေၾကာ္ရန္ ျပင္ဆင္သူကျပင္၊ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ရန္ ႏွပ္ရည္အိုးတည္သူကတည္ စသည္ျဖင့္ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားေနၾကသည္။ ဆိုင္႐ွင္မ်ားမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ မိဘမ်ားကို ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္႐ွိသည့္အခ်ိန္ေစာေနလ်ွင္ ဆိုင္႐ွင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ထိုင္ခိုင္းထား၍ မုန္႔မ်ားကို အရင္ေၾကာ္ေစ၍ မုန္႔မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးၾကသည္။ ထိုေခတ္က မုန္႔မ်ားမွာ စမူဆာ၊ ပလာတာ၊ ထပ္တစ္ရာ၊ အီၾကာေကြးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆိုင္႐ွင္ ဧည့္ခံသည္မ်ားကို စားေသာက္၍ လက္ဖက္ရည္၊မုန္႔မ်ားဝယ္၍ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္မ်ားမွာ အိမ္ဝယ္ေသာက္သည္သာမ်ား၍ ဆိုင္ထိုင္၍ေသာက္ျခင္း နည္းပါသည္။ မိဘမ်ားမွာလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည့္ အက်င့္မ႐ွိ၍ ျဖစ္သည္။

ဆိုင္ထိုင္၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္းမ်ိဳးကို ေဆာင္းရာသီမ်ားတြင္ ေသာက္ရေလ့႐ွိသည္။ ထိုေဆာင္းရာသီကာလမ်ိဳးတြင္ လူထုအားကစား လႈပ္႐ွားမႈအေနျဖင့္ စေန၊တနဂါၤေႏြရက္မ်ားတြင္ စုေပါင္းလမ္းေလ်ွာက္ျခင္းမ်ား ႐ွိၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာအခါမ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလြန္တက္ႂကြစြာ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေလ့ ႐ွိၾကသည္။ လမ္းေလ်ွာက္ဖိနပ္အသစ္၊ ေခါင္းစြပ္အသစ္၊ လက္အိတ္အသစ္ စသည္ျဖင့္ မိဘမ်ားက ဝယ္ေပးထားသျဖင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔အတူ လမ္းေလ်ွာက္ပြဲမွအျပန္တြင္ နာမည္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ တစ္ေထာက္နား၍ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္မုန္႔မ်ား စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားျဖစ္ၾက၍ လက္ဖက္ရည္ထက္ မုန္႔မ်ားကို ပို၍ႏွစ္သက္ၾကသည္။ မုန္႔မ်ားစားၿပီးသည့္အခ်ိန္မွ အစာပိတ္အေနျဖင့္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ေသာက္ၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ငယ္ရြယ္စဥ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထူးထူးျခားျခား စိတ္ခံစားမႈဟူ၍ မ႐ွိခဲ့ေပ။ မုန္႔စားရ၍၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ိဳးသာ ႐ွိခဲ့ေပသည္။

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။

ဖတ္႐ႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

@mgmgkse
MSC-011