ဦးလူသာ

ဦးလူသာကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က သူငယ္ခ်င္း၏ အိမ္လိုက္သြားရင္း သိခဲ့ၾကသည္။ ဆိုေတာ့ ဦးလူသာက ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ဖခင္ကိုး။ ေအးခ်မ္းတဲ့အျပံဳးကိုအျမဲျပံဳးေနတတ္ျပီး ေဖၚေရႊခင္မင္တတ္၊ရင္းႏွီးခင္မင္တတ္သည္။ သူ၏သားသူငယ္ခ်င္းကို သူ၏ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာကိုဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံျပီး ေနြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳဆိုေလသည္။ မွတ္မိသ ေလာက္ သူ႔မွာေခြးၾကီးတစ္ေကာင္ရွိျပီး သူ၏ေခြးကိုသင္ၾကားထားပံုမွာလည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ လာသည္ႏွင့္ လာလာဟုေခၚျပီး သူ႔ေခြးကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေန႔မိတ္ထားျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္လာလာ ေခြးၾကီးက အသိအမွတ္ျပဳေနသည္။ တုတ္တုတ္မလႈပ္။ သို႔ျဖစ္၍ မကိုက္တတ္ေသာေခြးဟု ေတာ့ မထင္ေလႏွင့္ သူစိမ္းတရံဆံ မေျပာမဆိုစြတ္ဝင္လာလွ်င္ ေပါင္ျပတ္သြားမည္သာျဖစ္သည္။ သူ႔ဖို႔အစားအေသာက္ကို ကေလးငယ္ေလးထမင္းေကၽြးသလို ဟင္းေလးမ်ားကို ကိုက္ဖဲ့၍ ေသေသခ်ာခ်ာနယ္ဖတ္ေကၽြးေမြးသည္။ သူအတြက္ျပင္ ဆင္ေနေပမယ့္ အိေျႏၶၾကီးလိုက္သည္မွာလည္း အျမီးကေလးမွ်ေတာင္မလႈပ္ ျပင္ဆင္ျပီး၍ လာထမင္းစားေတာ့ဆိုမွ ထျပီးလာစားတတ္သည္။အလြန္လိမ္မာျပီး အလြန္လည္းသိတတ္နားလည္တတ္သည္။

သူတို႔ျခံက ေပ ၄၀ ၊၆၀ ႏွစ္ျခံတြဲျဖစ္သည္။ အိမ္ေဆာက္မထားသည့္ဘက္ကျခံတြင္ ဆီးပင္ႏွစ္ပင္ရွိျပီး ဆီးေတာ္သီး ပင္ေတြျဖစ္ကာ စားလို႔အလြန္ခ်ိဳသည္။ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆိုေတာ့ ဆီးေတာ္သီးပင္ကိုျမင္ေတာ့မေနႏိုင္။ သူငယ္ခ်င္း၏ အေဖအေမက ေကာက္ထားေပးသည္။ ကိုယ့္ဘာသာေကာက္ယူလည္းၾကိဳက္သေလာက္ေကာက္ခိုင္းသည္။ စားလို႔အရမ္း ေကာင္းလွသည္။ ေနာက္ေတာ့ ရင္းႏွီးလာမွသိရသည္မွာ သူငယ္ခ်င္း၏ ဖခင္ဦးလူသာပိုင္ေသာ ျခံမွာ အရင္က ဤ(၂)ျခံ မွ်သာမဟုတ္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးသူတို႔ျခံေတြသာျဖစ္ျပီး နြားေတြအမ်ားၾကီးေမြးထားသည္ဟုဆိုသည္။ေနာက္ပိုင္း တျဖည္း ျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္း ဆီးေတာ္ပင္ရွိေသာဘက္က ေပ ၄၀၊ ၆၀ ကိုထပ္ျပီးေရာင္းခ်လိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ဟုေတာ့ထိုစဥ္က မယ္မယ္ရရမသိ။ ေနာက္မွ စီးပြားေရးအရ ထုခြဲေရာင္း ခ်ရမွန္းသိရသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက အိမ္ေထာင္က်သည္။မိန္းမသာယူသည္ အလုပ္ကမရွိ။ မရွိယံုမဟုတ္ ဘာအလုပ္အကိုင္မွလည္းသူကမလုပ္တတ္ခဲ့။ဘြဲ႔ကလည္း ဒႆနိကေဗဘြဲ႔ တကၠသိုလ္မွ ဆရာျပန္လုပ္ရင္ေတာ့မေျပာတတ္ ဒီဘြဲ႔နဲ႔အျပင္မွာအလုပ္ရွာဖို႔အလြန္ခက္ခဲ့သည္။ အလြယ္ရသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက အေျပာအလြန္ေကာင္းသူျဖစ္၍ စာအသင္အျပလည္းေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္အခ်ိန္က ကုုန္ေစ်းႏႈန္းက ေတာ္ရံုအလုပ္အကိုင္ရွိသူထမင္းဝလင္ရန္အလြန္ခက္လွသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔မေျပလည္ၾကပါ။ ဦးလူသာကလည္း ငယ္ငယ္က စက္ယႏၱယားေမာင္းသူ ဆိုေသာ္လည္း ယခုလက္ရွိတြင္ အလုပ္မရွိပါ။ဦးလူသာ၏ မိန္းမကေတာ့ ေစ်းထြက္ေရာင္းသည္။သူ ေရာင္းလို႔ရသည့္ေငြကေလးျဖင့္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မေလာက္မငေသာ္လည္း ထမင္းေတာ့စား၍ ျဖစ္ပံုရသည္။ မရသည္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ အလုပ္သာမေကာင္းတာ ခေလးက တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ေမြးသည္။ ခေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ ဘယ္လိုမွမေလာက္ငႏိုင္ေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည့္အခါ တစ္အိမ္သားလံုးဖ်ားနာ ေနၾကျပီး ေဆးလည္းမကုသႏိုင္။ ေဆးလည္းဝယ္မေသာက္ႏိုင္ပဲ အိပ္ယာထဲလဲေနၾကသည္ကိုပင္ၾကံဳဖူးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာပါလာသည့္ ေငြျဖင့္ လက္ဘက္ရည္ဝယ၊္မုန္႔ဝယ္၊ေဆးဝယ္ျပီး ေကၽြးမွ၊တိုက္မွ အားလံုးထလာရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးလည္းမၾကာခဏၾကံဳရသည္။ဦးလူသာမွာ သူ႔သားကိုခ်စ္လည္းခ်စ္သည္။စိတ္လည္းကုန္လာသည္။ က်န္တဲ့ ေပ ၄၀ ၊၆၀ အိမ္ကို ထက္ျခမ္းခြဲ၍ တစ္ဝက္ခြဲေပးသည္။ က်န္တစ္ဝက္ကို ဦးလူသာကေရာင္းခ်ကာ ေစ်းသက္သာသည့္ျမိဳံ႔ လည္ႏွင့္ေဝးသည့္ေနရာတစ္ခုတြင္ျခံတစ္ခုဝယ္၍ ေနသည္။ ပိုသည့္ေငြကို ႏို႔စားႏြားမ ႏွစ္ေကာင္ဝယ္ေမြးသည္။ ႏြားကသိပ္ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ ဥစားၾကက္ဝယ္ေမြးသည္။ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးလူသာ၏ေျမး၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၏သားက ခဏခဏေရာက္လာျပီး သူ႔အေဖႏွင့္ညီ၊ ညီမေလးမ်ားငတ္ေနပါေၾကာင္းသတင္းပို႔သည္။ မိဘဆိုေတာ့ သားသမီးငတ္ေနသည္ကိုမၾကည့္ရက္ေတာ့ ရွိတာေလးထုတ္ ေပးရျပန္သည္။ၾကာေတာ့ ဥစားၾကက္ျခံေလးလည္း ျပဳတ္သည္။

ဦးလူသာ ေနသည့္အိမ္ႏွင့္ အိမ္နီးနားတြင္ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီး၏ မိဘမ်ားေနသည္။ သူတို႔လည္းျမိဳ႔စြန္သမားေတြေပါ့။ တစ္ေန႔ ခရီးေတြေဝးကြာ အေနေတြၾကာလာသည့္တစ္ေန႔ ဦးလူသာဆံုးျပီဟူေသာ သတင္းၾကားရသည္။ သူ႔အမ်ိဳးေတြ ရွိသည့္ ရြာမွာသြားေနရင္း ယာတဲေလးထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း ေသေနတာတဲ့။သိရသေလာက္ ဦးလူသာသည္ က်န္းမာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေသြးတိုး၊ဆီးခ်ိဳၾကားမွပင္မၾကားဖူးခဲ့။ လူကလည္း အဖိုးအိုရြတ္တြမဟုတ္ က်န္းမာေသာ လူတစ္ဦးအသြင္ရွိသူျဖစ္သည္။ ဦးလူသာဆံုးသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မွမယံုႏိုင္ပါ။ ဘာေရာဂါလည္းဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ သူမွမေျပာႏိုင္။ ဦးလူသာသည္ ကြန္ျမဴနစ္စိတ္ဓာတ္ရွိသူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မွီခိုစရာလည္းမရွိ။ သူဘာသာလည္း လုပ္မစားႏိုင္ ေတာ့သည့္အဆံုး မိမိကိုယ္ကိုယ္မ်ား.ဘုရားဘုရား….မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

ဦးလူသာ ဆံုးသြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့အမ်ိဳးသမီးကိုေျပာျပလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီး၏စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့မွ ၾကက္ေသေသ သြားရေလေတာ့သည္။

ေယာက်ာ္းကိုေျပာရဦးမယ္။ဦးၾကီးကေလ က်မကိုေျပာဖူးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွအားကိုးလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေတာထဲ သြားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသျပစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာဖူးတယ္။တဲ့။

မွတ္ခ်က္ ။ တကယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။အမည္လြဲထားသည္။

မင္းစိုးႏိုင္

MSC-010

Photo – Google