လူသည္ ဆံုးမသြန္သင္၍ ရႏိုင္သလား

minsoenaing (63) in myanmar • 6 years ago

ငယ္ငယ္က အေဖရိုက္လွ်င္ အေမရိုက္သည္ႏွင့္မတူေၾကာင္းသိသည္။ အေမက ကဲဟယ္ကဲဟယ္ႏွင့္ရိုက္ေန ေသာ္လည္း တကယ္ကအားမပါ အေမ့လက္ကရိုက္ေနေသာ္လည္း ဖြထားသည္။ အေဖကေတာ့ရိုက္ျပီဆိုလွ်င္ ၂ ခ်က္ ေလာက္ပဲရိုက္သည္။ အဲဒီ ၂ ခ်က္က ေဆးလူးယူရသည္။ အလွ်ိဳးရာထင္ကာ ေပါက္ျပဲသြားသည္အထိနာသည္။ ဒီေတာ့ အေဖ့ကိုအလြန္ေၾကာက္သည္။ တကယ္ေတာ့အေဖက ရိုက္ခဲလွသည္။ ေျပာမရဆိုမရ ျဖစ္လြန္းမွသာ ရိုက္ရျခင္းျဖစ္မည္။
ေနာက္ ေက်ာင္းကဆရာကလည္းအလြန္ရိုက္သည္။အထူးသျဖင့္သခ်ၤာဆရာ ဦးဥာဏ္မ်ိဳးခ်စ္သည္လက္သံေျပာင္လွ သည္။ ၂ တန္းကတည္းက ၁၆ အလီအထိမရလို႔အရိုက္ခံရသည္။ တစ္တန္းလံုးအီစိမ့္ေနေအာင္အရိုက္ခံရသည္။ ဆရာ ေၾကာင့္မို႔ကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၀ တန္းအထိ သခ်ၤာအမွတ္ေကာင္းရခဲ့သည္။ အေဖ့ေၾကာင့္မို႔လိမ္မာယဥ္ေက်းခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ ကရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းေျပာဆိုလာလွ်င္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ခဲလွသည္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးရန္ကိုေရွာင္သည္။မိမိဘဝတြင္ ရန္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေရွာင္ခဲ့သည့္တိုင္ ရန္ျပဳလိုသူ၏ တိုက္ခိုက္မႈကို (၃)ၾကိမ္ေလာက္ခံရသည္။ ပထမအၾကိမ္က ပထမတန္း ေက်ာင္းသားဘဝကျဖစ္သည္။မိမိသည္ ေၾကာက္တတ္သူျဖစ္၍ ဘယ္သူႏွင့္မွ်သူငယ္ခ်င္းမရွိ။ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အကိုလာျပီး ေစာင့္ေခၚမွာကိုသာေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ အကိုကေနာက္က်ေနသည္ ဆရာမကအတန္းျဖဳတ္လိုက္ျပီ။ ေက်ာင္းေပါက္ ဝတြင္ၾကည္လင္ကေစာင့္ေနသည္။ကိုယ္လည္း အျပင္အထြက္ သူကလက္သီးျဖင့္ထိုး၍ထြက္ေျပးသည္။ဆရာမသိသြား၍ သူ႔ကိုေခၚရိုက္ထားေသာ္လည္း ၾကည္လင္သည္ ဘယ္အျငိဳးေၾကာင့္မွန္းမသိ အျမဲသာရန္လိုက္ရွာေနသည္။ ေလးတန္းႏွစ္ ေရာက္တဲ့အထိ သူကလိုက္လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ မတတ္ႏိုင္ၾကည္လင္ကို တစ္ေယာက္ျခင္း ခ်ရန္ ကၽြန္ေတာ္က စိန္ေခၚလိုက္သည္။ထိုေန႔က တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ထိုးၾကၾကိတ္ၾကသည္။ သူလည္းနာကိုယ္လည္း နာသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ၾကည္လင္ကဘယ္ေတာ့မွမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါ။ ေၾကာက္တတ္မွန္းသိ၍ ေႏွာက္ ယွက္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
ေနာက္ အလုပ္ဝင္သည့္အရြယ္ အသက္ ၃၀ ပင္ေက်ာ္ပါျပီ။ ဒီအရြယ္ၾကီးရန္ျဖစ္စရာအေၾကာင္းကိုမရွိလွပါ။ သို႔ေသာ္ထိုေန႔က အေဆာင္တြင္အျခားသူငယ္ခ်င္းဝန္ထမ္းမ်ားက ခြင့္ျပန္သြားသည္။ အရာရွိေဆာင္တြင္ေတာ့ အရာရွိ မ်ားရွိသည္။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ည ၉ နာရီတြင္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ မိမိအခန္းတံခါးကို ေျခေထာက္ျဖင့္ တစ္ဒိုင္းဒိုင္းကန္သည့္အသံေၾကာင့္မိမိလန္႔ႏိုးလာသည္။ အျပင္ဘက္မွာတစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ ကိုမိမိ မသိမၾကား၍ လာႏိုးၾကသည္ဟုထင္သည္။တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုသန္းဟိန္းဆိုသူျဖစ္သည္။အိပ္ျပီလားဟုဆို၏ ။အိပ္ျပီ ေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ ဆိုေတာ့။ ငါ့အခန္းလိုက္ခဲ့ဦးဟုဆို၏။အိပ္ပါေတာ့ဗ်ာအခ်ိန္မရွိေတာ့ပါဘူးဆိုေတာ့။ လာမွ သာလာစမ္းပါကြာဟုဇြတ္ေခၚသည္။မေကာင္းတတ္၍ လိုက္သြားေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုသည္။ သည္းခံျပီးျပန္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းလာျပန္သည္။ ည ၂ ခက္တီးအခ်ိန္ကို အခန္းတံခါး ေျခေထာက္ျဖင့္ လာကန္ႏိုးသည္။ခဏခဏဆိုေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ အေဆာင္မွဴးကိုသြားေျပာျပထားလိုက္သည္။ဒါကို အေဆာင္မွဴးကိုသြားျပီးတိုင္ရပါ့မလားဆိုျပီး ဓါးကိုဝွက္ကိုင္ျပီး ေနာက္ကလိုက္သည္။ဒီလိုပဲ ပုန္းေရွာင္ေနခဲ့ရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကိုယ့္ကိုျပႆနာရွာမရေတာ့ ကိုလွေဌးဆိုသူကို ကၽြန္ေတာ့နည္းတူသြားစ ျပန္ရာ ဟိုလူက ဘာမေျပာညာမေျပာ လက္သီးျဖင့္ထထိုးေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းဘယ္သူ႔မွျပႆနာမရွာရဲေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ သည္။ ငါလိုသည္းခံေနတာနဲ႔ ကိုလွေဌးလို တုန္႔ျပန္တာဘယ္သူမွန္သနည္း။ သည္းခံျခင္းသည္ ရန္ကိုျငိမ္းေစ၏ ဆိုေသာ္လည္း သည္းခံေသာကၽြန္ေတာ္မွာရန္မျငိမ္း ခ်က္ျခင္းတုန္႔ျပန္ျပီး ထထိုးခဲ့သည့္ ကိုလွေဌးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ကိုပါ ရန္မရွာေတာ့ပဲ ျငိမ္းသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဗီဇစရိုက္က ရန္လိုသူဆိုေတာ့ အစိုင္းဆင္းရင္း ရန္ျဖစ္ျပီး အလုပ္မွထုတ္ ပယ္ခံရသည္အထိျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္းစိတ္ကမေကာင္း။ေနာက္ပိုင္းၾကားရသည္က လမ္းေဘးတြင္ အထည္ေရာင္းေနသည္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္ လူသည္ ဆံုးမသြန္၍ ရေသာသတၱဝါလားသူ႔ဘာသာယဥ္ ေက်းသည့္သူက ယဥ္ေက်းလာျပီး ရိုင္းစိုင္းသူက ရိုင္းစိုင္းျမဲလား။စာေတြဖတ္ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲတတ္သူ၊ လူၾကီးသူမမ်ားက ဆိုဆံုးမေသာ္လည္း မနာခံတတ္သူ၊ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းရဟန္းသံဃာမ်ားက သြန္သင္ေသာ္လည္းသြန္သင္၍မရသူ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရသည္။ ထိုသူမ်ားကို ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ရွိေသာ္မွ သြန္သင္ဆံုးမလြယ္ပါမည္လား။ ဒီလိုေျပာရတာ လည္းအေၾကာင္းရွိသည္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ဥပကၡာျပဳရသည့္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ပင္ရွိခဲ့ဖူးရာ လူကိုလူျခင္း ဆံုးမသြန္သင္၍ ရႏိုင္မရႏိုင္သံသယျဖစ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာသူေမာင္ ေရးသည္ စာေလးအမွတ္ရသည္။ စာေရးဆရာသုေမာင္တြင္ စာေရးဆရာေမာင္ဝဏၰ၊ စာေရးဆရာ မင္းလူဟူေသာညီအကို သံုးေယာက္ရွိသည္။ သံုးေယာက္စလံုး ေဖါင္တိန္ကို ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရသည္။ဟိုေခတ္က ပတ္ကားေဖါင္တိန္ကတန္ဘိုးလည္းရွိ သည္။ပထမဆံုး အကိုအၾကီးဆံုး ျဖစ္သည့္ စာေရးဆရာေမာင္ဝဏၰကို ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ေဖါင္တိန္ အႏိႈက္ခံရသည္။ အႏိႈက္ခံရသည္ကိုလည္းတန္းသိသည္။ သူက တရားသမားစာေရးဆရာဆိုေတာ့ သူမ်ားပစၥည္းယူတာမေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းတရားစေဟာသည္။ ခဏေနေတာ့ ခါးပိုက္ႏိႈက္က ဘာေတြလာေျပာေနတာလည္းဆိုျပီး လက္သီးျဖင့္ထိုး၍ ကားေပၚမွဆင္းသြားသည္။ေနာက္တစ္ေယာက္က စာေရးဆရာ မင္းလူ သူ႔ကိုလည္း သူ႔အကိုၾကီးနည္းတူ ဘတ္စကား ေပၚမွာပင္ေဖါင္တိန္အႏိႈက္ခံရျပန္သည္။ သူကေတာ့ စံုေထာက္စာေရးဆရာဆိုေတာ့ ခါးပိုက္ႏိႈက္ကို ညီေလးကဒီနယ္ေျမ ကလည္း အကိုက ပုဇြန္ေတာင္ကခါးပိုက္ႏိႈက္ပဲ ။ အခ်င္းခ်င္းေတြလာလုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ ဆိုျပီးကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္က ဟာဟုတ္လားအကို ေစာရီးေႏွာ္ဆိုျပီး ေဖါင္တိန္ေလးျပန္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။အဆင္ကိုေျပလို႔။ ေနာက္ဆံုး သုေမာင္အလွည့္လည္းဒီလိုပဲ ဘတ္စကားေပၚမွာ ေဖါင္တိန္ႏိႈက္ခံရတာပဲ။သူလည္းသူညီအကိုေတြလို တန္းသလိုက္တာပဲ။ မတူတာကေတာ့ မွတ္တိုင္အဆင္းမွာ ခါးပိုက္ႏိႈက္က အဆင္း၊ သူက ေနာက္ကေန ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ခ်လိုျပီး ခါးပိုက္ႏိႈက္ဂၽြမ္းျပစ္သြားေတာ့မွ ထြက္က်သြားတဲ့ ေဖါင္တိန္ေလးျပန္ေကာက္ယူျပီး ကားေပၚျပန္တက္ျပီးဆက္စီး သြားခဲ့ တယ္ဆိုပဲ။
ကဲ ရန္ျပဳလာသူ၊ ဒုကၡေပးလာသူေတြကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းတုန္႔ျပန္မႈကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ အမ်ားကစဥ္းစား ေဝဖန္အၾကံျပဳၾကပါကုန္။
မင္းစိုးႏိုင္
MSC-010
Photo – Google