ထမင္းတစ္နပ္

လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ေလာက္က ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဝတၱဳတိုတစ္ပုဒ္ကိုအမွတ္ရသည္။ ဝတၱဳတိုအမည္က “အမဲသား ဟင္းတစ္ခြက္” ျဖစ္သည္။ ကမာၻေက်ာ္လက္ေဝွ႔သမားတစ္ေယာက္၏ ဇတ္လမ္းကေလး။ နာမည္ၾကီး ကမာၻေက်ာ္ လက္ေဝွ႔သမားတစ္ေယာက္အဖို႔ ရံႈးပြဲမရွိေအာင္ျမင္ေနခဲ့သည့္ေရႊေရာင္ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ ႏွင့္အတူ အစားအေသာက္၊ အဝတ္အစား၊ အေပ်ာ္အပါးမ်ားဆိုသည္မွာ မလိုခ်င့္အဆံုးရရွိခဲ့သည္။သန္မာေသာ၊ တက္ၾကြေသာ၊ ျဖတ္လတ္ေသာလူငယ္ဘဝမို႔ က်စ္လစ္ေသာၾကြက္သားမ်ား၊ျဖတ္လတ္လ်င္ျမန္ေသာ တိုက္ကြက္ မ်ားအားကိုးျဖင့္အရာရာကိုမေၾကာက္တမ္းမရြ႔ံတမ္း တိုက္ခိုက္အႏိုင္ယူခဲ့ပါသည္။

ယေန႔ဆိုလွ်င္ အရင္ကကဲ့သို႔ လက္ေဝွ႔ပြဲမ်ားမဆင္ႏြဲရသည္မွာ ၾကာလွေပျပီ၊ လက္ေဝွ႔သမား တစ္ေယာက္ လက္ေဝွ႔ မထိုးရလွ်င္ဝင္ေငြကလည္းမရွိေတာ့ပါ။ ရရွိထားေသာ ေငြမ်ားကို ထိုင္စားလာခဲ့သည္မွာ လည္းၾကာ ရွည္လွေပျပီ။ မရွက္တမ္းဝန္ခံရလွ်င္ သူအလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အမဲသားဟင္းကိုပင္ ဝယ္မစားႏိုင္သည္ မွာၾကခဲ့ပါျပီ။အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ လာေသာအခါ ခႏၶာ၏ဖုထစ္သန္မာေသာ ၾကြက္သားမ်ားရွိေနေသးသည့္ တိုင္အ ရင္လိုအေမာအပန္းသိပ္မခံႏိုင္၊ သို႔ေသာ္စိတ္ကေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္လိုမိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္ဆဲျဖစ္သည္။ အမဲသားဟင္းတစ္ခြက္ေလာက္မိန္ေရယွက္ေရစားေသာက္ခ်င္ျပစ္ခ်င္စိတ္ကျပင္းျပလာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ ဆိုင္ဆိုသလို ယေန႔သတင္းစာတြင္ ေနာက္ေပါက္လူငယ္လက္ေဝွ႔သမားတစ္ေယာက္၏ စိန္ေခၚသည့္ပြဲမနက္ဖန္ ရွိသည္။ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ အဲသည္ေကာင္သည္ သူ႔ငယ္ဘဝကလက္ရာေတြကိုမမီ။ တစ္ခ်ီေလာက္ေတာ့ ႏြဲလိုက္ခ်င္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူသြားျပီးစာရင္းေပးလိုက္သည္။ စိန္ေခၚသူလူငယ္ႏွင့္တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္းထိုးၾကိတ္ မည္။သည္ပြဲနိုင္လွ်င္ အမဲသားဟင္းတစ္ခြက္မက ဝယ္စားရလိမ့္မည္။
စိန္ေခၚပြဲက ည ၈ နာရီတိတိတြင္စတင္သည္။ ပထမတစ္ခ်ီ၊ႏွစ္ခ်ီ၊သံုးခ်ီအထိ ငနဲသားကပ္ေတာင္မကပ္ရဲ မိမိ၏သန္မာလွ်င္ျမန္လွေသာလက္သီးၾကီးမ်ားကို အလူးအလဲေရွာင္တိမ္းေနရသည္။ေလးခ်ီေျမာက္တြင္မူ မိမိေမာ ပမ္းစျပဳလာသည္။ငါးခ်ီေျခာက္ခ်ီတြင္ေတာ့ မိမိမခံနိုင္ေတာ့ပါ။ အျပင္းအထန္ေမာပမ္းလာသည္။ လူငယ္ေလး၏ လက္သီးထိုးခ်က္လက္ကနဲဝင္လာသည္။သူကမန္းကတမ္းတိမ္းေရွာင္လိုက္သည့္တိုင္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔လက္သီး ခ်က္ေရာက္လာသည္။ “ခြမ္း” ေနာက္တစ္ခ်က္ “ခြမ္း” “ခြမ္း” “ခြမ္း” “ခြမ္း” “ခြမ္း”။
သူသတိလည္မလာေတာ့ပါ။လူငယ္ေလး၏ ေနာက္ဆံုးလက္သီးခ်က္ႏွင့္အတူအသက္ပါ ပါသြားခဲ့ေလ သည္။ အမဲသားဟင္းတစ္ခြက္စားဖို႔အတြက္ အသက္ပါေပးသြားရျပီလား။
ဤဝတၱဳတိုကိုဖတ္ခဲ့ရစဥ္က ဒီလူ႔ႏွယ္ကြာ အမဲသားဟင္းတစ္ခြက္အတြက္နဲ႔မ်ားဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ဖူး ပါသည္။သို႔ေသာ္ ယေန႔လူ႔ေလာကတြင္ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ အသက္ေပးသြားရသူမ်ားမရွိႏိုင္ဖူးထင္ပါသလား။ လူတို႔သည္ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ လိမ္လည္းလိမ္ဖူးၾက၏။ ခိုးလည္းခိုးဖူးၾက၏၊ သတ္လည္းသတ္ဖူးၾကသည္။ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ မိတ္ေဆြကိုလည္းသစၥာေဖါက္ဖူးၾကသည္။ မိဘကိုလည္းပစ္ပယ္ဖူးၾကသည္။ ေမာင္ႏွမ အရင္းအခ်ာေတြကိုလည္း မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ရိုင္းျပဖူးၾကသည္။ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြကိုလည္းဒုကၡေပးဖူးၾက သည္။
အမဲသားဟင္းတစ္ခြက္နဲ႔အသက္ေပးသြားရတာမတန္သလို ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ …
ငရဲမေၾကာက္ လိမ္ၾကသူ၊ ခိုးၾကသူ၊ လူလူခ်င္းသတ္ၾကသူ၊ မိတ္ေဆြမ်ားကိုသစၥာေဖါက္ကသူ၊ အမိအဘ တို႔ကိုျပစ္ပယ္ထားၾကသူ၊ ေမာင္ႏွမအရင္းအခ်ာမ်ားမေခၚမေျပာႏိုင္ၾကေတာ့သူ၊ လူသူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို ဒုကၡ ေပးၾကသူေတြ ေရာတန္ပါသလား။ တကယ္ေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ကို ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးမ်ားပင္လွ်င္ ရွာ ေဖြစားေသာက္တတ္ၾကပါသည္။ အသိညာဏ္သာလြန္ပါသည္ဆိုေသာ လူသားသည္ ၾကက္ကေလးငွက္ ကေလး မ်ားရိုးရိုးသားသားရွာေဖြစားေသာက္ႏိုင္ေသာ ထမင္းတစ္နပ္ကို အကုသိုလ္ေတြၾကဴးလြန္ျပီးမွစားေသာက္ႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္…ထိုလူသားအတြက္ လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာ အလြန္ဝမ္းနည္းဘြယ္ရာပါတကား…..

ေရးသားသူ - မင္းစိုးႏိုင္
Msc 010
Photo- Google