ကီးမွားေနခဲ့ေသာ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

------------------***----–------------

ဤဝတၳဳတိုေလးအား မိမိ၏ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
စာေရးဆရာမဟုတ္၍ အဆင္မေခ်ာသည္မ်ား႐ွိပါက သည္းခံေပးၾကပါဗ်ာ...

အမွတ္တရဆိုတာ အမွတ္တမဲ့ေတြက
အစျပဳခဲ့တာ မဟုတ္လား

အပိုင္း ( ၁ )

မွက္မိေနဆဲ သူ႔ဆံႏြယ္ေတြက အရင္လို ေျဖာင့္စင္းၿပီး ေလေျပအေဝွ႔မွာ ပ်ံဝဲေနဆဲလား ၊ ခြၽန္ျမေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ႏွာတံေလးက အရင္လို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းဆဲလား ၊ လူျမင္ရင္ ဆီးႀကိဳတက္တဲ့ သူ႔အျပံဳးခ်ိဳခိ်ဳေလးကေရာ အရင္လို ေႏြးေထြးဆဲပဲလား ၊ စူး႐ွၿပီး ထင္ထင္႐ွား႐ွား ႐ွိခဲ့တဲ့ သူမမ်က္ဝန္းေတြကေရာ အရင္လို စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းဆဲလား၊ ထက္ျမက္ၿပီး ခ်စ္စရာကေလးငယ္လို သူမရဲ႕ ဟန္ပန္ေတြကေရာ
အရင္လို ျမဴးႂကြေနဆဲပဲလား...

Photo credit

ေႏြဦးရာသီရဲ႕ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳေတြဟာ အသားမာတည္ေနတဲ့
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရဲ႕ ႏွလံုသားကို ခနတာေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြား
ေစခဲ့တာအမွန္ပင္။ ထိုစိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားသည္လည္း
ေရပြက္ပမာ ခနတာ ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္တြင္
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အနာျဖစ္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာေဟာင္းတို႔က ျပန္လည္ ေနရာယူလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ တစ္ခ်က္ အံႀကိတ္လိုက္မိသည္။

အခ်စ္နဲ႔အမုန္းဆိုတာ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနမွန္းမသိခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ခ်ိဳမွိန္စြာ အခ်စ္ကိုစားသံုးခဲ့မိေလသည္။
အမုန္းေတြ ဝင္ေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္ထိေတာ့ ထိုအခ်စ္ကို ႐ူးသြပ္စြာ ကိုးကြယ္မိခဲ့သည္။

အေတြးေတြကို မ်က္စိမွိတ္ခါထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း ဆိုင္ကယ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ေမာင္းၿပီး ဦးတည္ရာသို႔ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ မနက္ခင္းဟာ ေအးခ်မ္းသာယာတယ္ရယ္လို႔မ႐ွိပဲ ကားလမ္းမေပၚ ဆိုင္ကယ္ေတြျပည့္နပ္ကာ တဝူးဝူးတဗ်င္းဗ်င္းနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ဆိုင္ေမာင္းၾကသည္။ သတိတစ္ခ်က္လြတ္တာနဲ႔ နိဗၺန္ယာဥ္ကားစီးရမည္သာျဖစ္သည္။ မိမိဦးတည္ရာ ေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ကယ္ရပ္၍ ဦးထုတ္ခြၽတ္ကာအေပၚကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
" FOREVER " ဆိုေသာ ဆိုင္းပုဒ္ေလးက ဖံုတက္ေနယံုကလြဲ၍စလံုးေတြက ၿပီၿပီျပင္ျပင္႐ွိေသးသည္။ ဆိုင္တံခါးဝနားကိုေရာက္ေတာ့ မိမိကိုသိေနေသာ waiter ေကာင္ေလးက တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ျပံဳးျပကာ " မဂၤလာပါ "ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလးသည္။ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ လည္းျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။

Photo credit

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေစခဲ့ေသာ အမွတ္တရမ်ား စြာ စြန္းထင္က်န္ေနခဲ့ေသာ စားပြဲေလး၊ ရင္းႏွီးစြာ သူ႔ကိုစီးႀကိဳေနသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုစားပြဲေလး လစ္လပ္ေန၍ ဘာမွေတြေဝမစဥ္းစားေတာ့ပဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
စားပြဲထိုးေရာက္လာၿပီး Menu ခ်ေပးသည္။ဘာစားရေကာင္းႏိုးႏိုးႏွင့္ Menu ကိုလန္ေလွာၾကည့္မိလိုက္ရင္း တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ လက္ကရပ္သြားၿပီး ထိုဟင္းလ်ွာ ေလးကို
ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ခ်စ္က " ဂဏန္းခ်ဥ္စပ္ " ပဲစားမယ္... ေမာင္ဘာစားမလဲ

ဒီဆိုင္ေရာက္တိုင္း သူမ ဂဏန္းခ်င္စပ္ ကိုပဲ စားေနၾက။ ခ်စ္စရာ
ေကာင္းၿပီး သြပ္လပ္ေသာ သူမရဲ႕ဟန္ပန္တို႔ သူ႔မ်က္လံုးထဲတြင္
ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ နားထဲတြင္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ
သူမ၏အသံတို႔ ၾကားေယာင္လာသည္။ ႐ုတ္ရက္ ရင္ဘက္ထဲတြင္
စူးခနဲ နာက်င္လာ၍ Menu စာအုပ္ေလးကိုျပန္ပိတ္လိုက္သည္။

" အကိုတို႔ ဆိုင္ကိုမလာတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္႐ွိသြားၿပီေနာ္
ဟိုမမေလးရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား ? ။
အကိုတို႔ လက္ထက္ၿပီးသြားၾကၿပီလား? ။"

႐ုတ္တရက္ေမးလာေသာ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးရဲ႕ ေမးခြန္းက
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို အင္အားခ်ိနဲ႔ၿပီး ေမာဟိုက္သြားေစသည္။

" အင္း... သူလည္းေနေကာင္းပါတယ္ ။
လက္မထက္ရေသးပါဘူး "

ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အသံကိုမတုန္ေအာင္မနဲထိန္းၿပီးေျပာလိုက္ရသည္။

" ဒီေန႔ အဲ့ဒီမမေလးေရာလာမွာလား ။ ဂဏန္းခ်ဥ္စပ္ တစ္ပြဲ ျပင္ထားရမလား? ။"

" ေနပါေစ...ပါမုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ေကာဖီတစ္ခြက္ပဲေပးပါ..."

မေမ်ာ္လင့္ေသာ အေျဖေၾကာင့္ စာပြဲထိုးေကာင္ေလး ေခါင္းကုတ္ၿပီး ထြက္သြားေလသည္။

ေခ်ာေရ...မင္းကအရာအားလံုးကို လ်စ္လွ်ဴ႐ွဴၿပီး ထားသြားခဲ့ႏိုင္ေပမဲ့ သတိတရနဲ႔ မင္းကို အသိမွတ္ျပဳေနတဲ့ သူေတြ႐ွိေသးတယ္ဆိုတာ မင္းနဲနဲေလးေတာင္ မစဥ္းစားမိဘူးလားကြာ...

ေနႏိုင္သူက ထားသြားခဲ့ေပမဲ့ မေနႏိုင္သူေတြက တမ္းတက်န္ရစ္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းသိရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
အလိုလို လည္လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကို အတင္းဖယ္သုတ္လိုက္ရင္း ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အေတြးတို႔လြန္ခဲ့ေသာ ၄ႏွစ္တာကာလဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိသြားေလသည္။

-------- *** -----------

Photo credit

မိဘအရိပ္ေအာက္တြင္ တသက္လံုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလာခဲ့ေသာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ တစ္ေယာက္
ယခုေတာ့ ဘြဲ႔ရၿပီးၿပီမို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အတြက္အစစအရာျပင္ဆင္ၿပီး
မထြက္ခြာခင္မွာ အေဖနဲ႔အေမကို ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး ႐ွစ္ခိုးကန္ေတာ့
လိုက္သည္။

" ခုလိုမိဘကို ႐ွစ္ခိုးကန္ေတာ့ရတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ သြားေလရာခရီးလမ္းမွာ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘး႐ွင္းပါေစကြယ္ "

အေမ့ရဲ႕ဆုေပးသံေတြက အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနသည္။ မိခင္ဆိုတာ ကိုယ့္ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီးေမြးခဲ့ရတာမို႔ သားသမီးေတြအေပၚ
ဖခင္ေတြထက္ ပိုၿပီးအခ်စ္ပိုၾကသည္။

" ေအးငါ့သားႀကီး အလုပ္ကိုင္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ပါေစကြာ "

ဖခင္ကေတာ့ ခပ္ျပက္ျပက္ပဲ ဆုေပးသည္။

မိဘမ်ားက ႐ွမ္းတိုင္း႐င္းသားမ်ားျဖစ္၍ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းသာ
ဘဝကို ႐ွင္သန္ခ်င္ၾကသည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စီးပြားေရး
မလုပ္ၾကပဲ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲေနထိုင္ၾက
သည္။ ေလာဘလည္းမ႐ွိ ၊ ေဒါသလည္းမ႐ွိ ၊ ၿပီးျပည့္စံုေအာင္
မခ်မ္းသာၾကေပမဲ့ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္တာ
ႏွင့္ မိသားစုတစ္ခုလံုး အပူပင္မ႐ွိေပ။

ပညာဆံုၿပီး ၾကင္ယာမဆံုေသးေပမဲ့ အရြယ္ေရာက္လာၿပီမို႔
မိဘဆီမွာ ခိုကပ္ၿပီးမေနခ်င္ေတာ့ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလး႐ွိရာ
မႏၱေလးၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာပိုးအိပ္ကို လြယ္လိုက္ရင္ အဖနဲ႔အေမကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လိုင္းကားေပၚတက္လိုက္သည္။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ လြတ္တဲ့ေနရာမွာထိုင္လိုက္ကာ ကားအျပင္ဘက္ကေန သက္သာျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေနေသာ အေမ့ကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ လိုင္းကား လည္း တအိအိျဖင့္ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။ ပထမဆံုး မိဘအရိပ္ႏွင့္ခြဲကာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ေသာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းသလိုလို
အားငယ္သလိုလိုျဖစ္မိသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္ၿပီး အျမဲေအးခ်မ္းေနတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ေလးကို သူခြဲခြာရေတာ့မည္မို႔
သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွန္းမသိေသာ ဟာသာသာခံစားမႈမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။

Photo credit
ဦးေလးေဖလွ ၏ အိမ္မွာ ထရံကာ
ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္သည္။ ဦးေလးေဖလွ မွာရံုးဝန္ထမ္းျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ဇနီးကေတာ့ ေစ်းထဲတြင္ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ ဖြင့္ထားသည္။ ဦးေလးေဖလွတို႔တြင္ သားသမီးမ႐ွိ၍ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ကိုသားအရင္းလို ခ်စ္ၾကသည္။
အိမ္ေအာက္ထပ္ အခန္းတြင္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းစီစဥ္ေပးသည္။ အထုတ္ပိုးမ်ားအခန္းထဲတြင္ခ်ထားလိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ခနၾကာေတာ့ ဦးေလးေရာက္လာသည္။

" ခရီးပမ္းလာတာဆိုေတာ့ ေအးေဆးနားလိုက္ဦးေပါ့
စိတ္လပ္လြတ္ေနဟုတ္ပလား...
ကိုယ့္အိမ္လိုသေဘာထား လိုတာ႐ွိရင္ေျပာ ဘာမွအားမနာနဲ႔ "

" ဟုတ္ ဘာမွမလိုပါဘူး ဦးေဖ က်ေနာ္ကသာ အားနားေနတာ
အလုပ္႐ႈပ္ခန္းၿပီး အခန္းျပင္ေပးေနသးတယ္ ဘုရားစင္ေ႐ွ႕ဖ်ာခင္းအိပ္လည္း ရေနတာကို..."

" အမေလး...မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ေတာ္ၾကာ မင္းမိဘတြသိရင္
ငါ့ကို ေျပာေနပါဦးမယ္ မင္းကိုေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ခုနေလးတင္
ဖုန္းဆက္လာတာ... ခုလိုဘုရားစင္ေ႐ွ႕ မွာမင္းကိုအိပ္ခိုင္းတာ
သိရင္ မင္းကို ခ်က္ခ်င္းျပန္လာေခၚလိမ့္မယ္..."

" ကဲ...ကဲ... တူဝရီးေတြစကားေကာင္းေနတာ
ေရာ. ဒီမွာ အေမာေျပအေအးေလးေသာက္လိုက္ဦး..."

ဦးေဖလွ ဇနီး ေဒၚႏြယ္နီက အေအးယူလာေပးသည္။

" ဒါနဲ႔ မင္းအလုပ္က ဘယ္ေန႔အင္တာဗ်ဴးရမွာလည္း... "

" ေနာက္တစ္ပက္ တနလၤာ ေန႔ပါ အေဒၚ..."

ေအာ္ အဲ့ဒါဆို အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးနားေပါ့
လိုအပ္တာ႐ွိရင္ အေဒၚ့ကိုေျပာ အားလံုးစီစဥ္ေပးမယ္

ဟုတ္ကဲ့အေဒၚ..

မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီး မွာ တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့ဖူးသည္မို႔ အရမ္းႀကီးေတာ့မစိမ္းေတာ့ေပ။ လမ္းေတြအားလံုးမဟုတ္ေတာင္
သြားတက္လာတက္ေတာ့႐ွိသည္။ ဦးေလးအစပ္ဆက္ႏွင့္ ဟိုတယ္ တစ္လံုးတြင္ အင္တာဗ်ဴးၿပီး အလုပ္ရေလသည္။ အလုပ္က ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာ Reception တြင္လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ အလုပ္သင္အေနနဲ႔ အစမ္းခန္႔ကာလသံုးလ လုပ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး သံုးလျပည့္မွသာ အျမဲတမ္းဝန္ထမ္းအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး လစာတိုးေပးမည္ျဖစ္သည္။ ပိုေကာင္းတာတစ္ခုက ဟိုတယ္မွ
စီစဥ္ေပးထားေသာ အေဆာင္မွာ ေနရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးအိမ္မွာ အားနာနာႏွင့္ ေနစရာမလိုေတာ့ပဲ အေဆာင္မွာ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေပါ့သြားသည္။

အပိုင္း -၂ ဆက္ရန္ >>>

ဖတ္႐ွဴေပးပါေသာ စတီးမစ္မိသားစုဝင္မ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္...

ကိုကိုမိုးဟိန္း
သစ္အယ္သီး

Author > KoKoMoeHein @myanmarkoko

MSC no.118