ကီးမွားေနခဲ့ေသာ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အပိုင္း (၆)

myanmarkoko (55) in myanmar • 7 years ago (edited)

ကီးမွားေနခဲ့ေသာ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

အပိုင္း - ၁ ကိုဤေနရာအားႏွိပ္ၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း - ၂ ကိုဤေနရာအားႏွိပ္ၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း - ၃ အားဤေနရာအားႏွိၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း - ၄ အားဤေနရာအားႏွိၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း - ၅ အားဤေနရာအားႏွိၿပီးဖတ္ရန္

ဤဝတၳဳတိုေလးအား မိမိ၏ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
စာေရးဆရာမဟုတ္၍ အဆင္မေခ်ာသည္မ်ား႐ွိပါက သည္းခံေပးၾကပါဗ်ာ...

------------------------×××--------------------------------

အပိုင္း - (၆)

ဂစ္တာဆိုင္ေလးကို ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔မိလိုက္ရာမွ ေခ်ာကိုဂစ္တာတီးသင္ေပးခဲ့ေသာ အတိတ္က ၾကည္းႏူးစရာ အမွတ္တရမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာရာ မႏၱေလး ေတာင္ေျခသို႔ေရာက္႐ွိလာၿပီျဖစ္သည္။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚသို႔ ေျခလ်င္ ႏွင့္ ကားလမ္း ႏွစ္မ်ိဳးလံုးျဖင့္ တက္ႏိုင္သည္။ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္
မႏၱေလးေတာင္ေပၚသို႔ ကားလမ္းအတိုင္း ဆိုင္ကယ္ကို သတိထားကာ ေမာင္းတက္လာသည္။ ေတာင္တက္ကားလမ္းမွာ အေကြ႔ေကာက္ အလြန္မ်ားၿပီး အႏၱရာယ္႐ွိသည္။ လမ္းက မက္ေစာက္ၿပီး စက္ဝိုင္းအေကြ႔မ်ားျဖစ္သည္။

" ေမာင္... သတိထားေနာ္ အေကြ႔ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္... "

" စိတ္ခ်ပါေခ်ာရဲ႕... ေမာင္ကျပင္ဦးလြင္သားပါ ၊ ဒီအေကြ႔ေတြ ေလာက္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ... "

" ဒါေတာ့ဒါေပါ့ ေမာင္ရယ္... သတိ ဆိုတာပိုတယ္မ႐ွိပါဘူး... "

" အင္းပါ... ေမာင္သတိထားပါ့မယ္ "

႐ုတ္တရက္ အျမဲစိတ္ပူေပးတက္ေလ့႐ွိေသာ ေခ်ာရဲ႕အသံတို႔နားထဲ ၾကားေယာင္လာသည္။

မေတြးပဲ ေရာက္ေရာက္လာေသာ ေခ်ာအေၾကာင္းေတြကို ဦးေႏွာက္က ခါထုတ္လိုက္ရင္း ဆိုင္ကယ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ဆက္ေမာင္းသည္။ ၁၅ မိနစ္စာေလာက္ ေမာင္းလာၿပီးေသာ္ မႏၱေလးေတာင္ေပၚသို႔ ေရာက္ကာ ဆိုင္ကယ္ အပ္ေသာ ေနရာတြင္ ဆိုင္ကယ္အပ္လိုက္ၿပီး ဘုရားရင္ျပင္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။
ရင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေလေျပေအးေအးေလးက ဆီးႀကိဳ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရင္ထဲေအးခနဲျဖစ္သြားသည္။
ေတာင္ေပၚဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး အပူ႐ွိန္ေၾကာင့္ မွံဳ မွိဳင္းမွိဳင္းသာ ျမင္ရသည္။ ေႏြဦးရာသီ လတေပါင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေန႔လည္ခင္းဆို အပူခ်ိန္က ျမႇင့္တက္လွ်က္႐ွိသည္။ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွ ႐ွဴခင္းမ်ားလွည့္ပက္ ၾကည့္ကာ ေႁမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ ႐ုပ္ထုနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ အတိ္က္က အမွတ္တရတစ္ခုက ေခါင္းထဲခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။

Image Credit Scource

လသာေသာညတစ္ညျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး တိမ္ကင္းစင္ကာ ၾကည္ျပာလွ်က္႐ွိသည္။ ၾကယ္ကေလးမ်ားက မွိတ္တုပ္မွိတ္တုပ္ႏွင့္ လႏွင့္အၿပိဳင္ အစြမ္းကုန္ လင္းလက္ေနၾကသည္။ ညအခါ မႏၱေလးေတာင္ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ စိန္မ်ားစီျခယ္ထားသလို မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးဟာ မီးေရာင္တလက္လက္ျဖင့္ ေတာက္ပေနသည္။
ေႁမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ ႐ုပ္ထုနား႐ွိ အလႉခံပံုးထဲသို႔ အလႉေငြထည့္ၿပီး
႐ူခင္းမ်ားၾကည့္ရန္ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚသို႔ ခင္ေခ်ာစုႏွင့္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ တို႔ ေလွကားထစ္အတိုင္း တက္လာခဲ့ၾကသည္။

" ဝါး... ဒီလိုၾကေတာ့လည္း မႏၱေလးၿမိဳးႀကီးရဲ႕ ည႐ွဴခင္းက
အရမ္းလွတာပဲေနာ္...၊ ဒါပထမဆံုး မႏၱေလးေတာင္ေပၚကို
ေမာင္ ညအခ်ိန္ေရာက္ဖူးတာပဲ... "

" ေခ်ာကေတာ့ ခနခန ေရာက္ဖူးတယ္... ၊ ေခ်ာ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတာင္ေပၚကို ေရာက္ခဲ့တာပဲ ၊ ေနာက္ပိုင္းဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး "

ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ဘုရားေစာင္းတန္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ လူေတြ အနည္းငယ္သာ႐ွိၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။
အတန္ျကာေလ်ာက္လာျပီးေသာအခါ ထိုင္နားရန္ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား အတူထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ခနၾကာေတာ့ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေခ်ာကစကားဆိုေလသည္။

" ေမာင္... ေႏွာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ လာတဲ့အခါ လူေတြဟာ
ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ၾကယ္ျဖင့္
ဝယ္ယူသတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္တဲ့ ၊ အဲ့ဒီခါက်ရင္ ေမာင္ ဘယ္ၾကယ္ကို ေရြးမလဲ "

" ဘယ္လို ဘယ္လို... ၾကယ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ၾကယ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ဝယ္ယူၾကမယ္ဟုတ္လား ၊
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေခ်ာရယ္.... "

" ဘာလဲ... ေမာင္ကေခ်ာကို ေလွာင္တာလား ၊ ခုလိုသိပၸံေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘာမဆိုျဖစ္လာႏိုင္တာပဲ "

" အင္းပါေခ်ာရယ္... ေမာင္ကစတာပါ ေခ်ာဆိုရင္ေရာ
ဘယ္ၾကယ္ကိုဝယ္မလဲ "

ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ က မွိတ္တုပ္မွိတ္တုပ္လင္းေနေသာ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို ေမးေငါ့ျပလိုက္သည္။

" ေဟာ ... ဟိုမွာေတြ႔လား ၾကယ္သံုးလံုးတန္းေနတာ ၊
ဘယ္ဘက္ၾကယ္က ေခ်ာ ၊ ညာဘက္ၾကယ္က ေမာင္ ၊ အလယ္က
ၾကယ္ေလးက ေမာင္နဲ႔ေခ်ာတို႔ရဲ႕ အခ်စ္သက္ေသေလးေပါ့။ "

" ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့ မိေရႊေခ်ာရယ္...၊
(ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ေခ်ာရဲ႕ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္သည္။)

" ေမာင့္ရဲ႕ခ်စ္သူပဲဟာ ဒီေလာက္ေတာ့႐ွိမေပါ့ "
(ေခ်ာက ေျပာရင္းနဲ႔ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္လိုက္သည္။
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ လည္းျပန္ၿပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္လိုက္သည္။)

" ေမာင္... မြန္းတယ္ ၊ အသက္႐ွဴေတာင္က်ပ္လာၿပီ ၊ နဲနဲေလ်ာ့ပါ။
ေတာ္ၾကာလူေတြျမင္လိမ့္မယ္ "

" မေလ်ာ့ပါဘူး...ကိုယ္ခ်စ္သူမို႔ဖက္တာဘာျဖစ္လဲ ၊ အနမ္းေပးမွ လြတ္ေပးမယ္ "

" ဟာ... ေမာင္ကလည္း ကေလးဆိုးႀကီးက်ေနတာ ၊ လြတ္ပါ...
မြန္းလွၿပီ... အနမ္းေပးမယ္ကြာ ၊ လြတ္ေတာ့... "

ကေလးေလးလို ဂ်ီက်ေနေသာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ကို ေခ်ာက မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္။ လေရာင္ဖ်ာက်ေနေသာ
ေခ်ာရဲ႕ ပါးမို႔မို႔ေလးက အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ စကားေျပာလိုက္တိုင္း လႈပ္႐ွားေနေသာ ေခ်ာႏႈတ္ခမ္းေလးက
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရင္ကိုတလွပ္လွပ္ ခုန္ေစသည္။

" ကဲ...အနမ္းေပးေတာ့ "

" အင္းပါ... မ်က္စိမွိတ္ထား ေမာင္... "
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္သည္။

" မြ "

ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ တကိုယ္လံုးပူေႏြးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ကမၻာႀကီးႏွင့္ ေခတၱ အဆက္သြယ္ပ်က္ကာ ေလဟာနယ္ထဲ
လြင့္ေမွ်ာသြားသလိုမ်ိဳး၊ ဘယ္လိုခံစားမႈမ်ိဳးဘာလိမ့္။
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ႏႈတ္ခမ္းနားတဝိုက္ ပူထူသြားတာကိုေတာ့
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အေသခ်ာသိလိုက္သည္။

႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္လာေသာ ေခ်ာကို ျပန္ဖက္ဖို႔
ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ပင္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ မင္သက္သြားသည္။
မႏၱေလးေတာင္ေပၚတည့္တည့္တြင္ လမင္းႀကီးကေတာ့
သာျမဲသာဆဲပင္။