သူစိမ္းဆန္ေသာရနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္လိုက္ရသည္ ။
ပထမရနံ႔က စူးရွျပင္းထန္ေသာ ပန္းေႂကြရနံ႔ ။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္က နမ္းေသာပန္းမ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မည္ ။ စိတ္ထဲမွ စူးစမ္းရင္းျဖင့္ အေျဖမွန္ကို သိလာသည္ ။ အသုဘပန္းေခြ၏ ရနံ႔ျဖစ္သည္ ။
ဒုတိယရနံ႔က ညႇီစို႔စို႔ရနံ႔ ... ။ လင္းတတို႔၏ ကိုယ္သင္းရနံ႔ႏွင့္ဆင္သည္ ။ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ အသက္ေအာင့္ၿပီးမွ ခပ္ျပင္းျပင္းျပန္ရွဴၾကည့္သည္ ။ ထိုအခါက်ေတာ့လည္း ေဝခြဲ၍ ရသြားသည္ ။ shroud ဟု ေခၚေသာ လူေသပတ္သည့္ အဝတ္မွ လာေသာရနံ႔ျဖစ္သည္ ။
တတိယရနံ႔ကေတာ့ အဆိုးဆံုးျဖစ္ေလ၏ ။ ဘီလူးတစ္ေကာင္၏ အာပုတ္နံ႔ႏွင့္တူသည္ ။ သရဲမ်ားေသာက္ေသာ ဝိုင္အရက္နံ႔ႏွင့္လည္း တူသည္ ။ ေနာက္ဆံုးမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ခြဲျခားလိုက္ႏိုင္သည္ ။ လူေသရနံ႔ျဖစ္ေလသည္ ။
ထိုရနံ႔မ်ားက မည္သည့္အရပ္ဆီမွ လြင့္ရွားလာပါသနည္း ။ အနီးအရပ္ကိုေကာ အေဝးအရပ္ကိုပါ ေယာင္ေယာင္ရမ္းရမ္း လွည့္ပတ္ၾကည့္မိ၏ ။ အဘယ္သို႔ေသာ အနိဠာရံုေတာအုပ္မွာ အဘယ္သို႔ေသာ က်ိန္စာေလျပည္ေတြက အဆုပ္လိုက္အခဲလိုက္ တိုက္ခတ္ေနသနည္း ။ ဘယ္လိုမီးေတာက္ေတြက အ႐ိုးေကာက္ထြက္လာၾကသနည္း ။ အိုး .. အေျဖကို သိၿပီးေနာက္မွာ သူ ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္ ။ သူသိလိုက္ၿပီ ။
ထိုရနံ႔သံုးမ်ိဳးလံုးသည္ သူ႔ထံမွပဲ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေသျခင္းတရား၏ အဆင့္အတန္း မခြဲျခားမွဳကို သူနားလည္ပါသည္ ။ တရားဓမၼအရ မဟုတ္သည့္တိုင္ ေလာကျဖစ္စဥ္အရ သူနားလည္ပါသည္ ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ေမာလြန္းလွသည္ဟု ထင္သည္ ။
ထိုသို႔ျဖင့္ ...
သခ်ႋဳင္းဆီ ...
သူထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။
သခ်ႋဳင္းက အ႐ိုင္းဆန္ဆန္လွပေနသည္ ။ (ေအးစက္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္က ခါးကုန္းၿပီး ႏွဳတ္ဆက္သလို) " အမဂၤလာပါ "ဟု ဆီးႀကိဳႏွဳတ္ဆက္၏ ။ သူလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ၿပီး ေသမင္း၏ သြားစြယ္မ်ားလို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနေသာ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴမ်ားရွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့၏ ။
အုတ္ဂူမ်ားကို လိုက္လံေလ့လာေနမိသည္ ။ အုတ္ဂူနံရံမွာ ေသဆံုးသူ၏ အမည္နာမႏွင့္အတူ သူတို႔၏ အယူအဆမ်ားကို ေရးထိုးထားသည္ ။ ေလ့လာရတာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါသည္ ။
ပထမဆံုး စတင္ေလ့လာမိသည့္ အုတ္ဂူက “ ဝီလွ်ံအီးဝါ့တ္ဂလတ္စတံုး ” ၏ အုတ္ဂူ ျဖစ္သည္ ။ အဂၤလန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိပါသည္ ။ သူ႔ အုတ္ဂူမွာ သူ႔အယူအဆကို ေရးထိုးထားသည္ ။
သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားမိသည္ ။ “ လူေတာ္ေတြ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ မျဖစ္ခ်င္ေနပါ ..... အမွားေတြကိုေတာ့ မက်ဴးလြန္ခ်င္ပါ ”
ေနာက္အုတ္ဂူကေတာ့ သူ အင္မတန္ေလးစားေသာ အိႏိၵယ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး “ မဟတၱမဂႏၵီ ” ၏ အုတ္ဂူ ျဖစ္သည္ ။ ၂၀ရာစု၏ ဒုတိယအႀကီးျမတ္ဆံုး ပုဂိၢဳလ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံထားရသူလည္းျဖစ္သည္ ။ သူ႔ အုတ္ဂူမွာ ေရးထိုးထားေသာ စာသားကလည္း ေအးခ်မ္းမြန္ျမတ္လွ၏ ။
“ ဘုရားကို တို႔ေၾကာက္ၾကစို႔ ဒါဆို လူေတြကို တို႔ေၾကာက္စရာ မလိုဘူး ”
သူ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ေတြေဝေနမိ၏ ။ ေခါင္းတခါခါလည္း ေတြေဝမိျပန္သည္ ။ သူက ဘုရားကို ေၾကာက္ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ လူေတြကိုလည္း ေၾကာက္ဆဲျဖစ္၏ ။ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ေနသည္ ။
အုတ္ဂူေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနသည္ ။ အကုန္လံုးကို သူလိုက္မၾကည့္ႏိုင္ ။ ဂူႀကိဳဂူၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းၾကံဳသေလာက္ ထိုအထဲကမွ သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္မွဳရွိသေလာက္ အုတ္ဂူမ်ားကိုသာ လိုက္ေလ့လာမိသည္ ။ သူ႔ အေနအထားက သခ်ႋဳင္းစာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ တူေနသည္ ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သုေတသီမဟုတ္ ။ အသက္ရွဴခြင့္ရေနေသးေသာ ေသလူသာ ျဖစ္သည္ ။
အခ်ိဳ႕စာသားေတြက လွပသလို ျပံဳးစရာေကာင္းသည္ ။ ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔ ... ။ “ ဘာသာအာဒမ္ဘတ္ကပ္စ္ ” ဆိုသူက ေရးထိုးထားသည္ ။ “ ေသာကေတြကို ေသတၱာထဲ ထည့္ပိတ္ပါ ။ ၿပီး ထိုေသတၱာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ရယ္ေနလိုက္ပါ ” တဲ့ ... ။ အဲဒါကေတာ့ ထားပါေတာ့ ... ။ သူလည္း ရယ္ၿပီးေရာ ေသတၱာႀကီးကပါ ထ,ရယ္လွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း ။ ထိုသို႔ ေတြးၿပီး သူ႔မွာ ရယ္ရခက္ ငိုရခက္ ျဖစ္ရေသးသည္ ။
အေမရိကန္သမၼတ ႐ုစဗဲ့၏ သခ်ႋဳင္းစာက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ၃၂ ဦးေျမာက္ သမၼတျဖစ္၏ ။ အုတ္ဂူမွာ သူ႔နာမည္ အျပည့္အစံုအျဖစ္ “ ဖရန္ဘလ္ဒီလာႏို႐ုစဗဲ့ ”ဟု ေရးထိုးထားသည္ ။ ထိုအမည္၏ ေအာက္မွာ“ လူေတြဟာ ကံရဲ႕အက်ဥ္းသား မဟုတ္ဘူး ။ စိတ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားျဖစ္တယ္ ” ဟူေသာ စာသားကို ထြင္းထား၏ ။ ေထာင္ဝင္စာကို ဘယ္သူက လာေပးသလဲ .... ဟု သူ ေတြးမိျပန္သည္ ။
“ ဝီလ္ဆင္ဗစ္နာ ” ဆိုသူ၏ အုတ္ဂူကိုလည္း ေတြ႕သည္ ။ ထိုပုဂိၢဳလ္ကိုေတာ့ သူမသိေခ် ။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဝန္ခံရလွ်င္ တစ္ခါမွပင္ မၾကားဖူးဘူး ။ သူ႔ သခ်ႋဳင္းစာက အသြားအလာ ေကာင္းပါသည္ ။
“ မင္း .... အျမင့္သို႔ တက္ခ်ိန္မွာ လူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံပါ ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မင္းျပန္အက်မွာ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရဦးမွာပဲ ”
ေလာကဓံ၏အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ကို တရားသေဘာမွ်တစြာျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေစျခင္းဟု သူ နားလည္သေဘာေပါက္ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ သူကပဲ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ႏိုင္သည္လား မသိ ။ အတက္မွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ေတြ႕ၿပီး အက်မွာေတာ့ အျခားလူမ်ားႏွင္ေတြ႕ရတတ္သည့္ မီးပံုးပ်ံဦးေက်ာ္ရင္ကို ေျပးျမင္မိသည္ ။
“ အမ္အက္ဖ္ေကဖစ္ရွာ ” ဆ္ုသူ၏ အုတ္ဂူမွာလည္း ေရးထားေသးသည္ ။ ထိုစာသားကေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္၏ ။ “ ကမာၻေပၚမွာ သိႏိုင္အခက္ခဲဆံုးအရာဟာ မခြဲရေသးတဲ့ ၾကက္ဥပဲ ” တဲ့ ... ။ ဘာလဲဟ ... ။ ထိုစကားအရဆိုလွ်င္ ၾကက္ဥမဟုတ္ပဲ တျခားဥဆိုရင္ေတာ့ မရဘူးလား ။ ျပန္လွန္ေျပာစရာႀကီး ။
“ ေအာ့စ္ေဝါလ္ေအဗာရီ ” ဆိုေသာ ပုဂိၢဳလ္၏ အုတ္ဂူကေတာ့ ေမွာက္ရက္ႀကီးျဖစ္သည္ ။ အုတ္ဂူခ်င္းအတူတူ ေျမႀကီးကို ကုန္းနမ္းေနသည္ ။သူ႔ အုတ္ဂူနံရံမွ စာသားမ်ားႏွင့္ေတာ့ ကိုက္ညီပါသည္ ။ “ မင္း ဘယ္အခ်ိန္ လဲက် လဲက် တစ္ခုခုကိုေတာ့ ေကာက္ယူလိုက္ ” တဲ့ ။ လဲက်ၿပီး သတိလစ္သြားလွ်င္ ေကာက္ယူဖို႔ ေမ့သြားႏိုင္ပါသည္ ။ သတိရသည္ ဆိုပါဦးဆို႔ ။ စိန္ခဲ ျမခဲကို မေကာက္မိဘဲ ဟိုဒင္းအေျခာက္ႀကီးကို ေကာက္မိလွ်င္ မည္သို႔လုပ္မည္နည္း ။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ “ ဒန္နီယယ္လ္ဒီဖိုး ”၏ အုတ္ဂူကို သြားေတြ႕သည္ ။ ကမာၻေက်ာ္ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာျဖစ္၏ ။ သူလည္း ေလးစားစရာေကာင္းေသာ စာေရးဆရာျဖစ္သည္ ။ သူ႔အုတ္ဂူေပၚမွ စာသားကို မ်က္လံုးစူးစူးႏွင့္ ဖတ္ၾကည့္မိသည္ ။ စာသားက ေကာင္းသည္ ။
“ ေအာင္ႏိုင္မွဳကို ရေသတာဟာ အရွည္ဆံုးဓား မဟုတ္ဘူး ၊ အနက္ရွိဳင္းဆံုးပိုက္ဆံအိတ္ ” ထိုစကားအတိုင္း သူ႔မွာ နက္ရွိဳင္းေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ ရွိပါသည္ ။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ ။ အထဲမွာ ပိုက္ဆံမရွိတာပဲ ခက္သည္ ။
“ ပီတာယူစတီေနာ့ဗ္ ” ဆိုသူက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သူ႔အုတ္ဂူကို အသည္းပံု ေဆာက္လုပ္ထားသည္ ။ လူပ်ိဳႀကီးလား ၊ ေဂၚမစြံႀကီးလားေတာ့မသိ ။ သူ႔ ဂူမွာေရးထြင္းသြားသည္က “ တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ရည္းစားထားခ်င္တယ္ ။ ဒါမွလည္း ဘယ္သူဟာ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဘက္ဆိုတာကို သိရမွာေပါ့ ” တဲ့ ... ။ သူ သတိလစ္ဟင္းသြား၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဘက္ဆိုတာ ကိုယ္ပဲ မဟုတ္ပါလား ။
“ စတီဗင္႐ိုက္ ” ၏ အုတ္ဂူမွာေတာ့ ေရွ႕ေနာက္မညီေသာ စာသားကို ေရးထြင္းထားသည္ ။ “ အရာရာတိုင္းကို မင္းမရႏိုင္ဘူး ။ ရရင္ေကာ ဘယ္မွာ ထားႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ ” တဲ့ ... ။ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေတြးၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုရွိသည္ ။ ေစ့ေစ့ေတြးလွ်င္ေတာ့ အမွန္ႏွင့္ ေဝးေလသည္ ။ အရာရာကို ရမွေတာ့ ( ထိုအရာရာထဲမွာ ) ထားစရာ ေနရာကိုပါ ရၿပီ မဟုတ္ပါလား ။
ထိုသို႔ပင္ သခ်ႋဳင္းေျမ၏ လမ္းေကြ႕ေကာက္မ်ားမွာ သူေလွ်ာက္သြားရင္းသခ်ႋဳင္းစာမ်ားကို ဖတ္မွတ္ စဥ္းစားသြား၏ ။ “ ဆိုင္ရီကြန္ေနာ္လီ ” ၏ စာတမ္းကို သူ အေတာ္စိတ္ျဖာခြဲျခမ္းမိသည္ ။ “ လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစမွာေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဝကၤပါႀကီးပါပဲ ” တဲ့ ။ သူက ျဖည့္စြတ္စဥ္းစားမိ၏ ။ “ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးပါပဲ ” ဟု ။ ( ဝကၤပါႏွင့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးသည္ စာလံုးေပါင္းသာမက ျဖစ္တည္မွဳတို႔လည္း ျခားနားေလသည္ ။)
အုတ္ဂူေတြ .... အုတ္ဂူေတြ .... သခ်ႋဳင္းစာေတြ....သခ်ႋဳင္းစာေတြ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တို႔ ေဝ့ပတ္တိမ္းေပြသည္အထိ အေျမာက္အျမား သူ ဖတ္ခဲ့ရ၏ ။
ေနာက္ဆံုးမွာ.....
သူခ်ဳပ္ၿငိမ္းရမည့္ အုတ္ဂူဆီသို႔ .... သူေရာက္လာသည္ ။
သူ႔ အုတ္ဂူကို ၾကည့္ေငးရင္း ေမွာင္ညိဳ႕ညိဳ႕တြင္ သက္ျပင္းကို သူခ်ျဖစ္သည္ ။ သူ႔ အုတ္ဂူနံရံမွာ ဘာကိုမွ် သူမေရးပါ ။ ဗလာ ... ။ ထိုသို႔ ဘာမွ မေရးျခင္းကပင္ အျပည့္အစံု ေရးခဲ့ျခင္းဟု သူခံယူသည္ ။ ထိုသို႔ျဖင့္ သူ႔ အုတ္ဂူကို သူဖြင့္ဝင္လိုက္သည္ ။ ေနာက္ဆံုးဝင္သက္ကိုအျပင္းထန္ဆံုးရွိဳက္သြင္းလိုက္သည္ ။ ထြက္သက္ကလည္း ( သူ႔ကို ႏွဳတ္ဆက္လွ်က္ ) ထာဝရ ထြက္ခြာေလေတာ့သည္ ။
ေလာကႀကီးထဲမွာ သူ မရွိေတာ့ပါ ... ။ ဗလာ ... ။
ဂူသခ်ႋဳင္းသည္လည္း မရွိေတာ့ပါ ... ။ ဗလာ ... ။
ထို႔အတူ ေလာကႀကီးသည္လည္း မရွိေတာ့ပါ ... ။ ဗလာ ... ။
တာရာမင္းေဝ
ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အလံမထူခဲ့ေသာ လက္မ်ား စာအုပ္ စာႏွာ ၅၉-၆၈ဆင့္ကူးယူ ေရးသားၿပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္
