လြမ္​း​ေစတီ (ဇာတ္​သိမ္​းပိုင္​း)

"သားေက်ာ္ေဆြ ေမွာင္လွခ်ည္လားသားရယ္"
အေမ့အသံေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္မွန္း သတိထား
လိုက္မိသည္။
"ခက္လာမယ္ဆိုလို ့လြမ္းေစတီကေန
ေစာင့္ေနတာအေမ ခက္က အခုထိမလာဘူး"
ေဒၚျမျမက သက္ပ်င္းခ်လိုက္ရင္း သားသိမယ္
ထင္ေနတာ ခက္တို ့မိသားစု ဒီမနက္ကပဲ
နယ္ေျပာင္းသြားၾကျပီေလ။"ဗ်ာ ......."
ပ်က္ယြင္းသြားေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ အိမ္ထဲသို ့
၀င္သြားေသာ သားကိုၾကည့္ကာ ေဒၚျမျမ
စိတ္မေကာင္း။သားႏွင့္ ခက္ဆိုေသာ ကေလးမ
ေလး၏သံေယာစဥ္ကို မိခင္ျဖစ္ေသာမိမိက အသိဆံုး။သို့ေသာ္ ဘ၀ခ်င္းက ကြာျခားလွသည္ေလ ။တစ္ေန ့ေတာ့ သားစိတ္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာပါေလ။

လြမ္းေစတီဘုရားကုန္းေပၚတြင္ ေၾကြက်ေနေသာ သစ္ရြက္မ်ားကိုေကာက္ကာ ခက္နာမည္ကို ေရးေနမိသည္။ ၾကာခဲ့ေပျပီ။ ခက္သူ ့ဘ၀ထဲကထြက္သြားခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္သံုးမိုးရိွခဲ့ျပီ။ဆယ္တန္းကို
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေကာင္းမြန္စြာေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ေန ့က ခက္ေရာက္လာေလမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ လြမ္းေစတီကုန္းေပၚတြင္ ေန၀င္သည္အထိ ေစာင့္ေနမိသည္။
သို့ေသာ္ခက္ေရာက္မလာခဲ့။ဘယ္ကိုေျပာင္းသြားသည္ဟုလည္း မသိ။၃ႏွစ္လံုး စာေလးတစ္ေစာင္မွ်ပင္ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ေက်ာ္ေဆြပင္ ဦးေက်ာ္ေဆြဘ၀သို ့ေရာက္ကာ ေက်ာင္းဆရာေလး
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပျပီ။အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ခဲ့
ေသာ္လည္း ခက္ကို တစ္ေန ့မွေမ့မရခဲ့ေပ။ခက္ျပန္လာမည္ဟု မေသခ်ာေသာ္လည္း တစ္ေန့ေတာ့
ျပန္လာႏိုးႏိုးဟူသည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ညေနေက်ာင္းဆင္းတိုင္း လြမ္းေစတီကို မပ်က္မကြက္ အေရာက္လာျပီး မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေစာင့္ေနတတ္သည္။
ဒီေန ့လည္းေန၀င္သြားေပျပီ။

သို့ေသာ္ခက္ေရာက္မလာခဲ့။ဘယ္ကိုေျပာင္းသြားသည္ဟုလည္း မသိ။၃ႏွစ္လံုး စာေလးတစ္ေစာင္မွ်ပင္ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ေက်ာ္ေဆြပင္ ဦးေက်ာ္ေဆြဘ၀သို ့ေရာက္ကာ ေက်ာင္းဆရာေလး
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပျပီ။အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ခဲ့
ေသာ္လည္း ခက္ကို တစ္ေန ့မွေမ့မရခဲ့ေပ။ခက္ျပန္လာမည္ဟု မေသခ်ာေသာ္လည္း တစ္ေန့ေတာ့
ျပန္လာႏိုးႏိုးဟူသည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ညေနေက်ာင္းဆင္းတိုင္း လြမ္းေစတီကို မပ်က္မကြက္ အေရာက္လာျပီး မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေစာင့္ေနတတ္သည္။
ဒီေန ့လည္းေန၀င္သြားေပျပီ။

ဖိနပ္ကေလးကို ေကာက္စီးကာ လြမ္းေစတီကုန္း
ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။
"အား. ...."
ရုတ္တရက္ ေျခမတြင္ ဆစ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။
ေက်ာ္ေဆြငံု ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမြေပြးတစ္ေကာင္ ေဘးမွျခံဳထဲသို ့၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေလ၏။ အားတင္းကာ ဆက္လွမ္းေသာ္လည္း
ေခါက္ခနဲလဲက်သြားသည္။တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မူးေ၀ေလးလံလာကာ ေလာကတစ္ခြင္လံုး
အေမွာင္တိက်သြားသည္။ဘုရားကုန္းေပၚတြင္
သစ္ရြက္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ ေၾကြက်ေနကာ ဆည္းလည္းသံတခ်ြင္ခ်ြင္ ထြက္ေပၚေနသည္။
ျမင္ကြင္းတြင္ မိမိႏွင့္ခက္၏ရုပ္ပံုမ်ား ေပၚလာ
သည္။
"ဟဲ့ေက်ာ္ေဆြ ငါ့ကို ေစာင့္အံုး ေရာ့ေရာ့ ငါ့လက္ကိုလွမ္းဆဲြလိုက္"
"ငါနင့္ကို ခ်စ္တယ္ခက္"
ခက္ကျပံဳးရင္း မိမိရင္ခြင္အတြင္းသို ့တိုး၀င္လာ
သည္။
"ငါလည္း နင့္ကိုခ်စ္တယ္ေက်ာ္ေဆြ"
ေက်ာ္ေဆြမ်က္ႏွာေလးတျဖည္းျဖည္း ျပံဳးလာ
သည္။ထို ့ေနာက္ တစ္ေလာကလံုးေမွာင္သြားေလသည္။

"အန္တီျမ အန္တီျမ"
" ဟဲ့ ဘယ္သူတုန္း"
ေဒၚျမျမ ေရြးေနေသာ ဆန္ဗန္းကို ခ်ကာ အိမ္ေရွ ့ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆံပင္အေတာ္ရွည္မည့္ မိန္းက
ေလးတစ္ေယာက္ ေဒၚျမျမ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္
သည္။
"အန္တီ သမီးပါ ခက္ေလ
ေက်ာ္ေဆြဘယ္မွာလဲဟင္ သမီးသူနဲ့ေတြ့ခ်င္လြန္းလို ့ဒီရြာကို တာ၀န္က်ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ
သမီးခု ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေနျပီ
သူဘယ္မွာလဲဟင္"
ေဒၚျမျမ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာကာ
ခက္ကို ဖက္ထားလိုက္သည္။

ခက္မေမာမပန္းေျပးေနသည္။မတ္ေစာက္ေသာ
ေတာင္ကို တက္ေနသည္ဟုမေတြး။ ေျခမတြင္
ေက်ာက္ခဲမ်ားႏွင့္ တိုက္မိကာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေန
ေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္။ ေရာက္ပါျပီေတာင္ထိပ္ကို။ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးက မ်က္လံုးေရွ့တြင္စီးၾကိဳလ်က္။
"ေမာင္ေက်ာ္ေဆြ "
"အသက္ ၂၁ ႏွစ္"
"၁၄ရက္ ၂လ ၂၀၁၈တြင္ကြယ္လြန္သည္"
ခက္အုတ္ဂူေရွ့တြင္ ပံုက်သြားသည္။
"ငါ့ကို ေစာင့္ရင္း ေသသြားတယ္တဲ့လား ေက်ာ္ေဆြရယ္။ ငါလာဖို ့ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အေဖက ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ငါမလာႏိုင္ခဲ့တာပါဟာ
ငါေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး အေဖ့ကို
မရရေအာင္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့
ဒီရြာကေလးမွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို ့ခြင့္ျပဳခ်က္
ရရျခင္း ငါေျပးလာခဲ့တာ ေက်ာ္ေဆြ
ဒါေပမယ့္ ငါေနာက္က်ခဲ့ျပီပဲ။
ငါနင့္ကို ခ်စ္တယ္ေက်ာ္ေဆြ။ ငါနင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ေက်ာ္ေဆြရဲ့ ....."
ခက္၏ ရိႈက္သံက ခပ္တိုးတိုးထြက္ေပၚေနေလ
သည္။

လအနည္းငယ္အၾကာတြင္ ျမိဳင္ရြာကေလးတြင္ရိွ
ေသာ လြမ္းေစတီကုန္းေပၚ၌ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္
ေယာက္ကို ေတြ ့ၾကရ၏။ ထိုမိန္းကေလးသည္
ရံဖန္ရံခါတြင္ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ားေကာက္ကာ
နာမည္ေရးေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလက်
ခဲလံုးကိုေကာက္ကာ ေျခာက္ထဲပစ္ခ်ေနတတ္ျပန္သည္။တစ္ခါတစ္ရံတြင္အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေဘးတြင္ ထိုင္ကာ စကားေျပာေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္
ေလၾကျပန္ေတာ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွေန၍ အေ၀းမွ
ျမဴဆိုင္းေနေသာ ရႈခင္းမ်ားကို လြမ္းေမာစြာေငးေနတတ္ျပန္သည္။ထိုမိန္းကေလးကား အျခားမဟုတ္။ ျမိဳင္ရြာတစ္ရြာလံုးမွ ခ်စ္ခင္ေလးစား အားထားရ
ေသာ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးကို ျမွင့္တင္ေပးေနသည့္ ေက်ာင္းဆရာမေလး ခက္ ပင္တည္း။

လြမ္းေစတီကုန္းေပၚတြင္ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ား တရဲွရဲွ ေၾကြက်ေနသည္။ ေလအေ၀ွ ့တြင္ ဆည္းလည္းသံ တခ်ြင္ခ်ြင္ကလဲ လႈပ္ခတ္ေနေလေတာ့သည္။

Author by Pyae Sone Aung
MSC - 023
Credit photo from Google