System or Habit ? စနစ္ေၾကာင့္လား အက်င့္ေၾကာင့္လား အပိုင္း-၂

System or Habit ? စနစ္ေၾကာင့္လား အက်င့္ေၾကာင့္လား အပိုင္း-၁ မွ အဆက္ >>>>>>>

---

---

ကေလးေတြကို စာစသင္မယ္လို႔ ၾကီးၾကီးမားမားရည္မွန္းတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ ပညာေရႊအိုးျမဳပ္ႏွံရင္း ကိုယ့္အတြက္ပါ တစ္ကိုယ္စာသံုးစြဲႏုိင္ရံု ပညာေတြ ျပန္ရခ်င္တာပဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးခ်င္စိတ္ေတာ့ အျပည့္ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သင္တန္းကို HOPE လို႔ အမည္ေပးျဖစ္သြားပါတယ္။

သင္ၾကားေနရင္း သူတို႔ဆီကေန အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားၾကီးရရွိခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အေနအထိုင္ အေျပာအဆိုပါ သူတို႔ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ဆရာတစ္ဦးနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ေလးစားမႈကို ရရွိခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေစတနာေရာင္ျပန္ဟပ္တာပါ။ သင္ၾကားတဲ့အခါ သင္ရိုးကို ေသခ်ာဆြဲမယ္လို႔ ပထမက စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ တကယ္သင္ၾကားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ သင္ရိုးဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ အစတုန္းက သူတို႔ကို စာရေအာင္ သင္မယ္ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း စာထက္ ပိုျပီး အေရးၾကီးတာေတြ ရွိတာကို ေတြ႕မိတယ္။

---

စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ ... စာဆိုတာက တစ္ဘ၀လံုးသင္လို႔ ရပါတယ္။ ခံယူခ်က္အျမင္မွန္နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကေတာ့ တစ္ဘ၀လံုးသင္ရမယ့္အရာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေျခခိုင္ရင္ ... သူတို႔ေလးေတြ ၾကီးလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္ႏိုင္ပါျပီ။ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္ရွိတဲ့သူအတြက္ လမ္းမွန္ကို ေရြးႏိုင္ပါျပီ။ မဟုတ္ရင္ သြားေတာ့ သြားေနတယ္ ... ဘယ္လမ္းကို ေရာက္မွန္း ... ဘယ္ကိုသြားမွန္း မသိတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ပါမယ္။ ဘ၀က ပံုေဖာ္တဲ့လမ္းကိုပဲ လိုက္ပါေလွ်ာက္လွမ္းျပီး ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာက ေ၀၀ါးေနမယ္။

အဲဒီလို မိမိဘာလုပ္မွန္း မသိဘဲ မိဘေတြလုပ္ခုိင္းသလို ပတ္၀န္းက်င္ကပံုေဖာ္သလို ဘ၀ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနမယ္ဆိုရင္ ဟိုက္ပါက ကေလးေတြနဲ႔ တူေနပါျပီ။ compare ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးေၾကာင့္ different နဲ႔ same ဆိုတဲ့ situation က ျဖစ္လာပါျပီ။ ခ်ိန္တဲ့ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ သံုးတဲ့အေလးအေပၚမူတည္ျပီး ဘယ္သူသာတယ္ ဘယ္သူနာတယ္ဆိုတာ ျဖစ္လာပါျပီ။ လက္ငင္းအေျခအေနအရ ... ဘယ္သူ႔ဘ၀က ပိုသာလြန္သလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းေျပာႏုိင္ေပမယ့္ မိဘေတြရဲ႕ႏွင္တံတို႔မႈေအာက္မွာ မ်က္စိမွိတ္ျပီး လွမ္းေနပံုျခင္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။

---

ဟိုက္ပါက ကေလးေတြက အခုအရြယ္ေရာက္ျပီး ေတာင္ယာ၀င္လုပ္ေနတဲ့ ... ထုိင္းမွာ သြားျပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ေနရာကို ၀င္ယူၾကတာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ရန္ကုန္က မိမိစာသင္ေနတဲ့ကေလးေတြကေရာ ... ဘယ္သူ႔ေနရာကို ၀င္ယူၾကတာလဲ ... သူတို႔အေျခအေနကို ေလ့လာၾကည့္မိသေလာက္ေတာ့ ...

• ကေလးေတြက တကယ္တမ္း ပါးစပ္ကေနသာ စာကို ဆိုေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ စာကို မေဖာ္တတ္ၾကတာ မ်ားေနတယ္။
• A ကေန Z အထိ ေအာ္ဆိုႏုိင္ေပမယ့္ ဘယ္ဟာက ဘယ္စာလံုးဆိုတာ ေ၀ခြဲမရတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပါလာတယ္။
• စာကို ဤ သည္ မလြဲေအာင္ ဆိုျပႏုိင္ေပမယ့္ အဓိပၸာယ္မသိတဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။
• ဆရာ/ မ ေရးတာကိုပဲ ကူးတတ္ျပီး ပါးစပ္က ေခၚေပးတဲ့ စကားလံုးကို မသိတဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။
• စာေရးတဲ့အခါ ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္ေတြ ေအာက္ကျမစ္ေတြ က်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးေတြရွိတယ္။
• စာဆိုတုန္းကေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးေပမယ့္ ေရးခ်တဲ့အခါ သတ္ပံုအမွားေတြကိုပဲ ေပါင္းတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။
• b, p နဲ႔ d ကို မခြဲတတ္ဘဲ d နဲ႔ေပါင္းထားတဲ့ စာလံုးကို ဆရာက မတုိင္ဘဲ ဆိုခိုင္းတဲ့အခါ p လို႔ အသံထြက္ေနတာပါ ရွိတယ္။
• စာကို ရတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းဆိုတဲ့အခါ ေရးတဲ့အခါ ႏွစ္ခါ သံုးခါ အမွားျပင္ခုိင္း က်က္ခိုင္းေနရတတ္တဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။
• ကစားမက္ျပီး စာမက်က္၊ စာမလုပ္တဲ့ ကေလးလည္းရွိတယ္။
• မိဘကို ကူညီေနရတယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကိုယ္က ေက်ာင္းသားျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို က႑မခြဲတတ္တဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။
• သူတစ္ပါးကို ေလွ်ာက္စေနတဲ့ ကေလးလည္း ရွိတယ္။
• စာသင္တုန္း စကားေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ့ ကေလးလည္း ရွိတယ္။
• စာေတာ့ လုပ္ပါတယ္ ... စာေမးတဲ့အခါ မရတဲ့ ကေလးလည္း ရွိတယ္။
• စာကူးေရးတာကိုေတာင္ မွားေအာင္ ေရးတဲ့ကေလးလည္း ရွိတယ္။
• သူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္မက္ျပီး သူ မတက္ရင္ လိုက္မတက္တဲ့ ကေလးလည္း ရွိတယ္။
• ဘာေျပာေျပာ တဟဲဟဲလုပ္ေနျပီး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္တတ္တဲ့ကေလးတို႔ ... ဆူလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ရည္လြယ္တဲ့ ကေလးတို႔လည္း ရွိတယ္။
• မိမိလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္တတ္ျပီး ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတာကို မသိတဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။

ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ပတ္၀နး္က်င္ ဗီဇအရ သူတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ေျခရာကို လုိက္တယ္လို႔လည္း ဆိုရပါမယ္။

---

ျပီးေတာ့ မိဘတက္ခုိင္းတဲ့ သင္တန္းေတြ က်ဴရွင္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ကို အခ်ိန္မေလာက္မငနဲ႔ လိုက္တက္ရတဲ့ ကေလးေတြလည္း ျမိဳ႕ေနလူထုၾကားမွာ ရွိပါတယ္ ... ဒါဟာ ကားလမ္းမနံေဘးမွာ မိဘေစခိုင္းတဲ့အတုိင္း လက္ျဖန္႔ျပီး မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနတဲ့ကေလးေတြနဲ႔ အလားသ႑န္တူေနပါျပီ ...

မိဘေတြရဲ႕အတၱ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ျပိဳင္ဆိုင္မႈ ... တစ္ခါတေလ မသိနားမလည္မႈတို႔ေၾကာင့္ ပံုစံခြက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားၾကီးပါ။ မိမိကေရာ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ပံုစံခြက္ထဲ ေရာက္ေနတာကိုဆြဲထုတ္ျပီး မိမိပံုစံခြက္ထဲ ထည့္ရမွာလား ... အရွိန္နဲ႔ လည္ေနတဲ့ဘီးကို တုတ္ကလန္႔ခံျပီး အတင္းရပ္ေအာင္ လုပ္မွာလား ... သံုးလတာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူတို႔ကို အမ်ားၾကီးရည္မွန္းထားရမွာလား ...

စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ ... ကေလးေတြဟာ ေမြးလာတုန္းက တစ္ပံုစံတည္းပါပဲ ... ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလိုအမ်ဳိးအစားကြဲေနရတာလဲ ...

ဒီလိုအမ်ဳိးအစားစံုရွိတဲ့ ကေလးေတြကို တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ လုပ္ရမွာလဲ ...

သူတို႔ကို စာသင္ေနတဲ့အခါ တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔နဲ႔ " တိတ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာဖို႔ေတာင္ အေတာ္ေလးစဥ္းစားရပါတယ္ ...

---

အဲဒီအေတြးဟာ ဟိုက္ပါခရီးက ကေလးေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ ပိုျပီးခုိင္မာလာေစပါတယ္။

သူတို႔ေလးေတြ စကားမေျပာတာက သူတို႔ကို စကားေျပာတဲ့လူ မရွိလို႔ပါ။

သူတို႔ေလးေတြ အားငယ္တာက အားေပးတဲ့လူ မရွိလို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ လက္ျဖန္႔ထားတဲ့ သူတို႔လက္ေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာကို ကမ္းလင့္ေနတယ္။

ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလဲ?

သူတို႔ တစ္ေန႔စာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးမႈကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါမွမဟုတ္ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ရမွန္း မသိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေလွၾကီးထိုး ရိုးရိုးေလးသြားတဲ့ လမ္းစဥ္ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

---

ဒါေၾကာင့္ ...

သူတို႔ရဲ႕ကမ္းလက္ေတြထဲကို ပိုက္ဆံအသျပာအျပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပါ ထည့္ေပးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ...

သူတို႔အတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ လမ္းစေတြပါ ေဖာ္ေပးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ...

သူတို႔အတြက္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ရွိလာမယ္ဆိုရင္ ...

အဲဒီလက္ေတြကို ဆက္လက္ျဖန္႔ပါဦးမလား ...

သူတို႔သားသမီးေတြကိုေရာ အဲဒီလက္ေတြ ဆင့္ကဲ လက္ျဖန္႔ခိုင္းပါဦးမလား ...

အေျဖကေတာ့ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈကေနသာ သီးပြင့္လာပါလိမ့္မယ္ ...

မိမိကေတာ့ အျမဲစီးဆင္းတဲ့ေရအလ်ဥ္သာ ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါတယ္ ...

အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္ရင္ သူတို႔အတြက္ ေရၾကည္တစ္ေပါက္ေလာက္ ေပးႏုိင္သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ ...

ယခုစာနဲ႔လည္း သူတို႔ေတြဆီ ေရၾကည္ တိုက္ေကၽြးမယ့္လူေတြကို တြန္းပို႔ေပးတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ ...

အားလံုးကို အသိေပးခ်င္တာကေတာ့ မိမိကိုယ္တုိင္ဟာ တစ္ေလာကလံုးကို မေျပာငး္လဲေစႏိုင္ဘူးဆိုတာပါ ... ဒါေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကိုနဲ႔ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို အရင္ဆံုး ေျပာင္းလဲေအာင္ ၾကိဳးစားေပးပါ ... တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆင္သြားရာ လမ္းျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္ ...

---

စာဖတ္သူအေပါင္းကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ ...

---

---

Author - @sawlwin

MSC - 176

Image credit - https://pixabay.com