ကံ႔ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

soethakhin (49) in myanmar • 7 years ago (edited)

အပိုင္း ( ၁၃ )
အခန္း ( ၂၅ )

ေႏြဦးေမာင္အိမ္သို ့ျပန္ေရာက္ေနခဲ့သည္မွာ
တစ္ပတ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။အေမ့အေျခအေနက
ိုၾကည့္ကာ ၾကိဳင္ႏွင့္မိမိအေၾကာင္းကိုဖြင့္ေျပာဖို ့
ၾကိဳးစားေသာ္လည္း အေျခအေနက သိပ္မေပးလွ။
ျပန္ေရာက္ကတည္းက အေမက သိပ္ေနမေကာင္း ေပ။ေသြးခဏခဏတိုးကာ အိပ္ယာထဲလွဲေနသည္ကမ်ားသည္။မေန ့ကေတာ့ အေမနည္းနည္းသက္သာလာသည္။မ်က္ႏွာလည္း ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ရိွသည္မို ့ဒီေန ့ပင္အေမ့ကိုဖြင့္ေျပာဖို ့ေရြးခ်ယ္လိုက္၏။

ေန့လည္စာထမင္း၀ိုင္းက ပံုမွန္ထက္ပို၍တိတ္
ဆိတ္ေနသည္။ေဒၚခင္မိမိေရာ ေႏြဦးေမာင္ေရာ
ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကိုယ့္အေတြးနဲ ့ကိုယ္တိတ္ဆိတ္
ေနၾကေလသည္။
"သားကိုအေမေျပာစရာရိွတယ္ .....'
"အေမ့ကို က်ြန္ေတာ္ေျပာစရာရိွတယ္ ......"
ျပိဳင္တူထြက္က်လာေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္
ေယာက္ၾကည့္ကာ ျပံဳးလိုက္ၾကသည္။
"သားအရင္ေျပာပါ။"
" မဟုတ္တာအေမ အေမေျပာစရာရိွတာအရင္ေျပာပါ။ အေမေျပာပီးမွက်ြန္ေတာ္ေျပာမယ္။"
ေဒၚခင္မိမိ သားကိုျပံဳးကာၾကည့္လိုက္ရင္း စကားစလိုက္သည္။

"သားသိတဲ့အတိုင္းပဲ အေမ့က်န္းမာေရးအေျခအ
ေနက ဒီႏွစ္ထဲမွာတစ္ေန့တစ္ျခားဆိုးလာတယ္။အေမ့မွာ သားတစ္ေယာက္တည္းရိွတာမလို ့အေမမေသခင္ သားကိုစိတ္ခ်သြားခ်င္တယ္။"
ေႏြဦးေမာင္လက္ကာလိုက္ရင္း
"မဟုတ္တာပဲ အေမ အေမ့မွာေသြးတိုးပဲရိွပါ
တယ္။ေသြးတိုးတာက မေသႏိုင္ပါဘူး။ေဆးမွန္
မွန္ေသာက္ရင္သက္သာသြားမွာပဲ။အဲေလာက္ၾကီး မစိုးရိမ္ပါနဲ ့အေမ။"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သားရယ္ သားလည္းအရြယ္ေရာက္လာျပီမလို ့ သားကိုအိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ေဒစီ့ဆီမွာေတာင္ လြင္ေလးကို အေမ ေတာင္းလိုက္ျပီ။"
'ဘယ္လိုအေမ က်ြန္ေတာ္က မိလြင္နဲ ့ယူရမယ္
ဟုတ္လား။"
ေႏြဦးေမာင္၏မ်က္ႏွာမွာ ခဏခ်င္းပင္ ညိဳမည္းလာေလသည္။
"အေမဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ က်ြန္ေတာ့္ကို
လည္း ဘာမွမတိုင္ပင္ဘူး။"
ေဒၚခင္မိမိ မ်က္ႏွာကိုတင္းလိုက္ရင္း တိုင္ပင္စရာလိုလို ့လားေႏြဦးေမာင္ မင္းက ငါေမြးထားတဲ့ငါ့သား မင္းကိုငါပိုင္တာပဲ။ျပီးေတာ့ လြင္ဟာ တစ္ျခားလူ
လည္းမဟုတ္ဘူး။အေမတို ့မ်က္စိေအာက္မွာတင္
ၾကီးျပင္းလာတဲ့ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္
ျပီးေတာ့ သားသူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္တစ္
ေယာက္။မင္းဘာျငင္းစရာလိုလို ့လဲ။"

"က်ြန္ေတာ္မိလြင္ကို မခ်စ္ဘူးအေမ ။"
ေႏြဦးေမာင္၏အသံက ထမင္းစားခန္းတစ္ခုလံုးကို ဟိန္းထြက္လာသည္။
"အခုမခ်စ္ေသးရင္လည္း ေနာက္ေတာ့ခ်စ္သြား
လိမ့္မယ္ ေႏြဦးေမာင္ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ
ဒီလိုပဲ။"
"အေမနဲ ့က်ြန္ေတာ္နဲ ့ခံယူခ်က္ခ်င္းတူလို ့လား
အေမ က်ြန္ေတာ္မိလြင္ကို ဘယ္ေတာ့မွခ်စ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲသလိုမခ်စ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းျပ
ခ်က္ကလည္း သက္သက္ရိွတယ္။က်ြန္ေတာ့္မွာ
ခ်စ္သူရိွတယ္အေမ။"
"ဘာ ......." ေဒၚခင္မိမိ ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီရဲလာသည္။
"မင္းမွာခ်စ္သူရိွတယ္ဟုတ္လား ။ဘယ္ကလဲ
ဘာလုပ္သလဲ ဘယ္လိုေတြ့သလဲ။"
"က်ြန္ေတာ္ေနတဲ့ရြာကပဲအေမ ။သူ ့နာမည္က
ၾကိဳင္ က်ြန္ေတာ့္လိုပဲ မင္းဇံေက်ာင္းမွာပဲတာ၀န္
က်တယ္။က်ြန္ေတာ္တည္းတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြရဲ့ သမီး။"
"ေတာ္စမ္းေႏြဦးေမာင္ ငါသေဘာမတူႏိုင္ဘူး။
ေတာၾကိဳအံုၾကားက ဘာမဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ့လက္ထဲကို မင္းကိုမအပ္ႏိုင္ဘူး။အဲ့ေတာ့ မင္းအခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ပါ။ မင္းတို ့ဟာက အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။
အေနနီးစပ္မႈပဲ။"

"အေနနီးစပ္မႈ ဟုတ္လားအေမ။ဒါဆို က်ြန္ေတာ္ဘာလို ့မိလြင္ကို မခ်စ္ခဲ့လဲ။ေမြးကတည္းက
အတူေနခဲ့တယ္။အခ်စ္ျဖစ္လာဖို ့မေျပာနဲ ့ မိလြင္ကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လိုေတာင္ ျမင္လို့မရခဲ့ဘူး။က်ြန္ေတာ္ခ်စ္တာၾကိဳင္ပါ။ အေမက အခုလို
ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလိုက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္သ
ေဘာေပါက္ပါျပီ။ က်ြန္ေတာ္ၾကိဳင့္ကိုပဲ လက္ထပ္မွာအေမ ။အခုကစျပီး က်ြန္ေတာ္လုပ္မယ့္အရာ
ေတြအကုန္လံုးက အေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းတာမဟုတ္ဘူး။အသိေပးတာပဲ အေမ။"

ေႏြဦးေမာင္ ထမင္းစားစားပဲြမွ ၀ုန္းခနဲထကာ
အခန္း၀ဆီသို ့ခ်ာကနဲလွည့္လိုက္သည္။ "ဟင္ ......."
အခန္း၀တြင္ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကေရာက္ေနမွန္း
မသိေသာ ေဒစီလြင္။တံခါးနံရံကိုမီွကာ မိမိကို
ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနေလသည္။
"Sorry မိလြင္။"
ေႏြဦးေမာင္ ေဒစီလြင္ကိုေရွာင္ကာ အိမ္ေရွ့မွ
ဆိုင္ကယ္ေပၚသို ့တက္လိုက္ရင္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ ့ကိုမွ အားမနာႏိုင္
ေတာ့ပါ။ မိမိဘ၀ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္မည္သာ ျဖစ္သည္။

ေဒၚခင္မိမိ မ်က္ႏွာပူထူသြားသည္။
"သမီး လြင္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေရာက္ေန
တာလဲ။"
ေဒစီလြင္ ျပံဳးလိုက္ရင္း အန္တီခင့္ဆီေလွ်ာက္လာကာ အန္တီခင့္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို တဲြလိုက္သည္။
"လြင္အကုန္ၾကားလိုက္တယ္အန္တီ။
ဒါေပမယ့္ေလသိလား။စိတ္ပ်က္သြားရမယ့္အစား ေမာင့္ကိုပိုလို ့ေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္။
သမီးေတာ့ ေမာင့္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္မိေနျပီထင္
တယ္ အန္တီခင္။"
"သမီးကို အားနာရသလို စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္
ရတယ္။ သားကို အန္တီေသခ်ာေျပာပါ့မယ္ကြယ္။သမီးတို ့ မဂၤလာပဲြကို အန္တီမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္
လုပ္မယ္။"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အန္တီခင္ရယ္"
ေဒစီလြင္ အန္တီခင္၏ ရင္ခြင္ထဲသို ့ေခါင္းတိုး၀င္
ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္လုမတက္ကိုက္ထား
လိုက္သည္။
ေမာင္ နင္ငါ့အေပၚ အမွားၾကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္
လိုက္ျပီ။ ငါဆိုတဲ့ ေဒစီလြင္က အရမ္းအခ်စ္ၾကီးသလို အရမ္းလည္း အမ်က္ၾကီးတယ္။နင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြအတိုင္း သံေယာင္လိုက္ျပီး ငါေျပာမယ္။အခုကစျပီး ငါလုပ္တာေတြအားလံုးက နင္ငါ့ကို
ေစာ္ကားခဲ့လို ့ပဲေမာင္။ ငါ့ရဲ့ စစ္မွန္တဲ့ အခ်စ္ေတြကို နင္ပဲအေရာင္ဆိုးခဲ့တာ။ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ ေမာင္ရယ္ ။ပဲြက အခုမွစမွာေလ။
အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ေႏြဦးေနသည္ သာမန္ထက္ပို၍ ပူေနေလေတာ့သည္။

အခန္း ( ၂၆ )

"ဟာ …"လမ္းေထာင့္မွမိမိေရွ ့ တည့္တည့္သို ့
ျဖတ္၀င္လာေသာ ေခြးကို မတိုက္မိေအာင္
ေႏြဦးေမာင္ဆိုင္ကယ္ကို တစ္ဖက္သို ့ေကြ့လိုက္
သည္။မိမိဆိုင္ကယ္၏ လားရာက လမ္းေဘးမွ တမာပင္ဆီသို ့။၀ုန္းခနဲ တိုက္မိသံႏွင့္အတူ
ေႏြဦးေမာင္ ကမာၻေလာကႏွင့္ အဆက္အသြယ္
ျပတ္သြားခဲ့ေလသည္။
ကံ့ေကာ္ျခံထဲတြင္ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားေၾကြက်ေနကာ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားေ၀ေနေအာင္ပန္ထားေသာ ၾကိဳင့္
မ်က္ႏွာေလးက ျပံဳးရႊင္လွ်က္။ထို့ေနာက္ေႏြဦးေမာင္ ႏွင့္ ၾကိဳင့္ၾကားထဲသို ့ ဘယ္ကမွန္းမသိေသာ ျမဴခိုးမ်ားက်လာျပီး ၾကိဳင္ႏွင့္မိမိ တျဖည္းျဖည္း ေ၀း၍ေ၀း၍သြားကာ တစ္ေလာကလံုး ေမွာင္အတိက်သြားေလသည္။

ေတာင္တြင္းျကီးေဆးရံုၾကီး၏ အေရးေပၚကုသ
ေဆာင္တြင္ သီဟ ေဒစီလြင္ႏွင့္ ေဒၚခင္မိမိတို ့
ေရာက္ေနၾကသည္။ေတာင္တြင္းေဆးရံုတြင္
ေျပာင္းေရႊ ့တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနျပီျဖစ္ေသာ
မင္းေက်ာ္ကေတာ့ ဓာတ္မွန္ခန္းတြင္ ေရာက္ရိွေနသည္။ေႏြဦးေမာင္ကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ကာ ထြက္လာမည့္ရလဒ္ကိုေစာင့္ေနျခင္းပင္။ေႏြဦးေမာင္ဆိုင္ကယ္ မေတာ္တဆျဖစ္ကာ အေရးေပၚကုသေဆာင္
သို့ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း မင္းေက်ာ္၏ အသိေပးမႈေၾကာင့္ သီဟ ေဒစီလြင္တို ့ေရာက္လာျခင္းျဖစ္
သည္။ ေႏြဦးေမာင္ကေတာ့ အခုထိ သတိမရေသး ေပ။စိတ္ပူပန္ကာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေသာ အန္တီ
ခင္၏ လက္ကို ေဒစီလြင္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"တစ္အားၾကီးလည္း စိတ္မပူပါနဲ ့အန္တီ ။
မင္းေက်ာ္တစ္ေယာက္လံုးရိွပါတယ္။လြင္လည္း
ကူညီခ်င္ေပမယ့္ လြင့္မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္ မရိွလို ့ပါ။
မင္းေက်ာ္က အရမ္းေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါ။သူ့ကိုယံုၾကည္လို ့ရပါတယ္။"
ေဒၚခင္မိမိ သက္ျပင္းေမာကို ခ်လိုက္ရင္း
"အန္တီ့ရင္ထဲမွာ ေလးလံေနတယ္သမီးရယ္။
ဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိဘူး။အဆင္ေျပေကာင္းပါရဲ့
ေနာ္။"
"ေျပမွာပါအန္တီရဲ့။"
ေဒစီလြင္ ျပံဳး၍ ႏွစ္သိမ့္ေနရေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္မူ ပူပန္ေနမိေလသည္။ေမာင္ရလုိက္ေသာ
ဒဏ္ရာမ်ားက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ေပ။ဘုရားမလို ့ အဓိက ပင္မေၾကာရိုးမၾကီးကို မထိ
ခိုက္ပါေစနဲ ့။

ဓာတ္မွန္ခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ မင္းေက်ာ္ထံသို ့ သီဟတို ့၃ေယာက္လံုး ေျပးသြားလိုက္ၾကသည္။"အေျခအေနဘယ္လိုရိွလဲသား။"
"ဒီလိုပါအန္တီ အခုဓာတ္မွန္မွာ ျပထားတဲ့အတိုင္း ညာဘက္ေျခေထာက္ ေျခေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြ
ေၾကသြားတယ္။ေၾကာရိုးမၾကီးထဲ ေသြးစနည္း
နည္း၀င္ေနတယ္။ျပီးေတာ့ ညွပ္ရိုးတစ္ေခ်ာင္း
လည္း အက္ေနပါတယ္။"
သီဟက စိတ္မရွည္ဟန္ႏွင့္
"ဟေကာင္ရ အဲဒါေတြငါနားမလည္ဘူး။ မင္းနဲ ့
လြင္ကသာ ဆရာ၀န္မလို ့သိမယ္ေလ။
ငါနဲ ့အန္တီခင္သိခ်င္တာက ေမာင္ျပန္ေကာင္းလာႏိုင္မလားဆိုတာပဲ။"
မင္းေက်ာ္ ေတြေ၀ဟန္ႏွင့္ မ်က္မွန္ကို ပင့္တင္
လိုက္သည္။
"ဒီေန ့ေန ့လည္ ၂နာရီမွာ ခဲြစိတ္မယ္။ငါကိုယ္တိုင္ခဲြမယ္။ ျပန္ေကာင္းလာဖို ့အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာမယ္ဆိုေပမယ့္လံုး၀ၾကီး ျပန္ေကာင္းလာႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အန္တီခင္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ ့။"
"ေအးပါသားရယ္ အန္တီစိတ္ခ်မယ္ေနာ္။"
"စိတ္ခ်ပါအန္တီ စိတ္ခ်ပါ။ က်ြန္ေတာ္အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားျပီး ခဲြစိတ္မွာပါ။"

ေဒစီလြင္ မင္းေက်ာ္မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း "မင္းေက်ာ္ငါနဲ ့ ဟိုးေကာ္ရစ္ဒါေဒါင့္မွာ ခဏစကား
ေျပာရေအာင္။"
ေဒစီလြင္ ဦးေဆာင္ရာသို ့ မင္းေက်ာ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပင္ လိုက္လာခဲ့ေလသည္။
ေဆးရံုးအတြင္းတြင္ ဟိုအေဆာင္ ဒီအေဆာင္ ကူးေနေသာ လူနာမ်ားႏွင့္အတူ ေဆးနံ ့ကလည္း တေထာင္းေထာင္း ထေန၏။သီဟတို ့ႏွင့္ အနည္းငယ္လွမ္းေသာ ေကာ္ရစ္ဒါေထာင့္အေရာက္တြင္
ေဒစီလြင္ ေျခလွမ္းရပ္လိုက္ရင္း မင္းေက်ာ္ကို
ခပ္စိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းေက်ာ္နင္ငါ့ကို အမွန္အတိုင္းေျပာစမ္းပါ။
ဒီခဲြစိတ္မႈက ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး မလား။"
မင္းေက်ာ္သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း
"နင္လည္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပဲလြင္။အဓိက
ေၾကာရိုးမၾကီးထဲမွာ ေသြးစအနည္းငယ္နဲ ့အသားစအခ်ိဳ ့ညပ္ေနတယ္။အဲဒီေသြးစေတြ ဖယ္ထုတ္ေနရင္း အာရံုေၾကာတစ္ခုခုကို ထိမိသြားတာနဲ ့......"
"ေတာ္ေတာ့"
ေဒစီလြင္ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ကာ ကုန္းေအာ္လိုက္သံ
ေၾကာင့္ မင္းေက်ာ္ေျပာလက္စ စကားမ်ား ရပ္တန္ ့သြားသည္။ေဒစီလြင္ မင္းေက်ာ္ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို
ဆဲြကိုင္လႈပ္ရမ္းလိုက္ရင္း
"နင္ေမာင့္ကိုရေအာင္ကယ္ရမယ္ မင္းေက်ာ္။
ေမာင္ဟာ ငါ့အတြက္ အရမ္းအေရးၾကီးတယ္။
သူတစ္ခုခုျဖစ္လို ့လံုး၀မျဖစ္ဘူး။ ခဲြစိတ္မႈသာ
မွားယြင္းသြားလို ့ကေတာ့ ငါနင့္ကို သတ္ပစ္မွာ။" မင္းေက်ာ္ေဒစီလြင့္ကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးသူ
တစ္ေယာက္လို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဆရာ၀န္ေတြလည္း သူတို ့ခ်စ္ရတဲ့သူရဲ့ လူနာရွင္
ျဖစ္လာတဲ့အခါသူတို ့ကိုယ္တိုင္လည္း အားနည္းတဲ့ လူသားေတြျဖစ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ေဆးရံုအတြင္းတြင္ေတာ့ဆရာ၀န္ ႏွင့္ လူနာမ်ား သြားလာျဖတ္သန္းေနၾကေလေတာ့သည္။