ကံ႔ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း(၁)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayami-ngtnmwlymenpamy-95e1fc9b9e2cb
အပိုင္း(၂)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-2f1b22259da5b
အပိုင္း(၃)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-0d3396fac5eec
အပိုင္း(၄)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-d099c904be854
အပိုင္း(၅)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-10ef817650cf6

credit-facebook image
အပိုင္း ( ၆ )
အခန္း ( ၁၁ )

ကံ့ေကာ္ျခံအတြင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ လူစံု
တက္စံုေရာက္ေနၾကျပီး ကံ့ေကာ္ပန္းနံ ့မ်ား
ကလည္း သင္းပ်ံ့ေနေလသည္။ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္
ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဒၚထားဆင့္ႏွင့္အတူ
ေႏြဦးေမာင္က ေတာင္ဘက္အစပ္တြင္ ထိုင္ေနျပီး ညီေစမင္းႏွင့္ အလြမ္းသက္တို ့၏မိဘမ်ား
ျဖစ္ၾကေသာ ဦးညီမင္း ေဒၚျဖဴေလးႏွင့္အတူ
ဦးလွေမာင္ႏွင့္ မခင္တင့္က ေျမာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ထိုင္ကာ ၾကိဳင္၊ ညီညီႏွင့္ အလြမ္းတို ့ကေတာ့
ကြပ္ပ်စ္ေအာက္ သဲျဖဴလြလြေပၚတြင္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕
ထိုင္ေနၾကသည္။

``အဟမ္း´´
ဦးေက်ာ္ေခါင္က တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို ေခ်ာင္းဟန္ ့ကာအသံျပဳလိုက္ရင္း စကားစလိုက္၏။
ဦးေလးတို ့ဒီေန ့လူစံုတက္စံုစုစည္းလိုက္တာ
ကေတာ့ ကေလးေတြရဲ့ ေရွ့ပညာေရးအတြက္
ဆရာ့အၾကံဉာဏ္ကို ယူခ်င္လို့ပါပဲ။
ဒီကေလး၃ေယာက္လံုးဟာ ဆရာ့မ်က္စိေရွ့မွာပဲ
ၾကီးျပင္းလာၾကျပီး ဆရာ့ဆံုးမသြန္သင္မႈ
ေၾကာင့္သာ အခုလိုေအာင္ျမင္တဲ့ကေလးေတြ
ျဖစ္လာခဲ့တာမလို ့ ကေလးေတြရဲ့ ေရွ႕ ဆက္
ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ ပညာေရးခရီးလမ္းကိုလည္း ဆရာ့အၾကံဉာဏ္နဲ ့သာေရွ ့ဆက္လိုပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏စကားကို တစ္ျခားလူၾကီးမ်ား
ကလည္း သေဘာတူဟန္ျဖင့္ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္
ၾက၏။ေႏြဦးေမာင္ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို
တည္လိုက္ရင္း ေသာက္လက္စေရေႏြးခြက္ကို
ျပန္ခ်လိုက္သည္။

"က်ြန္ေတာ့သေဘာကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္
ကေလးေတြရဲ့ပညာေရးကို လူၾကီးမ်ားျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵအတိုင္း အတင္းအၾကပ္မေရြးခ်ယ္ခိုင္းဘဲ
သူတို ့ဆႏၵ သူတို ့၀ါသနာကို ဦးစားေပးသင့္
တယ္လို ့ထင္မိပါတယ္။ဆရာ၀န္လိုင္းကေတာ့
ဘယ္လို ေက်ာင္းဆရာလိုင္းကေတာ့ ဘယ္သို ့
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ ့ေရြးခ်ယ္တဲ့တကၠသိုလ္မွာ တက္ရမယ့္ႏွစ္ေတြကို က်ြန္ေတာ္ရွင္းျပထား
ပါတယ္။က်န္တာကေတာ့ သူတို ့ေရြးခ်ယ္မႈေပါ့။
ကေလးတစ္ေယာက္က အမွန္တကယ္၀ါသနာ
မပါဘဲ မိဘေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့တကၠသိုလ္ကို
တက္ရမယ္ဆိုရင္ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့ရာတကၠသိုလ္မွာ
မထူးခ်ြန္ မေပါက္ေျမာက္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္
ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သူတို့၀ါသနာ
ကို အဓိကထား ဦးစားေပးသင့္တယ္လို ့
က်ြန္ေတာ္ေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။"

မထားဆင့္ကပါ၀င္၍
"ဆရာေလးေျပာတာကို က်ြန္မကေတာ့
ေထာက္ခံပါတယ္။မခင္တင့္တို့ မျဖဴေလးတို့ေကာ
ဘယ္လိုသေဘာရပါသလဲ။"

"က်ြန္မတို့ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္ပါဘူးေတာ္
ဆရာတို ့ေကာင္းမယ္ထင္သလိုသာ ဆံုးျဖတ္
ျကပါ။ကေလးေတြ ထူးထူးခ်ြန္ခ်ြန္ေအာင္သြား
တာနဲ့တင္ ေက်နပ္လွပါျပီ။"

အသားျဖဴျဖဴ ၀ဖိုင့္ဖိုင့္ျဖင့္ ဥပဒိရုပ္
ေကာင္းေသာ ျဖဴေလးဆိုသည့္အန္တီၾကီးက ၀င္ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။
ဦးလွေမာင္က၀င္၍
"ကဲဒီေတာ့ ဆရာေလးေျပာတာလည္း
သဘာ၀က်ေနတာပဲ။ဒို ့သားသမီးေတြကိုေမးျပီး
သူတို ့ဆႏၵအတိုင္း ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ၾကတာေပါ့။"

ေႏြဦးေမာင္က ကေလးသံုးေယာက္ဘက္သို့
့လွည့္လိုက္ရင္း
"ကဲညီညီကဘာလုပ္မယ္ေတြးထားလဲ။"
"က်ြန္ေတာ္အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မယ္ဆရာ။
မေကြးမွာ ေက်ာင္းတက္ဘဲြ ့ရျပီးတာနဲ ့
ရန္ကုန္တက္ျပီးေဆာက္လုပ္ေရးေတြလုပ္ခ်င္
တယ္။"
ညီေစမင္းအေျဖကို ေႏြဦးေမာင္က
ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ရင္း
"အလြမ္းသက္ကေကာ။"
"အလြမ္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာပါဆရာ။
ေဆးေက်ာင္းပဲတက္မယ္ဆရာ။"

ေနာက္ဆံုးတြင္ အားလံုး၏အၾကည့္က
ျကိဳင့္ဆီသို ့ေရာက္လာေလသည္။
ၾကိဳင္ကျပံဳးလိုက္ရင္း စကားစလိုက္သည္။

"ၾကိဳင္ကေတာ့ ပညာေရးေကာလိပ္ကိုပဲ၀င္ဖို ့
စိတ္ကူးထားပါတယ္။ၾကိဳင္စာသင္ခ်င္တယ္။
အထူးသျဖင့္ ငယ္ရြယ္တဲ့ကေလးေတြကိုပိုျပီး
စသင္ေပးခ်င္ပါတယ္။စာသင္ရတဲ့ အလုပ္မွာ
ၾကိဳင္ေပ်ာ္ေမြ့မယ္လို့လည္း ထင္ေနမိတယ္။
၀ါသနာလည္း ပါပါတယ္ဆရာ။"

"ၾကိဳင္ သမီးအမွတ္က ေဆးမီွေနတာကို
ဘာလို့ေက်ာင္းဆရာမပဲ လုပ္ခ်င္ေနတာလဲ
သမီးရယ္။အလြမ္းလည္း အေဖာ္ရိွေနတာပဲ"

ဦးညီမင္းက ၀င္ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။
"ဒါကဒီလိုရိွပါတယ္ဦးေလးတို့"
ေႏြဦးေမာင္၏ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ
အသံေၾကာင့္ အားလံုးက ေႏြဦးေမာင္ထံသို ့
အၾကည့္ကိုေရႊ့လိုက္ၾကသည္။

"ဆရာ၀န္ဟာ လူ့အသက္ေတြကိုကယ္ဆယ္ဖို ့
အသံုး၀င္သလို ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရး
မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ မျဖစ္ေစဖို ့ဆရာ ဆရာမ
ေတြရဲ့ အခန္းက႑ကလည္း အေရးၾကီးပါတယ္။က်ြန္ေတာ္လည္း ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးေတြနဲ ့
ေအာင္ျပီး ေဆးမွတ္မီွခဲ့ပါတယ္။"

အားလံုးက ေႏြဦးေမာင္ကို အားက်ေလးစားေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနၾက၏။

"ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္၀ါသနာပါတဲ့ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္သာ
ေဆးကိုတက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုခ်ိန္မွာ
ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာပါ။ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ္၀ါသနာပါတာကိုပဲ လုပ္မယ္ဆိုရင္
အားလံုးဟာ ေပါက္ေျမာက္ထူးခ်ြန္ႏိုင္ပါတယ္။"

ေနာက္ဆံုးတြင္ ေႏြဦးေမာင္၏စကားကို လက္ခံကာ ကေလးမ်ားကို မိမိႏွစ္သက္ရာတကၠသိုလ္ကိုသာ
ေရြးခ်ယ္ဖို ့ခြင့္ျပဳေပးလိုက္ၾကေလသည္။
ၾကိဳင္ ဆရာ့ကို ေလးေလးစားစားပင္ ၾကည့္လိုက္
သည္။ၾကိဳင္ေပ်ာ္ပါသည္။အစက ပညာေရး
ေကာလိပ္တက္ဖို ့အိမ္ႏွင့္ အတိုက္အခံေျပာရ
လိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာ့ေက်းဇူး
ေၾကာင့္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ ့ခဲ့သည္။ဆရာဟာ
စာအသင္အျပေကာင္းရံုတင္ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာရံု
တင္ မဟုတ္ ဆရာ့တြင္ ျပည့္၀ေသာ စိတ္ထားရိွ
သည္။တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ဓာတ္ရိွသည္။
တစ္ဖက္သားနား၀င္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ေသာ
အရည္အခ်င္းလည္း ရိွေနသည္ေလ။ဆရာ့ကို
တစ္ေန့တစ္ျခား ၾကိဳင္ေလးစားၾကည္ညိဳမိသည္။ဆရာဟာ ၾကိဳင္တို ့ေဒသေလးအတြက္ ေမြးဖြား
လာသလားပင္ ထင္မိေလသည္။
သရက္ပင္တန္းဆီမွာ ငွက္ကေလးမ်ားရဲ႕အသံက သာယာစြာပင္ ျခံအတြင္းသို ့လႊမ္းျခံဳထားသည္။
ထို ့အတူ ၾကိဳင့္စိတ္သည္လည္း ၾကည္ႏူးေနမိ
ေလေတာ့သည္။

credit-facebook image

အခန္း ( ၁၂ )

နံနက္ခင္းေနျခည္ႏုႏုက ကံ့ေကာ္ျခံ
အတြင္းတြင္ ျဖာက်ေနသည္။ကံ့ေကာ္ပင္
ေပါက္ကေလးမ်ားကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္
ေနရင္း ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားနဲ ့
အျပိဳင္လွေနသူကေတာ့ ၾကိဳင္တစ္ေယာက္ရယ္ပါ။
ေက်ာလယ္မေရာက္တစ္ေရာက္ဆံပင္မ်ားက
ိုျဖန့္ခ်ထားျပီး အထက္ေအာက္ အစိမ္းႏု
ေရာင္လံုခ်ည္ ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ ရင္ဖံုးေလး၀တ္ထားေသာ ၾကိဳင့္အသြင္က ေအးခ်မ္းေနေလ၏။
ၾကိဳင္နံနက္တိုင္း ကံ့ေကာ္ျခံဘက္သို ့လာကာ
သစ္ပင္မ်ားကို ဂရုတစိုက္ေရေလာင္းေပါင္းသင္
တတ္ေလ့ရိွသည္။အခုလိုအခ်ိန္ဆို ဆရာဘုရား
ရိွခိုးေနေလာက္ျပီ။ဆရာက ဘာသာတရားလည္း
ကိုင္းရိႈင္းလွသည္ေလ။

"ေဟ့ ေႏြဦးေမာင္ သူငယ္ခ်င္း ေႏြဦးေမာင္ ။"
အိမ္၀မွေခၚသံေၾကာင့္ ေရဗံုးကိုခ်ကာ ၾကိဳင္
ခပ္သြက္သြက္ပင္ တံခါးဆီသို ့အေျပးလွမ္းလာ
ခဲ့သည္။အိမ္၀တြင္ အရပ္အေတာ္ၾကီးရွည္ကာ
ပိန္၍ တည္ၾကည္ေသာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္
လူတစ္ေယာက္။အသက္က ဆရာေလာက္ေတာ့ရိွေပမည္။မိမိကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနေလ၏။
ၾကိဳင္ကပင္ စကားကိုဦးစြာစလိုက္သည္။

"ဘယ္သူနဲ့ေတြ့ခ်င္လို ့ပါလဲအကို။"
"ေအာ္ ေအးညီမ ဒါဆရာေႏြဦးေမာင္တည္းတဲ့
ကံ့ေကာ္ျခံဆိုတာလား အကိုက သူ့သူငယ္ခ်င္းပါ
မင္းဘူးမွာတာ၀န္က်တယ္ ေက်ာင္းဆရာပဲသူ့လို။အဲဒါသူနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လို ့သီဟလို ့ေျပာရင္
သူသိတယ္။"

"ေအာ္ ဆရာပဲကို အထဲကို၀င္ပါဆရာ။
ၾကိဳင္ဆရာ့ကို သြားေခၚေပးပါ့မယ္။"

ၾကိဳင္က ျခံတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ရင္း အိမ္ထဲသို ့
ဦးေဆာင္ေခၚလာခဲ့သည္။ေႏြဦးေမာင္လည္း
အိမ္၀မွအသံမ်ားေၾကာင့္ ေအာက္သို ့ဆင္းလာ
ေလ၏။

"ဟာ ေဟ့ေကာင္ သီဟၾကီး မင္းကြာ
ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလိုက္တာ
ခုမွငါ့ဆီလာရလားကြ။"

"ေႏြဦးေမာင္ သူငယ္ခ်င္းရာ ငါမင္းဆီလာခ်င္
တာေပါ့ကြ။ငါ့မွာဆယ္တန္းအခန္းေစာင့္လည္း
က်ေသးတယ္။စာစစ္လည္းပါေသးတယ္ေလကြာ။တာ၀န္က်ကတည္းက တစ္ေႏြမွမနားရေသးဘူး
ေဟ့။ခုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ေက်ာင္းတက္
ရက္ထဲက ခြင့္ယူလာတာ။
အဆက္အသြယ္ျပတ္တာ၂ႏွစ္ေလာက္ရိွျပီေလကြာ။ဟိုေကာင္ မင္းေက်ာ္နဲ့လည္း အဆက္
အသြယ္မရဘူး။"

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးမွာ အခုမွျပန္ေတြ ့ၾကပံု
ေပၚျပီး တစ္ေယာက္ပခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ကာ
ေျပာ၍မျပီးႏိုင္ျဖစ္ေနၾကသည္။
ၾကိဳင္အလိုက္တသိပင္ ေရွာင္ထြက္လာကာ သစ္ပင္တန္းဆီသို ့ေလွ်ာက္လာျပီး ေရျပန္ေလာင္း
ေနလိုက္၏။

"ထိုင္ကြာေဟ့ေကာင္ မင္းေရာက္မွေတာ့
ညအိပ္ေတာ့။"
"ေအးမင္းမေျပာလည္းငါအိပ္မွာကြ မေတြ့ရတာ
ၾကာျပီေလကြာ။အေတြ ့အၾကံဳေတြလည္း
ဖလွယ္ၾကတာေပါ့ကြာ။ဒါနဲ ့ေႏြဦးေမာင္ ခုနက
အိမ္တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲကြ။"

သီဟမွာ ၀ါသနာအတိုင္း လြယ္အိတ္မခ်ႏိုင္ဘဲ
ေမးျမန္းေလျပီ။

"အဲဒါငါ့တပည့္မေလးပါ။ ခုႏွစ္ပဲ ၄ဘာသာ
ဂုဏ္ထူးနဲ ့ဆယ္တန္းေအာင္တာ။"

"ဟာ ေခ်ာလွခ်ည္လားကြ မင္းတပည့္မေလးက။
ဒို ့နဲ ့အသက္သိပ္မကြာဘူးပဲ ၊ ကြာလွမွ ေလးငါး
ေျခာက္ႏွစ္ေပါ့။ေႏြဦးေမာင္ မင္းငါ့ကိုမွန္မွန္လိမ္စမ္း မင္းက်ိတ္ေၾကြေနတယ္မလား။"

"ဟာ ၾကံၾကီးစည္ရာ သီဟရာ ငါမေၾကြပါဘူးကြ။
ငါတို ့က ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးပါ ။မဟုတ္တာကို မလုပ္ပါဘူးကြာ စည္းရိွပါတယ္။"

"အဲဒါက်မင္းဟာက တစ္ယူတန္လြန္းသြားျပီ
ေႏြဦးေမာင္။ဆရာတပည့္ျဖစ္တာနဲ ့မၾကိဳက္ရ
ေတာ့ဘူးလားကြ။ေလာကမွာ ဆရာနဲ ့တပည့္
့္ျပန္ရတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးေတြတစ္ပံုၾကီးပါကြာ။"

"ေျပာရင္းဆိုရင္း ေႏြဦးေမာင္ ဟိုမိန္းကေလးရဲ့
ေဘးနားမွာလာရပ္တဲ့ေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ။"

သီဟလက္ညိဳးညႊန္ရာသို ့ေႏြဦးေမာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ေရေလာင္းေနေသာ ၾကိဳင့္ေဘးတြင္လာရပ္
သူက ညီေစမင္းရယ္ပါ။ပုဆိုးအျပာကြက္ကို
သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ထားျပီး ရွပ္လက္ရွည္
အျပာႏုကိုလက္ေခါက္တင္ထားသည့္ ညီညီမွာ အခု၂ႏွစ္အတြင္းအေတာ္ပင္ ထြားလာျပီး
အရပ္ထြက္လာခဲ့သည္။ေႏြဦးေမာင္လို အသား
မျဖဴေသာ္လည္း အသားညိဳညိဳစိုစိုရိွ၍ မ်က္ခံုး
ထူထူ ႏွာတံစင္းစင္း ႏႈတ္ခမ္းခပ္ပါးပါးႏွင့္ ေမးရိုးကားကာ စိတ္ထားႏူးညံ့ဟန္ေပၚသည့္မ်က္၀န္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာညီညီက ေယာက္က်ာ္းပီသလာကာ ေခ်ာေမာလာအံုးမည့္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ပင္။ေႏြဦးေမာင္တို ့ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ညီညီက
ၾကိဳင့္လက္ထဲမွေရဗံုးကိုယူကာ သစ္ပင္မ်ားကို
ေရေလာင္းေန၏။ၾကိဳင္ကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ စကားေျပာေနကာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
ညီေစမင္းမွာျပံဳးေနေလသည္။

"အဲဒါလည္း ငါ့တပည့္ပဲသီဟ ၾကိဳင္နဲ ့တစ္တန္း
တည္း သူလည္း ဂုဏ္ထူးနဲ ့ေအာင္တာပဲ။"

သီဟမွာျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနရင္း ေမးေစ့ကို
လက္ျဖင့္ပြတ္လိုက္သည္။

"ငါထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္း မင္းရဲ့
တပည့္ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို
သေဘာက်ေနတယ္ကြ။အခုၾကည့္ရသေလာက္ကေတာ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ အာ့ေကာင္ေလးကို စိတ္၀င္စားပံုမေပၚဘူး။
ေႏြဦးေမာင္ မင္းကိုမင္းေသခ်ာျပီလား
ဒီေလာက္လွတဲ ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေဘးမွာရိွေနတာကိုရင္မခုန္ဘူးဆိုတာေလ။"

"ငါအတပ္ေျပာရဲတယ္ေနာ္ မင္းမၾကိဳက္ရင္
အာ့ေကာင္ေလးကို အာ့ေကာင္မေလးက
ျပန္ၾကိဳက္သြားလိမ့္မယ္။"

ျပန္ၾကိဳက္သြားေတာ့လည္း ငါကဆရာပီပီ မုဒိသာပြားေပးရမွာေပါ့ကြ။သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးက
ငါ့တပည့္ေတြလည္းျဖစ္တယ္။ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လိမ္မာျပီး အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေလကြာ။"

ေဟ့ေကာင္ ေႏြဦးေမာင္ ဒီလိုဆိုရင္ေကာကြ။
"ငါနဲ ့ဆိုရင္ေကာ သေဘာတူလား ။
ငါလည္းအာ့ေကာင္မေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း
ေၾကြသြားတာေမာင္။"

"ဟာ ဒီေခြးေကာင္ကြာ မတူဘူးေဟ့ မတူဘူး ။"
သီဟပခံုးကို လက္သီးျဖင့္ မနာေအာင္ခပ္ဖြဖြ
ထိုးလိုက္ရင္း ေႏြဦးေမာင္ရႈတင္းတင္းၾကည့္ပစ္လိုက္၏။

"ဟားဟားဟား"သီဟက အသံက်ယ္ၾကီးျဖင့္
ေလွာင္ရယ္ကာ မိမိကိုၾကည့္ေနေလသည္။
သီဟအၾကည့္မွာ မိမိမ်က္လံုးထဲထိထိုးေဖာက္
ေနေသာေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္
ကံ့ေကာ္ပင္တန္းဆီသို ့အၾကည့္ေရႊ့လိုက္သည္။ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ၾကိဳင္ႏွင့္ညီညီ
စကားေျပာေနပံုက ၀င္လာေလသည္။

မိမိၾကိဳင့္ကိုခ်စ္ေနသည္လား။မေသခ်ာပါ။
အေနနီး၍ တစ္ျခားကေလးေတြထက္
ပိုသံေယာဇဥ္ၾကီးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ၾကိဳင္ကအရမ္းလွသည္ဆိုတာေတာ့ မိမိလည္း
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေန၍ ၀န္ခံပါသည္။
ၾကိဳင္ႏွင့္ညီညီ ျပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ကာ ေမာဟိုက္လာမႈကိုေတာ့ ဘယ္သို ့
ေသာ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမည္နည္း။သို ့ေသာ္ မိမိဆို
ေသာ ေႏြဦးေမာင္က ဆရာပီသခ်င္သူသာျဖစ္၏။အကယ္၍ မိမိအမွန္တစ္ကယ္ပင္ ၾကိဳင့္ကိုခ်စ္ေန
မိသည္ထားအံုး ဘယ္ေသာအခါမွ ဖြင့္ေျပာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ မိမိတို ့ၾကားတြင္ ဆရာတပည့္ဟူေသာ စည္းရိွ၏။မိမိက ပို၍ အသက္ၾကီးသူမို ့ပို၍
ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။ ေႏြဦးေမာင္ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ၾကိဳင္တို ့
ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိမိၾကားရိွ ကံ့ေကာ္ပင္
ေပၚမွ ကံ့ေကာ္တစ္ရြက္ ေၾကြက်လာေလသည္။
ကံ့ေကာ္ရြက္မွာ တစ္ရြက္လံုး မေျခာက္ေသးဘဲ
ေရာ္ရြက္၀ါဘ၀မွာပင္ အညွာမခိုင္ဘဲေၾကြက်လာ
ျခင္းျဖစ္၏။တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
ေရာ္ရြက္၀ါႏွင့္ပင္ အလားသ႑ာန္တူ၏။
ရင္တစ္ခုလံုးႏွင့္ ရင္း၍ ခ်စ္လို ့မ၀ခင္မွာ
နဲ႔ေနေသာအညွာေၾကာင့္ ေျမခလိုက္ရျခင္း
ကဲ့သို ့ပင္။ေႏြဦးေမာင္ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ား ပို၍ေၾကြက်လာေလေတာ့သည္။

credit-facebook image

အပိုင္း(၁၃)အား ဆက္လက္ေစာင့္ဖတ္ရႈေပးပါဦးလို႔ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
အားလံုးကိုေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။

Author-Soe Tha Khin