ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

soethakhin (49) in myanmar • 7 years ago (edited)

အပိုင္း ( ၁၈ )

အခန္း ( ၃၅ )

အေ၀းဆီမွၾကက္တြန္သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္ရသည္။တစ္ျဖည္းျဖည္းနက္လာေသာညႏွင့္အတူ မင္းဇံရြာကေလးသည္လည္း တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ၾကိဳင့္ထံမွ ငိုရိႈက္သံ သဲ့သဲ့ ႏွင့္အတူ ခပ္တိုးတိုးစကားသံေလးတစ္ခု ထြက္က်လာသည္။

"အေမ ဒါဆို သမီးက အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တဲ့သူေပါ့ေနာ္။"

ေဒၚထားဆင့္ ခ်စ္သမီးေလး၏ ပါးေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားကိုဖြဖြသုပ္ေပးလိုက္ကာမိမိရင္ခြင္ထဲသို့ဆဲြသြင္းလိုက္သည္။အေသအခ်ာမေျပာလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့သည့္ အေျခအေနမို့ၾကိဳင္ကေလး ေမြးလာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အတိတ္ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဖြင့္ဟလိုက္ရေသာ္ျငား မိမိရင္ထဲတြင္ မေကာင္းလွပါ။ကံၾကမၼာကို မယံုခ်င္ေသာ္လည္း တိုက္ဆိုင္လာေသာ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာက သက္ေသသာဓကႏွင့္ တည္ရိွေနခဲ့သည္။

ေဒၚထားဆင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း

"အိမ္ေထာင္ျပဳမွဆိုတာထက္ သမီးဟာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္ကို ဒုကၡေတြေရာက္လာလိမ့္မယ္သမီး။ေႏြဦးေမာင္ကို ခ်စ္မိလို ့ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡကို ၾကည့္ျပီး သမီးေလး နားလည္လိမ့္မယ္လို ့ထင္တယ္။"

အို. .....

ၾကိဳင္ အံ့အားသင့္စြာ အေမ့ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။

"သမီးနဲ ့ဆရာ ခ်စ္ေနတာကို အေမသိေနခဲ့တာလားဟင္။"

ေဒၚထားဆင့္ ၾကိဳင့္ဆံပင္ေလးမ်ားကို တယုတယ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။

"သမီးတို့ခ်စ္သူျဖစ္တာကိုသိေနရံုတင္ဘယ္ကမလဲကြယ္သမီးဗိုက္ထဲကရင္ေသြးေလးရဲ့အေဖဟာ ေမာင္ေႏြဦးေမာင္ဆိုတာကိုပါအေမသိေနခဲ့တယ္။"

"ဟင္ အေမ ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ။"

"သမီးဆီကိုမိန္းကေလးတစ္ေယာက္လာသြားတဲ့ေန့ကသစ္ပင္အကြယ္မွာအေမရိွေနခဲ့တယ္။ေမာင္ေႏြဦးေမာင္နဲ့လက္ထပ္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းေတြအားလံုးကိုလည္းအေမၾကားခဲ့တယ္။သမီးေလးခံစားေနတာမၾကည့္ရက္လို့အေမေနာက္ျပန္လွည့္လာခဲ့တာ။ဒါေၾကာင့္ သမီးေမ့လဲသြားေတာ့ အဲဒီနားမွာ အေမရိွမေနခဲ့တာပဲ။သမီးကိုယ္၀န္ကို ညီညီက တာ၀န္ယူလိမ့္မယ္လို့လည္းအေမေတြးထားျပီးသားပါ။တစ္ကယ္ေတာ့ညီေစမင္းသမီးကိုခ်စ္ေနခဲ့တာၾကာျပီ။သမီးသတိမထားမိလို့ရိွလိမ့္မယ္။ သူသမီးကို ခ်စ္ေနခဲ့တာ သမီးဘ၀ထဲကိုေမာင္ေႏြဦးေမာင္ေရာက္မလာခင္ဟိုဘက္ႏွစ္ေတြကတည္းကပဲ။သမီးအခုလိုအရွက္ တကဲြအက်ိဳးနည္းျဖစ္ရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးကို ညီေစမင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အျဖစ္ခံမယ့္သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲအေမသိတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္သမီးတို့လူငယ္ခ်င္းေဆြးေႏြးတဲ့ၾကားမွာ အေမလက္ေရွာင္ ေနခဲ့တာ။"

"အေမ သမီးညီညီ့ကို မယူသင့္ဘူးေနာ္။ သူ့အေပၚမွာမတရားသလိုခံစားရတယ္။သမီးေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ျပႆနာကိုသူ့အေပၚပံုခ်လိုက္မိသလိုပဲ။"

"ဒါေပမယ့္ သမီးရယ္ သမီးကိုယ္တိုင္ သူ့ကိုညာျပီးယူတာမွမဟုတ္ပဲ။သူသိသိၾကီးနဲ့ကို သမီးဘ၀အတြက္ ကာကြယ္ဖို ့ေရွ႕တိုးလာခဲ့တာ။ျပီးေတာ့ အခုလို ညီညီသမီးကို လက္ထပ္ဖို ့ကမ္းလွမ္းေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္အေမအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။အေမဟာ ဒီျပႆနာေတြ မျဖစ္ခဲ့ခင္ အရင္က စိတ္သေဘားထားေျဖာင့္မတ္ျပီး အတၱနဲ႔ပရကိုမွ်မွ်တတေတြးေခၚႏိုင္သူျဖစ္ခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္သမီးနဲ ့ပတ္သက္ျပီး အေမ အတၱၾကီးခဲ့မိျပီ။ညီေစမင္းအေပၚ မတရားသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္တစ္ဖက္ကလည္း သမီးအရွက္အတြက္ကာကြယ္ေပးေစခ်င္ခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္အေမဘယ္ေလာက္ပဲအတၱၾကီးၾကီး မယုတ္မာပါဘူးကြယ္။ညီညီ့ကို အေမေခၚျပီး သမီးဘ၀အေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟခဲ့တယ္။"

"ဘယ္အေၾကာင္းကိုလဲ အေမ။"

" သမီးရဲ့အတိတ္ဘ၀နဲ ့ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အေျခအေနေပါ့သမီး။အဲဒါေတြ ညီညီ့ကို ေျပာဖို့လိုလို ့ ......."

"ဟင္…"

ၾကိဳင့္မ်က္လံုးမ်ား၀ိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္သြားကာ ေဒၚထားဆင့္၏ လက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

"အေမ သမီးအေပၚေရာက္ရမယ့္ ဒုကၡေတြက

သမီးခင္ပြန္းျဖစ္လာမယ့္ ညီညီ့ကိုေတာ့ အဖ်ား

မခတ္ ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။ဟုတ္တယ္မလားဟင္ အေမ ေက်းဇူးျပဳျပီးညီညီ့အတြက္အႏၲရာယ္ရိွမလာႏိုင္ဘူးလို့ေျပာေပးပါေနာ္။"

ေဒၚထားဆင့္ ခ်က္ခ်င္း အေျဖမေပးႏိုင္ပဲ ေတြေ၀ေနမိသည္။

"အေမ အေသအခ်ာ ကတိမေပးရဲဘူးသမီး။ အဲဒီဘက္ေလာကကိုေရာသမီးေလးရဲ့ကံၾကမၼာကိုပါဘာတစ္ခုမွအေမအစိုးမရဘူး။ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုတာလည္းၾကိဳမသိႏိုင္တာမလို့ဘာမွကတိမေပးရဲပါဘူးကြယ္။"

ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္ခ်င္း စီးဆင္းလာသည္။

"အဲဒီလိုျဖစ္လို့ေတာ့လံုး၀မရဘူးေလအေမရယ္။အခုေတာင္ ညီညီက သမီးအေပၚ အမ်ားၾကီး ေပးဆပ္ျပီးပါျပီ။ဒီထက္ပိုျပီး သူ့ကိုမနာက်င္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။"

"အေမလည္း ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေတြးမိတာတစ္ခုေတာ့ရိွပါတယ္။သမီးဟာ ေမာင္ေႏြဦးေမာင္ကိုခ်စ္ခဲ့မိလို့ဘ၀နဲ့ရင္းျပီး ေပးဆပ္လိုက္ရျပီ။သမီးဘ၀မွာ ဒီထက္ဆိုးတာ မရိွေတာ့ဘူး။ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့မိျခင္းေၾကာင့္ သမီးခံစားရတဲ့ နာက်င္မႈကလံုေလာက္ႏိုင္ပါျပီ။ဒီထက္ပိုျပီး သမီးဘ၀ေလးကိုသူတို့မရက္စက္ၾကေတာ့ေလာက္ဘူးလို့ အေမထင္မိတာပါပဲကြယ္။"

"ဒါကအေမ့ရဲ့ အထင္မဟုတ္လား အေမရယ္။ သမီးဘ၀ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာၾကိဳမသိႏိုင္ဘူး။ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ဖို ့ရိွေနခဲ့ရင္ေတာင္ အဲဒီအဆိုးကို သမီးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ခါးစည္းခံပါရေစ။ဘယ္သူ့ကိုမွဆဲြမထည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ဒီထက္ပိုျပီး သမီးေၾကာင့္ အျခားသူေတြ အျပစ္မဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ မနာက်င္ေစပါနဲ့ေတာ့အေမရယ္။သမီးေလ ညီညီ့ကို လက္မထပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။အားလံုးနဲ ့ေ၀းရာကို ထြက္သြားလိုက္ခ်င္ျပီ။"

ေဒၚထားဆင့္ ၾကိဳင့္ပခံုးေလးကို ဖက္ထားလိုက္ရင္း "ဘယ္ဟုတ္မလဲသမီးရယ္။တစ္ခါတစ္ေလက် ေလာကၾကီးမွာ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ ့ျဖစ္သင့္တာ ႏွစ္ခုအနက္ ျဖစ္သင့္တာ လုပ္သင့္တာကိုပဲ လုပ္ရတဲ့အခိုက္အတန့္ေတြရိွတယ္။သမီးဗိုက္ထဲက ကေလးကိုဖခင္မဲ့ဘ၀နဲ့ေလာကၾကီးထဲမ်က္ႏွာငယ္စြာရွင္သန္ေစခ်င္လို့လား။ခံစားခ်က္ေတြ စာနာမႈေတြ ႏွလံုးသားေတြကို ခနေဘးဖယ္ထားရေအာင္။

သမီးေလးအိပ္ေတာ့ေနာ္ မနက္ျဖန္ မဂၤလာပဲြမွာမ်wက္ခံြၾကီးမို့ေနလိမ့္မယ္။မငိုနဲ့ေတာ့ တိတ္ပါေတာ့ ကေလးရယ္။"

အေမက မငိုနဲ့ေျပာမွ ၾကိဳင္ပို၍ငိုခ်င္လာမိသည္။

အလြမ္းနဲ ့ညီညီ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ကာ ပိုနာက်င္ရျပန္သည္။မိမိကသာသူငယ္ခ်င္းသံုးဦးၾကားမွာ ျဂိဳလ္ေမႊခဲ့သူ။အခ်ိန္ေတြကို ေနာက္ျပန္ရစ္လို့ရရင္ ကေလးေလးဘ၀ကို ျပန္သြားခ်င္မိသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ ့ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းရင္းအရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ညီညီနဲ့အလြမ္းကို လက္ထပ္ေပးသူ ကိုယ္သာ ျဖစ္လိုမိသည္။မိမိအတြက္ေတာ့ ဒီညသည္ ဒဏ္ရာမ်ားစြာႏွင့္ ကာလရွည္လြန္းေသာ ညတစ္ည သာတည္း။

အခန္း ( ၃၆ )

ညာဘက္ေျခေထာက္မွတဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာျခင္းႏွင့္အတူညာဘက္ဂ်ိဳင္းတစ္ခုလံုးနာက်င္လာကာ လက္ေမာင္းတစ္ခုလံုးလည္း ကိုင္ရိုက္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။သို့ေသာ္ ေႏြဦးေမာင္ထိုနာက်င္မႈကိုဂရုမထား။ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္း၍ ေရွ့သို ့ေရာက္ရန္သာ အားခဲေနသည္။

ညဦးပိုင္းကတည္းက ကားမရ၍ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ထို့ေနာက္မင္းဘူးစကုကားကို စီးလာေသာ္လည္း ကားက စကုတြင္ ဂိတ္ဆံုးသြားေလသည္။

မနက္ ၄နာရီထိုးကာနီးမွ စလင္းကုန္ကားတစ္စီးကို ေတြ့၍ တားကာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ စီးလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေရာက္ေတာ့လည္း

ရင္ေမာရျပန္သည္။မင္းဇံသို့သြားေသာ ျမင္းလွည္းမ်ားကတစ္စီးမွမရိွေပ။ဂ်ိဳင္းေထာက္ကို အားျပဳရင္း မင္းဇံသို့ေျခက်င္ပင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

မနက္မိုးမလင္းမီကတည္းကေလွ်ာက္လာခဲ့သည္မို့ လူတစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ရိုက္ထားသည့္ႏွယ္နာက်င္ေနသည္။ေျခေထာက္က လံုးလံုးမေကာင္း ေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ ခရီးေ၀းႏွင္လိုက္ရသျဖင့္

နာက်င္မႈက ပိုဆိုးလာသည္။လယ္ကန္တင္းတစ္ခုကို ေက်ာ္အျပီးတြင္ မင္းဇံရြာကေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေလသည္။လယ္ကြက္ ၂၀ေလာက္ ေက်ာ္ျပီးလွ်င္ေတာ့ရြာအ၀င္လမ္းသို့ေရာက္ေပေတာ့မည္။ေႏြဦးေမာင္ ၀မ္းသာသြားကာ ေရွ႕သို႔အားတက္သေရာ လွမ္းလိုက္သည္။

ဟာ. ....

၀ုန္း .....

ရုတ္တရက္မို ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ မထိန္းလိုက္ႏိုင္ခဲ့။ကန္တင္းရိုးေပၚမွ ေျခေခ်ာ္က်သြားကာ ေျမာင္းထဲသို ့ျပဳတ္က်သြားသည္။အက်တြင္ ညာလက္ျဖင့္ အားျပဳေထာက္လိုက္ေသာ္လည္း တစ္ေစာင္းအတိုင္း ဗြက္ထဲက်သြားကာ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးစိုရဲႊသြားသည္။အေပၚပိုင္းတစ္ျခမ္းလံုးလည္းရႊံ႕မ်ားေပက်ံသြားသည္မို႔ေႏြဦးေမာင္ဗြက္ထဲမွကုန္းရုန္းထလိုက္သည္။

ဆံပင္ထဲ၀င္ေနေသာ ရံႊ႕မ်ားကို ခါခ်လိုက္ရင္း ေဘးနားမွ ကနခိုရြက္မ်ားကို ခူးကာ မ်က္ႏွာကို သုပ္လိုက္သည္။၀တ္လာေသာအျပာႏုေရာင္လက္ရွည္တစ္ျခမ္းလံုးတြင္ ရႊံ႕ႏံြမ်ားျဖင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ေပက်ံလ်က္။ပုဆိုးအျပာကြက္တြင္လည္းဗြက္ေရမ်ားစိုရႊဲေနသည္။အေရးထဲ ဂ်ိဳင္းေထာက္က ရႊံ႕ထဲနစ္ေန၍ မနည္း ဆဲြထုတ္လိုက္ရသည္။

ဖိနပ္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေခ်ာ္က်ကတည္းက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။က်န္ေနသည့္ တစ္ျခားတစ္ဖက္ကိုပါ ထားပစ္ခဲ့သည္။မိမိပံုစံကို မည္သူမွ် မွတ္မိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ရႊံဗြက္မ်ားေပက်ံေနသည္႔ လူတစ္ေယာက္က လြန္စြာ ေခ်ာေမာ၍ အသန့္ၾကိဳက္လွေသာ ဆရာေလးေႏြဦးေမာင္ဟု မည္သူမွ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိမည္မဟုတ္ေခ်။သို့ေသာ္ မိမိအတြက္က်န္တာမေရးမၾကီး။ခ်စ္သူဆီသို႔အျမန္ေရာက္ႏိုင္ရန္သာ အေရးၾကီးသည္။

ၾကိဳင္ႏွင့္ေတြ႔ကာမွမိမိျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ဒုကၡမ်ားႏွင့္ေျမာင္းထဲေခ်ာ္က်ခဲ့သည့္အျဖစ္မ်ားကိုဟာသလုပ္၍ျပန္ေျပာျပရအံုးမည္။ျပံဳးေပ်ာ္လာမည့္ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္ကာေႏြဦးေမာင္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ပိုသြက္လိုက္သည္။

"မဂၤလာရက္ျမတ္လက္ထပ္ပဲြလည္းျပီးေျမာက္ခဲ့ေလျပီသတို႔သားသတို႔သမီးတို့လိုက္ေလ်ာညီေထြေနနဲ႔လျမနဲ႔ေရႊႏွစ္ပါးဂေဟဆက္လို ့ စုလ်ားရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖဲြ ့ေပ ......"

အသံခ်ဲ႕စက္မွထြက္ေပၚလာေသာ မဂၤလာအသိမ္းသီခ်င္းႏွင့္အတူ မိမိေရွ႕မွျမင္ကြင္းေၾကာင့္

ေႏြဦးေမာင္ကမာၻတစ္ခုလံုးက်ြမ္းထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္သြားေလသည္။မယံုၾကည္ႏိုင္စြာျဖင့္မ်က္လံုးကိုပြတ္၍ျပန္ၾကည့္မိသည္။မိမိအျမင္မမွားပါ။ခမ္းနားလွကာ လူမ်ားစည္ကားေနေသာ မ႑ပ္အ၀တြင္ၾကိဳင္ကအျဖဴေရာင္သတို့သမီး၀တ္စံုေလးကို ၀တ္ထားကာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးႏွယ္လွပေန

ေလသည္။ၾကိဳင့္ ဦးေခါင္းေလးက အျဖဴေရာင္ သတို့သား၀တ္စံုျဖင့္ ခန့္ညားေနေသာ ညီညီ့ပခံုးတြင္မီွေနကာ ညီညီ့လက္မ်ားက ၾကိဳင့္ပခံုးထက္တြင္ဖက္၍ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေႏြဦးေမာင္ေခါင္းထဲတြင္မိုက္ခနဲျဖစ္သြားကာခႏၶာကိုယ္ကယိုင္သြားသည္မို့အနီးရိွပု႑ရိပ္စည္းရိုးကို အားအင္ခ်ည့္နဲ့စြာ မီွခ်လိုက္သည္။

ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီလဲ။ ကိုယ့္မွာဘာအျပစ္ရိွလို ့ မင္းအခုလို သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးျပီးထားရက္ခဲ့တာလဲျကိဳင္ရယ္။မင္းကိုယ့္ကို မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား။

အစကတည္းက ကိုယ့္ကို မခ်စ္ခဲ့ဘဲ ညီညီ့ကိုသာ လက္ထပ္ဖို ့ရည္ရြယ္ခဲ့တာလို့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာခဲ့ရင္ ကိုယ္ဆိုတဲ့ ေႏြဦးေမာင္က အသာတၾကည္ ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့မယ့္ လူမ်ိဳးပါၾကိဳင္။

အခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးခဲ့ျပီး ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ထားခဲ့ျပီး အနာဂတ္ အခ်စ္အိမ္ကေလးကိုပံုေဖာ္ဖို့စိတ္ကူးနဲ့ရူးေနမိသူကိုမွမင္းလုပ္ရက္ေလသလားၾကိဳင္ရယ္။ဟင့္အင္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္မလားၾကိဳင္။တစ္အားၾကီးမဟုတ္ေတာင္ နည္းနည္းေလးေတာ့ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္မလား။ေႏြဦးေမာင္ ေခါင္းတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္လာသည္။၀မ္းနည္းျခင္း၊မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္း၊ နားမလည္ႏိုင္ျခင္းမ်ားက ႏွလံုးသားကို တစ္စစီေခ်မႊေနေလသည္။ေႏြဦးေမာင္ ၾကိဳင့္ပခံုးကိုဆဲြလႈပ္ကာၾကိဳင့္မ်က္၀န္းမ်ားထဲသို့ ေစ့့ေစ့ၾကည့္၍ ေမးပစ္ခ်င္လာသည္။စိတ္ကူးႏွင့္ ေရွ႕သို ့တစ္လွမ္းတိုးခိုက္တြင္ ဖ်တ္ခနဲျပံဳးလိုက္ေသာ ၾကိဳင့္အျပံဳးကိုျမင္လိုက္ရေလသည္။ဓာတ္ပံုဆရာက ဘာေျပာလိုက္သည္မသိ ညီညီက တစ္ဟားဟား ရယ္၍ ၾကိဳင္ကေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ျပံဳးလိုက္သည္။ေႏြဦးေမာင္ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန္႔သြားကာ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ၾကိဳင္ ေပ်ာ္ေနသည္ ထင္သည္။မိမိခ်စ္ရတဲ့ၾကိဳင္ေပ်ာ္ေနသည္ပဲ။ေႏြဦးေမာင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။ငါဖ်က္ဆီးသင့္ရဲ့လား။ကိုယ့္အခ်စ္ရဆံုးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ မဂၤလာရက္ျမတ္ကို ဖ်က္ဆီးသင့္ရဲ့လား။မင္းၾကိဳင့္ကို

ဘယ္လို အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ခ်စ္ခဲ့တာလဲ ေႏြဦးေမာင္။ မင္းအတြက္မင္း ၾကည့္ျပီးလား မင္းေပ်ာ္ဖို႔တစ္ခုတည္းလား မင္းအတၱအတြက္ မင္းမခံစားႏိုင္လို႔ သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့တာလား။ေႏြဦးေမာင္ ေခါင္းကိုခါယမ္းပစ္လိုက္ရင္းေယာက်ာ္းတန္မဲ့ မ်က္ရည္၀ဲလာမိသည္။ကိုယ္ေလ ၾကိဳင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ၾကိဳင္။ ကိုယ္ၾကိဳင့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုရင္ ကိုယ့္အသဲႏွလံုးကို နင္းေခ်ျပီး ၾကိဳင့္ဘ၀ကို ေလွ်ာက္လွမ္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ရင္ခဲြျပီးရဲရဲၾကီးေပးအပ္လိုက္ပါ့မယ္။မင္းေပ်ာ္ပါေစ ခ်စ္သူရယ္။ မင္းေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လည္း အဆင္ ေျပပါတယ္။ ေႏြဦးေမာင္ ခ်ာခနဲ လွည့္၍ လာရာလမ္းသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့စဥ္တြင္ မ်က္၀န္းေထာင့္မွ မ်က္ရည္တစ္စက္က လမ္းမထက္သို့ခုန္ဆင္းသြားေလသည္။သူရိွခဲ့ရာ ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူမိလိုက္ရင္း ခပ္ေ၀းေ၀းဆီသို႔ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ကာ ထြက္ခြါသြားေသာ သူ႔ေက်ာျပင္ ကိုလွမ္းၾကည့္၍ ေ၀ခဲြမရစြာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားေသာ ၾကိဳင့္မ်က္၀န္းေလးမ်ားကိုေတာ့ ေႏြဦးေမာင္ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေပ။

လွမ္းေနသည္။ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မွန္းမသိေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေႏြဦးေမာင္ လွမ္းေနမိပါသည္။

မ်က္၀န္းမွ ေ၀့သီေနေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို သိမ္းရန္သတိမရမၾကာမီမိုးရြာခ်ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ကို အမႈမထား ကမာၻေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကို မျမင္သည့္ဟန္ျဖင့္ ေႏြဦးေမာင္၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ဦးတည္ရာမဲ့စြာ

ေလွ်ာက္လွမ္းလွ်က္။ သိပ္ခ်စ္တယ္ၾကိဳင္။ကိုယ့္ကို ထားခဲ့ေလျခင္းလို႔ေတြးျပီးမနာက်ည္းရက္ေလာက္ေအာင္ခ်စ္တယ္။မင္းေပ်ာ္ေနတယ္မလား။ေမတၲာတရားက သစ္ပင္ဆန္တယ္ ၾကိဳင္ရဲ့။စစ္မွန္တဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ အဲဒီ့လူကို ပိုင္ဆိုင္ရမွ မဟုတ္ပါဘူးသူေပ်ာ္ရႊင္ဖို့ဆုေတာင္းေပးေနရတာမ်ိဳးပဲ မဟုတ္ပါလား အခ်စ္ရယ္။

ေကာင္ကင္တစ္ခြင္လံုး မည္းေမွာင္လာကာမိုးစက္မ်ားက တဖဲြဖဲြက်ေနရာမွ သည္း၍သည္း၍ လာေလ ေတာ့သည္။မိုးႏွင့္အျပိဳင္ ငိုေၾကြးေနေသာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မည္သူမွ် သတိမထားမိလိုက္ပါေခ်။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။