ကံ့ေကာ္ျမိဳင္တန္းမွ လြမ္းေနပါ့မယ္

soethakhin (49) in myanmar • 7 years ago (edited)

အပိုင္း ( ၁၄ )
အခန္း ( ၂၇ )

ဘ၀မွာ ဒီတစ္ၾကိမ္ေလာက္ စကၠန္႔မ်ားေရြ႕လ်ား
ေနသည္ကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာ ေငးစိုက္ေန
မိတာမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ဘူးပါ။ခဲြခန္းေရွ ့ေကာ္ရစ္ဒါတြင္
ေခါက္တုန့္ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိမိလက္မ်ားကိုလည္း တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ိဳးေနမိ၏။
ေမာင္ ခဲြခန္းထဲ၀င္သြားတာ ၾကာေနျပီ။အိပ္မက္
မက္ေနသူတစ္ေယာက္လို စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ့မကပ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္မို ့ ေျခေထာက္မ်ား
နာက်င္ေနမႈကိုလည္း ဂရုမျပဳႏိုင္ခဲ့။

"မိလြင္ နင္ထိုင္အံုးေလ နင္လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ
ျမင္ရတာ ငါေတာင္ေခါင္းမူးတယ္။"
သီဟေျပာမွ ေဒစီလြင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိထား
မိသည္။ေဘးနားက ခံုတန္းလ်ားေပၚထိုင္လိုက္
ေတာ့ ေျခေထာက္မ်ားက သိသိသာသာထံုက်ဥ္
ေနေပျပီ။

ရုတ္တရက္ပြင့္လာေသာ တံခါးႏွင့္အတူ ခဲြခန္းထဲ
မွ ထြက္လာေသာမင္းေက်ာ္ကိုျမင္သည္ႏွင့္
ေဒစီလြင္အေလာတၾကီးထရပ္လိုက္သည္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ယွက္သန္းေနေသာမ်က္၀န္းမ်ားကို ေငးစိုက္ကာ မင္းေက်ာ္ႏႈတ္မွစကားသံခပ္ေလးေလး ထြက္ေပၚလာေလသည္။
"ခဲြစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ပါတယ္အန္တီ။ဒါေပမယ့္
အေကာင္းပကတိအတိုင္း လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို ့ တစ္လႏွစ္လေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရပါ့မယ္။
က်ြန္ေတာ္တို့ေဆးရံုမွာပဲ အ့ဲဒီ၂လကို တက္ေရာက္
ျပီး ကုသမႈ ခံယူႏိုင္ပါတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ ့အရိုး
ေတြအကုန္ျပန္ဆက္ျပီး အေကာင္းအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာမွာပါ။အခုေတာ့ေမ့ေဆးအရိွန္နဲ ့အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ညဦးပိုင္းေလာက္က်ရင္ေတာ့ သတိရ
လာပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ာ။"သံုးေယာက္လံုး၏ သက္ပ်င္းခ်သံမ်ား ျပိဳင္တူလိုလို ထြက္ေပၚလာေလသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္သားရယ္ ။"
ေဒၚခင္မိမိ အခုမွပင္ ပူပန္မႈမ်ားေလ်ာ့နည္းသြား
ရေလသည္။
"ေက်းဇူးပါပဲ မင္းေက်ာ္ နင္အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့
တာပဲ။"
ေဒစီလြင့္ ႏႈတ္မွစကားသံကို မင္းေက်ာ္က
လက္ကာျပလိုက္ရင္း
"မဟုတ္တာလြင္ ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားမလိုပါဘူး။
ေမာင္ဟာ နင္ေရာငါေရာ သီဟေရာရဲ့ အခ်စ္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းပဲေလ။"

အခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ေဆးရံုသို ့ေရာက္ေနသည္မွာ
တစ္ပတ္ခန့္ရိွေပျပီ။ ေမာင့္အနီးတြင္ ေဒစီလြင္
သီဟႏွင့္ အန္တီခင္တို ့အလွည့္က်ေစာင့္ရင္း
ေမာင့္ကိုျပဳစုၾကသည္။အန္တီခင္ႏွင့္ ရယ္ရယ္
ေမာေမာစကားေျပာေနေသာ ေမာင့္ကိုေငးကာ
ေဒစီလြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးမိလာသည္။
သီဟကို အျပင္ဘက္သို ့လက္ကုပ္၍ ေခၚလာခဲ့
သည္။ေဆးရံုအျပင္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စီမွာကာ အတူထိုင္လိုက္ၾက၏။
"သီဟ ငါနင့္ကိုေမးစရာရိွလို ့။"
သီဟက လက္ဖက္ရည္တစ္ၾကိဳက္ကို ေမာ့လိုက္
ရင္း
"ဘာေမးမလို ့လဲမိလြင္ ေမးေလ။"
"ေမာင့္မွာခ်စ္သူရိွတယ္လို့ေျပာတယ္ နင္သိလား။" "ေဟ ဟုတ္လား ဘယ္သူလဲ ငါ့ကိုမေျပာဘူး
အဲ့ေကာင္ၾကီးလွ်ိဳတယ္။"
"ေအး သူတာ၀န္က်တဲ့ ရြာကလို့ေျပာတယ္။
သူေနတဲ့ အိမ္ကေကာင္မေလးတဲ့ နာမည္က
ၾကိဳင္တဲ့။ေက်ာင္းဆရာမလို ့ေျပာတယ္။"
"ေဟ ဟုတ္လား ငါသိတယ္အဲ့မိန္းကေလးဆိုရင္
ေတာ့။အေတာ္ေခ်ာတာ မိလြင္ရ အခုေက်ာင္း
ဆရာမျဖစ္သြားျပီလား ငါသူ့ကိုျမင္ဖူးတုန္းကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစတုန္းကပဲ။ေမာင္နဲ ့တစ္ကယ္လိုက္ဖက္တယ္ဟ။ ၀မ္းသာစရာပဲေဟ့။"
သီဟေျပာေသာစကားကို နားေထာင္ေနရင္း
ေဒစီလြင္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားမိ
သည္။
"သီဟ ေမာင္တာ၀န္က်တဲ့ မင္းဇံက ဘယ္နားမွာလဲ။ဘယ္လိုသြားရလဲ။"
"အင္း ေတာင္တြင္းကေနဆိုရင္ ေတာင္တြင္း-
မေကြး ဆင္ျဖဴက်ြန္းကားကို စီးရတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရာဂိတ္ကိုေရာက္ျပီဆိုရင္ မင္းဇံကိုသြားလို့ရျပီ။ျမင္းလွည္းေတြ အကုန္ရိွတယ္။
ဒါနဲ ့နင္ကဘာလို ့ေမးတာလဲလြင္။"
ေဒစီလြင္ မ်က္ႏွာကိုတည္လိုက္ရင္း
"ဘာရယ္လို့လည္းမဟုတ္ပါဘူး သီဟ ေမာင္နဲ့
စကားေျပာတိုင္းလည္းမေမးျဖစ္လို့ သိခ်င္လာ
လို့ပါ။"
သီဟကေတာ့ သူမ ေမးတာေျဖျပီးျပီမို ့ေအးေအးလူလူပင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနေလသည္။
ေဒစီလြင့္ရင္ထဲတြင္ေတာ့ အႏိုင္ယူလိုမႈ ပိုင္ဆိုင္
လိုမႈ မလိုမုန္းထားမႈမ်ားသာ ျပည့္ႏွက္လွ်က္။

ေမာင့္အခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ အန္တီခင့္ကို
အလြယ္တစ္ကူပင္ေတြ့လိုက္ရသည္မို ့ ေဒစီလြင္ ၀မ္းသာသြားသည္။
"အန္တီခင္ ဘယ္သြားမလို့လဲ။"
"အထဲမွာ ညည္းစီစီၾကီး ျဖစ္လာလို ့အျပင္ထြက္ျပီး ခဏတစ္ျဖဳတ္ လမ္းေလွ်ာက္မလို႔ သမီးေရ။
သားလည္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီ။"
"အေတာ္ပဲအန္တီခင္ ။သမီးေျပာစရာရိွလို့။
သမီးေခါင္းေတြေနာက္ျပီး သိပ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။အဲဒါအိမ္ကို ၂ရက္ေလာက္ ျပန္နား
ခ်င္လို့။"
ေဒၚခင္မိမိ ေဒစီလြင့္ေခါင္းေလးကို သပ္လိုက္ရင္း
"ျပန္နားပါသမီးရယ္။သမီးေလးလည္း ပင္ပန္းလွ
ေရာေပါ့။ဒီေလာက္ထိ လူနာေစာင့္ေပးရတာကိုပဲ အန္တီက ေက်နပ္လွပါျပီ။"
"ဟုတ္အန္တီ ဒါဆို သမီးသြားေတာ့မယ္ေနာ္။"
"ေအးေအးသမီး။"
ထြက္ခြါသြားေသာ ေဒစီလြင့္ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ ေဒၚခင္မိမိခ်စ္မ၀ႏိုင္ပင္ျဖစ္ရသည္။
ေႏြဦးေမာင္အတြက္ လြင္ေလးေလာက္ သင့္ေတာ္ေသာ မိန္းကေလးမရိွေပ။ဒါေတြကို သားကိုနား
လည္ေစခ်င္သည္။သို့ေသာ္ ေခါင္းမာလွေသာ
ေႏြဦးေမာင္ေၾကာင့္ ခက္ရေလသည္။

ေဆးရံုမွအိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကိုထည့္ကာ ေဒစီလြင္၏ေျခလွမ္းမ်ားက ကားဂိတ္ဆီသို့။အခ်စ္နဲ့စစ္မွာ မတရားတာ မရိွဟူေသာစကားကို မိမိလက္ ခံပါသည္။မိမိေရွ႕တြင္ တာဆီး
ေနသမွ်အရာမွန္သမွ်ကို ရေအာင္တိုက္ထုတ္ပစ္
မည္သာျဖစ္သည္။ဒါဟာ အတၱဆန္ေသာ တစ္ယူသန္ေသာ အမွားတစ္ခုျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ေတာင္
ေမာင့္ကိုခ်စ္၍ မွားေသာအမွားသာျဖစ္သည္။
မိမိဘ၀တြင္ အမွားဆံုးအရာတစ္ခုကို ညႊန္ျပပါဆိုလွ်င္ ထိုအရာကား ေမာင့္ကိုခ်စ္မိျခင္းေပတည္း။
တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနေသာ သစ္ရြက္မ်ားသည္
ကတၱရာလမ္းနံေဘးတြင္ ၀ဲကာ၀ိုက္ကာ ေျမသို့
သက္ဆင္းေနၾကေလသည္။

အခန္း ( ၂၈ )

ဘ၀မွာအေသးအဖဲြအရာေလးေတြကအစ အေရးပါလာလိမ့္မယ္လို ့ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ထားခဲ့
မိပါ။ဆရာနဲ ့ ရက္အနည္းငယ္ေလးခဲြေနရမွ ဆရာ့ကို မိမိလိုအပ္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိထားမိလာသည္။ဆရာထိုင္ေနက် ကြပ္ပ်စ္ကေလးကို
ၾကည့္ကာ ဆရာ့ကိုလြမ္းရသည္။ေျမေပၚတြင္
ေၾကြက်ေနေသာ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ မိမိကို ကံ့ေကာ္ပန္း ပန္ေပးေနက် ဆရာ့ကိုတမ္းတသည္။ျခံစည္းရိုးမွ ပုဏၰရိပ္ကိုင္းေတြရွည္လာတိုင္း ကတ္ေၾကးျဖင့္ညွပ္ေနက်ဆရာ့ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္သည္။မိမိလက္သည္းေတြရွည္လာတိုင္း တိတိရိရိျဖတ္ေပးတတ္ေသာ ဆရာ့ကိုလိုအပ္သည္။အစစအရာရာ မိမိေဘးေတြဆရာရိွစဥ္က လုပ္ေပးခဲ့ေသာ အေသးအဖဲြအရာတိုင္းသည္ အခ်စ္မ်ား
အျပည့္အႏွက္ ေပ်ာ္၀င္ေနသည္ကို ခံစားမိလာ
သည္ႏွင့္အမွ် ဆရာ့ကို ပို၍ လြမ္းရပါသည္။

ဆရာ့ကိုသတိရတိုင္း ကံ့ေကာ္ျခံဘက္သို ့လာကာ ဆရာ့အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ျပန္လည္ဖမ္းဆုပ္ရင္း အလြမ္းေျဖရေလသည္။ဒီေႏြက အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ ပို၍အထီးက်န္ဆန္သည္ဟု ၾကိဳင္ခံစားမိ
သည္။ေန့လည္ ၁၁နာရီ ၀န္းက်င္ခန့္သာရိွေသး
ေသာ္လည္း အျပင္ဘက္တြင္ အပူရိွန္က လြန္ကဲလွေလသည္။ကံ့ေကာ္ျခံထဲတြင္ေတာ့ အျပင္ႏွင့္
ဆန့္က်င္စြာ ေအးျမေနသည္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ့လာေသာ ေတာင္ေလေအးမ်ားကို အရသာခံရင္း ၾကိဳင္ မ်က္လံုးမ်ားကို စံုမိွတ္ထားလိုက္
သည္။မိမိအထက္တြင္မိုးေနေသာ ကံ့ေကာ္ပင္
တန္းမွ ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္၏ လြမ္းလြမ္းေဆြး
ေဆြး ေတးသီသံကို နားစိုက္ေထာင္ရင္း ငိုခ်င္လာ
မိသည္။ဥၾသေလးမွာ အေဖာ္ကဲြေနဟန္တူသည္။ဦးၾကင္ဥေရးဖဲြ့ေသာ တေပါင္းညွာၾကင္ အဲခ်င္း
တစ္ပုဒ္ကမရည္ရြယ္ပဲ ၾကိဳင့္ေခါင္းထဲသို့၀င္ေရာက္ လာေလသည္။ေႏြဦးရာသီ၏ လွပပံုလြမ္းစရာ
ေကာင္းပံုတို့မွာ ဘယ္ဆီလြမ္းမိ တပ္မသိဆိုသလို
ပင္။အလြမ္းဓာတ္ခံမရိွေသာ လူမ်ားအဖို့ပင္
မ်က္ရည္မဆည္ေအာင္လြမ္းရသည္ဆိုလွ်င္
ၾကိဳင့္လို ခ်စ္ဦးသူကို တမ္းတေနသူအဖို့ေတာ့
ဆိုဖြယ္ရာမရိွေတာ့ေပ။

မိမိဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေႏြအလြမ္း
ေရယာဥ္ေၾကာ၀ယ္လြင့္ေမ်ာေနမိသည္မသိ ျခံ၀မွ ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္ကာ ထလိုက္သည္။
"ညီမ ညီမ ဒါ ဆရာေႏြဦးေမာင္ ေနတဲ့အိမ္လား။"
"ဟုတ္ပါတယ္အမ"
ၾကိဳင္ကပ်ာကယာပင္ တံခါးကို သြားဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
"အထဲကို ၀င္ထိုင္ပါအစ္မ အျပင္မွာအရမ္းေနပူေန
တယ္။"
"ေကာင္းပါျပီညီမ အစ္မအိမ္ထဲမလိုက္ေတာ့ဘူး။" ဟိုသစ္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာပဲ ခဏစကား ေျပာရေအာင္။"
အရိပ္ထဲကိုေရာက္မွ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ၾကိဳင္ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ဆရာတို့နဲ ့အသက္တူေလာက္ရိွ
မည္ထင္ရေသာ္လည္း အေတာ္ပင္ႏုကာ လွပ
လွေလသည္။ဆံပင္ခပ္တိုတိုကို ဖားရားခ်ထားျပီး အနီေရာင္၀မ္းဆက္ျဖင့္ စူးစူးရဲရဲ ေတာက္ေတာက္
ပပပင္ လွပသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။အထူးသျဖင့္
မ်က္၀န္းညိဳမ်ားတြင္ ညိဳ့ယူႏိုင္စြမ္း အျပည့္အ၀ရိွ
ေနျပီး တစ္ဖက္သားအေပၚ လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူႏိုင္စြမ္း ရိွမည့္ဟန္ထင္ဟပ္ေနေလသည္။ၾကိဳင္ကပင္ ဦးစြာ စကားစလိုက္သည္။
"ခဏထိုင္ပါအံုးအစ္မ ၾကိဳင္ ေရေႏြးနဲ ့လက္ဖက္
သုပ္သြားယူလိုက္ပါအံုးမယ္။"
"ေနပါေစညီမ ။အစ္မ ခဏေနရင္ျပန္ေတာ့မွာ။"
ေဒစီလြင္ မိမိေရွ့ရိွ မိန္းမငယ္ေလးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။သူမကိုယ္သူမ ၾကိဳင္ဟုထည့္
ေျပာလိုက္သျဖင့္ မိမိေတြ့လိုေသာ မိန္းကေလး
မွန္းေသခ်ာေလသည္။အလြယ္တကူပင္ ၾကံဳၾကိဳက္ကာ ဆံုသည္မို ့ ေဒစီလြင့္အတြက္ အခက္အခဲမရိွေပ။ေမာင္ေၾကြမယ္ဆိုလည္း ေၾကြေလာက္စရာပင္။ၾကိဳင္ဆိုေသာ ထိုမိန္းကေလးမွာ လွပေခ်ာေမာသည္သာမဟုတ္ က်က္သေရရိွ၍ ေအးျမျခင္းဟူ
ေသာ ရုပ္ရည္ကိုပိုင္ဆိုင္ကာ အျပစ္ကင္းမည့္ဟန္လည္းေပၚသည္။သူမမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ ဗလာစာရြက္တစ္ရြက္ကို
ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္တူသည္။ရိုးသား၍ အျပစ္ကင္းဟန္က ဖံုးဖိမရစြာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
အ၀ါေရာင္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားျပီး ရွည္လ်ားေသာဆံပင္နက္နက္စင္းစင္းမ်ားကိုက်စ္ဆံုျမီးတစ္ေခ်ာင္း တည္းက်စ္ကာ ညာဘက္ရင္အံုေပၚခ်ထားသည္မို ့ ယဥ္စစဟန္လည္း စြက္ေနသည္။အလွပဆံုးက
ေတာ့ မ်က္ခံုးနက္နက္တန္းတန္းေအာက္မွ
မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္မ်ားပင္။အလိုလိုေနရင္း
ပင္ ျပံဳးရိပ္ထင္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကေယာက္်ား တိုင္း၏ ရင္ကို လႈပ္ခါေစႏိုင္ေသာ ညိွဳ႕ဓာတ္
အျပည့္။ေဒစီလြင္ တံေတြးကိုျမိဳခ်လိုက္မိသည္။
ဒီေလာက္လွသည့္မိန္းကေလးတစ္ဦး ေမာင့္ေဘးမွာရိွေနခဲ့တာကို မိမိဘာေၾကာင့္ မသိခဲ့ပါလိမ့္။
မိမိဒီေလာက္အထိ ညံ့ဖ်င္းခဲ့သည္လား။ေမာင့္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ထိုမိန္းကေလးဆီပါသြားခဲ့ျပီးမွ
သိသည့္ မိမိအျဖစ္က ရယ္စရာပင္ေကာင္းေသး
သည္။

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စိုက္ၾကည့္ေနၾကေသာ မိန္းမပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသည္မွာ ေနႏွစ္စင္း အျပိဳင္ထြက္ေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေလသည္။
သစ္ပင္ထက္မွ ေတးဆိုေနေသာ ဥၾသငွက္မွာ
လည္း ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အသံတိတ္ေန
သည္မသိ။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အပ္က်သံမွ်
မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေလေတာ့သည္။မုန္တိုင္း မတိုက္ခင္ ေလျငိမ္ေနသည့္ဟန္လား ေလေျပေလညင္းမ်ားတိုက္ခတ္ဖို ့ ခဏျငိမ္
ေနေသာ ေလမ်ားလားဆိုသည္ကိုေတာ့ ေလနတ္သားတစ္ေယာက္သာ သိေပလိမ့္မည္။ေလျငိမ္ေနသည့္ၾကားမွပင္ ကံ့ေကာ္ရြက္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အပင္
ေပၚမွ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်ေနၾကေလေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။

Author-Soe Tha Khin
MSC-172