ကိုယ့္ဝမ္းနာကိုယ္သာသိ

လင္းၾကက္တြန္သံေၾကာင့္ ေအးမိတစ္ေယာက္အိပ္ယာမွကမန္းကတန္းထလိုက္သည္။အင္တံုထဲမွ ေရ ျဖင့္မ်က္ႏွာကိုျပီးစလြယ္သစ္လိုက္၏။မီးဖိုကာညက က်န္ေသာထမင္းၾကမ္းခဲကိုအိုးကင္းထဲထည့္သည္။ လက္က်န္ဆီကို လက္၀ါးျဖင့္ရိုက္ခ်ကာထည့္လိုက္ ေသာ္လည္း တစ္စက္ႏွစ္စက္သာ က်ေတာ့ေလ သည္။ေနေရာင္ျခည္သည္ မီးဖိုမွမီးညြန့္ရဲရဲ ႏွင့္ အ ျပိုင္ တရိွန္ရိွန္ျဖင့္ အေရွ ့မွ ထြက္ေပၚလာေခ်ျပီ။ အုတ္ေဆာင္းကို လွန္လိုက္ေသာ္ ညက စားခဲ့ေသာ ကန္စြန္းရြက္ေရလံုျပဳတ္ဟင္းကေျပာင္သလင္းခါေန ၏။သက္ျပင္းကိုဟင္းခနဲခ်လိုက္မိသည္။မိသာစုက မ်ားလွသည္မို ့ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ ဟင္းခ်က္စရာ ရွာရသည္က အလုပ္တစ္ခုပင္။ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလွ်င္ ခံသာေသာ္လည္း ေအးမိတို့လို ငမဲြမ်ားအဖို ့မိသားစုစားအိုးၾကီးကို ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ရုန္းကန္ေျဖရွင္း ရေလသည္။ ေနရသည္က အေမ့အိမ္၀ိုင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲကေနာက္ေဘးအဖီေလးထဲမွာ။အေမ့မွာလည္း သားသမီး၄ေယာက္ရိွကာအားလံုးကအိမ္ မပိုင္ ၀ိုင္းမပိုင္ ဘ၀မို ့ ဆီမီးခြက္ေလာက္ အိမ္၀ိုင္းက်ဥ္းေလးကို ေလးစိတ္ပိုင္းထားရသည္။ အေမ့မွာ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေျမးခ်မ္းသာသည္ဟု ေျပာရေပမည္။ ေအးမိတစ္ေယာက္တည္းကပင္ ၅ေယာက္ေမြးထားသည္ေလ။
ကေလးအၾကီးဆံုးက ၁၂ႏွစ္ ၂ႏွစ္ၾကီး၂ႏွစ္ငယ္မ်ား ျဖစ္ကာအားကိုးလို့ရသည့္အရြယ္သို့ မေရာက္ေသး ေပ။အၾကီးဆံုးကေလးမေလးကေတာ့ထင္းေခြေရ ခပ္ ဟင္းရြက္ခူးေလာက္ေတာ့ရေလ၏။ေယာက္်ား ျဖစ္သူကလည္း အရက္နာက်ေနသည္။ ဘယ္အလုပ္မွလက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္။တစ္ေန့တစ္ ေန့အရက္ေသာက္ဖို့ေလာက္သာ ေခါင္းထဲေရာက္ ေနသူ။ မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရးက ေအးမိအေပၚ ပံုက်ေနသည္။မတတ္ႏိုင္ဒီမနက္စာကို ေဒၚဘုမဆီက ပဲျပဳတ္၀ယ္ရေပေတာ့မည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ဘူးေလးထဲက အေၾကြမ်ားကို ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ စုစုေပါင္း၂၀၀က်ပ္တိတိ။ပဲျပဳတ္ ၁၀သားကို ၄၀၀။ ၁၀သားေလာက္၀ယ္မွ မိသားစု ၇ေယာက္ စားဖို ့အႏိုင္ႏိုင္။ ဒါေတာင္ မေန ့က သူမ်ားလယ္ကြက္ထဲက အလစ္ႏႈတ္လာေသာ ၾကက္သြန္ဥ ၅ဥကို လီွးထည့္ရမည္။ ပဲျပဳတ္ခ်ည္းဆိုလွ်င္ေတာ့ သြားၾကား ေတာင္ညပ္မည္မထင္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဒၚဘုမကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ အေၾကြးေပးဖို ့ ေျပာရမည္။အရင္ ၂၀၀ ေပးစရာက်န္ေသးသည္။မတတ္ ႏိုင္ ေျပာရင္ေတာ့ ရမယ္ထင္မိ၏။ ေဒၚဘုမဘ၀က ေတာ့ အဆင္ေျပေပမည္။ တစ္ရြာလံုးတြင္ ပဲျပဳတ္သည္ကသူတစ္ေယာက္တည္းမို ့၀င္ေငြေကာင္းႏိုင္ ္ေလသည္။ျပီးေတာ့ေဒၚဘုမက ေအးမိလုိသားသမီး လည္းမမ်ားလွ။
ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္။ ပဲျပဳတ္ပူပူေလး ယူၾကအံုးလား။
ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဒၚဘုမလာေခ်ျပီ။အနီးတြင္ရိွေသာဇလံုေပါက္တစ္ခုကိုေကာက္ကိုင္ကာ ေအးမိ တစ္ေယာက္အိမ္ေပါက္၀သို ့ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

ေအာက္အီးအီး အြတ္…………
ကတက္ပင္မွၾကက္ဖၾကီးေတာင္သြန္ေခ်ျပီ။ ပဲျပဳတ္အိုးကို မီးထပ္ထည့္လိုက္ရင္း ေဒၚဘုမတစ္ေယာက္ ထြက္ေနေသာမ်က္၀တ္မ်ားကို တစ္ဘက္ေစာင္ျဖင့္ သုတ္လိုက္၏။ မနက္ ၃နာရီခဲြ ကတည္းက ထကာ ပဲျပဳတ္ေနရသည္မို ့မ်က္စိမ်ားက စပ္ဖ်င္းေနသည္။ ေန့စဥ္ႏွင့္အမွ် အိပ္ေရးပ်က္ေနသည္မို ့မ်က္လံုးမ်ား လည္း က်ိန္းလွျပီ။ မိရိုးဖလာ ျဖစ္၍ကတစ္ေၾကာင္း တျခားအလုပ္လည္း မယ္မယ္ရရ မလုပ္တတ္သည္က တစ္ေၾကာင္းမို ့ ပဲျပဳတ္ေရာင္း ေနရေသာ္လည္း ဘ၀က မေထာင္းသာလွ။
တစ္ေန ့တျခား ပဲေစ်းမ်ားက တက္ေနေလသည္။ အျမတ္ကလည္းသိပ္မရလွ။ပဲေစ်းတက္ကာအျမတ္ အစြန္း နည္းေနရသည့္ၾကားထဲ အေၾကြး၀ယ္ၾကသူ မ်ားကလည္း တေမွာင့္ ။အေၾကြး၀ယ္သူမ်ားထဲတြင္ ေအးမိက အဆိုးဆံုး။ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္အေၾကြးယူေလ့ရိွသည္။ ေဒၚဘုမကေတာ့ သူပိုက္ဆံမရိွ၍ အေၾကြးယူသည္ဟုမထင္ေခ်။ ေဒၚဘုမ ေမြးထား ေသာ သားႏွင့္သမီးကလည္း အသုံးအျဖဳန္းၾကီးလွသည္။ ၇တန္း ၈တန္းသာ ရိွၾကေသးေသာ္လည္း တစ္ေန့တစ္ေန့ေတာင္းလိုက္သည့္ မုန္ ့ဖိုး ။ဘ၀က ရုန္းကန္ရတာမလြယ္ကူလွ။ အေၾကြးမတင္ေအာင္ အေတာ္အသင့္ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရံုပင္ မနည္းၾကိဳးစားေနရသည္။ေယာက္က်ားျဖစ္သူကလည္းလူျမင္ ေကာင္းရံုသာ အလုပ္လုပ္ျပသည္။ ခြက္ပံုး တစ္ ေယာက္။ သူရေသာ ပိုက္ဆံ သူ့ဘာသာ အရက္ ေသာက္တာႏွင့္ကုန္ေလသည္။တစ္ခ်ိဳ ့ေန ့ေတြဆို ေဒၚဘုမဆီကပင္ေတာင္းလိုက္ေသးသည္။စား၀တ္ ေနေရး ၾကပ္တည္းလာေလေလ အေၾကြး၀ယ္ေနသူမ်ားကို ေဒၚဘုမမုန္းတီးလာေလေလပင္။ကိုယ္ခ်င္း မစာမနာ သူတို ့မို ့အေၾကြးလိုခ်င္လွသည္။ တစ္ရြာတည္းေနသူမ်ားရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးမ်ားမို ့မေပးခ်င္ေသာ္ လည္း ေပးေနရသည္။သို့ေသာ္ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္ သာသိဆိုသလို ကိုယ့္မွာ စားစရာမရိွလွ်င္ၾက ဘယ္သူ ့ဆီမွ ေခ်းငွါးမရ။ ေဒၚဘုမ ျပတ္သားမွ ျဖစ္မည္။ သူတို့ကိုအေၾကြးဆက္ေပးေနလွ်င္ ၾကာရင္ ကိုယ္ပါ ငတ္ေတာ့မည္။စိတ္ကိုပိုင္း ျဖတ္ရင္း အိမ္၀မွ ထြက္ကာ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ စတင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလသည္။
ေဟာသည္က ပဲျပဳတ္……
ေဒၚဘုမ ခ်ပါအံုး ၀ယ္အံုးမယ္။ ေအးမိအသံေၾကာင့္ ေဒၚဘုမ မ်က္ႏွာကိုတင္းကာ ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို ခပ္ ေဆာင့္ေဆာင့္ ခ်လိုက္ ၏။
ဘယ္ေလာက္ဖိုးလဲ ေအးမိ။
ေအးမိတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ရင္း ၁၀ သားလိုခ်င္တာ ေဒၚဘုမေရ။အဲ့ဒါပိုက္ဆံက ၂၀၀ပဲရိွေတာ့လို့အရင္ဟာေပးျပီးေနာက္ဟာယူမယ္ေလ။ ျဖစ္တယ္မလားဟင္။ပဲျပဳပ္အိုးထဲမွ ခပ္လက္စ ဇြန္းကို ေဒၚဘုမ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ အိုးဖံုးကို အသံ ျမည္ေအာင္ပိတ္လိုက္ရင္းထရပ္လိုက္၏။ငါအေၾကြး မေရာင္းေတာ့ဘူး ေအးမိ .ေဒၚဘုမ ခပ္တင္းတင္း ေျပာကာ ဆတ္ခနဲ ေကာက္ ထြက္လာလိုက္သည္။
ေအးမိရင္ထဲက်ဥ္ခနဲျဖစ္သြား၏။အရင္လိုပဲအေၾကြးရမည္ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။ တစ္ကယ္ဆို ေဒၚဘုမလို လူတစ္ေယာက္အဖို ့ပိုက္ဆံ ၄၀၀ က ဘာမွ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေအးမိတို ့အဖို ့ၾက မနက္စာ ေျပလည္သြားႏိုင္သည္။ပဲျပဳတ္ေတာင္းကိုရြက္ကာ ထထြက္သြားေသာ ေဒၚဘုမေက်ာျပင္ကို နာၾကည္းစြာ ၾကည့္ရင္း ဇလံုေပါက္ ကိုင္ထားေသာ ေအးမိလက္မ်ားတုန္လာသည္။ဒီအခ်ိန္ဆိုအငယ္ဆံုးေလး ဗိုက္ ဆာေနေပေရာ့မည္။
ေဒၚဘုမေအးမိကိုမုန္းတီးမိသည္။မိမိဘ၀ကို မစာ နာ အျမဲ အေၾကြးယူဖို့ေလာက္သာေခ်ာင္းေနသည္။ တစ္ကယ္ဆိုေဒၚဘုမလည္းစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနရသည္ေလ။ယေန့စားဖို့ဆန္ပင္ မ၀ယ္ရေသး။ ပဲျပဳတ္ေရာင္းက ျပန္လာမွ ဆန္၀ယ္ကာ ထမင္းခ်က္ရမည္။ ဆာေလာင္ေနမည့္ အိမ္မွ သမီးငယ္ မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ကာ ပဲျပဳတ္ေအာ္ ေရာင္းလိုက္ေသာ္ျငား မိမိအသံ မ်ား တုန္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္……
ပဲျပဳတ္ပူပူေလး ယူၾကအံုးမလား……

MSC- 172
Photo credit; Facebook Image
Author- Soe Tha Khin