ဂါရဝဦးတင္ ေက်းဇူးရွင္

သီတင္းကြ်တ္အလုပ္ပိတ္ရက္နီးျပီးျဖစ္၍ က်ေနာ္တို့ရံုး၌ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုး လုပ္လက္စ စာရင္းဇယားေလးမ်ားအား ပိတ္ရက္မေရာက္ခင္ အျပီးသတ္ စာရင္းခ်ဳပ္ေနရေသာေျကာင့္ တစ္ရံုးလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနျကသည္။ပင္ပန္းေပမယ့္လည္း ပိတ္ရက္ေလးမ်ားတြင္ ကိုယ္ရဲ႕မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကန္ေတာ့ရင္း သီတင္းကြ်တ္ပိတ္ရက္ကို အနားယူကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းျကရမည့္အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ က်ေနာ္တို့အားလံုး တက္ျကြေနျကပါသည္။နယ္မွမိသားစုႏွင့္ ခြဲခြါကာအလုပ္လုပ္ေနရေသာ က်ေနာ္တို့အဖို့ ပိတ္ရက္ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္သာ မိသားစုႏွင့္ေတြ႕ဆံုရမည္ျဖစ္ေသာေျကာင့္ ပိုမိုေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။္ငယ္စဥ္ကတည္းက သားဦး ေျမးဦးျဖစ္ျပီး အဖိုးအဖြါး အေဖအေမမ်ားရဲ႕ ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားျကားမွာ ျကီးျပင္းလာရေသာက်ေနာ္သည္ ယခုလိုတစ္နယ္တစ္ေက်းတြင္ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရသည့္အခ်ိန္မ်ား၌ ေႏြးေထြးလွသည့္ မိဘရင္ခြင္ကိုသာ အျမဲတမ္းတေလ့ရွိျပီး အခါအခြင့္သင့္တိုင္းျပန္လည္္ခိုလံႈႏိုင္ရန္သာ ျကိဳးစားမိပါသည္။

က်ေနာ္နယ္ျပန္ေရာက္လ်င္ အဓိက ကန္ေတာ့ရမည့္သူမ်ားမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕မိဘမ်ားအျပင္ က်ေနာ့္ကိုငယ္စဥ္ကတည္းက ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ႔ျပီး မိဘေတြနဲ႕မျခား ေမတၱာေတြေပးခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕အဖိုးအဖြါးမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အဖိုးအဖြါးေတြဟာ အသက္အားျဖင့္ အဖိုးအသက္မွာ ၈၀ေက်ာ္ျပီး အဖြါးမွာ ၇၀ေက်ာ္ရွိျပီ ျဖစ္ပါသည္။သို့ေပမယ့္ ေတာသူေတာင္သားမ်ားပီပီ အသက္အရြယ္ျကီးရင့္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အနားမယူျကေသးဘဲ ပါတ္ဝန္းက်င္ရွိ သြားလာေနထိုင္သူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိေစမည့္အလုပ္ဆိုလ်င္ တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ေလ့ရွိျကပါသည္။က်ေနာ့္အဖိုးဆိုလ်င္ က်ေနာ္တို့ရြာေလးမွ ခုႏွစ္မိုင္ေလာက္ကြာေဝးသည့္ ျမိဳ႕ေပၚသို့ပင္ စက္ဘီးေလးျဖင့္ အသြားအျပန္လုပ္ႏိုင္ပါေသးသည္။တစ္ခါတစ္ရံ က်ေနာ့္ကို စိတ္မခ်တာေရာ, ပူပန္တတ္တာေရာေျကာင့္ က်ေနာ္ေနထိုင္အလုပ္လုပ္သည့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို့ လိုက္လည္ျခင္သည္ဟုလည္း ေျပာတတ္ပါေသးသည္။ အဖိုးမွ လိုက္ျခင္စိတ္ရွိျပီး လိုက္ႏိုင္ျပီဆိုေသာ္လည္း အဖိုးရဲ႕အသက္အရြယ္အရ ခရီးအေဝးျကီးသြားရန္မသင့္ေလ်ာ္ေသာေျကာင့္ က်ေနာ္သာ ပိတ္ရက္ရတိုင္း အဖိုးအဖြါးဆီမပ်က္မကြက္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ ျကိဳးစားရပါသည္။

က်ေနာ္တို့ရြာအဝင္လမ္းထိပ္တြင္ ရြာဦးေစတီႏွင့္ဘုန္းျကီးေက်ာင္းေလး တည္ရွိပါသည္။က်ေနာ္တစ္ရြာလံုးရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားအားလံုးသည္ ေသာက္သံုးေရရရွိရန္ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းေရွ႕ရွိ ကန္ျကီးထဲတြင္ လာေရာက္ခပ္ယူေလ့ ့ရွိျကပါသည္။ရြာထဲရွိေသာက္သံုးေရ လာေရာက္ခပ္ယူသူမ်ားေရာ,လျပည့္ လကြယ္ေန့တိုင္း ဘုန္းျကီးေက်ာင္းသို့ ဥပုဒ္သီလေဆာက္တည္ရန္ လာေရာက္ျကသူမ်ားပါ ျဖတ္သန္းသြားလာရင္း ခူးယူစားေသာက္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးျဖင့္ က်ေနာ့္အဖိုးသည္ ညေနခင္းတိုင္း ကန္ေပါင္ပတ္လည္ေပၚတြင္ သရက္ပင္,ငွက္ေပ်ာပင္,ပိႏၷဲပင္,မာလကာပင္ အစရွိေသာ ႏွစ္ရွည္ခံအပင္ေလးမ်ားႏွင့္ ရာသီေပၚအသီးအႏွံပင္ေလးမ်ားျဖစ္သည့္ ဗူးပင္,ပဲပင္,ေျပာင္းဖူးပင္ေလးမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မပ်က္မကြက္ စိုက္ပ်ိဳးထားေလ့ရွိပါသည္။

သားသမီးမ်ား၏ ေထာက္ပံ႔မႈမ်ားႏွင့္ေရာ, ့္ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကတည္းက ျကိဳးျကိဳးစားစားရွာေဖြစုေဆာင္းထားသည့္ လယ္ခင္းယာခင္းမ်ား,ထန္းေတာမ်ားျဖင့္ပါ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔အဖြါးဟာ ပူပင္ေျကာင့္ျကမႈမရွိဘဲ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ႏိုင္ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း သက္သာစြာအနားမယူေသးဘဲ ခုခ်ိန္ထိ ရြာရဲ႕သာေရးနာေရးမည္သည့္ကိစၥကိုမဆို အဖိုးနဲ႔အဖြါးဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပါဝင္ကူညီလုပ္ကိုင္ေလ့လည္း ရွိျကပါသည္။ခုခ်ိန္ထိ သန္သန္မာမာႏွင့္ က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္စြာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနဆဲျဖစ္လို့ အဖိုးနဲ႕အဖြါးဟာ တျခားေသာ သက္ျကီးရြယ္အိုမ်ားထက္ပို၍ က်န္းမာသည္ဟုလည္း က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေတြးမိတာေလးတစ္ခုကို ထည့္ေျပာျခင္ပါသည္။က်ေနာ္တို့ရဲ႕ အဖိုးအဖြါးအမ်ားစုသည္ အသက္အရြယ္အိုမင္းခ်ိန္တြင္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္အလုပ္မ်ား လုပ္ရမည့္အျပင္ အိမ္တြင္လည္းမိမိဝါသနာအလိုက္ စာဖတ္ျခင္း,သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးမ်ားစိုက္ပ်ိဳးျခင္း,ကိုယ္တတ္စြမ္းလုပ္ကိုင္ႏိုင္သေလာက္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ပါဝင္လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ အသက္အရြယ္ျကီးရင့္ခ်ိန္မွာျဖစ္တတ္ေသာ အထီးက်န္ဆန္မႈ,က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ႔မႈမ်ားမွ အထိုက္အေလ်ာက္ရုန္းထြက္ႏိုင္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္ျမင္မိပါသည္။

က်ေနာ္တို့ရြာတြင္ က်ေနာ္သိတတ္စအရြယ္မွ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္စိုက္သည့္ထန္းပင္မွအသီးအပြင့္ကို ျပန္လည္စားသံုးခြင့္ရသည႔္သူမွာ က်ေနာ္သိရသေလာက္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕အဖိုးတစ္ဦးပင္ရွိပါသည္။အဖြါးနဲ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး အဖိုးအသက္၂၅ႏွစ္အရြယ္ေလာက္မွာ ထိုထန္းတန္းျကီးကို စတင္စိုက္ပ်ိဳးခဲ႔ပါသည္။ယခုအဖိုးစိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ထန္းပင္ေတြရွိသည္႔ေနရာသည္ ဟိုယခင္အခ်ိန္တုန္းက ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားအလြန္ထူထပ္ျပီး ထင္းေခြရန္ပင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွမဝင္ရဲသည့္ "ခ်ံဳေတာျကီး"ဟုတစ္ရြာလံုးက ေခၚတြင္ျကေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ထိုခ်ံဳေတာျကီးကို က်ေနာ့္အဖိုးမွ ေန႔စဥ္အခ်ိန္မွန္မွန္ တစိုက္မတ္မတ္ရွင္းလင္းကာ လယ္ကန္သင္းလံုးျကီးျပဳလုပ္ျပီး ထိုကန္သင္းေပၚတြင္ ထန္းပင္မ်ား အေျမာက္အျမားကို စီတန္းစိုက္ပ်ိဳးခဲ႔ပါသည္။အဖိုးစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ထန္းပင္မ်ားမွထြက္သည့္ ထန္းရည္,ထန္းသီး,ထန္းညက္မ်ားကို လြန္ခဲ႔ေသာ ၁၀ႏွစ္ခန့္ကတည္းပင္ က်ေနာ္တို့တစ္မ်ိဳးလံုး စားသံုးခြင့္ရခဲ႔ျကပါသည္။အဖိုးနဲ႔အဖြါးရဲ႕ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကတည္း တက္ညီလက္ညီျကိဳးစားစုေဆာင္းခဲ႔ျခင္းတို့ေျကာင့္ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို့အားလံုးပါ ရြာတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းခုခ်ိန္ထိ မပူမပင္ျဖင့္ အေျခတက်ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ႔ပါသည္။အဖိုးအဖြါးမ်ားရဲ႕ စည္းစနစ္တက် ဆံုးမသြန္သင္သည့္လမ္းစဥ္အတိုင္း ျကိဳးစားခဲ႔မႈမ်ားေျကာင့္လည္း က်ေနာ္တို့အားလံုး ခုခ်ိန္မွာကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ေနႏိုင္ျပီျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ႔ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႕အဖြါးအေျကာင္းကို ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။
writing by @thihakoko