ဂါရဝဦးတင္ ေက်းဇူးရွင္ (အပိုင္းဆက္)

က်ေနာ္ ၃လသားအရြယ္တြင္ က်ေနာ့္ေဖေဖႏွင့္ေမေမမွာ စိတ္သေဘာထားျခင္းမတိုက္ဆိုင္၍ ၃ႏွစ္ခန့္ေလာက္ကြဲကြာသြားျကပါသည္။တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္မရွိေတာ့၍မဟုတ္ဘဲ ပါတ္ဝန္းက်င္ေဆြမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ေသြးထိုးေႏွာင့္ယွက္ေသာစကားမ်ားေျကာင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ညွိႏႈိင္းမရေတာ့သည့္အဆံုး က်ေနာ့္ေမေမမွာက်ေနာ့္ကိုေခၚျပီး က်ေနာ့္အဖိုးအဖြါးမ်ားျဖစ္သည့္ ေမေမ့မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ျပန္လည္ေနထိုင္ခဲ႔ပါသည္။ က်ေနာ့္ေဖေဖလည္း လသားအရြယ္သားေလးျဖစ္သည့္က်ေနာ္ႏွင့္က်ေနာ္ေမေမ မေနထိုင္ေတာ့သည့္အိမ္တြင္ သူတစ္ေယာက္တည္းဆက္မေနလိုေတာ့၍ အိမ္မွထြက္ခြါျပီး နယ္စပ္တြင္သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ေနခဲ႔ပါသည္။လက္ရွိအသက္၈၀ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္အဖိုးႏွင့္အဖြါးသာ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ မိသားစုအေျခအေနမ်ားေျကာင့္ မိတကြဲဖတကြဲျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကိုမိဘမ်ားႏွင့္မျခား ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ႔ပါသည္။

ကေလးငယ္ေတြဆိုတာ မိဘႏွစ္ပါးလံုးရဲ႕ေအးျမတဲ႔ ရင္ခြင္ရိပ္မွာ ခိုလံႈျပီးျကီးျပင္းရမည့္ အရြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘဝတုန္းက တျခားေသာကေလးငယ္မ်ားလို ေဖေဖေမေမႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ျကည္ျကည္ႏူးႏူးနဲ႕ ေခ်ာ့ျမဴေထြးေပြ႕သံေတြျကားမွာ မရွင္သန္ခဲ႔ရပါဘူး။ေမေမ့ရဲ႕ အသံတိတ္နာက်င္ငိုရိႈက္သံေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာေနရင္း အဖိုးအဖြါးေတြရဲ႕ေခ်ာ့ျမဴက်ီစယ္သံေလးေတြကိုနားစြင့္ရင္းနဲ႔သာ ျကီးျပင္းခဲ႔ရပါတယ္။ဘယ္သူမွားတယ္ ဘယ္သူမွန္တယ္လို့မရွိခဲ႔ေပမယ့္လည္း မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕မေျပလည္မႈေတြျကားမွာ ေျမစာပင္ျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္သာ ၃ႏွစ္တာေလာက္ ေဖေဖ့ေမတၱာကို ငတ္မြတ္ခဲ႔ရပါတယ္။သို့ေပမယ့္ က်ေနာ္ေဖေဖကို ယေန့ခ်ိန္ထိ တစ္စက္ေလးမ်ွအျပစ္မျမင္ခဲ႔ပါဘူး။ေမေမ့ကိုလည္းသံေယာဇဥ္မကုန္ခဲ႔တဲ႔ေဖေဖဟာ က်ေနာ္တို့နဲ႔အတူရွိမေနတဲ႔ ၃ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာလည္း သားျဖစ္တဲ႔က်ေနာ့္ရဲ႕ငိုသံေလးေတြ ျကားေယာင္ရင္း က်ေနာ္တို့သားအမိကို အျမဲလြမ္းဆြတ္သတိရေနခဲ႔တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္သိတတ္နားလည္တဲ႔အရြယ္ ေဖေဖ့ရဲ႕ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ သိခြင့္ရခဲ႔ပါတယ္။

ေငြေျကးခ်ိဳ႕တဲ႔မႈေျကာင့္မိသားစုမေျပလည္တာမ်ိဳးမျဖစ္ေစရန္,နဲ႔ သားျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္ အရြယ္ေရာက္ပညာသင္ခ်ိန္မွာအပူအပင္မရွိဘဲ မေျကာင့္မျကနဲ႔သင္ယူႏိုင္ရန္အတြက္ က်ေနာ့္ေဖေဖဟာ က်ေနာ္တို့သားအမိနဲ႔ေဝးကြာျပီး နယ္စပ္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ အလုပ္ေတြသာဖိလုပ္ျပီး ပိုက္ဆံေတြအမ်ားျကီးရွာခဲ႔ပါတယ္။ အေဝးေရာက္ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာကို အနီးကပ္ခံစားခြင့္မရခဲ႔ေပမယ့္လည္း ေဖေဖရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္တိုင္းဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို့သားအမိနဲ႔အတူ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ႏိုင္ရန္သာ အပင္ပန္းခံခဲ႔ျခင္းျဖစ္လို့ အေဖနဲ႔အျကာျကီးခြဲေနရေပမယ့္ က်ေနာ္ေက်နပ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ရင္ထဲမွာရွိတဲ႔ ေဖေဖ့ရဲ႕ေမတၱာေတြကို က်ေနာ့္သိေအာင္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပျပီး လက္ပြန္းတတီး မယုယ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္,ေဖေဖဟာ သားျဖစ္တဲ႔က်ေနာ့္ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကို ေမေမအျမဲေျပာျပေလ့ရွိျပီး အေျကာင္းေျကာင္းေျကာင့္သာ ေဖေဖက်ေနာ္တို့နဲ႕အတူရွိမေနႏိုင္တာကို သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အျပစ္မျမင္ရန္ အျမဲဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။စိတ္အလိုလိုက္ကာ လသားအရြယ္သားေလးနဲ႔ဇနီးကိုပစ္ျပီး အေဝးဆံုးေနရာကို ထြက္သြားခဲ႔ရလို႕ အခ်ိန္တိုင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ေနမိတဲ႔ေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာင္တသံေႏွာေနတဲ႔စကားလံုးေတြကိုလည္း ေဖေဖနဲ႔ျပန္ေတြ႕တဲ႔အခ်ိန္မွာက်ေနာ္ျကားသိခဲ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္ ၃ႏွစ္သားအရြယ္မွာ နယ္စပ္ကေနေဖေဖျပန္လာခဲ႔ျပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္အျပင္, ေမေမ့ကိုလည္း သံေယာဇဥ္မကုန္ခဲ႔တာေရာေျကာင့္ပါ အဖိုးအဖြါးနဲ႔အတူေနထိုင္ေနတဲ႔ က်ေနာ္တို့သားအမိကို ေဖေဖဟာ သူနဲ႕အတူလာေနျပီး အရင္လိုမိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ျပန္လည္ေနထိုင္ျကဖို့ေျပာခဲ႔ပါတယ္။သို့ေပမယ့္ ၃လသားအရြယ္တည္းက သားသမီးႏွင့္မျခား ျကင္နာယုယစြာက်ေနာ့္ကို ေကြ်းေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ႔တဲ႔ အဖိုးနဲ႔အဖြါးကိုမခြဲႏိုင္တာေရာ,မိဘမ်ားအတြက္သားဦးျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္ဟာ အဂၤါျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘေတြကိုခေလာက္ဆန္ျပီး ေကာင္းက်ိဳးမေပးႏိုင္ဘူးလို့ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုတဲ႔ ပါတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕စကားသံေတြကို မခံႏိုင္တာေရာေျကာင့္ပါ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔အဖြါးဟာ က်ေနာ့္ကို ေဖေဖေမေမတို့နဲ႔အတူ မထည့္လိုက္ဘဲ သူတို့ဘဲ တစ္သက္လံုးရင္အုပ္မကြာေစာင့္ေရွာက္မယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔ျကပါတယ္။

ေဖေဖလာေခၚတဲ႔ေနာက္ကို ေမေမတစ္ေယာက္သာ ျပန္လိုက္သြားခဲ႔ျပီး က်ေနာ္ကေတာ့ အဖိုးအဖြါးေတြနဲ႔ဘဲ ဆက္လက္ေနထိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ေျမးဦးျဖစ္တဲ႔က်ေနာ့္ကို က်ေနာ့္အဖိုးအဖြါးေတြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္သည့္ အခုအခ်ိန္ထိ အတတ္ႏိုင္ဆံုးျပည့္စံုေအာင္ထားျပီး ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ႔ပါတယ္။ေတာင္ယာလုပ္ငန္း,ထန္းတန္းလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ဘဲ အဖိုးနဲ႔အဖြါးဟာ က်ေနာ္ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျကီးျဖစ္ျပီး လူလားေျမာက္သည္အထိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။အဖြါးရဲ႕ေအးျမတဲ႔ေမတၱာရိပ္ကိုခိုလံႈျပီး အဖိုးရဲ႕စည္းကမ္းတက်ဆံုးမသြန္သင္မႈေတြကိုနာခံရင္းနဲ႔ဘဲ ယခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာေလာကျကီးအလယ္မွာ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔နဲ႕ရွင္သန္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါျပီ။မိဘမ်ားနဲ႔မျခား စုန္ေရလိုစီးဆင္းေနတဲ့ ေမတၱာေတြရင္မွာပိုက္ျပီး က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔အဖြါးဟာ က်ေနာ့္ဆီမွ ဘာမွျပန္လည္မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ က်ေနာ့္ဘဝေလးတင့္တယ္ေအာင္သာ ရည္ရြယ္ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ႔ပါတယ္။အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လ်င္သာ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးကို ျပန္လည္ျပဳစုလုပ္ေကြ်းရန္မေမ့ဖို့ကို အျမဲ တတြတ္တြတ္ဆံုးမခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ့္အဖိုးအဖြါးေတြရဲ႕ ျကီးမားလွတဲ႔ေမတၱာေစတနာေတြကို ခံစားနားလည္ရင္း ဤေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ဂါရဝျပဳကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
Own writer: @thihakoko
MSC.no-034