ဘဝမွာ ပင္ပန္းလိုက္တာလို႔ မညည္းတြားျဖစ္ေအာင္ ေနမယ္...
ကိုယ္ပင္ပန္းေနတာ ဘယ္သူ႔အေရးမွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အေရးပဲ။ ဘယ္သူေတြအတြက္ ႀကိဳးစားေနရပါတယ္လို႔ ရမယ္မရွာျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္မယ္။ ကိုယ့္ေလာဘနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝအတြက္၊ ကိုယ့္အတၱအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ေနရျခင္းမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္ညႇိဳးမထိုးခ်င္ဘူး။
ေကာင္းေကာင္းေနခ်င္လား၊ ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္လား... ပင္ပန္းမွာပဲ။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူေတြကို ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လား... ပင္ပန္းမွာပဲ။
ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အေကာင္အထည္ အျမန္ေဖာ္ခ်င္လား... ပင္ပန္းမွာပဲ။
ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ အျမန္ျဖစ္လာခ်င္လား... ပင္ပန္းမွာပဲ။
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ပင္ပန္းေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ ကိုယ့္လို ပင္ပန္းေနရသူေတြ တစ္ပံုႀကီးပဲ။ ပင္ပန္းတယ္ဆိုၿပီး ရပ္ပစ္လိုက္မလား။ အိပ္မက္ေတြကို တစ္ရက္တည္ေဆာက္လို႔မရဘူး။ ဒီလမ္းကို ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပးထားတဲ့ ကတိကဝတ္ကိုမွ မတည္ႏိုင္ရင္ ဘယ္သူ႔ေပၚ ေပးတဲ့ ကတိကဝတ္ကိုမွ တည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေလးစားႏိုင္ေတာ့တာေလာက္ ပင္ပန္းတဲ့ ပင္ပန္းမႈမ်ိဳး မရွိဘူး။
မပင္ပန္းၾကသူေတြ ရွိတာပဲ။ Rich Kidေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယွဥ္လိုက္နဲ႔။ အခ်ိန္တန္ရင္ MDတက္ျဖစ္စရာ Company လည္း မရွိဘူး။ မခ်မ္းသာေပမယ့္ မပင္ပန္းသူေတြ ရွိတာပဲ။ ငပ်င္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယွဥ္လိုက္နဲ႔။ အခ်ိန္တန္ရင္ မိဘဆီ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရဲတဲ့ သတၱိမရွိဘူး၊ မာနပဲရွိတယ္ဆိုရင္ ပင္ပန္းမွာပဲ။
မေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ မရပ္လိုက္နဲ႔။
ျဖည္းျဖည္းဆက္ေလွ်ာက္ရံုပဲ။ ဒီကမာၻႀကီးေပၚမွာ ေမာပန္းေနတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့လမ္း ပန္းေတြပြင့္လာဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူ႔လက္မွာမွ တာဝန္မရွိဘူး။ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြအတြက္ ကိုယ့္မွာပဲ တာဝန္ရွိတယ္။
မလြယ္ဘူး... တကယ္ မလြယ္ဘူး
လြယ္တာေတြခ်ည္း ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတာ ဘဝပဲ။
႐ုန္းကန္ဖို႔ခ်ည္း မေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပမယ့္ ႐ုန္းကန္ေနရဦးမွာ ဘဝပဲ။
ေၾကာက္လို႔ဆိုၿပီး ျပန္လွည့္ေျပးလို႔ရတဲ့အထဲမွာ ဘဝမပါဘူး။ ပင္ပန္းလို႔ဆိုၿပီး ဆက္မေလွ်ာက္လို႔ ရတဲ့အထဲမွ ဘဝမပါဘူး။
ဆက္သြားေနရဦးမွာပဲ...