ေရာင္နီသည္ မွင္စာကေလးအျဖစ္သို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္ရက္ကမွ ေရာက္ခဲ့သည္။ လူကေလးကေနၿပီး မွင္စာကေလးျဖစ္လုိက္သည္မွာ အင္မတန္ ျမန္လြန္းလွ၍ ဘာမွန္းပင္ မသိလိုက္ေပ။ သူသည္ မွင္စာျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား မစဥ္းစားတတ္။ နဂိုစိတ္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ လူတုန္းကရွိသည့္အတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးစိတ္ပင္ ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။
မွင္စာမျဖစ္ခင္ကေတာ့ မွင္စာဆိုသည္မွာ တေစၧအငယ္စားေပတည္းဟု သာမည သိသည္။ မွင္စာသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခုနစ္ပတ္ပတ္လုိက္လွ်င္ ထုိလူ ကိစၥေခ်ာပါေရာ ဟူ၍လည္း ၾကားဖူးသည္။ မွင္စာသည္ ေၾကာင္နက္ကေလးမ်ားပမာေဆာင္၍ လူကို ပတ္တတ္သလုိလိုလည္း ၾကားဖူးနားဝ ရွိေလရကား ေရာင္နီအင္မတန္ခ်စ္သည့္ ေၾကာင္ကေလး မိစိန္ကိုပင္ ည၌ ေမွာင္ေမွာင္မ်ားတြင္ ေျခကို ေခါင္းႏွင့္ လာလာေဝွ႔သည့္အခါ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ကန္ပစ္တတ္သည္။
မွင္စာဆိုသည္မွာကား အခုထိမသိ။ ေရာင္နီသည္ မေသခင္က ေရာင္နီကေလးအတိုင္းပင္ ရွိ၏။ မိမိေခါင္းေပၚကို ျပန္စမ္းၾကည့္လွ်င္ နီၾကင္ၾကင္ရွိ၍ အေထြးလိုက္ခဲေသာ ေသွ်ာင္ထံုးကေလးကို စမ္းမိသည္။ ဆံရစ္ဝိုင္းကေလး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကိုလည္း စမ္းမိသည္။ ေသွ်ာင္ထံုးတင္းတင္းထံုးထားသျဖင့္ အဖူးအသီးကေလးမ်ား ထေနေသာ ခ်ာရစ္ဝိုင္းကိုလည္း စမ္းမိသည္။
ထိုအခါ ေရာင္နီသည္ " အလို ... မွင္စာကလည္း ဒီလိုပါပဲကလား " ဟု အံ့ၾသမိေလသည္။ စင္စစ္ေတာ့လည္း ေရာင္နီသည္ ကေလးေသလွ်င္ မွင္စာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရိုးရွိ၍သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွင္စာဟု အမည္တပ္လုိက္ရသည္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္လွ။
ေသခါစကဆိုလွ်င္ ေရာင္နီသည္ အေလာင္းစင္ေဘးမွ မတ္တတ္ရပ္ကာ အံ့ၾသျခင္းသာ ႀကီးစြာျဖစ္သည္။ မသာခုတင္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ေဟာင္းအိုစုတ္ခ်ာလွေသာ ဘယ္သူေသစဥ္ကစ၍ လွဴထားမွန္းမသိသည့္ ပြတ္လံုးပြတ္တိုင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႏွင့္ ခုတင္ေပတည္း။ ထိုခုတင္ကို မသာအိမ္မ်ားမွ ငွားကာ အေလာင္းစင္ျပင္သည္ကို ေရာင္နီ အသက္ပိုင္းျခား ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေသာကာလတြင္ မၾကာခဏ ျမင္ခဲ့ေလၿပီ။
ခုတင္သည္ ဘယ္ေလာက္ပင္ အိုေဟာင္းေသာ္လည္း ေသသည္အထိ ဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖ်ာမခင္းဘဲ အိပ္ခဲ့ရေသာ ေရာင္နီအဖို႔ မိမိ၏ မလႈပ္ရွားေတာ့ေသာရုပ္ခႏၶာကို ခုတင္ေပၚ အစန္႔သား ျမင္ရသည္မွာ ေက်နပ္စရာပင္တည္း။
ခုတင္ကို ခ်စ္တီးပိတ္စိမ္းပါး အဝါကေလးမ်ား တုိင္ေလးတိုင္တြင္ ခ်ည္ကာ အလယ္ေလာက္တြင္ ဂုန္နီအိတ္ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္၍ထားရကာ ျခင္ေထာင္ကေလးလိုလို၊ ပြဲထဲက ကန္႔လန္႔ကာေလးလိုလို ၾကည့္၍လွသည္။ ပိတ္စိမ္းပါး၏ အေပါက္က်ဲမ်ားထဲသို႔ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္တပ္ေသာ စကၠဴပန္းေရာင္စံုကို ခပ္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ထိုးထားျပန္ရာ အေတာ္စိတ္ႀကီးဝင္စရာ ခန္႔ညားလွ၏။ ေရာင္နီ၏ ရုပ္ကလာပ္အေပၚကိုမူ အေမ၏ အလွဴတိုင္းကိုေသာ္မွ ထုတ္၍မတင္သည့္ အလ်ားေလးေတာင္ရွည္သည့္ ပြင့္ရုိက္ဆပ္တြန္႔ပုဝါကို ၿခံဳလႊမ္းထားသည္။
ေရာင္နီသည္ ေသခါစ၌မူကား အေလာင္းစင္ေဘးမွ ရပ္ကာ ငိုယိုေနၾကသူမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ၾကည့္၍ေနသည္။ အေမသည္ အပူပင္ဆံုးျဖစ္ေလ၏။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ နီရဲအစ္မို႔ကာ တစ္မ်က္ႏွာလံုး ေရာင္ေနေတာ့သည္။ " အမယ္ေလး ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္ ေရာင္နီကေလးရဲ႕" ဟု တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေတာ့ ဘာမွ မေျပာတတ္ရွာ။
တစ္ညဥ့္တြင္မူကား အေမသည္ တစ္ေရးပင္ မအိပ္ေတာ့ဘဲ အေလာင္းစင္နားထိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ႏွလံုးမခုန္ေတာ့ေသာ ေရာင္နီ၏ရင္ဘတ္ကိုသပ္ကာ ေသွ်ာင္ထံုးျပင္ထံုးေပးသည္။ မဝႏိုင္ေသာ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ " အမယ္ေလး ... ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာပါကလားေနာ္ " ဟု ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေျပာကာ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား စီး၍က်သည္။
ထိုအခါ၌ ေရာင္နီသည္ ေရာကာ ငိုလိုက္မိေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ ဘာမွနားလည္လွသည္ မဟုတ္ေသး၍ ခါတိုင္းလိုပင္ အိပ္ေနက် အိမ္ေရွ႕ဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚ သြားကာ အိပ္ပစ္လုိက္သည္။
ေရာင္နီ၏ ရုပ္ကလာပ္သည္ အေလာင္းစင္ေပၚတြင္ သံုးရက္မွ် ေလ်ာင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေငြစကၠဴျပားကေလးမ်ား ေဖြးေနေအာင္ကပ္ထားေသာ ေခါင္းထဲ၌ ေနရသည္။ ေခါင္းကေလးမွာ လွလွပပျဖစ္ေသာ္လည္း အေလာင္းေပၚသို႔ မီးေသြးမႈန္႔မ်ား ေလာင္းထည့္ကာ အဖံုးပိတ္၍ သံရိုက္လိုက္ေသာအခါတြင္မူ မွင္စာကေလးအဖို႔ အလြတ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားထဲကဝင္၍ အသက္ရႉရခက္လိုက္ေသးသည္။
အေမသည္ အေတာ္ငိုသည္။ " ဟဲ့ ... မိုက္ဦးဟဲ့၊ ဟဲ့ ... ေဆာ့ဦးဟဲ့ ငေရာင္နီရဲ႕ " ဟု ငိုသည္။ ပထမေတာ့ ေရာင္နီ နားမလည္ေခ်။
မသာအိမ္ လာၾကသူမ်ားကို အေမက ေျပာျပသည္။
" ဒီေလာက္ေဆာ့တဲ့ကေလးေနာ္၊ ေသေအာင္ေဆာ့တဲ့ကေလး၊ ဘယ္ေလာက္ေဆာ့သလဲဆိုရင္ ေျမြပျခဳပ္ကို လက္ထုိုးထည့္သတဲ့ေတာ္၊ ၾကားဖူးၾကရဲ႕လား၊ ဒီကေလးမွ မေသရင္ ဘယ္ကေလး ေသဦးမလဲ"
ထို႔ေနာက္ အေမသည္ ဘယ္လူကိုမွ် အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထဘီအထက္ဆင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာ ငုတ္တုတ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အသံထြက္၍ ငိုသည္။
သည္ေတာ့မွ ေရာင္နီ သတိရသည္။ မွင္စာျဖစ္သည့္ညေနက သူသည္ ရြာဦးဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားနားက ကြင္းျပင္၌ တျခားေသာကေလးမ်ားႏွင့္ စုရံုးလ်က္ရွိသည္။ ေျမြအလမၸါယ္ဆရာလင္မယားသည္ ပျခဳပ္ႀကီးမ်ားကိုယ္စီရြက္ကာ ေနရာေရြးလ်က္ရွိသည္။ ေယာက္်ားမွာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္မ်ားကိုေဖာ္ကာ တင္ပါးဆံုႏွစ္လံုးစလံုးေပၚသည္အထိ ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေျမႇာင္ က်ိဳက္လ်က္ေနသည္။ မိန္းမကေတာ့ ထ/ဘီကို ရွန္သားရင္ဖံုးအက်ႌအေပၚမွထပ္၍ ရင္ရွားဝတ္သည္။ " ေအာက္လမ္းဆရာေတြထဲမေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဗိုလ္မထားဘူးကြေနာ္ " ဟု လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္လွည့္စီပင္ တစ္ႀကိမ္းတည္းႀကိမ္းလ်က္ ေနၾကေလသည္။
ကေလးမ်ား စု၍ၿပီးေသာ္ လူႀကီးမ်ား ေရာက္္လာၾကသည္။ ပထမဆံုးေရာက္လာသူမ်ားမွာ ရြာထဲ၌ အလုပ္လုပ္မစားေသာ ဘိန္းစားကိုညိဳႀကီး၊ လူမိုက္ထြန္းျမင့္ စေသာ သူမ်ားေပတည္း။ ထိုေနာက္ကား အလမၸါယ္လင္မယား၏ ရမ္းရမ္းကားကား ကစားျပပံုေၾကာင့္ လူအုပ္ ႀကီးမားလာသည္။
MSC 002
Author @TinMyoAung
😱😱😱
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
အေရးအသား ေကာင္းလွတယ္ဗ်ာ
ဆက္ရန္႔ပါေရးအံုးဳး
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
မွင္စာကေလး တင္တင္
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
ပုံေလးေတြထည့္ပါ
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
ဖတ္လို႔ေကာင္းပါသည္။ေက်းဇူးပါ
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
good bro
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
😱😱😱
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
Good post
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
ဟူတ္ပကတင္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေကာင္းပ ပံုက် မင္စာလဲ ဒီေမ်ာက္ခြက္ ေသေတာ့လဲ ဒီေမ်ာက္ခြက္ ျကည့္မွန္း ကိုရင္ က်ေတာ့လည္း ဒီေမ်ာက္ႏွာ ဒီပံုတစ္ပံုထဲ ျကည့္ခံစားေနရသကြယ္ ဟီး အကိုအန္ေျပာလို႔လိုက္ေျပာတာ ေျပးျပီေနာ့္
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
Nice post
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit
ဆက္ရန္ေလးအကို.....
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit