မံုရြာျမိဳ႕ရဲ႕ဂုဏ္ယူစရာ ကန္သာယာကို ေမးတင္ျပီးေဆာက္ထားတဲ့ အုပ္စိုးဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ကန္ကပ်႕ံ လြင့္လာတဲ့ ေလေျပေလညွင္းကို ရႈရိႈက္လိုသူ၊ယမကာနဲ႕အကင္ေတြကို စားေသာက္လုိသူေတြနဲ႔ အျမဲတမ္း စည္ကားေနတတ္ပါတယ္။
ညမီးေရာင္စံုက ဆုိင္အတြင္းမွာ တလက္လက္ ေတာက္ပေနသလုိ ဖြင့္ရံုဆို သေလာက္ ေလးဖြင့္ထားတဲ့ အေနာက္တိုင္းေတးသြားသံနဲ႔အတူ စားပြဲ၀ိုင္းအသီးသီးဆီက စကားသံေတြက ဆိုင္အျပင္ဘက္ထိ လွ်ံထြက္ေနပါတယ္။စားပြဲ၀ိုင္းေတြဆီကူလူးလုိက္ အကင္နံ႔၊ အေၾကာ္၊ အေလွာ္န႔ံေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ မီးဖိုထဲကူးသြားလိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ စားပြဲထုိးေတြၾကားမွာ သူ႔ကိုေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
အက်ီၤအျဖဴ၊ေဘာင္းဘီအနက္ကို သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္ထားတဲ့သူက ေန႔ခင္းဘက္ဆို ေက်ာင္းတက္စာက်က္ျပီး ညဘက္ဆို ဒီဆုိင္ေလးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းစားရိတ္ရွာသူပါ။သူ႔နာမည္ကေတာ့ ျဖိဳးေ၀လင္းပါ။
အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ ျဖိဳးေ၀လင္းက မံုရြာတကၠသိုလ္၊ ရူပေဗဒအဓိကနဲ႔ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပါ။ ခ်င္းတြင္းျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းက ဆားလင္းၾကီးျမိဳ႕နယ္၊ ေရႊခ်မ္းသာဆိုတဲ႔ရြာေလးမွာ ေမြးဖြားခဲ့ေပမဲ့ သူ႕မိဘေတြက သာမာန္လက္လုပ္လက္စား သမားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႕မိဘေတြကို ၀န္မပိေစဖို႔ အလုပ္လုပ္ရတာျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။
''အဓိကကေတာ့ အေမေပါ့။သူ႔ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္လံုး ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္လာတာ ခုထိလည္းမနားရေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေတာ့ အေမပင္ပန္းတာ နည္းနည္းသက္သာတာေပါ့''လို႔ သူကေျပာျပပါတယ္။
မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔အမတစ္ေယာက္အပါအ၀င္မိသားစုေလးေယာက္သာရွိတဲ့ သူတို႕မိသားစုက သာမာန္ ေတာသူေတာင္သား ေတြလို လယ္ေလးတစ္ကြက္ေတာင္မပိုင္တာေၾကာင့္ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ ေလးတစ္ဆိုင္ကိုသာ မိသားစုထမင္းအိုးအျဖစ္မွီခုိရသလို သူ႔မိခင္ကလည္း ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ျပီး အနီးအနားက ရြာေတြအထိ လွည့္လည္ေစ်းေရာင္းရတယ္လုိ႔ သူကဆိုပါတယ္။
သားကုိ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔အေမရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့ ျဖိဳးေ၀လင္းက တကၠသိုလ္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္းပါေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့သလုိ ဆယ္တန္းေျဖျပီးကတည္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အလုပ္၀င္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆုိ မႏၱေလးအထိသြားျပီး လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ စမူဆာသုပ္နဲ႔ဆိတ္သားကင္ေရာင္းခ်တဲ့အလုပ္ေတြကိုပါ လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္လုိ႕သူက ေျပာပါတယ္။
''ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွမရွက္ဘူးဗ်။ အေမပါးလုိက္တဲ့ ပိုက္ဆံကားဂိတ္မွာ သြားသြားယူရတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ရွက္တယ္''လို႔ သူကဆုိပါတယ္။
ညပိုင္းဆို ညနက္သန္းေခါင္ထိအလုပ္လုပ္ျပီး မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ဆို ေက်ာင္းေျပးတက္ရတဲ့ ျဖိဳးေ၀လင္းက တစ္ခါတရံ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့အခါ ေက်ာင္းစာကို ဖိဖိစီးစီးမလုပ္နိုင္တာ၊အလုပ္မွာ စိတ္မပါတာမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့အခါ ေက်ာင္းကခဏနားျပီး အိမ္ျပန္အိပ္တာ၊တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနလုိက္တာမ်ိဳးနဲ႕ ေျဖေဖ်ာက္ရတယ္လုိ႕ဆိုပါတယ္။
ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ရင္း တခါတရံ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြ ပြဲေတြဘာေတြလာလုပ္ရင္းေတြ႔တဲ့အခါ အားေပးတာေတြေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြရသလို ဆိုင္မွာလာစားေသာက္တဲ့ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ရွက္ေၾကာက္အားငယ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး သူ႔ဆီမွာ မရွိဘူးလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းကတဆင့္ မဟာတန္းဆက္ပါႏိုင္ဖို႔ သူ႕အလုပ္ေတြကို ခဏနားထားျပီး ဆိုင္ကလိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေျပးအလႊားသြားျပီး လုပ္ကူေပးတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေပးျဖစ္ျပီးေတာ့ စာၾကည့္တဲ့ အလုပ္ကိုပဲ အာရံုစိုက္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။
မဟာတန္းျပီးသြားတဲ့အခါ ျဖိဳးေ၀လင္းက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုကို စတင္လုပ္ကိုင္လုိေပမဲ့ သူ႔မိခင္ကေတာ့ ျဖိဳးေ၀လင္းကို ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္သာျမင္လုိတာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္မွာေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အျဖဴ၊အစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားထားတယ္လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။
တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ျပီးကတည္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေအာက္ေျခသိမ္းကစျပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ျဖိဳးေ၀လင္းက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊အကင္စသျဖင့္ အစားအေသာက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္တတ္ျပီး စားေသာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕သေဘာကို တီးမိေခါက္မိ ရွိေနျပီျဖစ္လို႔ အစားအေသာက္မ်ိဳးစံုရတဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိေနသူပါ။
အစားအေသာက္ေတြကို စားသံုးသူေတြအရသာရွိရွိ စားေသာက္ႏိုင္ဖို႔ ေရာင္းခ်ေပးခ်င္တဲ့ သူက အရက္နဲ႔မူးယစ္ေစတတ္တဲ့ အရာေတြ ေရာင္းခ်တဲ့ဆိုင္ေတြဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။
''ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က လူငယ္တစ္ေယာက္မို႕ ေသာက္တတ္စားတတ္ေပမဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မူးရူးရမ္းကားေနတာမ်ိဳးမျမင္ခ်င္ဘူး။ေနာက္တစ္ခုက ရြာေတြမွာဆိုရင္ မူးျပီးေသာင္းက်န္းတာမ်ိဳး ေတြေတြ႔ေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဲ႔လုိ ဆိုင္မ်ိဳးေတြ မဖြင့္ခ်င္ဘူး''လို႔ သူကေျပာျပပါတယ္။
လက္ရွိမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္းအလုပ္လုပ္ေနရေပမဲ့ မာန္မာနမရွိဘဲ စားသံုးသူေတြအေပၚ သီးခံနိုင္စြမ္းရွိတာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဆုိင္ရဲ႕အားကိုးရတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။
''သူတစ္ေယာက္ရဲ႕အားက ဆိုင္က၀န္ထမ္းအသစ္ သံုးေလးေယာက္စာနဲ႔ညီမ်ွတယ္။စားသံုးသူေတြ ဘယ္လုိရစ္ရစ္ သီးခံႏိုင္တယ္။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတယ္။ သူနဲ႕ဆို လွည့္ၾကည့္စရာမလုိဘူး၊ မ်က္ႏွာလႊဲထားလို႔တယ္''လို႔ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ဆုိင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚခင္ေႏွာင္းကေျပာပါတယ္။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြက သူ႔ပညာေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့မႈေတြရွိသလုိ အေဆာင္လခကုန္က်မွာစိုး တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းနားက သူတို႔ပိုင္တဲ့ျခံတစ္ခုက တုိက္ပုေလးမွာ ျဖိဳးေ၀လင္းက ေနထိုင္ေက်ာင္း တက္ေစခဲ့တာပါ။ ေရခဲေသတၱာ၊တီဗြီစတဲ့ပစၥည္းေတြ စံုလင္ေအာင္ထားေပးသလို အသီးအရြက္နဲ႕ သားငါးေတြ တစ္ပတ္တစ္ခါလာပို႕ေပးတယ္လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။
ျဖိဳးေ၀လင္းကို ကူညီေထာက္ပံ့ေပးျဖစ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ''သူက စာလည္း ေတာ္ရွာတယ္။ ဆိုင္ကလည္း လက္လြတ္လို႔မရေအာင္ အားကိုးရတယ္။လုပ္ေပးတယ္ဆိုတာထက္ သူၾကိဳးစားလို႔ သူနဲ႕တန္ရာရတာပါ'' လို႔ ဆိုပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ျဖိဳးေ၀လင္းအတြက္ သူ႔ဆုိင္ပိုင္ရွင္က နည္းယူစရာ အျပည့္နဲ႕ စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။အခု ၾကီးမားတဲ့ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ျဖစ္လာတဲ့ အထိ အဆင့္ဆင့္ၾကိဳးစားခဲ့မႈ၊ စီးပြားေရးအျမင္ရွိမႈေတြက သူအတြက္ သင္ယူစရာမကုန္တဲ့ ဘ၀အတြက္ ေအာင္ျမင္ေရးစာအုပ္တစ္အုပ္လုိ႔ သူကေျပာပါတယ္။
မူလတန္းကို ေမြးရပ္ေျမမွာတက္ျပီး အထက္တန္းကို ရြာနားက က်ားတက္ရြာမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုင္ စက္ဘီးစီးျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ျဖိဳးေ၀လင္းက သူအသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုက ၾကီးၾကီးမားမားရွိခဲ့ပါတယ္။
က်ားတက္ရြာက က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းေတြရွိေပမဲ့ ေငြေၾကးမျပည့္စံုခဲ့တဲ့ ျဖိဳးေ၀လင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြဦးစီးျပီးဖြင့္တဲ့ က်ဴရွင္မွာေနျပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့အျပင္ ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြက ဒီက်ဴရွင္ေလးရဲ႕ေက်းဇူးကိုဆပ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ပဲလုပ္ေပးဖုိ႔ မိန္႕ၾကားထားတာ မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။
''ကၽြန္ေတာ္အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ က်ားတက္မွာျပန္ျပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။'' လို႔သူက ဆိုပါတယ္။ လက္ရွိမွာေတာ့ ေက်ာင္းျပီးသြားရင္ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႕ သူၾကိဳစဥ္းစားထားသလုိ သူ႔အေမရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵကိုလည္း သူမပယ္ဖ်က္ဘူးလုိ႔ ဆိုပါတယ္။
''အလုုပ္ႏွစ္ခုလုပ္ရတာမပင္ပန္းပါဘူးဗ်ာ။အဓိကကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကမွာ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ အသက္ရႈႏိုင္ဖုိ႔နဲ႕ အေမစိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ပဲ''လို႔ သူကေျပာခ်ိန္မွာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ အျပံဳးတစ္စံုက တြဲလ်ားခိုလို႔ေနပါေတာ့တယ္။
ႏွင္းသက္ေ၀ခိုင္ (Monywa Gazette)
See more : https://goo.gl/Xx9Z9g