Henry Aung ရဲ႕ထိုအၾကည့္မွ..အေဝးဆီသို႔လွမ္းေမ်ွာ္မိျခင္း

in myanmar •  7 years ago  (edited)

မေန႔က..Henry Aung ရဲ႕ထိုအၾကည့္ဆိုေသာပို႔စ္တခုကိုဖတ္လိုက္ေတာ့..ရင္ထဲမွာစူးစူး႐ွ႐ွျဖစ္သြားတယ္။စိတ္ထဲမွာ
နာက်င္ေသာခံစားမူ႔က..ဟိုး..အတိတ္ဆီသို႔၊ေခၚေဆာင္သြားတယ္ေလ....။
ၾကာခဲ့ပါပီ....။အတိတ္ဆိုတာေမ့ထားလို႔သာရတယ္..ေဖ်ာက္လို႔မရဘူးဆိုတာ...တကယ္မွန္တာဘဲ။
၁၉၇၀ခုႏွစ္ကာလ...အထက္ခ်င္းတြင္းျမစ္႐ိုးတေလ်ာက္ဆိုတာ..အခုေခတ္လို..ကားေတြ၊႐ွပ္ေျပးယာဥ္ျဖစ္တဲ့..အျမန္ေရယာဥ္ေတြမ႐ွိေသးဘူး။တပတ္မွာ..ႏွစ္ႀကိမ္သာဆိုက္ကပ္တဲ့သေဘာၤႀကီးေတြဘဲ႐ွိတာ။IMG_20180228_120220.jpg
ဒီလိုသေဘာၤႀကီးေတြ၊ကမ္းနားဆိုက္မွ..မုံရြာကေနကုန္သည္ေတြတင္ပီးေရာင္းခ်တဲ့..စားသုံးကုန္ေတြ၊လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြကို၊ကိုယ့္ေဒသကကုန္သည္ေတြကဝယ္...။အဲဒီမွတဆင့္ရပ္ရြာမွာ႐ွိတဲ့လူေတြကိုလက္လီျပန္ေရာင္း။ကုန္စည္စီးဆင္းမူ႔ဆိုတာ..အဲဒီအဆင့္ေလာက္ပါဘဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က..႐ုပ္ဝတၳဴပိုင္းဆိုင္ရာေတြကလည္း..မဖြံၿဖိဳးေသးေတာ့...ဘာမွလည္းထူးပီး..မလိုအပ္သလိုပါဘဲ။အဓိက
မနက္နဲ႔ညစာေလး..မွန္မွန္စားေနရတယ္ဆိုရင္ဘဲ..ဘဝဟာျပည့္စုံေနသလိုပါ။အိမ္တအိမ္မွာ႐ွိတဲ့စဥ့္အိုးထဲမွာဆန္
အျပည့္႐ွိေနရင္...ထမင္းမငတ္ဘူးဆိုတဲ့အသိတခုေလးဟာ...အေရးႀကီးဆုံးေသာအခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲျခင္းဆိုတာ၊ဖြံၿဖိဳးမူ႔ကိုတားဆီးပိတ္ပင္ျခင္းတခုပါလား..လို႔..မသိၾကေသးတဲ့ကာလတခုမွာ.ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့လူသားတဦး။
အလုပ္အကိုင္႐ွားပါး၊အခြင့္အလမ္းေတြ..မွန္းဆလို႔မရႏိူင္တဲ့ေဒသမွာ...မိသားစုမ်ားျပားသူေတြကေတာ့...တေန႔..တေန႔..ထမင္းနပ္မွန္ရင္ဘဲ..ေက်နပ္စြာျဖင့္
ညကိုအိပ္စက္ႏိူင္ပီေပါ့...။
မနက္စာကိုမြန္းတည့္ခ်ိန္မွာစားပီးေသာ္လည္း...ညစာအတြက္ရင္မေအးရျပန္ဘူး။ဖခင္ျဖစ္သူက..မနက္မိုးလင္းကတည္းက..အလုပ္သြားပီး..မိုးခ်ဴပ္ေမွာင္ရီပ်ိဴးစမွာ၊ေမာေမာပန္းပန္းျပန္ေရာက္ေပမဲ့..အေမာမေျဖအားေသးဘဲ...လြယ္အိပ္
ထဲမွအေႂကြစေလးထုတ္ပီး..သမီးငယ္ကိုဆန္ဝယ္ခိုင္းတယ္။ဗိုက္ဆာေနတဲ့သမီးေလးက...ဝမ္းသာအားရနဲ႔ေစ်းဆိုင္ကိုဆန္ေျပးဝယ္တယ္ေပါ့။
မီးမ႐ွိတဲ့လမ္းက..ေမွာင္လို႔လား...၊ထမင္းစားရေတာ့မဲ့အသိေၾကာင့္ေပ်ာ္လြန္းလို႔..အေျပးျမန္ခဲ့ေသာေျခလွမ္းေၾကာင့္လား..။ေတာင္းစုတ္အေသးေလးထဲက..ဆန္တျပည္ဟာ
ေျမႀကီးေပၚသို႔ေမွာက္က်သြားပါတယ္။
ခဲသဲေရာေနတဲ့ဆန္အေပၚမွာ..က်ေနတဲ့ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္ရည္ဟာ...ထမင္းမဝမွာစုိးလို႔လား..ဖခင္႐ိုက္မွာေၾကာက္လို႔လား..ဆိုတာေတာ့၊ကေလးမေလးကိုယ္တိုင္ေတာင္
သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။အခ်ိန္ကလင့္ေနေတာ့...ႏွစ္ခုစလုံးလည္းျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္ေနာ္....။ေသျခာတာကေတာ့...အဲဒီညေနစာဟာ...မဝခဲ့ေပမဲ့..ဖခင္ရဲ႕အ႐ိုက္လညိးမခံရတာပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္လာပီး.ႀကီးျပင္းလာၾကတယ္။
ထမင္းမဝခဲ့ေသာ...ထမင္းငတ္မွာေၾကာက္ေသာဒုကၡကိုလူ႔ဘဝရဲ႕ႏုနယ္စဥ္မွာ...လက္ေတြ႔ရင္ဆိုင္ၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ေသာ
ထိုကေလးမေလးဟာ...ဆင္းရဲတဲ႔သူေတြ႔တိုင္းေပးျခင္ေကြၽးျခင္...ဆင္းရဲေစတဲ႔အျဖစ္ကိုေရာက္ေစတဲ႔လုပ္ရပ္ေတြကိုရႉံ႕ခ်ျခင္..လက္မခံျခင္ေအာင္..စိတ္ႏွလုံးသားမွာဒဏ္ရာ
ရသြားပါတယ္။သူေန႔စဥ္ေတြးမိတာက...လူေတြထမင္းကို
နပ္မွန္ေအာင္..ဝေအာင္စားရရဲ႕လား...ေဆာင္းတြင္းမွာသူကေႏြးေထြးေအာင္အိပ္စက္ရေပမဲ့...သူ႔ထက္နိမ့္ပါးသူေတြ
ေႏြးေထြးၾကပါ့မလား....ဆိုတဲ့အေတြးေတြဟာ..မ႐ိုးႏိူင္ေသာအေတြးေတြျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီကမွတဆင့္...ဆင္းရဲသားျပည္သူအမ်ားစုဘဝအေနနဲ႔စုိစုိေျပေျပထမင္းဝိုင္းေလးကိုမိသားစုစုံစုံလင္လင္မိတ္ဆုံစားဖို႔..အခြင့္မသာေစတဲ့အျဖစ္ကိုျမင္ေတြ႔ရတိုင္း.ၾကားသိရတိုင္း...ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကင္းမဲ့သူေတြကို..ယေန႔အထိ..ေအာ့ႏွလုံးနာပီး..ရႉံ႕ခ်ေနျမဲပါဘဲ....။သူဆိုတာ...တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ထမင္းမဝခဲ့တဲ့...ထမင္းငတ္မွာေၾကာက္ခဲ့တဲ့
က်မ..ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပါတယ္။

ရီရီေဆြ
အလုံ.မုံရြာ

Authors get paid when people like you upvote their post.
If you enjoyed what you read here, create your account today and start earning FREE STEEM!
Sort Order:  

ဆရာမႀကီး စာကို ဖတ္ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္ဗ်ာ ။ အခုေခတ္ဆို ဆိုးဆိုးရြားရြား ဘ၀ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလိုက္မလဲ။ က်ေနာ္ေတြးမၾကည့္ရဲပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါေတြေတြးမိလုိက္ရင္ စားေနတဲ့ ထမင္းၿမိဳမက်ဘူးဗ်။ အခုဆို က်ေန္ာတတ္ႏိုင္သေလာက္ အရပ္ထဲက ကေလးေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္၊ စာသင္ေပးတယ္၊ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ပရဟိတေလးပါ။ က်ေနာ္သင္ေပး ေထာက္ပံ့ေပးလိုက္တဲ့ ကေလးေတြ လူျဖစ္သြားၾကပီ သူတို႕ ေျခေထာက္ေပၚသူတို႕ ရပ္တည္ႏိုင္သြားၾကပီ ။ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္ ေနာင္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးေထာက္ပ့ံေပးေနအုန္းမွာပါ။

ဟုတ္တယ္ကိုညီေရ..
မေန႔ညက..ဒီစာစုကိုမနည္းအားတင္းပီးေရးတာ..အခုျပန္ဖတ္ေတာ့လည္း..မ်က္ရည္ကိုထိန္းထားရတယ္။ငတ္မြတ္ျခင္းရဲ႕ဒုကၡေဝဒနာကို..ၾကဳံဖူးသူမွသိမွာ။

ကြၽန္ေတာ္လည္းပဲ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ျခံထဲက အေဝရာရြက္ေတြ စားခဲ့ရလို႔ စာနာမိပါ႕ဗ်ာ

ထမင္းတစ္လုပ္ကို လြယ္လြယ္ရေနသူမ်ားက
တန္ဘိုးကိုမသိျၾကဘူးဗ်ာ

အေမ အေဖ တုိ႔ရဲ႕ပုံရိပ္မ်ား လြမ္းေမာလွပါ၏ သားငယ္

မိဘေတြရဲ႔ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ေမတၱာကိုလည္းေတြ႔ျမင္ရတယ္။ေတာ္ရံုမိဘဆို အဲ့ဒီအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရင္ သားသမီးကို႐ိုက္ႏွက္ ေအာ္ေငါက္ၿပီး ဆူေတာ့မွာ။
ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြက စာေပျဖစ္သြားေတာ့လည္း ဖတ္႐ွဳရတာ အႏွစ္သာရ႐ွိလိုက္တာ အန္တီေရ

ကိုဟင္ပိုလ့္ ဖတ္ျပီး အတိတ္ကို ျပန္ေတြးမိသြားတယ္ေပါ့ အန္တီေဆြ