(၁)
စမ္းေရေပၚမွာတင္ျပီး စကၠဴေလွတို႔ကို
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္ေမၽွာခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔အမည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်းရြာကိုလည္း
စကၠဴေလွေပၚမွာ စာလံုးနက္နက္ျဖင့္ ေရးခဲ႔သည္။
တစ္ကၽြန္းသား၊ တစ္ျပည္သားတို႔သည္
ထိုသို႔ျဖင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္၏။
ၿခံမွာပြင္႔သည္ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကိုလည္း
ေလွငယ္ေပၚမွာဆင္႔တင္ ေမၽွာလႊတ္ခဲ႔၏။
အရုဏ္ဦးမွာပြင့္ေသာ ထိုပန္းတို႔သည္
ညဥ့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းကို ဆိုက္ေရာက္လိမ္႔မည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ေကာင္းကင္သို႔ ဦးေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ
ျဖဴဆြတ္ ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ တိမ္ရြက္မ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ စကၠဴေလွမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ရန္
ကစားေဖာ္တစ္ဦးဦးက
သူတို႔ကို လႊတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။
မည္သူမွန္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။
သန္းေခါင္ယံ၏ ၾကယ္ေရာင္ပ်ပ်ေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ေလွတို႔သည္ လြင့္ေမၽွာလွပေနလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ပင္ အေတြးႏွင္႔ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္။
အိပ္ေမြ႕ခ်တတ္ေသာ နတ္သမီးကလည္း
အိပ္မက္ျခင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို ပိုးကာ
ကၽြန္ေတာ္႔ေလွမ်ားႏွင္႔အတူ
ရြက္လႊင္႔ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္ရာသို႔
မည္သည္႔အခ်ိန္မွ စတင္ျပီး သူ လာခဲ႔ပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔ေခ်။
ေန၀န္းႏွင္႔ ၾကယ္႐ႈးၾကယ္ေပ်ာက္မ်ားကလည္း
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေအာင္ သို၀ွက္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ႔။
နံနက္ဦးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေနရီေပါင္းမ်ားစြာ
သူ႔ေျခသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးအိမ္ထဲသို႔
သူ႔ေစတမန္ ၀င္ေရာက္လာ၏။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚေလသည္။
ထိုေသာေန႔မွာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္
လႈပ္လႈပ္ယိမ္းယိမ္း ျဖစ္ရပါသနည္း။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင္႔လြင္႔ တုန္ရီခံစားမႈတို႔ကလည္း
အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးအိမ္ကို
ျဖတ္ေဖာက္ စီးဆင္းသြားပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။
အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္မွာပင္လၽွင္
ေလမွာစီးပ်႕ံေသာ ခ်စ္သူရနံ႔ကို သန္႔သန္႔ကေလး
ရေနေလေတာ႔၏။
(၃)
သူ႔အေမႊးရနံ႔ႏွင့္သူ ရူးသြပ္ၿပီး
ေတာႀကီးမ်က္မည္းမွာ ေျပးလႊားေနရသည့္
ကတိုးေကာင္လို
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပးလႊားေနမိ၏။
ထိုညသည္ ေမလ ညတစ္ညျဖစ္၏။
ေျပညင္းေသာ ေလကလည္း
ေတာင္အရပ္မွ စီး၀င္တိုက္ခတ္လာ၏။
ေ၀႔လည္၀ဲခ်ာျပီး
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္သြားေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္
မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြျပီးသည္ေနာက္
မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေရ ႏွလံုးသားနိမိတ္ပံုမ်ားသည္
ျမဴးတူးခုန္ပါက္ေနၾက၏
စူးလက္ၿပိဳး၀င္းေနခဲ့၏။
ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း
လြတ္ေခ်ာ္ ထြက္ေျမာက္သြားခဲ့၏။
မွားေသာလမ္းသို႔ ေခၚပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြၿပီးသည့္ေနာက္
မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ့သည္။
(၄)
ခ်စ္သူကသာ ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလၽွင္
ကၽြန္ေတာ္ေတးသြားကို
ရပ္ထားလိုက္ပါမည္။
ခ်စ္သူ ႏွလံုးအိမ္ကို ရုန္းကေစမည္ဆိုလၽွင္
ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္လံုးမ်ားကို
သူ႔မ်က္ႏွာမွ အေ၀းသို႔ ဖယ္ခြာေပးပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္
ခ်စ္သူသည္ သြားလမ္းမွာ ပင္ပမ္းရသည္ဆိုလၽွင္
ေဘးဘီကို ေရာက္သည္အထိ
အျခားလမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလၽွာက္ပါမည္။
ခ်စ္သူ ပန္းကံုးသီရန္
အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္ရသည္ဆိုလၽွင္
သူ ပန္းေတာမွ ေ၀းရာသို႔
ကၽြန္ေတာ္ ယို႔ယိမ္းထြက္ခြာေပးပါမည္။
ခ်စ္သူ ေရျပင္အလ်င္ကို
လႈိင္းတို႔ျဖင့္ တိမ္းေမွာက္ ပ်ိဳ႕အန္ေစသည္ဆိုလ်င္
သူ ကမ္းေျခမွ
ကၽြန္ေတာ့္ ေလွာ္တက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါမည္။
(၅)
မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ၿပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
ျပင္းရွစြာတိုက္ခတ္ေနေသာေလမွ
လူးလြန္႕လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ၀တ္ရံုကိုျဖန္႔ျပီး
သူ႔အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ကာ ေပးခဲ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ပင္လ်င္
မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ရ၏။
မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ႔ၿပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွာ
ခ်စ္ျမတ္စြာ သူ႔ကို
ဖိကပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့သည္။
စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့ျပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
သူ႔ေရစီးေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ကာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရကာတာ တစ္ခုတည္ေဆာက္ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့သည္။
ေစာင္းႀကိဳးကား ျပတ္ခဲ့ျပီ။
အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
ဤေစာင္းကား မတတ္ေျမာက္ေသာ ဂီတကို
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဆြတ္ယူေျခြခ်ခဲ့ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
ေစာင္းၾကိဳးကား ျပတ္ခဲ့သည္။
(၆)
ကၽြန္ေတာ္ ရြက္လႊင္႔ထြက္ခြာရေတာ႔မည္။
ေၾကကြဲ လႈိက္ေမာဘြယ္ရာ ကာလမ်ားသည္
ကုန္းေျမေပၚမွာ ပဲ႔ေၾကြက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။
ေႏြဦးရာသီသည္ ပန္းတို႔ကိုပြင့္ေအာင္
ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
ယခုကား အနားယူေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ရင့္ေရာ္ေသာ ပန္းတစ္ဆုပ္ႏွင့္
အိမ္မျပန္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။
လႈိင္းေတြက ညိဳးညံရိုက္ဟီးေလျပီ။
ကမ္းပါးကို သြယ္ပတ္ထားသည့္
သစ္ရိပ္ေ၀ေ၀ လမ္းကေလးတြင္လည္း
ေရာ္ရြက္တို႔ ျပဳတ္က်လာျပီ။
မိတ္ေဆြဘာေၾကာင္႔ ေငးငိုင္ေနပါသနည္း။
သင့္အၾကည့္တို႔က ဘယ္ဆီမွာ စိုက္၀င္ေနသနည္း။
ကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွေမ်ာလာေသာအေ၀းေတးသံႏွင္႔
ေလထုမွာ စိုးဆြတ္ပါ၀င္လာသည့္ရင္ခုန္သံကို
သင္...
မခံစားရေလသေလာ...
(၇)
ေန၀င္ေတာ႔မည္။
အရိပ္တို႔လည္း ေျမဆီမွာ ညြတ္တြားၾကၿပီ။
ေခ်ာင္းသို႔သြား၍ ခရားတြင္ ေရျဖည့္ရန္
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ၿပီ။
ညေနခင္းေလသည္
ေခ်ာင္းေရ ဂီတမႈန္ရီကို ခံုမင္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ေန ေရႊျခည္မၽွင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ရန္ ေခၚေန၏။
တိတ္ဆိတ္ေသာလမ္းမွာ
လာသူ သြားသူတို႔ မရွိၾကေခ်။
ေလထန္၏။
ျမစ္ထဲမွာ လႈိင္းေတြ ေ၀႔လိပ္ခ်ီၾကြေန၏။
အိမ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။
မည္သူႏွင္႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရႏိုင္မည္ကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္မသိ။
ေရတိမ္ဆိပ္မွ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာ
အမည္မသိသူ တစ္ေယာက္က
ပုေလြသံကို ေပးေနေလသည္။
(၈)
ဦးညႊတ္ကာ
အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါသည္။
ညီအစ္ကိုတို႔
ကၽြန္ေတာ္႔အားလည္း ေမတၱာပို႔ၾကပါေလ။
ေဟာဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အိမ္ေသာ႔ကို ျပန္ေပးခဲ့ပါၿပီ။
ပိုင္ဆိုင္ရာအားလံုးကိုလည္း စြန္႔ခဲ့ပါၿပီ။
ၾကင္နာျခင္းႏွင္႔ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိုသာ
သင္တို႔ထံမွ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအျဖစ္
ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ကားအေပးထက္၊ အယူမ်ားခဲ့သည္။
နံနက္ခင္း အလင္းသည္
ကၽြန္ေတာ္ထြန္းေသာ အေမွာင္ေထာင္႔ခ်ဳိးမွ
မီးအိမ္ကို ျငိမ္းေစ၏။
ေခၚသံကို ၾကားရေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း
သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေခ်ၿပီ။
(၉)
အိုဘုရားသခင္
စိတ္အာရံုအစဥ္တို႔၌ စီး၀င္ကာ
ေလာကကို သင္႔ ေျခေတာ္ရင္းမွာ
ထိေတြ႔ရပါလို၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
စီးသြယ္ျခင္းမရွိေသာ မိုးရိပ္မ်ားျဖင္႔
နိမ္႔၀ပ္တြဲခိုေသာ ဂ်ဴလိုင္တိမ္တစ္ဆုပ္လို
ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ႏွလံုးသည္ သင္႔တံခါး၀တြင္
တြဲခို ရပါလို၏
ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
ကၽြန္ေတာ္
ဂီတရစ္သမ္အထပ္ထပ္ကို
တစ္ခုတည္းအျဖစ္
႐ုန္းစုသြယ္ဆက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေသာပင္လယ္မွာ
စီးေပ်ာ္ ၀င္ေရာက္ရပါလို၏။
ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
ေတာင္ေပၚမွာ
မိမိ အသိုက္ရွိရာသို႔
ေန႔ေရာ ညပါ
ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာသည္႔ ၾကိဳးၾကာအုပ္ႏွယ္
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀သည္လည္း
နားခိုရာဆီ ခရီးဆက္ႏိုင္ရပါလို၏
ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ... ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
(ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေရးတဲ့ “ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္” ဆိုတဲ႔စာအုပ္ေလးထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အီးေမးလ္ျဖင့္ေပးပို႔လာသူ မေ၀လင္းကို ေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္။)