Binnen zonder kloppen.

Speciaal voor mijn Nederlandstalige vrienden, hier een verhaal uit "Vanaf de linkerzijde"

Dit verhaal is een mengeling tussen ervaringen die ik in het verleden heb gehad en een verhaal dat een vrouwtje mij die dag vertelde. Twee vrouwen die me erg dierbaar zijn hebben met dit fenomeen te maken gehad. Toen een vrouwtje me vertelde wat haar was overkomen, kwamen de gedachten terug. Die nacht sliep ik onrustig en was dit ongeveer het verhaal dat mij de nacht had proberen te “vermaken”.

Ze zag er goed uit, dat wist Tina. Hoe vaak haar het hof was gemaakt, was niet meer op twee handen te tellen. En verdomme, waarom met Leslie? Haar broertje noemde haar dom. Misschien, ondanks dat ze er altijd kwaad om werd, had hij gelijk. Leuke gasten had ze afgewezen. Martin, die een behoorlijk harde werker was en graag dag en nacht voor haar had klaargestaan. Peter, de media jup. Nu een eigen bedrijf. Soms zag ze hem nog wel eens voorbij rijden in die dikke Mercedes van hem. En wat had ze nu? Een zoon van een dronken loser die dagenlang weg was en dan alleen thuiskwam om te neuken en daarna zijn handen te laten spreken. Haar broertje wist van niks. Die had hem afgemaakt, ondanks dat hij haar al voor Leslie gewaarschuwd had. Haar gedachten gingen rond terwijl de roti stond te pruttelen. Leslie wilde alleen buitenlands eten. Dus at ze het iedere dag, of hij nou thuiskwam of niet, want stel nou dat hij ineens door de deur kwam en er was geen buitenlands eten klaar. Verdomme, wat een puinhoop.
In de kamer naast de keuken, die nauwelijks een woonkamer kon heten hoorde ze haar zoontje mee brabbelen op de muziek van één of ander brassband. Want ook dat was een eis. Zeker geen andere muziek dan salsa of muziek die hij had uitgekozen. Zij draaide zelf graag Michael Jackson, maar dat was volgens Leslie een pedo en een homo, dus dat werd niet gedraaid. En god verhoede dat hij thuis kwam en er verkeerde muziek aan stond. Om acht uur was hij nog niet thuis. Ze waagde het er op om te gaan eten. Zo snel als ze kon en waste gelijk af. Zo kon hij niet zien dat zij en haar kind hadden gegeten. Mocht hij alsnog komen, at ze nog wel wat, dus at ze niet te veel. Net genoeg om de ergste honger te stillen.
Even dommelde ze weg, en toen ze wakker schrok, stond de klok al tegen elven. Haar kleine mannetje was in slaap gevallen in zijn box. Ze liep door de etage en zag Leslie nergens. Naar bed dan maar, besloot ze en legde de kleine jongen in zijn kamertje dat eigenlijk geen kamertje was. Meer een ruim gevallen kledingkast. Ooit, als hij rijk en beroemd is, koopt hij een groot huis. Ja, als Pasen en Kerst op één dag vallen zeker. Ze begon te grinniken. Wat anders kon ze nog doen. Het zal de waanzin zijn.
Ze lag nog maar nauwelijks in bed toen ze gerommel bij de deur hoorde. Zo te horen was hij aan het schelden. Snel ging ze haar bed uit, kleedde zich aan en zette het gas onder het eten aan. De deur ging met een knal open. “lag je verdomme al in je nest, luie hoer?” was het eerste dat er uit kwam. Ze besloot niet te reageren. Dat was altijd het beste gebleken. Niets doen om hem te triggeren. Koken en stil zijn. Gelukkig was het eten snel warm, dus was hij even afgeleid. “Bier?” riep hij met zijn rechter arm in de lucht. “Komt er aan” riep ze, terwijl ze dacht hoe hij zou stikken in een botje van de kip. Dat zorgde ervoor dat ze het biertje met een glimlach kon overhandigen. “Wat ben jij vrolijk? Wat is dat?” vroeg hij argwanend. “nee niks schat, ik ben blij dat je thuis bent.” “Het zal.” Zei hij en at verder. Hij had flink ingenomen, want zodra hij zijn eten en vier bier op had viel hij in slaap op de stoel. Dat werd weer op de bank slapen, want ze moest het niet wagen zonder hem in bed te liggen, en wakker maken was al helemaal uit den boze.
Ze lag nog een tijdje wakker. Ze zag de klok langzaam richting twee uur lopen. Slaapdronken schommelde hij naar de plee, piste en liet een bierscheet. Ze begon te kokhalzen. “Walgelijke vent” dacht ze. “Godzijdank ligt hij niet naast me in bed, varken”. Hij liep richting de slaapkamer en ze wist dat ze moest volgen. Anders kwam hij haar halen. De manier waarop doet denken aan een neanderthaler die zijn vrouw aan haar haren achter zich aan de grot in sleept, dus ze besloot maar snel naar de slaapkamer te lopen. Hij had haar waarschijnlijk niet eens opgemerkt, maar gaat verder met slapen. Door het gesnurk deed ze geen oog meer dicht totdat het langzaam licht begint te worden in haar kamer en dan komt eindelijk even de verlossende slaap.
Terwijl Tina in slaap viel, schrok ik zelf wakker. Versnelde hartslag en een volle blaas. Het nadeel van gedetailleerd dromen en zo scherp dat je er in zit, is verstikkend. Zie het alsof je kind op de vensterbank is gekropen van een raam die open staat. Aan de andere kant bevind zich een straat die vijf verdiepingen lager ligt. Je weet niet wat je moet doen. Schreeuwen? Dan kan het kind schrikken en valt dan geheid het raam uit. Langzaam er naar toe lopen en net te laat komen zodat je het kinderlichaampje benden op de straat kunt zien liggen als je door het raam kijkt waar het kind enkele ogenblikken gelden is verdwenen? Onmacht. Zo voelt het. Alsof je erbij bent maar niets kunt doen. Ik besloot gauw te gaan plassen, nam een slok cola, rookt een sigaret en kroop weer onder de dekens. Ongemerkt draaide ik weer op mijn linker zij, en het verhaal ging verder.
Ze hoorde nog net het slaan van de buitendeur. Hij was er vandoor. Op de achtergrond hoorde ze hoe de kleine jongen in zijn bedje lag te brabbelen. Heel even, voor een god gegeven kort moment was de wereld mooi. De koffie stond nog te pruttelen toen de telefoon ging. “Over een uur op het plein, en trek wat lekkers aan, ik wil je voorstellen aan een vriend.” “Ik ben eerst nog met die kleine bezig, kan het niet wat later?” “Nee. Je gaat haast maken. NU!”
Ze wist niet meer hoe ze het deed, maar een uur later stond ze opgedoft op het plein. Leslie stond naast een rare gast met een lange nep bontjas te praten. “Hai Les, nou, ik heb het gered.” “Wat zei ik John, ik roep, ze komt. Mooi wijffie niet?” John keek haar met een schuin oog aan. “Mooi spul man. Beetje goed tussen de lakens ook?” Tina voelde zich net een koe op de vleesmarkt en volgde het gesprek al niet meer. “Toch Tien?” hoorde ze ineens. Ze wist dat ze beter maar gewoon kon instemmen. Verder werd er geen aandacht aan haar besteed. Na een half uur draaien had ze het wel gezien. “Maar Les, ben ik hiervoor gekomen? Ik sta kou te vatten. Als er niks is ga ik naar huis.” Dat was een fout en ze wist het. “Ga maar. Ga maar heel gauw. Jou spreek ik straks thuis.” Op dat moment wist ze, stront aan de knikker.
Ze liep zo snel als ze kon naar huis. Ze rende zowat de trap op van de flat waar ze woonde. Gelukkig hoefde ze maar één trap en een klein stukje de overloop over. Ze bedacht zich dat het beter was om de kleine jongen nog even bij de buurvrouw te laten. Snel tikte ze op het raam. Ans, een vrouw van middelbare leeftijd deed open.” Jij bent snel terug?”. “Ans lieverd, mag die kleine nog heel even bij jou? Les is pissed en komt denk ik zo thuis. Ik verwacht weer niet veel goeds.” “Kun je niet beter de politie bellen Tien? Die man is ziek. In zijn hoofd dan he?” “Ach Ans, die komen pas in actie als ik invalide of dood ben. Ik heb al zo vaak proberen aangifte te doen.” “En je broer dan? Die was hier vorige week toch? Geen makkelijke jongen lijkt me.” “Als die hem te pakken krijgt wordt het vechten tot de dood Ans, dat kan ik niet hebben. Ik bescherm mijn gezicht wel weer en haal weer truien uit de kast. Ik zie je als hij klaar is.” Tina draaide zich om en hoorde Ans nog vragen of ze echt niet beter kon bellen. “Nee Ans. Beter niet. Echt niet.”
Volgens Ans had het ongeveer tien minuten geduurd. Voor het gevoel van Tina waren er uren verstreken. Gelukkig heeft het brein het vermogen om bepaalde dingen, die te zwaar zijn om te bewaren, ergens weg te zetten waar ze niet meer bereikbaar zijn. Ze zag nog voor zich hoe hij binnenkwam met zijn vuisten wit en ogen rood van woede. Hij had iets in zijn hand, en zij dacht dat het een halve liter Heineken is. Hij stampte op haar af en zoals ze altijd deed als ze de klappen moest gaan opvangen, was haar gezicht en hoofd zo goed mogelijk beschermen. Enkel tijdens haar zwangerschap gingen haar handen om haar middel om haar ongeboren vrucht te beschermen. Make up kon niet verbergen welke schade hij kon aanrichten. Ze voelde nog een stomp in haar mag en ging maar gelijk in de foetus houding liggen. Dit ging pijn doen. Leslie zette zijn knie op haar zij en begon op haar in te stompen. Haar handen beschermden veel, maar konden niet voorkomen dat er al snel bloed uit een wond in haar wenkbrauw kwam. Er leek geen einde te komen aan het eindeloos gebeuk op haar hoofd. De klappen werden minder hard, wat betekende dat hij moe begon te worden. Voordeel van een zuipschuit, geen conditie. Nu stond hij op en gaf haar nog enkele schoppen tegen haar rug. Één van die schoppen was in haar onder rug en ze voelde een vlammende pijn in haar rechter been. “Laat het ophouden nu, ik kan niet meer”. Dacht ze. Geluid maken had geen zin, dat zou de woede alleen maar nieuw leven inblazen. Ineens was het afgelopen en hoorde ze hem weglopen. Hij nam niet eens de moeite om de deur dicht te doen. Versuft bleef ze liggen en niet veel later hoorde ze de voorzichtige stem van Ans. “Is hij weg?” Ze was even niet tot antwoorden in staat.
Ans liep voorzichtig naar Tina. Met een schuin hoofd probeerde ze het gezicht van Tina te zien, die nog steeds haar handen om haar hoofd had. “Gaat het meis, kun je praten?” Tina wist het niet meer. Ze durfde zich even niet te bewegen. Iedere bot voelde aan als gekneusd. “Laat maar” mompelde Tina. “Laat maar.” “Laat wat maar, lieverd, je bloedt. Kom even hier.” Ans was naast haar op haar hurken gaan zitten en trok Tina tegen zich aan, die gelijk een pijnlijk gekreun liet horen. “Wat is het nummer van je broer? “ Vroeg Ans resoluut. “Nee.” Zei Tina zacht, “Niet mijn broer.” “Het is of Martin, of de politie. Jij mag kiezen. Dit kan niet meer zo. Straks slaat hij je dood. Wat moet er van je jongen worden dan? “ Tina voelde de onmacht over haar heenkomen en begin te snikken. “Ik weheeheeheet het, het niet”, bracht ze uit. Ans hielp Tina overeind, zette haar op de bank en pakte de telefoon. Ze drukte op telefoonboek en zag al snel het nummer staan van Martin. Zonder na te denken drukte ze op de sneltoets. Na twee keer overgaan werd er opgenomen. “Deb hier, zeg het maar.”
“Hallo Deb, met Ans, de buurvrouw van Tina. Het is hier helemaal fout. Is Martin in de buurt?” Debby schrok. “Fout hier? Wacht, ik roep hem even.” Ze hoorde Debby op de achtergrond roepen. Martin kwam gelijk. “Wat is er Ans?” “Leslie, je zus, hij heeft haar geslagen.” “Hij heeft wat?” Even was het stil. “Ik ben er over een half uur. Laat haar kijken wat ze mee wil nemen, ik kom haar halen. Ik neem een busje mee, dus wat ze echt nodig heeft kan mee.” Hij hing op voor Ans iets kon zeggen.
Ongeveer vijfentwintig minuten later stopte een witte bus bij de ingang van de flat van Tina. Uit de bestuurderskant, alsof hij op het punt stond iemand uit elkaar te trekken, kwam Martin. Zijn gezicht stond duidelijk op onweer. Deb stapte rustiger uit en liep achter Martin aan. “Wat moet er mee, we gaan gelijk.” Zei Martin. Deb ging naast Ans en Tina zitten om te kijken hoe ze erbij zat. “Ans, kun jij de kleine halen, we gaan zo snel mogelijk richting ons huis.” Ans stond zonder weerwoord op en deed wat haar werd gevraagd. Ondertussen liep Martin met de spullen de trap af. “Kinderbedje?” riep hij vanaf beneden toen de rest was ingeladen?” “Stuk” Riep Ans. “Geeft niet, koop wel een nieuwe.” Was het antwoord van Martin. “red jij het wel Ans?” Vroeg Deb. Ans knikte. “Ga maar gauw, Leslie weet niets van ons af. Als hij wat vraagt heb ik niets gezien, al vraag ik me af of dat wel bij hem opkomt.” “Okay.” Zei Deb. Je kunt ons bereiken op het nummer dat je net belde. Ze gaat mee, en we brengen haar zo snel mogelijk ergens onder met de kleine.” “Doe voorzichtig.” Zei Ans nog en Tina hobbelde als een lamgeslagen hond achter het stel aan.
De eerste halte was het huis van Martin en Deb. “Vooralsnog blijf je hier. We bellen pa en ma, en overleggen hoe we alles het beste kunnen aanpakken. Voor nu is het belangrijk dat je even uitrust.” Tina vond alles prima. De kleine vond vooral de omgeving erg spannend en hing al snel aan de staart van Mandy de hond, die kinderen gewend was. “Zo, nu eerst koffie.” Riep Martin vanuit de keuken.

Na overleg en een rustperiode werd er besloten dat Tina het liefst bij pa en ma was. Het scheelde dat de buurt bekend was, en een klein rondje van Martin met een beschrijving van Leslie was genoeg om de “buurtwacht” klaar te maken. Zodra hij in de buurt zou komen, zou dat als een lopend vuur door de buurt gaan en zou hem een warm welkom wachten.
Natuurlijk had Leslie geprobeerd haar te vinden. Maar niemand had haar gezien of gehoord, werd hem verteld. Toen Leslie de moed had verzameld, voornamelijk door het ingenomen bier, om Martin te bellen, had Martin hem uitgenodigd om even te komen kijken of ze er misschien toch niet was. Helaas was Leslie niet zo dronken dat hij op de uitnodiging inging. Er was aangifte gedaan, maar dat had nog nergens toe geleid. Wel hield men de buurt in de gaten, zo werd gezegd. Leslie was geen onbekende in de buurt van het ouderlijk huis, en dat was iets dat men zich misschien beter had moeten beseffen.
Het was inmiddels al een aantal weken geleden dat Martin haar op stel en sprong had weggehaald uit haar huisje. De pijn was verdwenen, en gevaarlijker, de angst was vermindert. Steeds vaker besloot ze niet met haar ouders mee te gaan als ze de deur uitgingen, en soms waagde ze het zelfs om even zonder toezicht naar buiten te gaan. Die dag besloten haar ouders om even naar de markt te gaan. Tina was net in een goed boek begonnen en sloeg af. “Nee hoor, wees maar niet bang, ik doe voor niemand open”, had ze nog gezegd. Haar ouders stapten de deur uit, controleerden de voor en schuurdeur en zwaaiden gedag toen ze langs het keukenraam liepen. Tina vond het fijn om heel even alleen te zijn. Even alleen met de kleine, alhoewel ze er nu weinig aan had. Het was een zonnige lentedag en de zon had het mannetje slaperig gemaakt. In zijn nieuwe bedje lag hij in de kamer te slapen alsof niets of niemand de rust zou kunnen verstoren. Ze ging op de bank zitten en trok haar benen onder haar kont. Ze pakte het boek en begon te lezen. Na een paar bladzijden dacht ze dat het best fijn zou zijn om een warme kop thee bij het lezen te hebben en liep ze de keuken in.
Vanuit haar ooghoek zag ze nog net de donkere schim de openstaande schuurdeur binnenglippen. Een paniek maakte zich van haar meester. Ze graaide in de besteklade en griste het grote slagers mes uit de la. En toen stond hij voor haar. Zijn ogen rood, een walm van alcohol om hem heen. “Vergeten dat ik de schuurdeursleutel had moppie?” brieste hij. “dacht je weg te kunnen komen met MIJN zoon? Ik maak je af, vuile blonde hoer!” resoluut kwam hij haar kant op, maar in zijn drankwaas had hij over het slagersmes heen gekeken. Ze hoefde niet eens te steken, hij liep er zo in. Zijn ogen werden groot en een gorgelend geluid kwam uit zijn mond. Zijn handen klampten zich vast aan haar schouders. Het gewicht van Leslie kwam op het mes te staan, dus ze duwde hem met het mes van zich af. Daar lag hij, op zijn rug, zijn witte shirt kleurde roder en roder. Inmiddels liep het bloed ook uit zijn mond. Achter hem stond ineens een man in uniform. Ze keek de agent aan. De agent knikte. Het mes kwam met een doffe klap op de grond. De nachtmerrie was voorbij.

Einde.

Bron Pixabay gemaakt door Helga Weber

(dit is de ruwe versie voor hij is gecorrigeerd voor de uitgave. Kan zijn dat er nog wat foutjes inzitten, maar dit was de eerste ruwe versie)