.png)
“Flikker op Dennis, je bent dronken en je hebt weer geslikt.” Britt was het zat. Waarom was ze nog bij die loser. Altijd bezopen en aan de drugs, handtastelijk en gewelddadig. Eigenlijk alleen maar omdat haar vader zo verschrikkelijk tegen haar relatie met Dennis was. Hij noemde hem standaard “Lamlul”. “Kap met die gast, nu gaat het nog goed, maar als die gek de kolder in zijn kop krijgt weet ik niet wat die gek uitvreet. En ik heb geen zin in een artikel op de rouwpagina meis. Ik kan je niets verbieden, maar trap die gast toch aan de kant.” Maar Britt was eigenwijs. Zij en haar vader waren altijd hard tegen hard. Zij wilde laten zien dat ze onafhankelijk was, dat ze een vent onder controle kon houden en elke situatie kon beheersen. God wat was hij vervelend. “Serieus nou Dennis, poten thuis nou, anders ga ik naar huis.” Hoe ze dat wilde doen was haar een raadsel. Dennis had een auto, zij niet eens een rijbewijs. Ze zou het aan één van haar vriendinnen kunnen vragen. Sasja had een rijbewijs en was met de auto van haar vader. Dennis liet haar even met rust om nog meer drank in te nemen. “Weet je zeker dat je door hem naar huis gebracht wil worden?” vroeg Miriam. Hij is de weg kwijt. “Ik heb geen keuze. Mijn vader bellen is geen optie, dan krijg ik op zeker een preek.” Miriam keek een beetje met een schuin hoofd. “Preek, ongeluk. Ongeluk, preek. Sja, moeilijke keuze.” Maar Britt was eigenwijs. Ze wou weg. Nu. En Dennis moest haar afzetten.
“Volgens mij wil er één naar huis, Dennis.” Zei Mitch, terwijl hij een slok van zijn baco nam. Dennis keek over zijn schouder en dronk in één teug een zo goed als vol glas bier leeg. “Ga jij doen?” vroeg Dennis. “Kun je me thuis droppen, je rijdt er toch langs. Anders moet ik straks kijken hoe ik thuis kom, en er is hier toch geen zak aan.” Dennis stemde in. “Ja, laten we maar gaan, ik zal Britt maar een plezier doen”. Hij liep naar Britt en maakte met een hoofdgebaar duidelijk dat ze weg gingen. “Mitch rijdt mee.” Zei hij enkel nog. Britt vond het prima. Alhoewel Mitch misschien een nog wel grotere zak was als Dennis.
Ze stapten in de blauwe Ford Focus van Dennis en reden richting het huis van Mitch. “Kom nog even mee naar binnen.” Zei Mitch tegen Dennis. “Ik heb nog te gekke shit liggen. Kneiter hard ga je ouwe.” Britt schudde haar hoofd. Sukkel, dacht ze. “Wacht even.” Riep ze. Ze merkte dat ze moest plassen, en ze was er nu toch. Het duurde haar al weer veel te lang. “Straks moet ik weer pissen Dennis, kom op nou, die ouwe wordt gek straks.” “Laat dokter Bibber maar flippen.” Zei hij uitdagend. Britt wierp hem een kwade blik toe. Ze had geen zin om nu haar vader te verdedigen, en hij was zo zat als een konijn. De woorden van haar vader waren helder. Je weet nooit wat een zuipschuit doet als hij flipt.
Britt liep vast naar buiten. In het licht van de lantaarn die recht voor de deur van Mitch staat rookte ze nog een Pall Mall. Ook zoiets waar haar vader over bleef preken. De dochter van het hoofd van de OK rookte. Zijn hele leven had gestaan in het genezen van mensen, en vaak, zo zei hij, was het, het herstellen van schade die de mens zelf had aangericht. drank, Drugs, tabak, voeding, overal had hij kritiek op. Niet dat het een slechte vader was. Nee, dat kon ze niet zeggen. Hij was om het maar even voorzichtig te zeggen, overdreven zuinig op zijn kinderen en vrouw. Zijn moeder noemde dat liefde, zij ervaarde het als beklemmend. Altijd wilde hij weten waar ze was, met wie en hoe laat ze thuis zou zijn. Als hij de kans zou krijgen, had hij haar zelf gehaald en gebracht. Moet je voorstellen. Gelukkig had haar moeder het uit zijn hoofd gepraat. Sinds kort mocht ze zonder escorte de deur uit. Als hij toch eens wist hoe dronken Dennis was, dacht ze en moest even grinniken. “Ja, klaar? We kunnen Britt.” Hoorde ze Dennis roepen. “Zou tijd worden.” Beet ze hem toe.
Het is een half uur rijden vanaf het huis van Mitch tot haar huis. Daarom zette ze maar een muziekje op om even afgeleid te zijn van het slingerende rijden van Dennis. Ze had moeten bellen, dom, dom, dom, schoot er door haar heen. Vlakbij het bos langs de ringweg waar ze overheen moesten om van het ene stadsdeel naar het hare te komen, minderde Dennis vaart en sloeg af. Hij reed een padje op en sloeg een weggetje in dat ze het bos invoerde. “Plassen?” vroeg Britt toch wat ongerust. Wat doet die gek nou, dacht ze. “Pissen? Wat dacht je van neuken?” zei Dennis met een walm alcohol die haar misselijk maakte. “Neuken? Ben je wel helemaal goed bij je hoofd. Je neukt je vuist maar als je thuis bent. Ik wil naar huis, en wel nu.” Beet ze hem toe. Dennis liet een harde sarcastische lach horen. “Elite hoertje. Moeilijk doen. Altijd moeilijk doen. Luister zus, ik ben geen idioot. Je gaat alleen met mij om pappie te stangen. Pappie heeft een hekel aan bad boys. En waarom? Omdat hij weet dat bad boys dochters ontmaagden. En raad een zus. Ik ben niet van plan om met blauwe ballen naar huis te gaan. Neuken of lopen. Dat is het.”
Britt pakte de klink van de deur en maakte aanstalten om uit te stappen. Even greep Dennis haar mouw, maar ze rukte zich meteen los. “Oprotten Dennis. Echt, je bent ziek in je kop, idioot!” Ze stapte uit en liep over de stenen van het paadje waarover ze waren gereden terug naar de ingang van het bos. Het ging allemaal erg snel. Britt had nog geen vijf stappen gelopen of Dennis greep haar bij haar arm. “Doe nou even rustig. We kunnen gewoon een beetje vrijen. Je mag me ook helpen.” Dennis haalde zijn lul moeizaam uit zijn broek. De alcohol en drugs hadden duidelijk hun werk gedaan. Ze begon te lachen. “Wil je daarmee neuken? Man, dat ding is dood.” Lachte ze, en op dat moment ging bij Dennis het licht uit. Hij sloeg haar keihard in haar gezicht. Britt schrok en viel achterover. Dennis liet de kans niet onbenut. Hij dook bovenop haar en probeerde haar borsten vrij te maken. Britt spuugde hem in zijn gezicht, wat haar op een vuistslag in haar gezicht kwam te staan die haar deed duizelen. Met zijn rechterhand probeerde hij onder haar rok te komen. Doordat de rok omhoog schoot pakte hij haar vol in haar kruis, maar zij had nu een been vrij en gaf Dennis een knie vol op zijn scrotum. Hij kreunde, maar wist nog net een volle vuistslag in haar gezicht te geven. Vanaf dat moment wist ze niks meer.
Het was al licht aan het worden toen ze haar ogen open deed. Een stekende pijn ging door haar hoofd en ze deed snel haar ogen weer dicht. Het duurde niet lang voordat ze het bewustzijn opnieuw verloor.
Vanuit de verte hoorde ze haar naam. Langzaam werd de naam iets duidelijker en hoorde ze praten. Ze probeerde haar ogen te openen en het kostte haar een paar keer proberen tot het lukte. Ze keek voor zich uit en zag een bekend gezicht boven haar. Het was haar moeder die haar bezorgd aankeek. “Blijf rustig liggen wijffie. Mama en papa zijn hier. Alles komt goed.” Ze zag hoe haar moeder haar tranen probeerde weg te slikken, maar daar was ze al nooit goed in geweest en ook dit keer leek ze de strijd te verliezen. Plots dook er een tweede hoofd boven haar op. Het gezicht was van haar vader. Zijn blik was er één die ze slechts kon herkennen van de keer dat hij vals werd beschuldigd voor een fout die hij zou hebben gemaakt. Een mix van woede, onbegrip en verdriet. “Kun je me verstaan? Zo ja, knipper dan één keer met je ogen, mop.” Britt probeerde te praten, maar ze merkte al snel dat dat niet ging. Ze knipoogde één keer om haar vader duidelijk te maken dat zij hem had verstaan. “Ik wil maar één ding weten Britt. Knipper met je ogen als ik gelijk heb. Is het Dennis?” Even moest ze nadenken. Hij is het, hij is wat? Ze keek even met een frons naar haar vader. “Is Dennis diegene die je dit heeft aangedaan? Heeft hij je zo geslagen en toegetakeld. Is hij je verkrachter Britt?” Haar vader zijn stem versnelde en je zag de woede in hem opkomen. Verkrachtte? Ze was verkracht? En toen brak ze. Waar ze eerst geen kracht had om te praten, liet ze nu een van pijn doordrenkte kreun horen. Meteen kwam er een zuster tussenbeide. “Mijnheer, u moet haar niet onrustig maken. Britt heeft alle rust nodig om te herstellen.” Haar vader werd vriendelijk maar wel met dwingende hand verzocht zich uit de kamer te verwijderen. “Ik blijf nog even Peter.” Ze ik haar moeder en pakte Britts hand stevig vast. Onrustig viel Britt weer in slaap.
De revalidatie van Britt ging langzaam. Slechts met kleine stapjes maakte ze vorderingen. Haar moeder en zus waren bijna hele dagen bij haar. Als ze wakker was, wanneer ze sliep, er was altijd het gezicht van haar moeder. Haar vader kwam soms heel even langs om met haar moeder te praten. “Hij is veel aan het werk.” Had haar moeder gezegd, maar Britt zag aan haar vader dat er iets gaande was. Nadat hij haar moeder had gebracht, kuste hij haar en haar moeder en vertrok om pas terug te komen als het laatste bezoek weg moest. Haar zus en broer verbleven bij een zuster van haar moeder, zo had haar moeder eens laten vallen. Ze had het er bij gelaten. Misschien was zijn vader wel zo iemand die zich op zijn werk stortte als alles fout was gegaan. Britt voelde zich schuldig, maar haar moeder zei dat ze dat van zich af moest zetten. ”Het is die klootzak, maar die krijgt zijn straf wel. Papa zegt dat hij vastzit. Volgens papa ga je nooit meer last van hem krijgen.” Dat dit haar had moeten alarmeren, had Britt natuurlijk nooit kunnen vermoeden, en nee, zelfs haar moeder niet.
“Wakker worden vriend. Je bent nu wel lang genoeg in dromenland geweest. Tijd om je gluiperige oogjes te openen.” Dennis voelde een zware mist in zijn hoofd, en hij had een smaak in zijn mond die hem deed denken aan oude, natte kranten. “Je moet niet alles in je bek steken wat ze je aanbieden sukkel.” Hoorde hij. Hij kende die stem maar kon hem even niet plaatsen. Hij opende zijn ogen en zag een waas. Plots voelde hij een klap in zijn gezicht. “Hey, lamlul. Ik zei dat je wakker moest worden. Ik heb nou lang genoeg gewacht.” Er ging een schok door Dennis heen. Lamlul, er was er maar één die hem zo noemde. Hij wilde uithalen naar de stem, maar kwam er al snel achter dat hij muurvast zat. Hij keek naar zijn arm, en ondanks dat het nog wat mistig was, zag hij dat zijn arm vastzat met een tape om een stuk hout. Hij keek naar zijn ander arm, maar ook die zat op dezelfde manier vast. Hij keek naar beneden en zag zijn benen met de enkels over elkaar heen, aan elkaar getapet op net zo een stuk hout als zijn armen. Ben ik nou gekruisigd? Ging er door hem heen. Is hij gek geworden? Hij schreeuwde en probeerde verwoed om los te komen. “Peter, lul!” schreeuwde hij. “Zo, je bent eindelijk wakker, lamlul.” Hoorde hij Peter zeggen.
Wordt vervolgd.....
Geplaatst op
geschreven door
